Blacklist พิชิตใจยัยจอมแสบ

ห้องถ่ายMV
“ฮาโหลพิม ว่าไง”  ฉันได้ยินเสียงป๊อปปี้คุยกับแฟนระหว่างที่เขากำลังเดินเข้ามา
 
“ครับไม่เป็นไร พิมช่วยคุยพ่อทำงานเถอะ เดี๋ยวถ้าป๊อปถ่ายเสร็จจะโทรไปหานะ” ฉันได้ยินแค่นั้น และเขาก็วางสายพิมไป  (ฉันไม่ได้แอบฟังนะ เขาพูดเสียงดังเอง)
 
“ฟางๆ เดี๋ยวคิวแรกแกจะถ่ายคนเดียวนะ ฉากนี้ แกต้องแสดงเหมือนแกสับสน ว่าแกเป็นอะไรกับป๊อปปี้ และก็ปวดหัวเหมือนความจำจะกลับมาอะไรประมาณนี้” หวายบอกการแสดงให้ฉันว่าจะต้องทำอะไรบ้าง
 
“โอเค” ฉันตอบแค่นั้นก่อนที่ฉันจะเดินไปประจำที่  ฉันแอบเห็นนะว่าป๊อปปี้มองฉันด้วย
ระหว่างที่ฉันกำลังคิดและเดินอยู่นั้น ก็มีพี่ทีมงานตะโกนมา “น้อง! ระวังครับ” ฉันที่ได้ยินเสียงก็หันกลับไปมองและฉันก็เห็นฉากที่อยู่ด้านข้างกำลังจะล้มลงมาทับตัวฉัน ฉันหลับตาปี๋
 
ตุบ!
 
ฉันหลับตาและเสียงรอบข้างก็เงียบไม่ได้ยินเสียงอะไร ฉันจึงลืมตาขึ้นมาก็พบกับแผ่นอกของชายคนนึ่ง ชายคนนั้นก็เป็นใครไปไม่ได้  “ป๊อปปี้” ฉันเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจ เขาเอาตัวเขาเข้ามากันฉากให้ฉัน
 
“เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม เจ็บตรงไหนหรือป่าว” เขาพูดและพยายามหาแผลจากตัวฉัน
ฉันมองเขาและตอบ “ฉันไม่เป็นอะไร ป๊อปปี้เลือด! นายเลือดออก” ฉันเห็นเลือดออกที่แขนของเขาเลยรีบบอกเขา
 
“ฟาง ป๊อป เป็นอะไรกันหรือป่าว” หวายที่กำลังตกใจ พอได้สติก็วิ่งเข้ามาหาและถามอาการ
 
“หวายเลือดป๊อปออก” ฉันรีบบอกเพื่อนและพี่ๆทีมงานก็มาช่วยยกฉากออกไป
 
ป๊อปปี้ค่อยๆลุกขึ้นและฉันก็พยุงป๊อปปี้ให้ไปนั่งตรงเก้าอี้ และพี่ทีมงานก็ส่งกล่องยามาให้ฉัน
ฉันจัดการทำแผลให้เขา ที่ฉันทำไม่ได้อะไรหรอกนะ แต่เขาช่วยฉันไว้ถึงทำให้  ฉันจัดการเอาแอลกอฮอร์เช็ดแผลเค้าและตาด้วยยาแดง
 
>>Poppy<<
ขณะที่ฟางทำแผลให้ทำผมอยู่ ผมก็มองเธอที่กำลังทำแผนให้ผม ผมไม่สามารถจะละสายตาจากเธอได้เลย เหมือนผมโดนมนต์สะกดอยู่อย่างไงอย่างงั้น  และฟางก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมและเธอได้พูดว่า “นายยิ้มอะไรอ่ะ”  ผมได้ยิน ผมถึงกับเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติตามเดิม นี่ผมยิ้มอยู่อย่างนั้นเหรอ ทำไมผมไม่รู้ตัวเลยนะ “ป่าว ไม่มีอะไร  ขอบใจนะที่ทแผลให้ฉัน”ผมขอบคุณเธอ
 
“ฉันต่างหากล่ะที่ต้องขอบคุณนาย  ขอบคุณนะที่ช่วยฉัน” นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพูดดีกับผมเลยนะ
พอเธอขอบคุณผมเสร็จ หวายก็เดินเข้ามาดูผม
 
“เป็นไงบ้างป๊อป  เจ็บมากไหม”
 
“ไม่เป็นไรมากหรอก แผลแค่นี้เอง”  ผมพูดและยิ้มให้หวาย
 
“ถ้าพิมรู้ พิมต้องว่าฉันแน่” หวายพูดและตีหน้าเศร้า
 
“อ่ะ ฉันว่ามาถ่ายกันต่อดีกว่านะ”  หวายพูดจบและสั่งให้พี่ๆทีมงานดำเนินงานต่อ
 
ผมที่นั่งดูการถ่ายทำและดูฟางแสดงนั้น มันทำให้ผมย้อนกลับไปคิดถึงตั้งแต่ที่ผมได้เจอกับเธอครั้งแรก ตอนนั้นที่บอกกับเธอว่าผมจะทำให้เธอรักผมให้ได้ เพราะเธออวดเก่งกับผม ผู้หญิงคนทุกคนในมหาลัยมีแต่คนชอบพวกผมและเธอกลับอวดเก่ง ลองดี  ผมเห็นว่าผมหมั่นใส้และอยากเอาชนะใจเธอ แต่ในตอนนี้ ณ วินาทีนี้ความรู้สึกของผมมันได้เปลี่ยนไป  และในใจของผมก็ตั้งคำถามขึ้นมา สิ่งที่ผมรู้สึกตอนนี้คือความรู้สึกที่ผมชอบฟาง?  ผมจะเริ่มชอบฟางจริงๆแล้วใช่ไหม ในหัวมีแต่คำนี้เต็มไปหมด เพราะทุกครั้งที่ผมไม่ได้เจอเธอ มันทำให้ผมคิดถึงเธอ อยากเจอเธอ อยากคุยกับเธอ อยากอยู่กับเธอตลอดเวลา ผมไม่สามารถหยุดความรู้สึกตอนนี้ได้เลย
 
