โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

                                                                       <Karry>
 
 
 
 
   หยวนได้เล่าเรื่องทุกอย่างให้ผมฟัง ไม่น่าเชื่อเลยว่าหยวนกำลังทำเพื่อคนที่เค้ารักมาทั่งชีวิต
แต่ทำไหมเค้าไม่บอกผมละ เค้าไม่เชื่อใจผมเลยเรอะ ถึงอย่างงั่นผมก็อภัยให้เค้าอยู่ดีนั้นแหละ
 
 พอผมเข้าค่ายเสร็จก็เลยเอาเรื่องนี้ ไปเล่าให้แม่ฟังซึ่งแม่รู้อยู่แล้ว  แม่น่ะแม่ รู้ทั่งรู้แต่ก็ไม่บอกกันสักคำ งอนแม่แล้ว 
 
 
          หลังจากนั้นผมกับเซียนซี ก็ไปอยู่วงBadboys พักใหญ่
พอเราสองคนเข้าวงก็ยิ่งมีงานเพิ่มมากขึ้น และหยวนก็มาอยู่TFBOYS
คือพวกเรารับทั่งงานของBadboys และ TFBOYS พร้อมกัน
 
 
 
ทำให้มีเงินมากพอที่จะใช่ในค่ารักษา พยาบาลของคุณลุง และเบื่องหลังที่ค่อยรับงานก็คือ ผู้จัดการหน้าเงินนี้เอง ไม่น่าเชื่อว่าเค้าจะยอมทำเพื่อคนอื่นด้วย= ="
เมื่อทุกอย่างเข้าที่แล้ว วงBadboysก็ถูกยุบไป เราสามคนเลยมาอยู่TFBOYSเหมือนเดิม
จบสักที่= =
 
 
 
 
"จุนไค"  เสียงหยวนพูดขึ้นหลังจากที่เค้าออกมาจากห้องน้ำ
 
 
"อะไรเหรอหยวน"
 
 
"ขอบคุณน่ะ"
 
 
"ไม่เป็นไรหรอกก็ช่วยๆกันนั้นแหละ"
 
 
"อยู่นิ่งๆน่ะ"  หยวนนั่งลงข้างผมแล้วพูดขึ้น
 
 
"ทำไหม?"
 
 
 
 
 จุ๊บ
 
 
 
 
O_o
 
 
 
 
"ทำอย่างงี้แปลว่าอยากจะให้เค้าจัดตัวเองใช่ไหม"
 
 
"เห้ย อย่าน่ะ"
 
 
"มาให้จุ๊บสะดีๆ"  หยวนลุกขึ้นแล้วเดินออกห่างจากผม
 
 
"อย่าน่ะเดี๋ยวคุณป้าเข้ามาเห็น"
 
 
"ล็อกห้องไว้ก็จบ" พูดแล้วก็เดินไปล็อกห้องไว้
 
 
"เห้ยทำอะไรน่ะ"
 
 
"มานี้สะดีๆ"  ผมกอดเค้าไว้แล้วจูบเข้าที่แก้มฟอดใหญ่
 
 
"เจ็บน่ะ"
 
 
"งั่นอีกข้างรับลองไม่เจ็บ" พูดแล้วก็จูบไปอีกข้าง
 
 
"พอแล้ว แก้มฉันมัน..."
 
 
"โห้แก้มแดงเป็นลูกตำลึงเชียว"
 
 
"เพราะใครละ เพราะใคร"
 
 
"อย่าไปไหนอีกน่ะหยวน"
 
 
"อืมฉันสัญญา"
 
 
 
 
 
แล้วพวกเราก็นอนกอดกันอยู่อย่างงั้นทั่งคืน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
 
 
                                                                          <ROY>
 
 
 
 
 
พอผมช่วยเพื่อนเรื่องค่ารักษา พยาบาลของคุณลุงแล้ว วงBadboysก็ถูกยุบ เพราะพวกเรามาอยู่TFBOYS
กันหมด  เหนื่อยเหมือนกันน่ะเนี๊ย  แต่ก็ดีเหมือนกัน

 
 
เพราะยุ่งกับการเรียนและก็งาน ก็เลยไม่ค่อยได้คุยกับจุนไคสักเท่าไหร่เมื่อคืนก็ยังถูก จุนไค ฟัดจัดเต็มอยู่เลย= =พอเช้าก็มาโรงเรียนตามปกติ และสิ่งที่นักเรียนทุกคนกลัวก็มาถึง"สอบ" !!!!!!  ไม่น่า วันนี้สอบพระเจ้าช่วย
ไม่ได้อ่านหนังสือสักกะตัว  ทำไหมTT ตายแน่ๆ 
 
ถ้านิสยังอยู่ผมคงไม่ต้องอ่านหนังสือแท้ๆ  อิอิมีเทวดาช่วยมันก็ดีน่ะ ว่าไปแล้วนิสจะยังอยู่ดีไหม
เห้ย!!! นี้ไม่ใช่เวลามาถึงนึกความหลัง จะทำไงดีละเนี๊ยกับการสอบ เอาวะ ตกก็ตก ผ่านก็ผ่าน วัดกันไปเลย
หวังว่าจะออกตามที่เรียนน่ะ= = ผมยิ่งเป็นพวกขี้ลืมอยู่ด้วย
 
