Blacklist พิชิตใจยัยจอมแสบ

>>Fang<<

 

15 นาทีผ่านไป

 

 

“ไปป์เดี๋ยวมานะ ไปเข้าห้องก่อน” ฉันหันไปพูดกับหนุ่มน้อย ฉันเดินเข้ามาในบ้านแล้วเดินหาห้องน้ำอยู่สักพัก “เจอแล้ว!!  ”  ฉันวิ่งเข้าห้องอย่างรวดเร็ว

 

 

“เฮ้ออ ค่อยยังชั่วหน่อย” ฉันล้างมือแล้วเดินออกจากห้องน้ำ แต่ต้องกลับเข้าไปในห้องน้ำเหมือนเดิม เมื่ออยู่ๆก็มีร่างสูงดันฉันให้เข้าไป “ป๊อปปี้” ฉันพูดชื่อเขาออกมา

 

 

“ไหนไม่รู้จักผมไง แล้วรู้ได้ไงว่าผมชื่อป๊อปปี้” ป๊อปปี้มองหน้าฉันนิ่งแล้วจะพูดต่อ

 

 

“ทำไมต้องบอกไปป์แบบนั้นด้วย ทำไมต้องบอกว่าเราไม่รู้จักกัน”  

 

 

“มันก็ดีแล้วนิ” ฉันบอกเขา และฉันกับป๊อปปี้มองหน้ากันก่อนจะพูดต่อ “ ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวนะคะ” พอฉันพูดจบก็เปิดประตูกำลังจะเดินออกไป แต่ตอนชะงักเมื่อคนข้างหลังพูดขึ้น

 

 

“ที่บอกไปป์ว่าไม่รู้จักกันจะหลอกอะไรไปป์อีกล่ะ คุณหลอกผมยังไม่พอใช่ไหม ถึงต้องมาหลอกน้องผมด้วย”

 

 

ฉันยืนนิ่งโดยไม่ตอบอะไร “หึ.. เงียบแบบนี้ก็แปลว่าใช่สินะ ฉันขอเตือน เธอรู้จักน้องฉันน้อยไป”

 

 

“คุณไม่ต้องมาเตือนฉันหรอก  ฉันขอแค่คุณอยู่ห่างๆฉันก็พอ” พอฉันพูดจบก็เดินออกไปทันทีไม่รอให้ป๊อปปี้ได้พูดอะไรต่อ ฉันเดินออกมาจากบ้านอย่างเซ็งๆ แล้วเดินไปหาไปป์ที่รออยู่

 

 

“มาแล้วเหรอครับ อ่ะ ผมทำเสร็จแล้ว” ไปป์ยืนคำตอบวิชาคณิตทั้งหมดมาให้ฉัน ฉันมองกระดาษและตรวจ

 

 

“อืม... ถูกทุกข้อเลยนะ” ฉันมองหน้าเขาแล้วบอก ไปป์ยักคิ้วให้ฉันเชิงว่าเขาเก่ง

 

 

 “พี่ฟาง ถามอะไรหน่อยสิ”

 

 

“อืม ถามมาสิ”

 

 

“จริงๆแล้วพี่ฟางกับพี่ป๊อปรู้จักกันใช่ไหม” ไปป์ถามฉัน เขามองหน้าฉันเหมือนจับผิด

ฉันส่ายหน้า”ก็บอกไปแล้วนิว่าไม่รู้จัก” แล้วก็ทำเป็นสนใจกับกระดาษตรงหน้าต่อ

 

 

“อย่ามาโกหก...ผมเห็นนะในห้องน้ำอ่ะ” ฉันอึ้งสักพัก

 

 

“มันไม่ใช่เรื่องของเด็ก วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน” ฉันพูดแล้วลุกออกจากเก้าอี้ เดินได้3-4 ก้าวไปป์ก็ตะโกนขึ้น “ผมต้องรู้ให้ได้ว่าพี่สองคนเคยมีเรื่องอะไรกัน”

 

 

>>Pide<<

ผมนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ห้องรับแขกในช่วงตอนเย็น แล้วได้ยินเสียงแม่บ้านพูดขึ้น

“สวัสดีค่ะคุณป๊อป วันนี้จะค้างที่บ้านหรือป่าว ป้าจะได้เตรียมอาหารเย็นไว้ให้ค่ะ”  

 

 

“ครับ” พี่ชายผมตอบสั้นๆแค่นั้นแล้วก็เดินขึ้นห้องไปทันที ผมจึงเดินตามพี่ชายขึ้นไป

 

 

“มาค้างที่บ้านแบบนี้ กะจะมารอใครหรือป่าวครับพี่ป๊อป” พี่ป๊อปที่กำลังจะเปิดประตูห้องก็ต้องชะงัก “ถ้าจะมารอพี่ฟางล่ะก็ วันนี้พี่เขาไม่มาหรอกนะ”

 

 

พอผมพูดแบบนั้นพี่ป๊อปที่หันหลังให้ผมก็หันหน้ามาหาผมทันที “แล้วไง ไม่มาก็ไม่มาสิ ฉันไม่ได้มาหาเขาสักหน่อย”

 

 

“ใช่เหรอครับ แต่นับวันพันปี พี่ไม่เคยมานอนค้างที่บ้านเลยนะ พ่อกับแม่ขอให้พี่มานอนบ้านตั้งหลายครั้งแต่ไม่ไม่เคยสำเร็จ แล้วอยู่ๆดีวันนี้พี่จะมานอนทำไมถ้าไม่ใช่ว่า...”

