ภรรยาที่รัก > <

      สนามบินสุวรรณภูมิ

     "ฮัลโหลครับแม่ ป๊อบพึ่งลงจากเครื่องครับ แม่อยู่ไหนแล้วครับ? ครับๆ เดี๋ยวป๊อบเดินไปหา" ป๊อบปี้ หรือ ภาณุจิระคุณ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลจิระคุณ หนุ่มหล่อสุดฮอตเพิ่งเรียนจบกลับมา ทันทีที่เท้าเหยียบพื้นเมืองไทยเขาก็อดยิ้มไม่ได้ ช่วงเวลาเดิมของชีวิตกำลังจะกลับมา คิดถึงที่สุด ลึกที่สุดของก้นบึ้งหัวใจ เขาเดินออกมายังจุดที่นัดกับครอบครัว ผู้เป็นแม่โผกอดลูกชายอย่างรักใคร่
     "กลับบ้านเราสักทีนะลูก หื้มมม ชื่นใจๆ" คนเป็นกอดหอมลูกชายอย่างคิดถึง ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแต่สายตากลับมองหาคนคนนึงที่สัญญาว่าวันที่เขาเรียนจบกลับมาเธอจะมารับเขาที่สนามบิน
     "มองหาใครอ้ะ ป๊อบ?" พี่สาวตัวดีสังเกตอาการน้องชายได้ เลยถามขึ้นอย่างจับผิด
     "จะมองหาใครล้ะ ยัยปุ๊ก มีคนเดียวเท่านั้นล้ะที่น้องแกจะมอง หนูฟางไง" ผู้เป็นพ่อเอ่ยแซว
     "แล้วฟางไม่มาหรอครับ?" ป๊อบถาม
     "พอดีลูกแม่ เขาติดประชุมน่ะลูก เลยมาไม่ได้แต่เขาบอกแม่ว่าจะมาทานข้าวเย็นกับเรานะ" คุณแม่ของสาวฟางที่เพิ่งจะเดินทางมาถึงได้ยินบทสนทนาพอดีเลยถือโอกาสตอบแทนทุกคน
     "สวัสดีครับคุณแม่" ป๊อบยกมือไหว้อย่างนอบน้อม แต่อยู่ๆก็มีร่างเล็กโผล่เข้ามากระโดดกอดจนเขาตัวเซ
     "คิดถึงพี่ป๊อบจังเลยยย" ฟิน น้องสาวคนเล็กของบ้าน นีระสิงห์ ที่สนิทกับเขามากกว่าพี่สาวตัวเองซะอีก
     "พี่ก็คิดถึงเรา"
     "ไหนค้ะ ของฝาก" คำทวงหาของฟางของสาวน้อยทำเอาผู้ใหญ่หัวเราะไปตามๆกันรวมถึงชายหนุ่มด้วย
     "เอาล่ะๆ กลับไปคุยกันที่บ้านเถอะลูก มีเวลาให้คุยกันอีกเยอะ"

บ้านจิระคุณ
      "พี่ป๊อบๆ นี่ดูๆ ฟินน่ะได้ร้องเพลงวันงานโรงเรียนด้วยนะ" เสียงคุยจ้อของพี่น้องต่างสายเลือดทำให้คนที่อยู่ในบ้านต่างอมยิ้ม

     "บรรยากาศเดิมๆกำลังจะกลับมาแล้วสินะคะ คุณสลิตา"

