ถ้ารักกันเปิดใจได้มั้ยเธอ

โทโมะพาแก้วออกมาจากบ้านแล้วขับรถพามาที่คอนโดตลอดทางมีแต่ความเงียบแก้วเองก็ไม่กล้าเอ่ยปากมากเพราะโทโมะดูเครียดมาตลอดทางแก้วเองก็ไม่ได้สนิทจึงไม่อยากถาม
คอนโด
แก้วแอบตกใจเล็กน้อยที่โทโมะพามาคอนโดตัวเองได้ไงเพราะแก้วไม่ได้บอกที่อยู่ของตัวเอง
แก้ว:นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่
โทโมะ:คนเก่งก็งี้แหละ
แก้ว:.......?
โทโมะ:เลิกสงสัยแล้วขึ้นห้องเถอะฉันเหนื่อยแล้ว
แก้ว:อืม 
แก้วเกินขึ้น พอถึงห้องแก้วก็เห็นโทโมะขึ้นมาเช่นกัน
แก้ว:นายตามฉันมาทำไมกลับบ้านนายได้แล้ว
โทโมะ:ก็นี่ไงบ้านฉัน
แก้ว:อะไรนะ
โทโมะ:ฉันเข้าห้องก่อนนะ ฝันดี พรุ่งนี้ไปทำงานพร้อมกันนะ
โทโมะเดินเข้าห้องไปแก้วยืนเกาหัวตัวเองอย่างงงๆ
ห้องโทโมะ
โทโมะนอนนึกถึงเรื่องราวของวันนี้แล้วยิ้มออกมา
โทโมะ:อยู่กับเธอก็มีความสุขดีเนอะ
 
เช้าวันต่อมา
ก๊อกๆ
โทโมะ:แก้วๆ ตื่นยัง
แก้ว:มีอะไร
โทโมะ:จะไปทำงานยัง
แก้ว:นายไปก่อนเถอะฉันไปเองได้
โทโมะ:ฉันอยากไปส่งเธอ
แก้ว:..........
แก้วก้มหน้ามองพื้น
โทโมะ:ไป
โทโมะดึงมือแก้วให้เดินแต่แก้วรั้งไว้
แก้ว:โทโมะ นายอย่ายุ่งกับฉันเลยนะนายไปเถอะ
โทโมะ:ทำไมล่ะ
แก้ว:ต้องมีเหตุผลด้วยหรอ
โทโมะ:...........
โทโมะยืนเงียบอยู่พักใหญ่แล้วเสียงปิดประตูก็ดังขึ้น
ปัง
โทโมะ:ในสายตาเธอฉันคงเลวมากใช่มั้ยเหมือนกับคนอื่นๆที่มองแันแบบนี้
แก้วยืนฟังอยู่หลังประตู
(ฉันไม่อยากเสียใจทุกวันนี้ฉันก็เสียใจมากพอแล้ว)