ไอ้คุณเพื่อนครับ...รักกูบ้าง!

6 เพ้นท์*วรเวช

 

“นายมีเรียนคาบเช้ากับชั้นด้วยใช่มั้ย”วรเวชถามขึ้น หลังจากที่เพ้นท์คลายอาการสะอื้นเพราะความดีใจแล้ว

 

“คะ ครับ”เพ้นท์ตอบกลับ

 

“ไปอาบน้ำไปทำอะไรให้เสร็จ เดี๋ยวชั้นไปส่งที่หอพัก”วรเวชพูดขึ้นเพ้นท์เงยหน้าขึ้นมา

 

“นะ ไหน บอกว่า...”เพ้นท์กำลังจะพูด

 

“ก็อยู่นี่ไงแล้วนายไม่คิดจะไปเอาซื้อผ้าไปเก็บของหรือไง”วรเวชพูดบอกแล้วนึกขำตอนเห็นใบหน้าของเพ้นท์

 

“แหะ แหะ ครับ ขอบคุณครับ”เพ้นท์หัวเราะแหะๆส่งไปให้ก่อนจะพูด

 

“อืมไปอาบน้ำไป ห้องน้ำอยุ่ตรงนั้นเดียวชั้นไปเอาของใช้กับเสื้อผ้าให้ก่อน”วรเวชพูดบอก พร้อมกับเตรียบลุกออกจากโซฟา

 

“อะ อาจารย์ครับ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมใส่ชุดนี้ก็ได้”เพ้นท์พูดบอกด้วยน้ำเสียงเกรงใจ

 

“เน่าพอดี ไปเถอะๆเดี๋ยวชั้นไปเอาชุดให้”วรเวชพูดบอกพร้อมกับเดินไปที่ห้องนอนของตัวเอง เพ้นท์ก็นั่งรออยู่ที่โซฟา

วรเวชตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าของตัวเอง หาชุดที่คิดว่าเล็กที่สุดและหยิบผ้าขนหนูอุปกรณ์ต่างๆ

 

“อ่ะ”วรเวชเดินออกมาจากห้องนอนแล้วยื่นของมาให้เพ้นท์

 

“ขอบคุณครับ”เพ้นท์ยกมือไหว้วรเวช วรเวชยกมือขึ้นมาลูบหัวเพ้นท์

อย่างนึกเอ็นดูเพ้นท์ เพ้นท์เองเมื่อได้รับสัมผัสที่อบอุ่นจากวรเวชแล้วก็รู้สึกเหมือนอยู่ๆใจเต้นแรงขึ้นใบหน้าของเพ้นท์ขึ้นสีแดงด้วยความเขินอาย วรเวชแค่มองหน้าเพ้นท์และยิ้มๆเท่านั้น

 

“ไปได้แล้ว เหลือเวลาอีกเยอะอยู่เดี๋ยวชั้นมาไปเก็บของ”วรเวชพูดบอก

เพ้นท์ส่งยิ้มไปให้วรเวชอย่างนึกขอบคุณจากใจ ใครหลายๆคนอาจจะมองว่าวรเวชอาจเป็นคนที่ดูดุแต่มันก็คงเป็นแค่ภายนอกล่ะมั้ง แต่เมื่อเพ้นท์มาอยู่ใกล้ๆวรเวชแล้วรูสึกว่าวรเวชจะเป็นคนที่ อ่อนโยน และอบอุ่นมากสำหรับเพ้นท์ เพ้นท์เดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อนทำธุระของตัวเอง

.

.

.

.

เมื่อทำธุระเสร็จรีบร้อยแล้วเพ้นท์ก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเสื้อผ้าที่วรเวชให้ใส่ และเดินออมมาจากห้อง เพ้นท์มองหาวรเวชแต่ก็ไม่พบ

เพ้นท์เดินตรงไปที่โซฟาและนั่งลง

 

“อาบเสร็จแล้วหรอ”วรเวชถาม เพ้นท์มองไปที่วรเวชเห็นว่าวรเวชแต่งตัวในชุดอยู่บ้าน

 

“ครับ”เพ้นท์ตอบกลับพร้อมหลบสายตาที่วรเวชมองด้วยความเขิน

 