>>Fang<<
ฉันที่กำลังถ่าย MV อยู่นั้น ฉันรู้สึกได้ว่าเหมือนมีใครจ้องมองฉันอยู่ และฉันก็เหลือบไปเห็น
ป๊อปปี้มองฉันอยู่  เหมือนเขาจะเข้าสิงฉันเลยอ่ะ แต่ฉันก็พยายามไม่สนใจเขาและเล่นMV ต่อ
หลังจากที่ฉันถ่ายเสร็จ ฉันก็เป็นฝ่ายมานั่งดูป๊อปปี้ถ่าย mv บ้าง  ฉันมองคนร่างสูงกำลังแสดงบทบาทที่ต้องเสียใจ เหมือนเสียคนรักไป  เขามองมาที่ฉันและน้ำตาของเขาก็ไหลออกมา แหมแสดงได้สมบทบาทจริงๆ  ฉันนับถือเขาเลย เวลาที่เขาจริงจังนี้  ดูๆก็เท่เหมือนกันนะ  พอฉันที่คิดแบบนั้น ฉันตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติตัวเองกลับมา อย่าฟาง! ห้ามคิดแบบนั้นเด็ดขาด
 
 
หลังจากการถ่ายทำของวันนี้เสร็จสิ้นลง เหมือนเดิมหวายขอบคุณทุกๆคน และทุกคนก็แยกย้ายกลับบ้าน
 
ฉันที่ตอนนี้กำลังมองหาแท็คซี่อยู่นั้น ก็มีรถสปอร์ตหรูคันนึ่งขับมาและจอดตรงหน้าฉัน เขาเลื่อนกระจกลงมาแล้วเรียกให้ฉันขึ้นรถ เหอะ ใครนะเหรอมีอยู่คนเดียว ป๊อปปี้ไง
 
“ฟาง ขึ้นรถสิ เดี๋ยวฉันไปส่ง”
 
“ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้”  ฉันพยายามปฏิเสธเขา แต่ก็ไม่เป็นผลเลย
 
“ฉันบอกให้ขึ้นมา ดึกแล้วมันอันตราย เธอยิ่งเป็นผู้หญิงอยู่ด้วย เดี๋ยวก็โดนแท็คซี่ข่มขืนเอาหรอก”  ฉันว่านายมากกว่าที่จะข่มขืนฉัน ฉันคิดในใจและพยายามปฏิเสธป๊อปปี้
 
“นายกลับไปเถอะ ฉันจะกลับบ้านเอง”
 
 “ตกลงนี่พูดมา ไม่ฟังเลยใช่ไหม” ป๊อปพูดขึ้นและเปิดประตูรถลงมาหาฉัน และเปิดประตูรถอีกฝั่งแล้วดันตัวฉันให้นั่งลงเบาะข้างคนขับ ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไร เขาก็พูดขึ้น “ถ้าคิดหนี  ฉันจะปล้ำเธอแน่” และเขาก็ปิดประตูใส่หน้าฉัน
ฉันทำได้เพียงแค่นั่งเงียบไม่พูดอะไร เพราะกลัวเขาจะปล้ำฉันนะสิ
 
 
>>Poppy<<
ระหว่างทางผมกับฟางไม่ได้คุยกันเลยสักคำ เพราะพอผมจะชวนเธอคุย หันไปมองเธอกับหลับไปซะแหล่ะ สงสัยเธอคงเหนื่อยมาก ตอนนี้ผมขับรถมาจอดอยู่ที่หน้าคอนโดของฟางแล้ว ผมกำลังจะปลุกเธอแต่มือผมต้องชะงัก  มองใบหน้าที่สวยเข้ารูป ผมใช้มือปัดผมที่ปิดลงมาใบหน้าของเธอ และใบหน้าของผมก็ค่อยๆเข้าใกล้เธอมากเรื่อยๆ และริมฝีปากของผมก็ประกบริมฝีปาก ของเธอ สักพักผมถอนริมฝีปากออก มันทำให้ผมรู้สึกอยากทะนุถนอมเธอ อยากปกป้องเธอ
ความคิดนั้นต้องหยุดลงเมื่อฟางตื่น
 
“ถึงแล้วเหรอ” ฟางที่กำลังถามผม เธอก็เอามือขยี้ตาตัวเอง  เห็นแล้ว น่ารักอ่ะ ผมพยายามเรียกสติให้กลับคืนมาและตอบคำถามเธอ
 
“ใช่ ถึงแล้ว”
 
“ขอบคุณนะ ที่มาส่ง” เธอพูดจบและเดินลงจากรถไป
 
“ฉันรักเธอ!” ฟางที่กำลังเดินลงจากรถถึงกับชะงัก เธอเงียบสักพัก และปิดประตูรถ แล้วเธอเดินเข้าคอนโดไป เธอไม่หันกลับมามองผมแม้แต่นิดเดียว
 
 
 
การเอาชนะเนี้ยก็ก่อให้เกิดเป็นความรักได้นะเนี้ย เฮ้อออ เหนื่อยใจแทน แล้วเฮียจะเอายังไงกับพิมละเนี้ย รอลุ้นๆจ้า