(JEALOUS)...รอยรักอิจฉา

 
 (JEALOUS) Ep.1
 
 
 
 
          เช้าอากาศที่สดใสร่างบางขยับร่างกายที่พึ่งตื่นจากการหลับใหลเป็นเวลา 8 ชม. เต็ม
ทันทีที่แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาภายในห้องนนอของเธอ เธอลุกขึ้นขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะหัน
ไปคว้ามือถือคู่กายที่นอนแอ่งแม้งอยู่ข้างเตียงมาเปิดดูก็ทำเอาอมยิ้มไม่หยุด เมื่อเห็นว่าคนรัก
ของเธอส่งข้อความมาเป็นร้อยๆข้อความ...
 
 
 
          ‘โทโมะขอโทษนะที่ไปหาไม่ได้ อย่างอนนะที่รัก...’
 
 
 
          ‘ถึงบ้านคุณยายแล้วโทรบอกด้วยนะ รักนะเด็กดื้อ...’
 
 
 
          “ฉันไม่ได้ดื้อสักหน่อย” หญิงสาวบ่นอุบ ก่อนจะตัดสินใจวางมือถือไว้ที่เดิมแล้วลุกจาก
เตียงเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวตามปกติ
 
 
 
          เธอเป็นแค่คนธรรมดาที่ต้องทำมาหากินเลี้ยงชีพตัวเอง บิดากับมารดาเสียชีวิตตั้งแต่เธอ
อายุ 15 เธอต้องอาศัยอยู่กับคุณยายที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่ยังเล็ก และต้องเรียนหนังสือด้วยเงิน
สมบัติที่บิดาาามารดาของเธอทิ้งไว้ให้ ชีวิตของเธอไม่ได้สวยหรูอย่าที่ใครคิด เธอต้องอยู่อย่างโดด
เดี่ยว คุมงานที่ไร้องุ่นของครอบครัวตั้งแต่อายุยังน้อย ทุกคนต่างไม่ยอมรับแต่เธอก็ผ่านจุดนั้นมาได้
ด้วยความสามารถของเธอเอง
 
 
 
          แต่ถึงยังไงเธอก็ยังต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวอยู่ดี ความอบอุ่นจากคนที่รักเธอไม่เคยได้
รับมันมา 5 ปี ผู้ชายทุกคนต่างเข้ามาเพราะสมบัติเงินทองของเธอทั้งนั้น แต่โทโมะเป็นผู้ชายคน
เดียวที่เข้ามาหาเธอด้วยความรักแล้วเข้ามาทำให้หัวใจของเธอได้รับความอบอุ่นอีกครั้ง เขาเติมเต็ม
ทุกสิ่งที่เธอขาดหาย
 
 
 
          “ฟาง นี้หนูจะเข้าไปหาโทโมะในเมืองหรอลูก” ภาพฟ้าเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นหลานสาวของตน
เดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน ฟางเดินมากอดคุณยายของเธอและนั่งลงข้างๆ
 
 
 
          “ค่ะ ฟางว่าจะเข้าเมืองไปหาลูกค้าด้วย เลยว่าจะแวะเข้าไปหาเขาสักหน่อย”
 
 
 
          “ทิ้งยายให้อยู่คนเดียวอีกแล้วนะ ทำไมไม่ให้เขามาหาเราบ้างล่ะยายก็อยากเจอว่าที่หลาน
เขยของยายเหมือนกันนะ”
 
 
 
          “ฮ่าๆ ไว้ฟางจะบอกเขาให้นะคะ ไปทานข้าวเช้ากันดีกว่าค่ะ” ฟางขำที่ได้ยินคุณยายของ
เธอพูดออกมาแบบนั้น ก่อนจะช่วยพยุงคุณยายของเธอไปที่ห้องทานอาหารทันที
 
 
 
          “อะไรนะ สั่งของผิดงั้นหรอ คุณพอจะแก้อะไรได้ไหม อืมๆ จัดการเลยนะอย่าให้พลาดล่ะ”
เสียงและสีหน้าที่แสดงถึงอาการเคร่งเครียดในขญะที่คุยโทรศัพท์เกี่ยวกับงาน ลูกน้องเขาดันสั่ง
ของมาผิดสะนี้ทำเอาเสียงบประมาณเกินที่เขาให้ไว้ ทำไมทำงานกันไม่มีความรับผิดชอบกันเลย
หรือไง
 
 
 
          ก๊อกๆ
 
 
 
          “เข้ามาได้” ร่างสูงสั่งอนุญาติโดยไม่หันไปมองทางประตู ผู้มาเยือนใหม่เปิดเข้ามาก่อนจะ
เอ่ยเสียงหวานทักชายหนุ่ม
 
 
 
          “น้ำเสียงดูเครียดจังเลยนะคะ” เสียงคุ้นหูทำให้ชายหนุ่มรีบหันมาตามเสียง เมื่อพบว่าเป็น
ใครเขาก็หายเครียดเป็นปริทิ้งทันที
 