“ป่ะ งั้นไปกันเก็บของแล้วเดี๋ยวชั้นจะกลับมาเปลี่ยนชุดเข้าสอน

เดี๋ยวเธอไปพร้อมชั้นเลยก็ได้”วรเวชพูดบอกบอกกลับเดินไปหยิบกุญแจรถ

 

“ไม่เป็นไรหรอครับ อาจารย์เดี๋ยวผมนั่งรถไปเองก็ได้ครับ”เพ้นท์พูดบอกเพราะตอนนี้รู้สึกเกรงใจวรเวชมาก และอีกอย่างคือไม่อย่างให้คนอื่นมองวรเวชไม่ดีเพราะตนเองด้วย

 

“ชั้นก็ต้องไปที่เดียวกับนายอยู่แล้วนะพิชยะ จะนั่งรถให้เปลืงทำไม

ไปกับชั้นเนี่ยแหละ เอาล่ะไม่ต้องพูดอะไรแล้ว”วรเวชพูดบอกพร้อมกลับมองเพ้นท์

 

“ครับ...”เพ้นท์ตอบรับก่อนที่จะลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อเดินออกไปพร้อมวรเวช

 

กึก...

 

“อาจารย์มองอะไรหรอครับ”เพ้นท์ถามถึงแม้จะรู้แล้วว่าวรเวชมองตัวเองแต่ก็แกล้งถามไปแก้เก้อตัวเองใบหน้าน่ารักของเพ้นท์ขึ้นสีแดงด้วยความอายกับสายตาวรเวช

แต่ที่แปลกคือ...วรเวชมองเพ้นท์ด้วยสายตานิ่งๆแต่ลึกๆก็มีสายตาแทะโลมแต่แปลกที่ เพ้นท์ไม่ได้รู้สึกขนลุกหรืออะไรทั้งสิ้น..แต่กลับรู้สึกเขินอายมากกว่า

 

“เปล่า ไปเถอะ”วรเวชตอบปัดพร้อมเดินนำออกไปจากห้องพักสุดหรู

เพ้นท์เองก็ไม่ได้พูดอะไรเดินตามวรเวชไปที่ลิฟท์

 

//เรามองอะไรของเราว่ะเนี่ย//วรเวชพึมพำเบาของกัยตัวเองโดยที่เพ้นท์ไม่ได้ยิน

แต่ว่าเมื่อกี้น่ะนะ...วรเวชเผลอมองไปที่ขาขาวของเพ้นท์...

เสื้อที่วรเวชคิดว่ามันเล็กแล้วแต่พอมาอยู่เพ้นท์แล้วกลายเป็นเสื้อที่ตัวใหญ่ไปเลย แต่วรเวชก็ไม่ได้พูดอ่ะไรเกี่ยวกับเสื้อที่ตัวใหญ่...

ทั้งสองเดินมาที่ลานจอดรถของทางคอนโดวรเวชขับรถพาเพ้นท์ไปที่หอพักเมื่ออยู่บนรถแล้วทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรกัน...

.

.

.

เมื่อมาถึงหอพักของเพ้นแล้ว ร่างเล็กของเพ้นท์มีอาการสั่นนิดๆมองปรอบๆเพราะกลัวว่าจะเจอกลุ่มวัยรุ่นที่รังแกตนอีก

 

“ขึ้นไปเก็บของนะเสร็จแล้วเดี๋ยวชั้นพากลับคอนโด จะให้ชั้นขึ้นไปด้วยมั้ย”วรเวชพูดบอกและถามออกมา

 

“ไม่เป็นไรหรอกครับอาจารย์ เดี๋ยวผมเก็บของเสร็จแล้วผมจะลงมานะครับ อาจารย์รอที่รถก็ได้จะได้สบายๆ”เพ้นท์พูดบอกพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนๆไปให้วรเวชที่มองหอพักข้างนอกอย่างสำรวจ

 

“อืม ชั้นขอเบอร์โทรศัพท์นายหน่อยพิชยะ”วรเวชพูดบอกไป

 