 

 

“ฉันจะมานอนหรือไม่มาก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับแก!”

 

 

“ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยว งั้นดีเลย...จะได้ไม่ต้องมีใครมาขัด เพราะผมว่าผมชอบพี่ฟางแล้วล่ะ” พอผมพูดจบผมก็มองหน้าพี่ชายอย่างกวนๆแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น

 

 

>>Fang<<

     วันนี้วันพุธแล้วไวจัง “เฮ้ออ...”  ตั้งแต่ที่ฉันรู้ว่าป๊อปปี้กับไปป์เป็นพี่น้องกันฉันก็ไม่อยากไปบ้านหลังนั้นอีกเลย แต่ทำไงได้ล่ะในเมื่อฉันรับปากกับพี่โฟร์ไว้แล้วนิ ถ้าไม่ไปก็คงไม่ได้ ตอนแรกก็คิดว่าคงจะไม่เจอป๊อปปี้อีกแล้วแต่ที่ไหนได้ ฉันเชื่อแล้วล่ะว่าโลกกลมจริง มินำซ้ำยังต้องมาเจอกับไปป์น้องชายของเขาอีก ฉันจะรับมือกับสองพี่น้องคู่นี้ไหวไหมเนี้ย  ฉันนั่งรอไปป์แล้วคิดอะไรเพลินๆก่อนจะมีเสียงใครบางคนพูดขึ้น

 

 

“มารอนานแล้วเหรอ” ไปป์ถามฉัน

 

 

“อืม ได้สักพักแล้วล่ะ”

 

 

“แล้วนั่งคิดอะไรอยู่ หรือว่าคิดถึงผม... หรือพี่ชายของผม”

 

 

“ฉันไม่ได้คิดถึงใครทั้งนั้นแหล่ะ แล้วทำไมฉันต้องคิดถึงนายกับพี่นายด้วย”

 

 

“ก็.....ไม่รู้สินะ”เขาตอบอย่างกวนๆแล้วแสยะยิ้ม พี่กับน้องร้ายพอๆกันเลย

 

 

“งั้นก็อย่าเสียเวลาเลย มาติวกันดีกว่า” ฉันพูดแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาจากกระเป๋า “วันนี้เราจะติวเคมีนะ” ฉันมองหน้าคนที่อยู่ตรงข้าม สิ่งที่ฉันได้รับกลับมาคือรอยยิ้มของเขา เห็นแล้วฉันรู้สึกหวิวๆยังไงชอบกล ขณะที่กำลังติวกันไปได้สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

 

 

ติ๊ด....ติ๊ด ไปป์หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนกดรับสาย

 

 

“ว่าไงครับแม่ อ๋อแป๊ปนึ่งนะครับ” เขาเอามือปิดไมค์ก่อนจะหันมาพูดกับฉัน

 

 

“เดี๋ยวมานะ ไปคุยธุระก่อน” ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่พยักหน้า ฉันที่นั่งรอไปป์คุยโทรศัพท์ก็มองไปรอบๆบ้านของเขา “อากาศดีจริงๆ” แล้วสายตาฉันต้องสะดุดกับหนุ่มร่างสูงคนนึ่งที่ยืนกอดอกมองฉัน จากนั้นเข้าก็เดินตรงมาที่ฉันนั่งอยู่  ฉันรู้สึกไม่ดีก็ลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วจะเดินหนีเขาก็รั้งแขนฉันไว้ก่อน

 

 

“จะไปไหน”

 

 

“เรื่องของฉัน” ฉันพูดแล้วสะบัดมือของเขาออก แต่เขากับยิ่งบีบมันแรงขึ้น “โอ๊ยย..”

 

 

“ทำไมกลัวไปป์มันจะมาเห็นเหรอ”

 

 

“แล้วทำไมฉันต้องกลัวไปป์มาเห็นด้วย”

 

 

“หึ... ไม่กลัวก็ดี” พอป๊อปปี้พูดประโยคนั้นจบ เขาเอามือจับหน้าฉันแล้วดึงเข้าไปจูบ เขาบดขยี้มันอย่างรุนแรง มันไม่ใช่จูบที่ฉันเคยได้สัมผัส ฉันทุบตีเขาเอาเล็บจิกหลังเขา แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าป๊อปปี้จะปล่อยฉันเลย ในที่สุดเขาก็ผละฉันออก แล้วกระซิบข้างหู “รสจูบของเธอ ยังหอมหวานเหมือนเดิมเลยนะ”  แล้วก็ผลักตัวฉันออกอย่างแรง  “เลิกยุ่งกับไปป์ซะ” เขาพูดแค่นั้นก็เดินหนีไป

 

 

ฉันยืนมองแผ่นหลังนั้นได้สักพักก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วเอามือเช็ดปากตัวเอง

 

 

ไปป์ที่คุยโทรศัพท์เสร็จได้สักพักเขากำลังจะเดินไปหาฟางที่รอติวอยู่ ก็ต้องชะงักและยืนมองเหตุการณ์เมื่อกี้อย่างไม่ละสายตา

 

 

 มาแว้วววจร้า