ไอ้คุณเพื่อนครับ...รักกูบ้าง!

6 เพ้นท์*วรเวช
 
“นายมีเรียนคาบเช้ากับชั้นด้วยใช่มั้ย”วรเวชถามขึ้น หลังจากที่เพ้นท์คลายอาการสะอื้นเพราะความดีใจแล้ว
 
“คะ ครับ”เพ้นท์ตอบกลับ
 
“ไปอาบน้ำไปทำอะไรให้เสร็จ เดี๋ยวชั้นไปส่งที่หอพัก”วรเวชพูดขึ้นเพ้นท์เงยหน้าขึ้นมา
 
“นะ ไหน บอกว่า...”เพ้นท์กำลังจะพูด
 
“ก็อยู่นี่ไงแล้วนายไม่คิดจะไปเอาซื้อผ้าไปเก็บของหรือไง”วรเวชพูดบอกแล้วนึกขำตอนเห็นใบหน้าของเพ้นท์
 
“แหะ แหะ ครับ ขอบคุณครับ”เพ้นท์หัวเราะแหะๆส่งไปให้ก่อนจะพูด
 
“อืมไปอาบน้ำไป ห้องน้ำอยุ่ตรงนั้นเดียวชั้นไปเอาของใช้กับเสื้อผ้าให้ก่อน”วรเวชพูดบอก พร้อมกับเตรียบลุกออกจากโซฟา
 
“อะ อาจารย์ครับ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมใส่ชุดนี้ก็ได้”เพ้นท์พูดบอกด้วยน้ำเสียงเกรงใจ
 
“เน่าพอดี ไปเถอะๆเดี๋ยวชั้นไปเอาชุดให้”วรเวชพูดบอกพร้อมกับเดินไปที่ห้องนอนของตัวเอง เพ้นท์ก็นั่งรออยู่ที่โซฟา
วรเวชตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าของตัวเอง หาชุดที่คิดว่าเล็กที่สุดและหยิบผ้าขนหนูอุปกรณ์ต่างๆ
 
“อ่ะ”วรเวชเดินออกมาจากห้องนอนแล้วยื่นของมาให้เพ้นท์
 
“ขอบคุณครับ”เพ้นท์ยกมือไหว้วรเวช วรเวชยกมือขึ้นมาลูบหัวเพ้นท์
อย่างนึกเอ็นดูเพ้นท์ เพ้นท์เองเมื่อได้รับสัมผัสที่อบอุ่นจากวรเวชแล้วก็รู้สึกเหมือนอยู่ๆใจเต้นแรงขึ้นใบหน้าของเพ้นท์ขึ้นสีแดงด้วยความเขินอาย วรเวชแค่มองหน้าเพ้นท์และยิ้มๆเท่านั้น
 
“ไปได้แล้ว เหลือเวลาอีกเยอะอยู่เดี๋ยวชั้นมาไปเก็บของ”วรเวชพูดบอก
เพ้นท์ส่งยิ้มไปให้วรเวชอย่างนึกขอบคุณจากใจ ใครหลายๆคนอาจจะมองว่าวรเวชอาจเป็นคนที่ดูดุแต่มันก็คงเป็นแค่ภายนอกล่ะมั้ง แต่เมื่อเพ้นท์มาอยู่ใกล้ๆวรเวชแล้วรูสึกว่าวรเวชจะเป็นคนที่ อ่อนโยน และอบอุ่นมากสำหรับเพ้นท์ เพ้นท์เดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อนทำธุระของตัวเอง
.
.
.
.
เมื่อทำธุระเสร็จรีบร้อยแล้วเพ้นท์ก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเสื้อผ้าที่วรเวชให้ใส่ และเดินออมมาจากห้อง เพ้นท์มองหาวรเวชแต่ก็ไม่พบ
เพ้นท์เดินตรงไปที่โซฟาและนั่งลง
 
