ถ้ารักกันเปิดใจได้มั้ยเธอ

โทโมะพาแก้วออกมาจากบ้านแล้วขับรถพามาที่คอนโดตลอดทางมีแต่ความเงียบแก้วเองก็ไม่กล้าเอ่ยปากมากเพราะโทโมะดูเครียดมาตลอดทางแก้วเองก็ไม่ได้สนิทจึงไม่อยากถาม

คอนโด

แก้วแอบตกใจเล็กน้อยที่โทโมะพามาคอนโดตัวเองได้ไงเพราะแก้วไม่ได้บอกที่อยู่ของตัวเอง

แก้ว:นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่

โทโมะ:คนเก่งก็งี้แหละ

แก้ว:.......?

โทโมะ:เลิกสงสัยแล้วขึ้นห้องเถอะฉันเหนื่อยแล้ว

แก้ว:อืม 

แก้วเกินขึ้น พอถึงห้องแก้วก็เห็นโทโมะขึ้นมาเช่นกัน

แก้ว:นายตามฉันมาทำไมกลับบ้านนายได้แล้ว

โทโมะ:ก็นี่ไงบ้านฉัน

แก้ว:อะไรนะ

โทโมะ:ฉันเข้าห้องก่อนนะ ฝันดี พรุ่งนี้ไปทำงานพร้อมกันนะ

โทโมะเดินเข้าห้องไปแก้วยืนเกาหัวตัวเองอย่างงงๆ

ห้องโทโมะ

โทโมะนอนนึกถึงเรื่องราวของวันนี้แล้วยิ้มออกมา

โทโมะ:อยู่กับเธอก็มีความสุขดีเนอะ

เช้าวันต่อมา

ก๊อกๆ

โทโมะ:แก้วๆ ตื่นยัง

แก้ว:มีอะไร

โทโมะ:จะไปทำงานยัง

แก้ว:นายไปก่อนเถอะฉันไปเองได้

โทโมะ:ฉันอยากไปส่งเธอ

แก้ว:..........

แก้วก้มหน้ามองพื้น

โทโมะ:ไป

โทโมะดึงมือแก้วให้เดินแต่แก้วรั้งไว้

แก้ว:โทโมะ นายอย่ายุ่งกับฉันเลยนะนายไปเถอะ

โทโมะ:ทำไมล่ะ

แก้ว:ต้องมีเหตุผลด้วยหรอ

โทโมะ:...........

โทโมะยืนเงียบอยู่พักใหญ่แล้วเสียงปิดประตูก็ดังขึ้น

ปัง

โทโมะ:ในสายตาเธอฉันคงเลวมากใช่มั้ยเหมือนกับคนอื่นๆที่มองแันแบบนี้

แก้วยืนฟังอยู่หลังประตู

(ฉันไม่อยากเสียใจทุกวันนี้ฉันก็เสียใจมากพอแล้ว)