 
 
          “ฟาง!” สวมกอดหญิงสาวตรงหน้าอย่างโหยหาและคิดถึง จนทำให้คนถูกกอดแทบล้มลง
ไปทันทีก่อนจะกอดอย่างแนบแน่น เธอก็คิดถึงเขาเหมือนกัน
 
 
 
          “มาได้ไงเนี้ย”
 
 
 
          “ขับรถมาค่ะ โอ้ย! โทโมะฟางล้อเล่นค่ะ” ฟางพูดก่อนจะโดนแฟนหนุ่มบีบจมูกด้วยความ
หมันเขี้ยว
 
 
 
          “ก็พูดกวนก่อนอ่ะ”
 
 
 
          “ก็เห็นเครียดเรื่องงานก็อยากให้โทโมะผ่อนคลายไง ^_^”
 
 
 
          “^_^”
 
 
 
          “ฟางจะมาชานโทโมะไปทานข้าวตอนพักเที่ยงจะได้หรือเปล่าหน่อ...” ฟางพูดลากยาว
ทำท่าใช้ความคิด
 
 
 
          “ไม่ได้หรอก วันนี้ฟางไปกับพี่ป๊อปก่อนก็แล้วกันนะ โทโมะไม่ว่างจริงๆ” ฟางแอบทำหน้า
หงอย โทโมะจึงดึงร่างเล็กเข้ามากอด
 
 
 
          ปึก!
 
 
 
          “ไอ้โทโมะ ฉันไม่เข้าใจแกเลยจริงๆ ทำไมวันนี้แกหนีฉันออกจากบ้านก่อนวะ รู้ไหมฉัน
โดนแม่ดะ...ฉันมาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่า” ผู้มาเยือนใหม่ผลักประตูเข้ามาอย่างรีบร้อนก่อนจะ
พูดเสียงอ่อยๆ เมื่อเห็นน้องชายของเขาอยู่กับแฟนสาวของเขา เขามองร่างบางที่ยืนอยู่ข้างๆน้อง
ชายของเขาก่อนจะกระปุกยิ้มมุมปาก
 
 
          “เอ่อ...มาก็ดีแล้วพี่ป๊อปผมวานพี่พาฟางไปทานข้าวหน่อยดิ วันนี้ผมไม่ว่างจริงๆ”
 
 
 
          “ได้สิ ฉันว่างทั้งวันสำหรับเธอ...” โทโมะและฟางชะงักกับคำพูดของป๊อปปี้นิดนึง
 
 
 
          “ฟางไปรอข้างนอกก่อนนะโทโมะ” ฟางพูดก่อนจะเดินออกไป ป๊อปปี้ที่กำลังจะเดินตามไป
แต่โทโมะรั้งไว้ก่อน
 
 
 
          “อะไร?”
 
 
 
          “หวังว่าพี่คงไม่คิดเหมือนครั้งก่อนนะ”
 
 
 
          “ทำไมล่ะ ถ้าแกไม่ไว้ใจฉันแล้วจะให้ฉันไปทานข้าวกับแฟนแกทำไม”
 
 
 
          “...”
 
 
 
          “ฉันจะพยายามแล้วกัน โอเคยัง?” เขาพูดก่อนจะยักคิ้วกวนๆให้
 
 
 
          “อืม ฝากฟางด้วยนะ” ป๊อปปี้ยิ้มนิดนึงก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
          เขาเคยคิดที่จะจีบฟางเพราะครั้งนั้นไม่รู้ว่าฟางเป็นแฟนของน้องชายของเขา แต่ดูเหมือน
เธอเองก้ยังไม่รู้ว่าผมชอบเธอ เธอมองผมเป็นแค่เพื่อนหรือคนรู้จักเท่านั้น เธอเป็นผู้หญิงที่ตรงสเปค
เขามาก เขายอมรับเลยว่าเขาชอบเธอตั้งแต่เจอหน้า จนพอมารู้ว่าเะอคบกับน้องชายของเขามานาน
แล้วก็ทำให้เขารู้สึกผิดหวังมากแต่เข้าก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
 
 
 
 
          เขาไม่คิดจะจีบเธออีกแล้ว เขาไม่ต้องการเป็นคนที่แค่ได้ชอบเธออยู่ห่างๆ...หึ! เขาไม่ชอบ
ที่จะมองคนที่ตัวเองรักต้องไปรักคนอื่นทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าตัวเองไม่ควร แต่ไม่ว่ายังไงเขาต้องให้เธอ
เป็นของเขาคนเดียวเท่านั้นทั้งร่างกายและหัวใจไม่ว่าจะได้มาด้วยวิธีไหนก็ตาม เขาต้องทำให้ได้
น้องชายของเขาได้ทุกอย่างมาพอแล้ว
 
 
 
          “รอนานไหม” ร่างสูงเอ่ยทักร่างบางที่นั่งรอเขาอยุ่ที่โวฟาตัวสวยหน้าห้องทำงาน
 
 
 