“อาบเสร็จแล้วหรอ”วรเวชถาม เพ้นท์มองไปที่วรเวชเห็นว่าวรเวชแต่งตัวในชุดอยู่บ้าน
 
“ครับ”เพ้นท์ตอบกลับพร้อมหลบสายตาที่วรเวชมองด้วยความเขิน
 
“ป่ะ งั้นไปกันเก็บของแล้วเดี๋ยวชั้นจะกลับมาเปลี่ยนชุดเข้าสอน
เดี๋ยวเธอไปพร้อมชั้นเลยก็ได้”วรเวชพูดบอกบอกกลับเดินไปหยิบกุญแจรถ
 
“ไม่เป็นไรหรอครับ อาจารย์เดี๋ยวผมนั่งรถไปเองก็ได้ครับ”เพ้นท์พูดบอกเพราะตอนนี้รู้สึกเกรงใจวรเวชมาก และอีกอย่างคือไม่อย่างให้คนอื่นมองวรเวชไม่ดีเพราะตนเองด้วย
 
“ชั้นก็ต้องไปที่เดียวกับนายอยู่แล้วนะพิชยะ จะนั่งรถให้เปลืงทำไม
ไปกับชั้นเนี่ยแหละ เอาล่ะไม่ต้องพูดอะไรแล้ว”วรเวชพูดบอกพร้อมกลับมองเพ้นท์
 
“ครับ...”เพ้นท์ตอบรับก่อนที่จะลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อเดินออกไปพร้อมวรเวช
 
กึก...
 
“อาจารย์มองอะไรหรอครับ”เพ้นท์ถามถึงแม้จะรู้แล้วว่าวรเวชมองตัวเองแต่ก็แกล้งถามไปแก้เก้อตัวเองใบหน้าน่ารักของเพ้นท์ขึ้นสีแดงด้วยความอายกับสายตาวรเวช
แต่ที่แปลกคือ...วรเวชมองเพ้นท์ด้วยสายตานิ่งๆแต่ลึกๆก็มีสายตาแทะโลมแต่แปลกที่ เพ้นท์ไม่ได้รู้สึกขนลุกหรืออะไรทั้งสิ้น..แต่กลับรู้สึกเขินอายมากกว่า
 
“เปล่า ไปเถอะ”วรเวชตอบปัดพร้อมเดินนำออกไปจากห้องพักสุดหรู
เพ้นท์เองก็ไม่ได้พูดอะไรเดินตามวรเวชไปที่ลิฟท์
 
//เรามองอะไรของเราว่ะเนี่ย//วรเวชพึมพำเบาของกัยตัวเองโดยที่เพ้นท์ไม่ได้ยิน
แต่ว่าเมื่อกี้น่ะนะ...วรเวชเผลอมองไปที่ขาขาวของเพ้นท์...
เสื้อที่วรเวชคิดว่ามันเล็กแล้วแต่พอมาอยู่เพ้นท์แล้วกลายเป็นเสื้อที่ตัวใหญ่ไปเลย แต่วรเวชก็ไม่ได้พูดอ่ะไรเกี่ยวกับเสื้อที่ตัวใหญ่...
ทั้งสองเดินมาที่ลานจอดรถของทางคอนโดวรเวชขับรถพาเพ้นท์ไปที่หอพักเมื่ออยู่บนรถแล้วทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรกัน...
.
.
.
เมื่อมาถึงหอพักของเพ้นแล้ว ร่างเล็กของเพ้นท์มีอาการสั่นนิดๆมองปรอบๆเพราะกลัวว่าจะเจอกลุ่มวัยรุ่นที่รังแกตนอีก
 
“ขึ้นไปเก็บของนะเสร็จแล้วเดี๋ยวชั้นพากลับคอนโด จะให้ชั้นขึ้นไปด้วยมั้ย”วรเวชพูดบอกและถามออกมา
 
“ไม่เป็นไรหรอกครับอาจารย์ เดี๋ยวผมเก็บของเสร็จแล้วผมจะลงมานะครับ อาจารย์รอที่รถก็ได้จะได้สบายๆ”เพ้นท์พูดบอกพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนๆไปให้วรเวชที่มองหอพักข้างนอกอย่างสำรวจ
 
