ภรรยาที่รัก > <

     แก้วเดินออกมาโทรศัพท์หาเพื่อนสาวอย่าวร้อนใจ แต่โทรไปเท่าไหร่ก็ไม่รับ
     "เป็นไรมากมั้ยเนี่ย ฟางเอ้ย"
     "พอแล้วแก้ว" โทโมะที่เดินตามหญิงสาวออกมาก็เหนื่อยใจแทน จนเขาต้องบอกให้เธอหยุด
     "ได้ไงล้ะ แก้วเป็นห่วงเพื่อนนะ"
     "เรื่องบางเรื่องเราต้องปล่อยให้เขาคุยกันเองนะแก้ว" เมื่อชายหนุ่มเตือนสติก็ทำให้แก้วสงบสติอารมณ์ลงได้
     "เฮ้ยย โมะเราต้องไปส่งป๊อปแล้วล้ะ เละเลย" เคนตะลงตามหลังจากที่ป๊อปนั่งดื่มจนเมา และเพื่อนมุกคนลงความเห็นว่าควรพาป๊อปกลับบ้าน
     "งั้นแก้วกลับก่อนนะ" แก้วบอกลาโทโมะเพราะเห็นว่าอยู่ไปก็ไม่มีอะไร สหายทั้งสี่หอบหิ้วเพื่อนรักที่มีสภาพเหมือนถูกหมารุมฟัดกลับบ้าน เมื่อถึงบ้านจิระคุณทุกคนในบ้านก็มองป๊อปอย่างเป็นห่วง
ฝั่งหญิงสาวฟางหลังจากคุมสติไม่อยู่จนเธอต้องพูดอะไรที่ฝืนใจ เธอก็ไม่อยากกลับบ้าน เธอนั่งแท๊กซี่อย่างไร้จุดหมายปลายทาง จนเธอมาหยุดอยู่ที่สวนสนุก ที่ที่มีแต่ความทรงจำอันแสนหวาน ที่ที่เขาขอเธอแต่งงาน

