โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

 <Karry>
 
 
 
 
 
 สายลมอ่อนๆ ที่พัดมากระทบกับใบหน้า กลิ่นอายความเย็นปกคลุม ทั่วพื้นที่
บ่งบอกถึง ฤดูหนาวทีใกล้เข้ามา   
 
 
1ปีแล้วสิน่ะ ที่นายจากฉันไปโดยไม่เหลือแม้แต่ร่างกาย เหลือแค่เพียงความทรงจำมากมาย
ที่เราเคยทำมาด้วยกัน 
 
 
 
 
 
(เด็กหนุ่มร่างสูงกำลังรำลึกถึงคนรักที่ตายจากเขาไปโดยไร้ร่องรอย)
 
 
 
 
"จุนไค"
"หืม  มีอะไรเรอะเซียนซี"
"นายเห็นตารางงานรึยัง"
"ไม่อะ ยังไม่ไปดู"~
"เหอะ กลายเป็นแมวขี้เกลียดไปแล้วสิน่ะ"
"ไหงว่างั่นละ"
"ก็ปกตินายจะกระตือรือรนก่อนใครเสมอนิ"
"หึ ใครก็เปลี่ยนกันได้"
"ก็ตามใจนายแล้วกัน แต่ฉันคิดว่า นายอยากไปแน่นอน"
"ทำไหม?"
"เพราะเราจะได้ไปทำงานร่วมกับ รุ่นพีEXO ยังไงละ"
"ห่ะ ว่าไงน่ะ"
"ดีใช่ไหมละ"
"นายจะบ้าเรอะ  จำเรื่องที่เขาว่าMVเราเหมือนMV exo ไม่ได้เรอะ "
"จำได้สิ แล้วไง"
"ยังจะมาแล้วไง อีก"
"คนที่พูดเรื่องนี้ไม่ใช่พีๆexo สักหน่อย พวกแฟนๆต่างหากพากันพูด"
"แต่ว่าถ้าเราไป แฟนๆจะไม่แอนตี้เรอะ"
"ไม่หรอกน่า เพราะเราไม่ได้ผิดสักหน่อย เกี่ยวอะไร"    
"อืม"
"ไปเตรียมตัวได้แล้ว เสียเวลาจริงๆเลย"
"ขอโทษ"
 
 
 
 
 
 
 (ถ้าผิดตรงนี้ก็ขอโทษด้วยเพราะไม่ค่อยรู้เรื่องนี้สักเท่าไหร่ก็มโนตามเฉยๆอย่าคิดอะไรมาก)
 
 
 
 
 
รู้สึกตั้งแต่ที่หยวนหายตัวไป เซียนซีก็ดูร่าเริงขึ้น  หรือเพราะเขาเกลียดหยวนงั่นเรอะ
ไม่น่าจะใช่น่ะ  ทำไหมเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้
 
 
 
 
 
 
(ร่างสูงได้แต่เกิดความสงสัยในตัวของเพื่อน แต่ถึงยังไงมันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่คนต้องเปลี่ยนสักวันหนึ่ง
เขาจึงไปเตรียมตัว สำหรับภารกิจใหม่ของเขา)
 
 
 
 
"เร็วๆหน่อยสิ  ช้ามากเลยน่ะนายนิ เดี๋ยวก็ไม่ทันตามที่นัดไว้"
 
 
"ครับ"  บ่นอะไรนักหนาน่ะ
  
 
 
 
 
พอขึ้นเครื่องได้สักพักก็ถึง เกาหลี  แต่เนื่องจากเราไม่ได้ประกาศว่าจะมา เลยไม่ค่อยมีคนอยู่มากนัก
แต่ก็ยังพอมีคนจำเราได้บาง เลยต้องรีบวิ่งออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
"จุนไค  เซียนซี ทางนี้"   เสียงของใครสักคนเรียกผมกับเซียนซี
 
"อ๊ะ"   นั้นรุ่นพีซูโฮ พีดีโอ  พีแบคฮยอน นิ
 
"ไง"
 
"สวัสดีครับ"    ก้มหัว 90 องศา
 
"ไม่ต้องทักทายอะไรมากหรอก ไปเถอะ เราเพราะ"   พีแบคฮยอนชี้ไปข้างหลังให้ผมดู
 
 
 
 
 
