โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)
9.7
หวายอายุ14ค่ะ
แชร์นิยายฟิคชั่น
29) การเรื่มต้นของความเชื่อใจ-3
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ <Karry>
ตั้งแต่ที่หยวนถูกรถชน ตอนนี้มันก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้ว หมอจึงอนุญาติให้หยวนกลับ
ไปรักษาตัวที่บ้านได้
ผมดีใจที่เค้าหายดี และกลับบ้านมาได้ แต่เค้าไม่ใช่หยวนคนเดิมของผม เหมือนร่างกายของเค้ากลับมา แต่หัวใจของเค้ากับไม่มีแต่ก็ยังดีกว่าไม่มีเค้าอยู่
"ที่นี้ที่ไหนเรอะ" หยวนพูดขึ้นเมื่อมายื่นที่หน้าประตูบ้าน
"บ้านของเราไงละหยวน"
"ของเราเรอะ?"
"อืม รู้สึกคุ้นเคยบางไหม"
"ก็นิดน้อยน่ะ"
"ดีแล้วละ^^"
"อืม"
ผมก็พาหยวน เอาของไปเก็บ แล้วก็พาเค้าเดินรอบบ้านหลังนี้ เดินไปทั่วฉงชิ่ง ที่ที่เค้าเคยไปแต่เค้าก็ยังจำอะไรไม่ได้ ผมไม่รู้แล้วว่าจะต้องทำยังไง
"ขอโทษน่ะ" หยวนพูดออกมาเพราะเห็นผมทำหน้าเศร้า
"นายไม่ต้องขอโทษหรอก "
'แต่"
"ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษเพราะฉันทำให้นายเป็นแบบนี้"
หยวนเงียบไปสักพัก..........................
"นี้แนะ" เค้าเอานิ้วมาจิ้มแก้มผม
"เอ๊"
"อย่าทำหน้าอย่างงั่นสิ^^" คำพูดนี้ มันเป็นคำพูดที่หยวนชอบพูดให้ผมเวลาเศร้า
"!หยวน" ผมกอดเค้าไว้แน่น
"โอ๊ยเจ็บน่ะ"
สักพักใหญ่ผมก็ปล่อยเค้า และอยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา ไม่รู้เพราะอะไร จะเป็นเพราะคิดถึงเค้าหรือเพราะที่ต้องทำให้เค้าเป็นแบบนี้
"เป็นอะไรไปเหรอ"
"ขอฉันอยู่คนเดียวสักพักได้ไหมหยวน"
"อืมได้สิ"
ตอนนี้ผมต้องการพักผ่อน คงเพราะนั่งเฝ้าหยวนมากเกินไป ทำให้ร่างกายผมอ่อนแรงไปมาก ผมหลับตาลงและหวังว่าจะไม่เกินอะไรขึ้นอีก
-------------------------------------------------------------------------------------------
<ROY>
ผมหลีกตัวออกมาเพราะต้องการให้จุนไคพักผ่อน เค้าพูดอ่อนแรงมากๆผมก็เลยไม่อยากจะรบกวนเค้าถึงผมจะยังจำอะไรไม่ได้เลย แต่ผมก็ยังไม่ยอมแพ้หรอก
ตอนนี้ผมเลยเดินลอยๆไปจนถึงโรงเรียน แปลกดีจังเนอะ เรื่องเรียนนี้ผมยังจำได้ดี
แต่ทำไหม เพื่อนหรือคนสำคัญ ถึงจำไม่ได้เลยละ พอนึกที่ไหร่ก็ปวดหัวเอามากๆ เฮ้อ
ผมอยากจำทุกอย่างให้ได้ เพราะผมไม่อยากจะทำให้ทุกๆคนเศร้าอีก
"หยวน" มีผู้ชายคนหนึ่งเรียกผม เค้าน่าจะอายุเท่าๆผมละมั่ง
"นายเป็นใครเรอะ"
"อ่า เรื่องจริงสิน่ะที่ว่านายความจำเสื่อม"
'นายรู้จักฉันเรอะ"
'ฉันชื่อเสียวเถาน่ะ เป็นเพื่อนนายสมัย ม.ต้น"
"ม.ต้น?"