“ครับ”เพ้นท์พูดพร้อมส่งยิ้มไปให้วรเวชทั้งสองจัดการแลกเบอร์โทรศัพท์กัน จากนั้นเพ้นท์ก็ขึ้นไปบนหอพักด้วยอาการสั่นๆเนื่องจากกลัวว่าจะเห็นกลุ่มวัยรุ่น ส่วนใหญ่พวกขี้ยาจะพักอยู่หอนี้เพ้นท์จึงต้องระวังตัว

เพ้นท์เดินมาถึงหน้าห้องของตัวเองก่อนจะรีบคว้ากุญแจของตัวเองและกำลังจะเปิดประตูห้อง

 

หมั่บ

เฮือก

 

เพ้นท์สะดุ้งเฮือกเมื่อรับรู้ถึงความอุ่นที่ไหล่ตัวเองเพ้นท์ค่อยๆหันไปมองคนที่จับไหล่ตัวเองด้วยอาการสั่นๆ

 

“เป็นอะไรห้ะเรา ทำไมหน้าซีดจัง”โอมทักขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

 

“อ่า พี่โอมเองหรอครับ ผมตกใจแทบแย่แหนะ เฮ้ออ”เพ้นท์พูดออกมาก่อนที่จะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“พี่เองแหละ เราเป็นอะไรหรือเปล่า เมื่อคืนพี่โทรหาเราทำไมไม่รับสายพี่ล่ะ”โอมถามด้วยความเป็นห่วง

เพ้นท์มารู้จะตอบยังไงดีเพราะไม่อยากเล่าเหตุการเมื่อคืนเพราะไม่อยากให้โอมเป็นห่วง

 

“เพ้นท์คงหลับล่ะมั้งครับ พอดีปิดเสียงด้วย แหะๆขอโทษครับ”เพ้นท์โกหกออกไป รู้สึกผิดนิดๆที่ไท่ได้บอกความจริงกลับโอมแต่ก็ไม่อยากให้โอมเป็นห่วงตัวเองมากไป

 

“แล้วเราไปไหนมาหรอ”โอมถามกลับ

 

“เอ่อ...เพ็นออกไปหาของกินน่ะครับ”เพ้นท์พูดโกหกออกมา

 

“งั้นหรอ เราเข้าห้องไปพักผ่อนเถอะ”โอมพูดบอกพร้อมมองเพ้นท์ด้วยสายตาอ่อนโยน

 

“เอ่อ...พี่โอมครับ”เพ้นท์เรียกโอม

 

“ครับ?”โอมขานรับ

 

 “เอ่อ...เพ้นท์จะย้ายหอนะครับ”เพ้นท์บอกกลับโอม

โอมมองหน้าเพ้นท์ในใจรู้สึกไม่สบายเพราะถ้าเพ้นท์ย้ายไปตัวเองก็จะไม่เห็นหน้าเพ้นท์นอกจากเวลางาน รู้สึกเสียดายที่จะไม่ได้ดูแลเพ้นท์เพื่อที่จะให้เพ้นท์เปิดใจยอมรับตัวเอง

 

“ทำไมถึงย้ายล่ะ”โอมถามกลับ แต่อีกใจก็อยากให้เพ้นท์ย้ายเพระว่าจะได้อยู่ในที่ปลอดภัยกว่านี้

 

“เอ่อ...คือ...เอ่อ...”เพ้นท์ไม่รู้จะพูดยังไงได้แต่อ้ำอึ้ง

 

“เข้าไปเก็บของยัง”เสียงทุ้มนิ่งๆดังมาจากด้านหลังของทั้งสองคน

 

“ยังครับ”เพ้นท์มองหน้าวรเวชพร้อมกลับมองสลับกับโอมที่ยังคงงงอยู่ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร

 

“เข้าไปเก็บสิ ชั้นทำเรื่องยกเลิกสัญญาห้องแล้ว”วรเวชพูดบอกนิ่งๆพร้อมมองหน้าโอม

 

“ขอบคุณนะครับ”เพ้นท์ยกมือไหว้วรเวช

 

“ไปเก็บของสิ”วรเวชพูดบอกเพ้นท์จึงส่งยิ้มอ่อนๆไปให้แล้วเข้าห้องของตนเองเพื่อเก็บของ

 