“อืม ชั้นขอเบอร์โทรศัพท์นายหน่อยพิชยะ”วรเวชพูดบอกไป
 
“ครับ”เพ้นท์พูดพร้อมส่งยิ้มไปให้วรเวชทั้งสองจัดการแลกเบอร์โทรศัพท์กัน จากนั้นเพ้นท์ก็ขึ้นไปบนหอพักด้วยอาการสั่นๆเนื่องจากกลัวว่าจะเห็นกลุ่มวัยรุ่น ส่วนใหญ่พวกขี้ยาจะพักอยู่หอนี้เพ้นท์จึงต้องระวังตัว
เพ้นท์เดินมาถึงหน้าห้องของตัวเองก่อนจะรีบคว้ากุญแจของตัวเองและกำลังจะเปิดประตูห้อง
 
หมั่บ
เฮือก
 
เพ้นท์สะดุ้งเฮือกเมื่อรับรู้ถึงความอุ่นที่ไหล่ตัวเองเพ้นท์ค่อยๆหันไปมองคนที่จับไหล่ตัวเองด้วยอาการสั่นๆ
 
“เป็นอะไรห้ะเรา ทำไมหน้าซีดจัง”โอมทักขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
 
“อ่า พี่โอมเองหรอครับ ผมตกใจแทบแย่แหนะ เฮ้ออ”เพ้นท์พูดออกมาก่อนที่จะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“พี่เองแหละ เราเป็นอะไรหรือเปล่า เมื่อคืนพี่โทรหาเราทำไมไม่รับสายพี่ล่ะ”โอมถามด้วยความเป็นห่วง
เพ้นท์มารู้จะตอบยังไงดีเพราะไม่อยากเล่าเหตุการเมื่อคืนเพราะไม่อยากให้โอมเป็นห่วง
 
“เพ้นท์คงหลับล่ะมั้งครับ พอดีปิดเสียงด้วย แหะๆขอโทษครับ”เพ้นท์โกหกออกไป รู้สึกผิดนิดๆที่ไท่ได้บอกความจริงกลับโอมแต่ก็ไม่อยากให้โอมเป็นห่วงตัวเองมากไป
 
“แล้วเราไปไหนมาหรอ”โอมถามกลับ
 
“เอ่อ...เพ็นออกไปหาของกินน่ะครับ”เพ้นท์พูดโกหกออกมา
 
“งั้นหรอ เราเข้าห้องไปพักผ่อนเถอะ”โอมพูดบอกพร้อมมองเพ้นท์ด้วยสายตาอ่อนโยน
 
“เอ่อ...พี่โอมครับ”เพ้นท์เรียกโอม
 
“ครับ?”โอมขานรับ
 
 “เอ่อ...เพ้นท์จะย้ายหอนะครับ”เพ้นท์บอกกลับโอม
โอมมองหน้าเพ้นท์ในใจรู้สึกไม่สบายเพราะถ้าเพ้นท์ย้ายไปตัวเองก็จะไม่เห็นหน้าเพ้นท์นอกจากเวลางาน รู้สึกเสียดายที่จะไม่ได้ดูแลเพ้นท์เพื่อที่จะให้เพ้นท์เปิดใจยอมรับตัวเอง
 
“ทำไมถึงย้ายล่ะ”โอมถามกลับ แต่อีกใจก็อยากให้เพ้นท์ย้ายเพระว่าจะได้อยู่ในที่ปลอดภัยกว่านี้
 
“เอ่อ...คือ...เอ่อ...”เพ้นท์ไม่รู้จะพูดยังไงได้แต่อ้ำอึ้ง
 
“เข้าไปเก็บของยัง”เสียงทุ้มนิ่งๆดังมาจากด้านหลังของทั้งสองคน
 
“ยังครับ”เพ้นท์มองหน้าวรเวชพร้อมกลับมองสลับกับโอมที่ยังคงงงอยู่ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร
 
“เข้าไปเก็บสิ ชั้นทำเรื่องยกเลิกสัญญาห้องแล้ว”วรเวชพูดบอกนิ่งๆพร้อมมองหน้าโอม
 
“ขอบคุณนะครับ”เพ้นท์ยกมือไหว้วรเวช
 
“ไปเก็บของสิ”วรเวชพูดบอกเพ้นท์จึงส่งยิ้มอ่อนๆไปให้แล้วเข้าห้องของตนเองเพื่อเก็บของ
 