'นายยังดูเด็กเหมือนตอนที่เจอกันครั่งแรกเลยน่ะ"
"คิดไปเองมั่ง?"
"นายมาทำอะไรที่นี้เรอะ"
"ฉันก็กำลังพยายามจำทุกอย่างให้ได้น่ะ ก็เลยเดินลอยๆมานี้"
"เดี๋ยวก็ถูกจับหรอก สมัยนี้อันตรายน่ะ"
"อ่า ขอโทษน่ะไม่ทันคิดน่ะ"
"อืมดีแล้วละ งั่นกลับดีๆน่ะ"
"เดี๋ยวสิ พอรู้ไหมว่าฉันชอบไปไหนบางอะ"
"ไม่ร้หรอก นายไม่ค่อยเล่าอะไรให้ฉันฟังน่ะ นายน่าจะถามจุนไคน่ะเพราะนายอยู่กับเค้าตลอด"~
"งั่นเรอะ"
"ฉันไปละน่ะ"
"อืม ขอบคุณน่ะ^^"
"ไม่เป็นไร"
ผมก็อยากไปถามจุนไคอยู่หรอกแต่ตอนนี้ ผมไม่อยากรบกวนเค้าสักเท่าไหร่
แล้วผมก็เดินเหม่อลอย ไปทั่วโรงเรียน โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว
ก็โรงเรียนมันกว้างเกือบกิโล เดินเพลินอะสิ จะกว้างไปไหน= =
"หยวน! หยวน!" เสียงจุนไครึปล่าวน่ะ ทำไหมเสียงตื่นๆ
"จุนไค" ผมเรียกชื่อของเค้าเพื่อให้เค้ารู้ว่าผมอยู่ที่นี้
"หยวน"~ เค้าวิ่งเข้ามากอดผม?~
"อะไรเรอะ"
'โล่งอกไปที่นึกว่านายหายไปไหน นึกว่าถูกลักพาตัวสะอีก"
"ปล่าวนิ"
"นี้ทำไหม ถึงเดินออกมาข้างนอกคนเดียวห่ะรู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน"
"ขอโทษน่ะ ฉันแค่อยากจะจำอะไรให้มันได้เร็วๆน่ะ"~
"เฮ้อ ช่างเถอะนายปลอดภัยก็ดีแล้ว"
"อืม"~
"กลับบ้านกันเถอะแม่กำลังเป็นห่วงน่ะ"~
"อืมกลับบ้านกัน^^"~
------------------------------------------------------------------------------------------
1 อาทิตย์ต่อมา
<Karry>
หยวน! หยวน ! นายหายไปไหนน่ะ ตอนนี้ผมกำลังตามหาหยวนอยู่ ตั้งแต่ที่เค้ากลับมาจากร้านเค้กก็มีท่าที่แปลกไป
หยวนนายอยู่ไหนน่ะ อย่าเป็นอะไรไปน่ะหยวนนนนนนนน
โปรดติดตามตอนต่อไป
-------------------------------------------------------------------------------------
นี้คือทั่งหมดในสมุดที่หวายแต่งน่ะค่ะ ยังมิได้แต่งต่อเบย= = แต่ก็คิดเนื้อเรื่องไว้แล้วไม่ต้องห่วงค่ะ
ตอนนี้หวายไปอ่านนิยายTFBOYSคนอื่นเยอะแยะเลยค่ะ ก็เกิดบรรลุว่า นิยายหวายความหวานมันหายไปไหนหมดมีแต่เรื่องเศร้าเยอะไปรึปล่าว
คอมเม้นให้หน่อยน่ะค่ะ จะได้ปรับปรุง
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