          “ไม่เลยค่ะ เอ่อ...คือความจริงคุณไม่ต้องไปทานข้าวเป็นเพื่อนฉันก็ได้” เธอพูดแสดง
สีหน้าที่บ่งบอกได้เลยว่าเธอกำลังเกรงใจเขาอย่างมาก
 
 
 
          “แต่น้องชายฉันขอไว้ เธอว่าพี่ชายอย่างฉันควรทำยังไงล่ะ” ป๊อปปี้พูดเชิงเป็นคำถาม
 
 
 
          “งั้นเดี๋ยวฉันไปบอกโทโมะให้ค่ะ” เธอพูดก่อนทำท่าจะเดินเข้าห้องโทโมะไปมีหรือที่เขาจะ
ยอม ร่างสูงรั้งแขนร่างบางของเธอไว้
 
 
 
          “คะ!?”
 
 
 
          “ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก...คนอย่างฉันว่างสำหรับเธอเสมอนะ...” คำพูดของชายหนุ่ม
ทำเอาหญิงสาวนิ่งและชะงักนิดนึ่ง เขาตั้งใจพูดให้เธอคิดเองแหละอย่างน้อยเธอก็ควรจะรู้ได้แล้วว่า
เขาสนใจเธออยู่ไม่น้อย เลิกเป็นยัยบื้อได้แล้วเด็กน้อย...
 
 
 
          “ฟาง...เธอเจอกับน้องชายฉันได้ยังไง” ป๊อปปี้ถามทำลายความเงียบขณะที่ขับรถอยู่ ฟาง
มองนิดนึง
 
 
 
          “คุณถามทำไมคะ?”
 
 
 
          “ฉันแค่อยากรู้เรื่องของเธอ...ไม่ได้หรือไง”
 
 
 
          “ฟางเจอกับโทโมะตอนเข้าปี 1 ค่ะ ตอนนั้นฟางกำลังนั่งติวหนังสืออยู่กับเพื่อนในกลุ่ม อยู่
ดีๆ โทโมะก็เดินมาขอเบอร์ฟาง ตอนนั้นฟางโกรธมากค่ะเพราะฟางยังไม่รู้จักโทโมะด้วยซ้ำแต่กลับ
มาขอเบอร์” ฟางพูดแล้วนึกขำ
 
 
 
          “งั้นตอนนี้ฉันรู้จักเธอแล้ว ฉันขอเบอร์เธอได้ใช่ไหม?” 
 
 
 
          “คุณจะเอาไปทำไมล่ะคะ”
 
 
 
          “ขี้สงสัยจัง เล่าต่อดิอยากฟัง”
 
 
 
          “หลังจากนั้นฟางก็ทนความขี้ตื้อของโทโมะไม่ไหวเลยให้เธอกับเขาไป โทโมะโทรมาคุย
กับฟางทุกวันเลยค่ะช่วงนั้น บ้างก็อ้างว่าโทรมาถามรายงาน อ้างสาระพัดเลยเพื่อที่จะได้คุยกับฟาง
เวลาคุยด้วยเขาดูน่ารักดีค่ะต่างจากเวลาที่อยู่กับเพื่อนที่มหาลัย เขาดูเป็นคนเงียบจนคนที่ไม่รู้จัก
จริงๆนี้กลัวกันเป็นแถว”
 
 
 
          ไม่หน้าล่ะ ตอนนั้นฉันเดินผ่านห้องนั่งเล่นเห็นมันคุยโทรศัพท์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พอถามว่าคุย
กับมันก็บอกคุยกับแก้วทุกทีแต่มันก็นานมาแล้วอ่ะนะ ที่แท้เธอเองหรอกหรอ”
 
 
 
          “แก้ว? ใครหรอคะ?” ฟางขมวดคิ้วเป็นเชิงคำถาม
 
 
 
          แฟนเก่าที่โทโมะมัน‘รักมาก’น่ะ” ป๊อปปี้พูโแล้วเน้นคำว่ารักมากใส่หน้าหญิงสาว ฟางนั่งนิ่ง
กำมือแน่น เม้มปากแน่นเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง แสดงว่าน้องชายของเขายังไม่เคยบอกเรื่อง
นีัให้เธอได้รู้
 
 
 
          “ทำไมเขาไม่คิดจะบอกฉันละคะ...” ฟางพูดกับตัวเอง แต่ชายหนุ่มพอจะได้ยินก็แสระยิ้ม
อย่างผู้ชนะ เขาบอกแล้วเขาจะทำทุกอย่างแม้ว่าใครจะต้องเสียใจเขาก็จะไม่หวั่น!
 
 
 
 
 
 
 
หวัดีจ้าทุกคน ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ ^^
 
เราชื่อเบลล์นะคะ ^^
 
ชอบก็คอมเม้นไว้ได้นะคะ ถ้าไม่ชอบก็ติชมกันได้ 
 
 
รักทุกโคนนนนนนนนนน!!! -//////////-