Blacklist พิชิตใจยัยจอมแสบ

          ขณะที่แก้วนอนอยู่บนโซฟา โทโมะที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆลุกขึ้นมาแล้วย่องมาหาแก้วที่นอนอยู่ “พอนอนหลับแบบนี้ น่ารักกว่าตอนตื่นซะอีก” โทโมะก้มลงหอมแก้มเธอเบาๆ และยิ้ม โดยที่คนที่นอนอยู่บนเตียงไม่รู้สึกตัวเลย

 

    

 

 

 

 

 

  เช้าวันต่อมา

      “เมื่อไหร่นายจะฟื้นขึ้นมานะ”  แก้วที่นั่งข้างเตียงโทโมะก็พูดขึ้น “นายรู้มั้ยเมื่อคืนฉันฝันเห็นนายด้วยละ ฝันว่านายหอมแก้มฉัน......มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกคิดถึงนายมากขึ้น” พอพูดจบน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมาไม่หยุด

 

 

 

 

 

ก๊อกๆ

 

 

 

 

 

แก้วที่ได้ยินเสียงเคาะประตูรีบปาดน้ำตาก่อนที่คนข้างนอกจะเข้ามา “เอ้า ฟางป๊อป พวกเธอมาเยี่ยมโทโมะเหรอ”

 

 

 

 

 

 

“ใช่จ๊ะ แล้วนี่แก้วทานอะไรหรือยัง?” ฟางที่เห็นเพื่อนซีดผอมลงก็ถามขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ยังหรอก มันไม่หิวอ่ะ” หลังจากที่เธอทราบข่าวของโทโมะก็ทานอะไรไม่ลง

 

 

 

 

 

 

“เอางี้ ฟางเดี๋ยวพาแก้วไปหาอะไรกินก่อนแล้วกัน เดี๋ยวป๊อปจะเฝ้าโทโมะเอง” ฟางพยักหน้าก็จะพาแก้วลงไปหาอะไรกินข้างล่าง

 

 

 

 

 

 

 

พอป๊อปปี้แน่ใจว่าฟางพาแก้วไปแล้ว ชายหนุ่มก็ค่อยๆเดินไปข้างเตียงของโทโมะ “ตื่นได้ละ2สาวเขาไปกันแล้ว”

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะหรี่ตามองให้แน่ใจว่าป๊อปปี้อยู่คนเดียว “ทำไมแกต้องหลอกแก้วด้วย”

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ฉันแค่อยากรู้ว่าแก้วรักฉันหรือป่าว”

 

 

 

 

 

 

 

“มันจะดีเหรอ ถ้าเธอมารู้ทีหลังเดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีกหรอก” ป๊อปปี้เดินไปนั่งที่โซฟาแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดีหรือไม่ดี ฉันก็ทำมันไปแล้วละ แกอย่ามาบ่นหน่อยเลย”

 

 

 

 

 

 

 

 

>>>วันที่เกิดอุบัติเหตุ<<<

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จงเบกับเคนตะที่ได้ยินข่าวเพื่อนของตัวเองก็รีบวิ่งไปยังห้องฉุกเฉิน “คุณหมอครับเพื่อนผมเป็นไงบ้างครับ” จงเบที่เห็นหมอรีบวิ่งเข้าไปถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใจเย็นๆก่อนนะครับ ตอนนี้คุณวิศว ปลอดภัยแล้วครับ กำลังย้ายไปยังห้อง 3145”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณครับหมอ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เคนตะรีบเปิดประตูห้องอย่างรวดเร็ว “โทโมะแกเป็นไงบ้าง”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฉันไม่ได้อะไรมาก ก็แค่เจ็บนิดหน่อยดีนะที่หลบทัน”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ดีแล้วละ พวกเราเป็นห่วงแก แทบแย่ ตอนนี้พวกปป๊อปปี้กำลังจะตามมา สงสัยคงจะโทรบอกเมียแกแล้วด้วย” จงเบที่เห็นว่าเพื่อนไม่เป็นอะไรมากก็โล่งอก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วกำลังจะมาเหรอ” โทโมะถามอย่างสนใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คงงั้นมั้ง” เคนตะตอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นพวกแกช่วยฉันหน่อยนะ...”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ณ ห้องชมรม

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ” ป๊อปปี้ที่นั่งฟัง 2 หนุ่ม(จงเบกับเคนตะ) เล่าก็ถึงกับตกใจในสิ่งที่เพื่อนตัวเองทำ แต่ก็รู้โล่งอกที่เพื่อนไม่ได้เป็นเจ้าชายนิทรา “ถ้าเมียมันรู้นะว่ามันโกหกละก็...ฉันไม่อยากคิดเลย”

 

 

 

 

 

 

 

“เอาน่า ที่มันทำแบบนี้มันอาจจะมีเหตุผลของมัน”เขื่อนที่นั่งกินขนมพูดขึ้นบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วมันจะโกหกแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่” ป๊อปปี้หันมาถามสองหนุ่ม(จงเบกับเคนตะ)

 

 

 

 

 

 

 

(-- )( --)(-- )( --) สองหนุ่มสายหน้า

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ่ะๆ แล้วแกจะทำแบบนี้อีกนานแค่ไหนอ่ะ ถ้าแก้วจับได้ขึ้นมาก่อนจะซวยเอานะ แล้วฟางก็จะโกรธฉันด้วย” โทโมะกับป๊อปปี้ยังพูดไม่ทันจบก็ได้ยินเสียงบิดลุกบิดดัง โทโมะรีบหลับตานอนเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว ทำไมกลับมาเร็วจัง” ป๊อปปี้รีบเดินไปหาฟางที่เข้ามาในห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็แก้วเขาซื้อของขึ้นมากินอ่ะ แก้วบอกอยากนั่งเฝ้าโทโมะไปด้วย กินไปด้วย” ฟางหันไปมองแก้วที่ถือของมาเต็มไม้เต็มมือ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ฉันกลัวว่าถ้าโทโมะตื่นมา จะไม่เจอหน้าฉันนะสิ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จ้าๆ” ฟางตอบแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้วเอาถุงขนมที่ซื้อมาวางบนโต๊ะก่อนที่จะเดินไปหาโทโมะที่เตียง “นายรีบฟื้นขึ้นมานะ ถ้านายฟื้นถึงมาฉันจะพานายไปหาของอร่อยทานกัน” แก้วเอื้อมมือไปจับมือโทโมะก่อนจะก้มลงจูบมือชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ที่ยืนมองห่างๆส่ายหน้า เขาคิดว่าถ้าเกิดความแตกขึ้นมา แก้วอาจจะไม่มีวันยกโทษให้เลยก็ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ เป็นอะไรส่ายหน้าทำไม”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ ไม่มีอะไรจ๊ะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โปรดติดตาม

 

 

 

สวัสดีผู้อ่านที่น่ารักทุกคน เราไม่ค่อยเข้ามาอัพ ยังไงก็ฝากติดตาม คอมเม้น กดแนะนำเรื่องนี้ได้จ้า ขอบคุณค่ะ