“คุณเป็นใคร รู้จักกลับเพ้นท์ด้วยหรือไง”โอมถามไป รู้สึกไม่ชอบหน้าวรเวชขึ้นมา เพราะเห็นเพ้นท์ทั้งส่งยิ้มให้ ทำให้โอมรู้สึกไม่ชอบหน้าวรเวช ถึงแม้ว่าร่างเล็กของเพ้นท์จะยิ้มให้คนอื่นเยอะก็เหอะ แต่ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ

 

“ผมไม่จำเป็นต้องตอบคุณ”วรเวชพูดไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆและก็พอมองออกว่าโอมคิดไม่ซื่อกลับเพ้นท์

โอมมองวรเวชด้วยสายตาไม่พอใจอย่างมากแต่ก็ไม่อยากออกอาการมากเพราะเกรงใจเพ้นท์

วรเวชเองก็ยืนด้วยท่าทีนิ่งๆไม่ได้เดือดร้อนอะไรกับสายตาที่โอมมองมา

ไม่นานนักเพ้นท์ก็ออกมาจากห้องพัก ของๆเพ้นท์ไม่ได้มีเยอะมากนักเลยเก็บอะไรได้เร็วขึ้น

 

“เสร็จแล้วครับ”เพ้นท์พูดบอกวรเวชพร้อมส่งยิ้มไปให้อ่อนๆเพ้นท์สะพายกระเป๋าเป้ขนาดพอเหมาะไม่ใหญ่มาก

 

“อืม ป่ะ”วรเวชมองไปที่เพ้นท์ก็จะพูดบอก

 

“พี่โอมครับ เพ้นท์ไปก่อนนะครับ”เพ้นท์พูดบอกโอมพร้อมกลับยกมือไหว้โอม

 

“เดี๋ยวสิเพ้นท์”โอมเรียกขึ้นก่อน

 

“ครับ?”เพ้นท์ขานรับ

 

“แล้วงานล่ะ แล้วเราน่ะจะไปอยู่ที่ไหนหรอ”โอมถามกลับ

 

 

“เพ้นท์ก็ทำงานตามปกติแหละครับ เพ้นท์แค่ย้ายที่อยู่

ส่วนเรื่องที่พัก เดี๋ยวเพ้นท์ค่อยบอกพี่โอมนะครับ”เพ้นท์มองหน้าโอมและตอบกลับไปพร้อมส่งยิ้มไปให้โอมทำให้วรเวชเองในใจลึกๆก็รู้สึกเคืองที่เห็นเพ้นท์ยิ้มให้คนอื่นแต่ก็มได้ออกอาการอะไร

เพ้นท์ไม่ได้บอกโอมว่าจะไปพักอยู่กลับวรเวชเพราะไม่อยากให้ใครมองวรเวชไม่ดีถึงแม้ว่าโอมจะไม่รู้ว่าวรเวชทำงานเป็นอาจารย์สอนที่มหาลัยของเพ้นท์ก็เถอะ

 

“ไปได้แล้วพิชยะ”วรเวชพูดบอกเสียงเรียบๆ

 

“ผมไปแล้วนะครับพี่โอม สวัสดีครับ”เพ้นท์มองมาทางโอมพร้อมยกมือไหว้อีกทีและเดินไปที่บรรไดพร้อมกับวรเวช

โอมที่มองตามหลังสองคนนั้นในใจก็รู้สึกเจ็บแปลบๆที่เห็นคนร่างเล็กที่ตนชอบเดินไปพร้อมกลับคนอื่น

 

“พี่ไม่อยากให้เราไปเลย”โอมพึมพำกลับตัวเองเบาๆ

.

.

.

 

//ค่ะ เรื่อยๆนะค่ะ เป็นไงบ้างเอ่ยย?? มีใครมองดูว่าหนุ่มน้อยใสซื่อของเราดูง่ายไปเปล่าเอ่ย ฮา เรื่อยๆเนอะๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนิยายของไดยะนะ พิมพ์ตกพิมพ์หล่นต้องขอโทษด้วยค้าบบ ช่วยๆกันเม้นหน่อยนะ ไดยะรักคนอ่านที่สุดครับบบบบบ! >3<