ผมก็รีบ ขึ้นรถทันที่ เพราะมีแฟนๆวิ่งตามมา  เป็นกองทัพเลยที่เดียว= ="
 
 
 
 
 
 
"เฮ้อ"    ผมถอดหายใจเฮือกใหญ่
 
"อ๊ะนี้"  พีซูโฮยื่นนำ ผลไม้มาให้  และทำหน้าตาเหมือนเข้าใจว่าผมรู้สึกยังไง
 
"แล้วที่เชิญเราทั่งสองคนมานี้มีอะไเรอะครับ"  รุ่นพีทั่งสามนิ่งไปสักพัก
 
"อ๊อ เราจะให้มาทำMV ร่วมกันน่ะจะให้ น้องทั่งสองมารวมในMVนี้น่ะ"
 
"งั่นเรอะครับ"
 
"แล้วก็คงจะต้องอยุ่ด้วยยาวเลยละ"
 
"เอ๊ แต่ผมเอาชุดมาสำหรับไม่กี่วันเองน่ะครับ"
 
"ไม่เป็นไร  ซื้อใหม่ก็ได้ถูกเองหรือ ทางเรามีชุดให้เปลี่ยนเยอะแยะ"
 
"ผมหมายถึงเสื้อผ้าที่ดูดีน่ะครับผมไม่ค่อยเอามาสักเท่าไหร่"  
 
"ไม่เป็นไรหรอก"  เซียนซีพูดขึ้น
 
"ทำไหมหงะ"  ว่าไปแล้วเซียนซีดูนิ่งๆเหมือนจะเตรียมตัวมาแล้ว
 
"ผู้จัดการเตรียมเสื้อผ้ามาให้เรียบร้อยแล้ว"
 
"ห่ะ"  ผู้จัดการนี้ทำอะไรไม่ปรึกษากันเลย กะว่าจะใช่ข้ออ้างกลับบ้านสะหน่อยT^T
 
 
 
 
 
 
สักพัก พวกเราก็มาถึงบริษัทSMTOWNY เป็นบริษัทที่มีวงดังๆ เช่น EXOและ Girls'Generation   ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มาที่นี้
 
 
 
 
 
"อ้าวมากันแล้วเรอะ"  เสียงหวานสดใส ผู้หญิงที่มีหน้าเดียวและเป็นรีดเดอร์
ของ  Girls'Generation
 
"รุ่นพีแทยอน"   ห่ะตอนนี้ลีดเดอร์ของทั่งสามวงมาอยู่รวมกัน
 
"รุ่นพีแทยอนไม่ต้องออกมารับก็ได้น่ะครับ เดี๋ยวผมพาน้องไปเองก็ได้" 
  พีซูโฮพูดขึ้น
 
"แหมใจร้ายจังเลยน่ะซูโฮ เด็กๆมาทั่งที่ จะไม่ให้ฉันมารับหน่อยไม่ได้รึไง"
"ปล่าวครับ คือว่า"
"เชอะ!  ไม่ต้องมาพูดเลย ไปก็ได้"~
"เดี๋ยวสิครับ "  แล้วเธอก็เดินไป
"อ๋อ เกือบลืมแแหนะ  ทำตัวตามสบายเลยน่ะจ๊ะ จุนไคเดี๋ยวไว้เจอกันน่ะ"
"ครับ"  เป็นพีที่น่าเชื่อถือได้จริงๆ
"อ๊ะ ไปกันเถอะ จะพาไปห้องที่จะอยู่น่ะ"
"ครับ"
 
 
  และผมก็เดินตามรุ่นพีซูโฮมาเรื่อยๆ จนหยุดที่ห้องหนึ่ง อยู่ชั้น3ของอาคาร
 
"นี้ห้องนี้แหละ และนี้กุญแจตามสบายเลยน่ะ"
"ครับ"
"อ๋อ วันนี้ยังไม่มีตารางน่ะ เดินเล่นตามสบายเลย พีไปละ"
"ครับ"
 
 
ผมเอาของไปเก็บไว้ในห้อง และจัดไว้ในห้องอย่างเป็นระเบียบ   ชวนเซียนซีนอนอีกห้อง
ผมกะว่าจะไปเดินเล่นแถวนี้สักหน่อย  ก็เลยเดินออกมาจากห้องและเจอกับพีเฉินเข้า     (พีเขาชื่อเชนใช่ไหมแต่เราจะเรียกเฉินน่ะ)
 