          5ปีก่อน..
     เขาและเธอเจอกันครั้งแรกที่ร้านกาแฟร้านนึงในสวนสนุกวันนั้นเธอมาเที่ยวกับน้องสาว แต่ด้วยความที่เธอรีบ เธอเลยไม่สนใจดูป้ายที่ประตู เธอผลักประตูออกอย่างแรงจนไมชปชนใครคนนึงเข้า
     'โอ้ย นี่เธอไมาได้ดูเลยรึไงว่าฝั่งเธอมันเขียนว่า pull ดึงนะดึง'
     'ขอโทษค่ะๆ ขอโทษจริงๆ' เธอได้แต่ก้มหน้าขอโทษอย่างรู้สึกผิด
     'คราวหลังก็ดูด้วยป้ายก็ไม่เล็กนะ'
     'ขอโทษค่ะ ขอโทษ'เธอก้มหน้ารับผิดอย่างเดียว จนชายหนุ่มคู่กรณีหลุดขำ เธอรู้สึกเหมือนถูกจ้องมองจนเธอต้องเงยหน้า สายตาสบกันเพียงเสี้ยววินาที เธอก็รีบก้มหน้าตามเดิม
     'คุยกับคนอื่นแล้วไม่มองหน้าเสียมารยาทนะ'
     'ขอโทษค่ะ'
     'ใจคอเธอจะพูดแต่คำว่าขอโทษรึไง' เขาเอามือมาช้อนคางให้เธอเงยหน้าขึ้น
     'เธอชื่ออะไร'
     'เอ่อ...' ก่อนที่เธอจะตอบก็มีคนขัดขึ้นมาซะก่อน
     'ป๊อปไหนกาแฟหวายล่ะ' เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้สนใจเธอแล้วเธอจึงเดินหลบออกมา โดยไม่รู้ตัวเลยว่าหลังจากวันนั้นผู้ชายคนนี้ก็ตามหาตัวเธอ จนวันที่เธอร่วมเปิดแบรนด์เสื้อผ้ากับเพื่อนขอฝเธอ เธอได้เจอเขาอีกครั้งในวันงานเปิดตัว แต่ด้วยความซุ่มซ่ามของมันก็เป็นการเจอที่ไม่น่าจำเท่าไหร่ เมื่อเธอเดินคุยกับลูกค้าในงานเปิดตัวอย่างสนุกสนานจนเดินไปชนเข้ากับชายหนุ่มที่กำลังยืนอยู่
    'ขอโทษค่ะๆ' เธอได้ยินเสียงหัวเราะจนเธอต้องเงยหน้ามองชายคนนั้น
    'เงยหน้าเป็นแล้วนี่' เธอเห็นผู้ชาย 5 คนที่ดูดียืนอยํ่ตรงหน้าและที่น่าตกใจคือคนที่เธอชนคือคนเดียวกับที่เธอเจอที่ร้านกาแฟเมื่อหลายเดือนก่อน หลังจากววันนั้นเขาก็แวะเวียนเข้ามาที่บริษัทเธอ หรือถ้าวันไหนเธอเข้าไปที่ช้อปเขาก็จะตามมาทุกครั้ง เธอและเขาตกลงคบกัน ทำให้บ้านเขาและบ้านเธอสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ. เวลาผ่านไปปีกว่าๆ เขาขอเธอพาเธอมาที่สวนสนุกอีกครั้ง เธอและเขาเล่นเครื่องเล่นมากมายจนเธอรู้สึกเหนื่อย เขาให้เธอนั่งพักแบ้วบอกเธอว่าเขาจะไปซื้อน้ำมาให้ แต่เขากลับมาพร้อมลูกโป่งหลายลูก
     'เอาลูกโป่งมาทำไม่น่ะป๊อป' หญิงสาวมองลูกโป่งอย่างชอบใจแต่แล้วเขาก็ปล่อยลูกโป่งจนเธอต้องรีบคว้าไว้
    'ปล่อยทำมะ..' ก่อนเธอจะพูดจบเธอก็เห็นดอกกุหลาบที่ผูกติดกับเชือกลูกโป่ง นั่นทำให้เธอยิ้มกว้างทันที
    'สวยมั้ย'
    'สวยสิ' เมื่อเธอพูดจบเขาก็หยิบกรรไกรอันเล็กตัดเชือกเหนือมือเธอ ทำให้ลูกโป่งหลุดลอยไป
    'ตัดทำไมอ้ะป๊อป เสียดาย'ตาเธอมองตามลูกโป่งตาละห้อย แต่พอมองหน้าเธอก็ได้รับการตอบกลับเพียงแค่รอยยิ้ม สายตาชายหนุ่มมองต่ำไปที่เชือกที่เหลืออยู่ในมือเธอ หญิงสาวยกมันขึ้นมาดูก็พบว่าปลายเชือกมีแหวนเพชรถูกผูกติดอยู่ เขาแกะมันออกและคุกเข้าสวมให้เธออย่างบรรจง
    'แต่งงานกับป๊อปนะ' หญิงสาวพยักหน้ายิ้มพร้อมน้ำตา เธอมีความสุขมากในช่วงเวลานั้น

     เธอเดินเข้ามายังสวนสนุกโซนกลางคืนที่เปิดอยู่ แสงสีตัวการ์ตูนมาสคอตที่เดินไปมา ไม่ได้ทำให้เธอมีความสุข เธอนั่งดูรอบตัวย้อนนึกถึงเรื่องราวต่างๆทั้งน้ำตา เธอรักเขา นั่นคือสิ่งที่เธอวิ่งหนีมาตลอดหลังจากที่เธอเลิกกับเขา เธออยากให้อภัย แต่สิ่งที่เขาทำมันยากเกินไปที่จะลืม..

ย้อนกันพอรึยังงง ตอนหน้าฮีบป๊อปจะเดินหน้าง้อแล้วน้ะ

ขอเม้นด่วนนนน. กดติดตาม กดโหวตไรท์จะได้มีกำลังใจจ

รักรีดน้ะ พลีสสสสสสส ><