“คุณเป็นใคร รู้จักกลับเพ้นท์ด้วยหรือไง”โอมถามไป รู้สึกไม่ชอบหน้าวรเวชขึ้นมา เพราะเห็นเพ้นท์ทั้งส่งยิ้มให้ ทำให้โอมรู้สึกไม่ชอบหน้าวรเวช ถึงแม้ว่าร่างเล็กของเพ้นท์จะยิ้มให้คนอื่นเยอะก็เหอะ แต่ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ
 
“ผมไม่จำเป็นต้องตอบคุณ”วรเวชพูดไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆและก็พอมองออกว่าโอมคิดไม่ซื่อกลับเพ้นท์
โอมมองวรเวชด้วยสายตาไม่พอใจอย่างมากแต่ก็ไม่อยากออกอาการมากเพราะเกรงใจเพ้นท์
วรเวชเองก็ยืนด้วยท่าทีนิ่งๆไม่ได้เดือดร้อนอะไรกับสายตาที่โอมมองมา
ไม่นานนักเพ้นท์ก็ออกมาจากห้องพัก ของๆเพ้นท์ไม่ได้มีเยอะมากนักเลยเก็บอะไรได้เร็วขึ้น
 
“เสร็จแล้วครับ”เพ้นท์พูดบอกวรเวชพร้อมส่งยิ้มไปให้อ่อนๆเพ้นท์สะพายกระเป๋าเป้ขนาดพอเหมาะไม่ใหญ่มาก
 
“อืม ป่ะ”วรเวชมองไปที่เพ้นท์ก็จะพูดบอก
 
“พี่โอมครับ เพ้นท์ไปก่อนนะครับ”เพ้นท์พูดบอกโอมพร้อมกลับยกมือไหว้โอม
 
“เดี๋ยวสิเพ้นท์”โอมเรียกขึ้นก่อน
 
“ครับ?”เพ้นท์ขานรับ
 
“แล้วงานล่ะ แล้วเราน่ะจะไปอยู่ที่ไหนหรอ”โอมถามกลับ
 
 
“เพ้นท์ก็ทำงานตามปกติแหละครับ เพ้นท์แค่ย้ายที่อยู่
ส่วนเรื่องที่พัก เดี๋ยวเพ้นท์ค่อยบอกพี่โอมนะครับ”เพ้นท์มองหน้าโอมและตอบกลับไปพร้อมส่งยิ้มไปให้โอมทำให้วรเวชเองในใจลึกๆก็รู้สึกเคืองที่เห็นเพ้นท์ยิ้มให้คนอื่นแต่ก็มได้ออกอาการอะไร
เพ้นท์ไม่ได้บอกโอมว่าจะไปพักอยู่กลับวรเวชเพราะไม่อยากให้ใครมองวรเวชไม่ดีถึงแม้ว่าโอมจะไม่รู้ว่าวรเวชทำงานเป็นอาจารย์สอนที่มหาลัยของเพ้นท์ก็เถอะ
 
“ไปได้แล้วพิชยะ”วรเวชพูดบอกเสียงเรียบๆ
 
“ผมไปแล้วนะครับพี่โอม สวัสดีครับ”เพ้นท์มองมาทางโอมพร้อมยกมือไหว้อีกทีและเดินไปที่บรรไดพร้อมกับวรเวช
โอมที่มองตามหลังสองคนนั้นในใจก็รู้สึกเจ็บแปลบๆที่เห็นคนร่างเล็กที่ตนชอบเดินไปพร้อมกลับคนอื่น
 
“พี่ไม่อยากให้เราไปเลย”โอมพึมพำกลับตัวเองเบาๆ
.
.
.
 
//ค่ะ เรื่อยๆนะค่ะ เป็นไงบ้างเอ่ยย?? มีใครมองดูว่าหนุ่มน้อยใสซื่อของเราดูง่ายไปเปล่าเอ่ย ฮา เรื่อยๆเนอะๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนิยายของไดยะนะ พิมพ์ตกพิมพ์หล่นต้องขอโทษด้วยค้าบบ ช่วยๆกันเม้นหน่อยนะ ไดยะรักคนอ่านที่สุดครับบบบบบ! >3<