"อ๋อ"
"สวัสดีครับ "   ผมทักทายก่อน
"อ๊ะ สวัสดีมาถึงแล้วสิน่ะ ยินดีต้อนรับ"~
"ครับ ขอความกรุณาด้วยน่ะครับ "   ก้ม90องศา
"ฮ่าๆเช่นกัน แล้วนี้จะไปไหนเรอะ"
"อ๊ะ ผมว่าจะไปเดินเล่นหน่อยน่ะครับ"
"อ่า~  พอดีเลยเดี๋ยวฉันพาเดินเที่ยวน่ะ"
"จะดีเรอะครับ"
"ดีสิมาเร็ว"   
เขาจับมือผมแล้วก็ลากไปสารพัดห้อง  ตั้งแต่ชั้น 1-5  เขาพาเดิน ไปจนรู้เกือบทุกซอกทุกมุมและทุกห้องแต่มีบางห้องเขาไม่ให้เขาไป
ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง
 
แล้วก็พาไปกินข้าว เริ่มตั้งแต่ แกงกระหรี่หมูทอด  ต๊อกโบกิ   ใสหมูย่าง  สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด จาจังมยอน
โชคดีที่พีเขาเลี้ยง ทั้งหมด แต่ผมหมดสภาพเนื่องจากอิ่มเกินไป
 
 
ผมกลับมาถึงห้องด้วยความเหนื่อย และหลับไปทั่งที่ยังไม่ได้อาบน้ำ      
 
 
 
  เช้าวันต่อมา ตามตารางวันนี้ต้องเริ่มถ่ายMV   แต่เนื่องจากมันมีปัญหาทางเทคนิค  ทำให้เลื่อนไปอีก1อาทิตย์  อย่างเยอะเลย
 
"เฮ้อ อยู่นี้น่าเบื่อจัง"    ผมพึมพำอยู่คนเดียว
"ไม่เห็นน่าเบื่อเลย มีอะไรให้สนุกเยอะแยะ"
"ก็นายนิไม่ใช่ฉัน"
"เชอะตามใจนาย ฉันไปฝึกเต้นกับพีๆก่อนละกัน"
"อืม"
"งั่นฉันไปละ  อ๋อจุนไค"
"หืม"
"ที่นี้มีสิ่งที่นายตามหามานานด้วยละเป็นสิ่งที่สำคัญมากด้วย ลองหาดูน่ะ"
"ครับๆไปได้แล้ว"  เหอะสิ่งสำคัญสำหรับฉันแล้วนอกจากแม่แล้วก็นายนั้นแหละ
 
 
 
  แต่ว่าไปเมื่อวานนี้  ตอนที่พีเฉินลากไปดูแต่ละชั้น รู้สึกมีอยู่ชั้นหนึ่งที่เห็นห้องเปียโนด้วยลองไปดูดีกว่า
 
 
 
พอผมเดินมาชั้น4  ก็ได้ยินเสียงเปียโนที่คุ้นเคยมากๆ  เหมือนเคยฟังที่ไหนมาก่อน  ผมรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อได้ยินเสียงเปียโนนี้ อยากจะรู้ว่าใครเป็นคนเล่น
 
 
 
พอเข้ามาผมเห็น พีดีโอกำลังเล่นอยู่ด้วยหน้าตาที่นิ่งๆ  พีเขามองมาทางผมแล้วหยุดเล่น
 
 
 
"อ๊ะ ผมมากวนรึปล่าวครับ"
"ปล่าวหรอก ฉันเลิกเล่นพอดีน่ะ"
"งั่นเรอะครับ "
"จะไปไหนเรอะ"
"ปล่าวหรอกครับ ผมแค่สงสัยว่าห้องนี้ใครใช่บ่อยที่สุดน่ะครับ"  ถามอะไรเนี๊ย><
"อ๋อ เป็นคนที่นายรู้จักดีเลยละ ตอนนี้เขาไม่อยู่ พรุ่งนี้เขาก็มาแหละ"
"อ๋อครับ"    ใครกันน่ะเจ้าของห้องเปียโนนี้   คงจะเป็นรุ่นพี เซฮุน  หรือรุ่นพีเทา หรือพีซิวหมินน่ะ???
   
