ภรรยาที่รัก > <

      สนามบินสุวรรณภูมิ
     "ฮัลโหลครับแม่ ป๊อบพึ่งลงจากเครื่องครับ แม่อยู่ไหนแล้วครับ? ครับๆ เดี๋ยวป๊อบเดินไปหา" ป๊อบปี้ หรือ ภาณุจิระคุณ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลจิระคุณ หนุ่มหล่อสุดฮอตเพิ่งเรียนจบกลับมา ทันทีที่เท้าเหยียบพื้นเมืองไทยเขาก็อดยิ้มไม่ได้ ช่วงเวลาเดิมของชีวิตกำลังจะกลับมา คิดถึงที่สุด ลึกที่สุดของก้นบึ้งหัวใจ เขาเดินออกมายังจุดที่นัดกับครอบครัว ผู้เป็นแม่โผกอดลูกชายอย่างรักใคร่      "กลับบ้านเราสักทีนะลูก หื้มมม ชื่นใจๆ" คนเป็นกอดหอมลูกชายอย่างคิดถึง ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแต่สายตากลับมองหาคนคนนึงที่สัญญาว่าวันที่เขาเรียนจบกลับมาเธอจะมารับเขาที่สนามบิน      "มองหาใครอ้ะ ป๊อบ?" พี่สาวตัวดีสังเกตอาการน้องชายได้ เลยถามขึ้นอย่างจับผิด      "จะมองหาใครล้ะ ยัยปุ๊ก มีคนเดียวเท่านั้นล้ะที่น้องแกจะมอง หนูฟางไง" ผู้เป็นพ่อเอ่ยแซว      "แล้วฟางไม่มาหรอครับ?" ป๊อบถาม      "พอดีลูกแม่ เขาติดประชุมน่ะลูก เลยมาไม่ได้แต่เขาบอกแม่ว่าจะมาทานข้าวเย็นกับเรานะ" คุณแม่ของสาวฟางที่เพิ่งจะเดินทางมาถึงได้ยินบทสนทนาพอดีเลยถือโอกาสตอบแทนทุกคน      "สวัสดีครับคุณแม่" ป๊อบยกมือไหว้อย่างนอบน้อม แต่อยู่ๆก็มีร่างเล็กโผล่เข้ามากระโดดกอดจนเขาตัวเซ      "คิดถึงพี่ป๊อบจังเลยยย" ฟิน น้องสาวคนเล็กของบ้าน นีระสิงห์ ที่สนิทกับเขามากกว่าพี่สาวตัวเองซะอีก      "พี่ก็คิดถึงเรา"      "ไหนค้ะ ของฝาก" คำทวงหาของฟางของสาวน้อยทำเอาผู้ใหญ่หัวเราะไปตามๆกันรวมถึงชายหนุ่มด้วย      "เอาล่ะๆ กลับไปคุยกันที่บ้านเถอะลูก มีเวลาให้คุยกันอีกเยอะ"
 
บ้านจิระคุณ      "พี่ป๊อบๆ นี่ดูๆ ฟินน่ะได้ร้องเพลงวันงานโรงเรียนด้วยนะ" เสียงคุยจ้อของพี่น้องต่างสายเลือดทำให้คนที่อยู่ในบ้านต่างอมยิ้ม
     "บรรยากาศเดิมๆกำลังจะกลับมาแล้วสินะคะ คุณสลิตา"
     "จริงค่ะ ฉันนี่อยากให้สองคนนั้นกลับมารักกันเหมือนเดิมเร็วๆ" เสียงสองคุณแม่ที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัวคุยกันอย่างมีความสุข แต่อยู่ๆก็มีเสียงนึงขัดขึ้น      "ผมไม่ยอมหรอก"      "คุณธนัต" เมื่อสองคุณแม่หันไปเห็นชายผู้มาใหม่ก็ถึงกับส่ายหัว ธนัต นีระสิงห์ พ่อที่รักของตระกูลนีระสิงห์ หรือสามีของคุณสลิตานั่นเอง      "โธ่ มาถึงก็หาเรื่องเลยนะคุณธนัต"      "คุณภาวิทย์" เสียงดุๆเรียกชื่อสามี เพื่อปรามไม่ให้ยั่วโมโหอีกฝั่ง      "นี่คุณณุกาคราวหลังช่วยอมรบสามีคุณหน่อยนะ จะได้ไม่เที่ยวไล่งับชาวบ้านเขาไปทั่ว"      "ค่ะๆ" ณุกาหรือภรรยาของภาวิทย์ จิระคุณ รับคำอย่างงงๆ      "ผมคนนะไม่ใช่หมา" ก่อนที่สองรุ่นใหญ่จะปะทะคารมกันไปมากกว่านี้ สองศรีภรรยาจึงจับสามีตัวเองไปนั่งแยกคนละมุมเพื่อสงบศึกชั่วคราว ก่อนจะมาทำกะบข้าวต่อเพื่อให้มันมื้อเย็น ผ่านไป 1 ชม อาหารทุกอย่างก็พร้อมทาน      "มาแล้วค่ะ มาแล้วววว" เสียงใสตะโกนดังมาจากหน้าบ้านจนคนในบ้านต้องรีบออกมาดู เฟย์ ลูกสาวคนรองของบ้านนีระสิงห์ที่ตามมาที่หลังนั่นเอง      "แล้วฟางอ่ะ. เฟย์"      "เจอหน้าก็ถามถึงแต่ฟางนะ" เฟย์มองหน้าคนถามอย่างล้อๆ ป๊อบถึงกับหน้าแดงล่ะทำหน้าไม่ถูก      "ล่าสุดเห็นโทรมาบอกว่ายังเคลียร์งานไม่เสร็จนะ คงอีกนานให้เราทานกันก่อน"      "อ้าวงั้นหนูฟางก็ไม่ได้มาทานข้าวกับเราสิค่ะคุณสาลิตา" ณุกามองหน้าสาลิตาอย่างเสียดาย      "คนอย่างฟางถ้าไม่ลากมาก็คงจะไม่มาหรอกครับ เดี๋ยวผมไปรับฟางดีกว่า" เมื่อพูดเสร็จเขาก็ตรงที่รถทันที      "เดี๋ยวไอ้ป๊อบ นั่นมันรถพ่อน้ะเว้ยย"      "ยืมหน่อยน่า พ่อเดี๋ยวป๊อบมา" เขาขับรถไปด้วยความเร็ว ไม่ใช่ว่าเขารู้ไม่ทันหญิงสาว งานเยอะหรอ หลบหน้าไม่อยากเจอเขามากกว่ามั้ง เขาขับรถตรงไปยังบริษัทที่ฟางทำงานอยู่. เมื่อถึงที่หมายเขาก็ตรงดิ่งไปยังห้องทำงานของฟางทันที      "คุณคะ ไม่ทราบว่ามาหาใครคะ?" เสียงเลขาหน้าห้องเอ่ยปรามไว้      "มาหาคุณธนันต์ธรญ์ครับ"      "เอ่อ คือคุณฟางสั่งห้ามใครรบกวนน่ะค่ะ"      "ผมไม่สนนี่ครับ" จบคำเขาก็พุ่งเข้าไปจะเปิดประตู จนเลขาและพนักงานหลายคนตรงนั้นตรงห้ามกันอย่างชุลมุน เมื่อได้ยินเสียงวุ่นวาย แก้ว จริญญา ผู้บริหารแบรนด์เสื้อผ้าชั้นนำก็ต้องเดินเข้ามาดู พร้อมกับดีไซน์เนอร์สาวตัวต้นเหตุที่นั่งอยู่ในห้องที่เปิดประตูออกมา      "เสียงดังอะไรกัน" ฟางเปิดประตูออกมาถามก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคนต่งหน้า      "ว่าไงจ้ะ เมียจ๋าา"      "ป๊อบ!!!" สองสาวประสานเสียงเรียกชื่อชายหนุ่มพร้อมกันท่ามกลางความสงสัยของพนักงานอีกหลายๆคนกับคำเรียกที่ชายหนุ่มแปลกหน้าใช่เรียกดีไซน์เนอร์สาว      "จะเรียกชื่อเสียงดังทำไมห้ะ แก้ว ฟาง" ชายหนุ่มสะบัดตัวออกจากการจับกุมของพนักงานพร้อมเดินเข้าไปหาสาวที่ทำให้เขาต้องขับรถมารับเธอถึงที่นี่      "สามีเรียนจบกลับมาก็ไม่ไปรับ แถมยังเบี้ยวนัดทานข้าวอีก แบบนี้เป็นภรรยาที่แย่สุดๆเลยนะ" ท่าทีกวนๆของเขาทำให้หญิงสาวโมโห อีกทั้งยังกลัวคนในบริษัทเข้าใจผิดอีกด้วย เธอจึงลากตัวชายหนุ่มเข้ามาในห้องทำงาน      "เราหย่ากันแล้ว ป๊อบจะพูดแบบนั้นทำไม?!"      "นี่ล้ะน้าา ที่เขาบอกว่าสามวันจากนารีเป็นอื่น" ชายหนุ่มยังยียวนกวนประสาทไม่เลิกจนหญิงสาวทนไม่ไหว      "ภาณุ!"      "โอ้ เรียกชื่อจริงแบบนี้แสดงว่าโกรธจริง" หญิงสาวมองอย่างคาดโทษ      "ป๊อปก็แค่มารับกลับไปทานข้าวที่บ้าน ทุกคนรอฟางอยู่"      "แต่ฟางมีงานต้องทำ"      "ไอ้งานพวกนี้น่ะหรอ เอากลับไปทำที่บ้านก็ได้นี่" ชายหนุ่มถือวิสาสะเก็บงานนบนโต๊ะมาถือไว้พร้อมจับมือหญิงสาวไว้ทันที      "นี่ปล่อยนะ"      "ถึงบ้านก่อนล่ะจะปล่อย" ยิ้มเจ้าเหล่ของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวหน้าแดงอย่างไม่รู้ตัว สติเธอหลุดรู้ตัวอีกทีก็อยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว
คริคริ เด็กใหม่ อยากแต่งฟิค ฝากด้วยน้าาาปล.ชื่อคุณพ่อคุณแม่ขอแต่งใหม่นะค้ะ เราไม่รู้ ฮือๆอย่าลืมกดโหวต กดเม้นด้วยน้าา สัญญาจะลงบ่อยๆ จุ้บบ เว็บขีดเขียน