ถ้ารักกันเปิดใจได้มั้ยเธอ

บริษัทไทยายนนท์

ก๊อกๆ

โทโมะ:เข้ามา

ภา:นี่รายได้ของเดือนนี้ค่ะ

โทโมะ:ขอบใจ

ภา:คุณวิศวคะเอกสารเมื่อวานอยู่ไหนคะ

โทโมะ:อ่อ  อยู่บนโต๊ะน่ะ

ภา:งั้นฉันขอตัวนะคะ

โทโมะ:อืม

-เสี่ยงกับฉันไหมเธอเสี่ยงกะบฉะ.....-

โทโมะ:ครับพ่อ

(สามเดือนแล้วนะที่แกไม่ได้กลับบ้าน)

โทโมะ:แล้วยังไงครับ

(ฉันอยากให้แกกลับบ้านบ้าง)

โทโมะ:พ่อไม่ต้องสนใจผมหรอกครับ 

(นี่แกจะไม่กลับบ้านเลยใช่มั้ย)

โทโมะ:พ่อจะเอาอะไรกับผมอีกผมทำก็ทำตามที่พ่อให้ทำทุกอย่างแล้วหนิครับงานที่บริษัทสุดรักของพ่อก็กำลังไปได้ดี พ่อต้องการอะไรอีก

(ฉันต้องการให้แกกลับบ้าน)

โทโมะ:ผมทำให้พ่อไม่ได้หรอกครับ แค่นี้นะครับถ้าผมอยากกลับเดี๋ยวผมกลับเอง

โทโมะวางสายพ่อไปแล้วนั่งกุมหัวอยู่พักใหญ่จากนั้นจึงเดินออกจากห้องไป

ร้านJust you

ฟาง:แก้วลูกค้ามา

แก้ว:เดี๋ยวแก้วต้อนรับเอง

ฟาง:จ้า

แก้ว:ร้านJust you ยินดีต้อนรับค่ะรับอะระ

แก้วเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับผู้ชายที่เดินชนเมื่อวาน

แก้ว:รับอะไรดีคะ

.....:ขาเธอเป็นไงบ้าง

แก้ว:ถ้าลูกค้ายังคิดไม่ออกเชิญนั่งทางนั่นก่อนได้นะคะ

ฟาง:อ้าวคุณโทโมะ

แก้ว:แก้วไปหลังร้านนะ

ฟาง:จ๊ะ คุณโทโมะรับอะไรดีคะ

โทโมะ:กาแฟก็ได้ครับ

ฟาง:สักครู่นะคะ

โทโมะเดินไปนั่งรอที่โต๊ะ

ฟาง:ได้แล้วคะ ทานให้อร่อยนะคะ

โทโมะ:เดี๋ยวครับ เพื่อนคุณเขา..

ฟาง:อ๋อ นั่นแก้วค่ะคนที่เราพูดถึงเมื่อวานไงคะ

โทโมะ:แล้ววันนี้เขาเป็นอะไรบ้างมั้ย

ฟางทำหน้างงๆ

โทโมะ:ผมหมายถึงมีอาการเจ็บขาอะไรแบบนี้น่ะครับ

ฟาง:ก็มะ

แก้ว:ไม่เป็นอะไรเลิกถามสักที

โทโมะ:ดูเหมือนคุณจะไม่ชอบหน้าผมเลยนะครับ

แก้ว:ค่ะฉันไม่ชอบ

ฟาง:แก้ว

โทโมะ:ไม่เป็นไรครับ ผมชอบ

โทโมะมองหน้าแก้วแบบยิ้มๆแต่แก้วจ้องหน้าโทโมะแบบไม่พอใจส่วนฟางก็ดูงงๆ

ฟาง:ไปรู้จักกันเมื่อไหร่เนี่ย(ฟางพูดคนเดียว)