 
 
ผมก็คิดไปงั่นๆแหละ   ด้วยความเหนื่อย และไม่มีอะไรทำเลยกลับไปนอนที่ห้อง และหลับไปทั้งอย่างงั้น
 
 
 
 
  ผมตื่นมาในเช้าที่สดใส พอมองออกไปข้างนอกมี พายุอย่างแรง เสียงฟ้าร้องและเมฆดำ เต็มท้องฟ้า
 
 ผมเดินออกมาจากห้อง  เจอเซียนซีเข้าพอดี
 
  
 
 
"ไงเซียนซี"
"เอ้าตื่นแล้วเรอะ"
"อืม วันนี้อากาศสดใสดีน่ะ"
"สดใสบ้านนายสิ  พายุเข้าขนาดนี้ยังว่าสดใสได้อีก"
"เอ้าก็นี้แหละ คือความสดใสของฉัน"
"แล้วตอนเศร้าละ"
"ก็ตอนหิมะตกยังไงละ"
"เอ้ามันน่าเศร้าตรงไหน"
"ก็มันหนาวแล้วไม่มีใครกอดนิ แถมหนาวจนฉันต้องทำอะไรช้าๆ"
"เลยเรียกว่าเศร้าสิน่ะ"
"ไปกินข้าวเถอะหิว"
"อ๋อไปสิ"
"นายนี้เหมือน......."
"เหมือนใครเรอะ"  เขาเงียบไปและไม่พูดต่อ
"เหมือนพวกรุ่นพีไง กินเป็นชีวิตเลยน่ะ"
"เอ้างั่นเรอะ"
"อืม"  สีหน้า น่าสงสัย แต่ช่างมันเถอะ
 
 
 
 
 
ผมเดินมาที่โรงอาหารของบริษัท เนื่องจากเมื่อวานถูกลากไปมาเลยรู้ว่าอยู่ที่ไหน มันช่างคุ้มค่าจริงๆ
 
 
 
 
 
"อ้าว อรุณสวัสดิ์ ตื่นแล้วเรอะ"   พีซูโฮทักขึ้น
"นึกว่าจะไม่มาสะอีก"    พีแบคฮยอนพูดขึ้น
"ก็ฉันพาเดินรอบแล้ว ทำไหมจะมาไม่ถูกละ"   พีเฉินพูด
 
 
 
 
 ผมไม่กล้าขัดบทสนทนาของพวกรุ่นพี    เลยเดินไปตักอาหารแล้วมานั่งกินเงียบๆ 
 
 
 
"อ๋อ ใช่สิ  จุนไคเซียนซี"
"ครับ?"
"รู้รึยังว่าพวกนายต้องอยู่นี้เป็นเดือนเลยน่ะ"
"เป็นเดือน???"
"ทำไหมครับ"
"เพราะพวกนายต้องฝึกพูดเกาหลี และต้องร้องเพลงควบคู่ในMV~ด้วยและซ้อมเต้นด้วยน่ะ"
"เอ๊ ซ้อมเต้นนี้แป๊ปเดี๋ยวเองนิครับ"
"ก็ใช่ แต่เราจะให้นายคิดท่าเต้นด้วยน่ะ เลยต้องใช่เวลาสักหน่อย"
"ครับ"
"และบอกเวลาถ่ายทำMV ด้วยน่ะยาวเลย"
"ครับ"
 
 
  หลังจากนั้นผมก็เดินกลับไปที่ห้องเตรียมตัวจะไปซ้อมเต้นและซ้อมร้องเนื้อ   แต่รู้สึกว่าจะมีใครกลับมาเนี๊ยแหละ
 
 
ผมก็อยากรู้ว่าใคร ก็เลยลองเดินไปที่ห้องเปียโนดู   ดูเหมือนจะมีคนพึ่งเล่นไป ผมก็ไม่คิดอะไรมากเลยเดินมาที่ห้องซ้อม
 
"อ่าวมาแล้วเรอะ พอดีเลยกำลังเริ่มซ้อม"
"อ่าครับ"
"เห็นรึยัง"
"เห็นอะไรเรอะครับ"
"ยังไม่เห็นสิน่ะ"
"หืม"
"อ๋อช่างมันเถอะ"
"ครับ"
"มาเริ่มซ้อมกันดีกว่า"
"ครับ"