     "จริงค่ะ ฉันนี่อยากให้สองคนนั้นกลับมารักกันเหมือนเดิมเร็วๆ" เสียงสองคุณแม่ที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัวคุยกันอย่างมีความสุข แต่อยู่ๆก็มีเสียงนึงขัดขึ้น
     "ผมไม่ยอมหรอก"
     "คุณธนัต" เมื่อสองคุณแม่หันไปเห็นชายผู้มาใหม่ก็ถึงกับส่ายหัว ธนัต นีระสิงห์ พ่อที่รักของตระกูลนีระสิงห์ หรือสามีของคุณสลิตานั่นเอง
     "โธ่ มาถึงก็หาเรื่องเลยนะคุณธนัต"
     "คุณภาวิทย์" เสียงดุๆเรียกชื่อสามี เพื่อปรามไม่ให้ยั่วโมโหอีกฝั่ง
     "นี่คุณณุกาคราวหลังช่วยอมรบสามีคุณหน่อยนะ จะได้ไม่เที่ยวไล่งับชาวบ้านเขาไปทั่ว"
     "ค่ะๆ" ณุกาหรือภรรยาของภาวิทย์ จิระคุณ รับคำอย่างงงๆ
     "ผมคนนะไม่ใช่หมา" ก่อนที่สองรุ่นใหญ่จะปะทะคารมกันไปมากกว่านี้ สองศรีภรรยาจึงจับสามีตัวเองไปนั่งแยกคนละมุมเพื่อสงบศึกชั่วคราว ก่อนจะมาทำกะบข้าวต่อเพื่อให้มันมื้อเย็น ผ่านไป 1 ชม อาหารทุกอย่างก็พร้อมทาน
     "มาแล้วค่ะ มาแล้วววว" เสียงใสตะโกนดังมาจากหน้าบ้านจนคนในบ้านต้องรีบออกมาดู เฟย์ ลูกสาวคนรองของบ้านนีระสิงห์ที่ตามมาที่หลังนั่นเอง
     "แล้วฟางอ่ะ. เฟย์"
     "เจอหน้าก็ถามถึงแต่ฟางนะ" เฟย์มองหน้าคนถามอย่างล้อๆ ป๊อบถึงกับหน้าแดงล่ะทำหน้าไม่ถูก
     "ล่าสุดเห็นโทรมาบอกว่ายังเคลียร์งานไม่เสร็จนะ คงอีกนานให้เราทานกันก่อน"
     "อ้าวงั้นหนูฟางก็ไม่ได้มาทานข้าวกับเราสิค่ะคุณสาลิตา" ณุกามองหน้าสาลิตาอย่างเสียดาย
     "คนอย่างฟางถ้าไม่ลากมาก็คงจะไม่มาหรอกครับ เดี๋ยวผมไปรับฟางดีกว่า" เมื่อพูดเสร็จเขาก็ตรงที่รถทันที
     "เดี๋ยวไอ้ป๊อบ นั่นมันรถพ่อน้ะเว้ยย"
     "ยืมหน่อยน่า พ่อเดี๋ยวป๊อบมา" เขาขับรถไปด้วยความเร็ว ไม่ใช่ว่าเขารู้ไม่ทันหญิงสาว งานเยอะหรอ หลบหน้าไม่อยากเจอเขามากกว่ามั้ง เขาขับรถตรงไปยังบริษัทที่ฟางทำงานอยู่. เมื่อถึงที่หมายเขาก็ตรงดิ่งไปยังห้องทำงานของฟางทันที
     "คุณคะ ไม่ทราบว่ามาหาใครคะ?" เสียงเลขาหน้าห้องเอ่ยปรามไว้
     "มาหาคุณธนันต์ธรญ์ครับ"
     "เอ่อ คือคุณฟางสั่งห้ามใครรบกวนน่ะค่ะ"
     "ผมไม่สนนี่ครับ" จบคำเขาก็พุ่งเข้าไปจะเปิดประตู จนเลขาและพนักงานหลายคนตรงนั้นตรงห้ามกันอย่างชุลมุน เมื่อได้ยินเสียงวุ่นวาย แก้ว จริญญา ผู้บริหารแบรนด์เสื้อผ้าชั้นนำก็ต้องเดินเข้ามาดู พร้อมกับดีไซน์เนอร์สาวตัวต้นเหตุที่นั่งอยู่ในห้องที่เปิดประตูออกมา
     "เสียงดังอะไรกัน" ฟางเปิดประตูออกมาถามก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคนต่งหน้า
     "ว่าไงจ้ะ เมียจ๋าา"
     "ป๊อบ!!!" สองสาวประสานเสียงเรียกชื่อชายหนุ่มพร้อมกันท่ามกลางความสงสัยของพนักงานอีกหลายๆคนกับคำเรียกที่ชายหนุ่มแปลกหน้าใช่เรียกดีไซน์เนอร์สาว
     "จะเรียกชื่อเสียงดังทำไมห้ะ แก้ว ฟาง" ชายหนุ่มสะบัดตัวออกจากการจับกุมของพนักงานพร้อมเดินเข้าไปหาสาวที่ทำให้เขาต้องขับรถมารับเธอถึงที่นี่
     "สามีเรียนจบกลับมาก็ไม่ไปรับ แถมยังเบี้ยวนัดทานข้าวอีก แบบนี้เป็นภรรยาที่แย่สุดๆเลยนะ" ท่าทีกวนๆของเขาทำให้หญิงสาวโมโห อีกทั้งยังกลัวคนในบริษัทเข้าใจผิดอีกด้วย เธอจึงลากตัวชายหนุ่มเข้ามาในห้องทำงาน
     "เราหย่ากันแล้ว ป๊อบจะพูดแบบนั้นทำไม?!"
     "นี่ล้ะน้าา ที่เขาบอกว่าสามวันจากนารีเป็นอื่น" ชายหนุ่มยังยียวนกวนประสาทไม่เลิกจนหญิงสาวทนไม่ไหว
     "ภาณุ!"
     "โอ้ เรียกชื่อจริงแบบนี้แสดงว่าโกรธจริง" หญิงสาวมองอย่างคาดโทษ
     "ป๊อปก็แค่มารับกลับไปทานข้าวที่บ้าน ทุกคนรอฟางอยู่"
     "แต่ฟางมีงานต้องทำ"
     "ไอ้งานพวกนี้น่ะหรอ เอากลับไปทำที่บ้านก็ได้นี่" ชายหนุ่มถือวิสาสะเก็บงานนบนโต๊ะมาถือไว้พร้อมจับมือหญิงสาวไว้ทันที
     "นี่ปล่อยนะ"
     "ถึงบ้านก่อนล่ะจะปล่อย" ยิ้มเจ้าเหล่ของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวหน้าแดงอย่างไม่รู้ตัว สติเธอหลุดรู้ตัวอีกทีก็อยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว

คริคริ เด็กใหม่ อยากแต่งฟิค ฝากด้วยน้าาา
ปล.ชื่อคุณพ่อคุณแม่ขอแต่งใหม่นะค้ะ เราไม่รู้ ฮือๆ
อย่าลืมกดโหวต กดเม้นด้วยน้าา สัญญาจะลงบ่อยๆ จุ้บบ เว็บขีดเขียน