 
 
 
พอพักเที่ยง ผมก็ซื้อข้าวแล้วก็ขึ้นไปบนดาดฟ้า ของโรงเรียน
เจอจุนไคเข้าพอดี
 
 
 
"ไงdarling"  (ไงที่รัก)
 
 
"ขนลุก"
 
 
"ฮ่าๆ สอบเป็นไงละ"
 
 
"แย่"
 
 
"ฮ่าๆ"
 
 
"ไม่ต้องมาหัวเราะเลยเพราะใครทำให้ฉันไม่ได้อ่านหนังสือนิ"
 
 
"คร๊าบๆ มานั่งสิ"
 
 
"ชิส์" ผมนั่งลงข้างๆเค้าแล้วเค้าก็จับมือลงไว้
 
 
"ทำอะไรน่ะ เดี๋ยวใครก็มาเห็นเป็นข่าวอีก"
 
 
"อยู่บ้านนายยังให้ฉันจับได้เลย"
 
 
"นี้! อยู่บ้านนายทำมากกว่าจับมือน่ะ เอ๊ย= ="    พูดอะไรเนี๊ย
 
 
"งั่นๆ ทำเรื่องแบบนั้นตอนนี้ได้ใช่ไหม"  เค้ายิ้มเจ้าเลห์ใส่ผม
 
 
"ไม่ได้! " ผมตีเข้าที่ไหล่ของเค้า
 
 
"รุนแรงอีกแล้วน่ะ"
 
 
"จะทำไหม"  ผมก็ตีเค้าไปอีกที่
 
 
"นี้ถ้าตีฉันอีก น่ะฉันจะจูบน่ะ"
 
 
"เห้ย ล้อเล่นไม่ตีแล้ว"
 
 
"ทำไหมไม่ลองตีอีกที่ละ"
 
 
"ไม่!!"
 
 
"ฮ่าๆ งั่นฉันไปก่อนน่ะตั้งใจสอบน่ะที่รัก"
 
 
"ใครที่รักของนาย"
 
 
"แบร่ๆ"
 
 
"ชิส์"
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
 

     
 
                                                                   <Jackson>
 
 
 
 
  
  พอทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว  ผมก็โล่งอก  เรื่องเกือบจะทุกอย่างได้จบลงแล้ว
จะไดก้ใช่ชีวิตเหมือนเดิมสักที่ 
 
วันนี้สอบ  แน่นอนผมอ่านหนังสือมาเป็นอย่างดี เตรีนมพร้อม
 
 
 
พอเลิกเรียนผมเลยชวนจื่อหงไปที่ห้องของผมเอง ในบริษัทTF 
เพราะผมอยากจะอยู่กับเค้าให้นานๆบาง เพราะเรื่องนี้ ทำให้เราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันเลย
 
 
 
"ชวนฉันมาอยู่กับนายสองต่อสองคิดอะไรเนี๊ย= ="
 
 
"ก็ไม่ได้คิดอะไรก็แค่จะทำอย่างที่ คนมีแฟนเค้าทำกัน"
 
 
"ห่ะ"
 
 
"ก่อนอื่นตอบคำถามฉันก่อน"
 
 
"ได้สิ"
 
 
"ทำไหมถึงพูดกับฉันแบบนั้น"
 
 
"พูดอะไร"
 
 
"ตอนอยู่หลังโรงเรียน"
 
 
"เอ่อ.."
 
 
"บอกมาเลย"  ผมส่งสายตาใช่เค้าอย่างเอาชีวิต + +
 
 
"ก็ฉันไม่รู้จะทำยังไงนิ"
 
 
"เลยทำให้ฉันเจ็บเนี๊ยน่ะ"
 
 
"ขอโทษน่ะ  " เค้าทำหน้าเศร้า
 
 
"เฮ้อ" ผมจับเค้ามากอดเอาไว้
 
 
"ทำอะไรน่ะ"
 
 
"ต่อไปนี้อย่าพูดแบบนั้นกับฉันอีกรู้ไหม และอย่าทำหน้าแบบนั้นอีกน่ะ"
 
 
"อืม"
 
 
"ไปกินข้าวกัน"
 
 
"เปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วมาก= ="
 
 
"หรือจะต่อละ"  ผมเดินเข้าไปไกลแล้วถอดเสื้อนอกออก
 
 
"เห้ยอย่าน่ะฉันล้อเล่นจะถอดเสื้อทำไหมเนี๊ย"
 
 
"ฮ่าๆ จะอาบน้ำ คิดอะไรเนี๊ย"
 
 
"หน่อยนี้แนะ"  เค้าตี้มาที่อกของผมแต่ไม่แรงมาก
 
 
"ตีอย่างงี้แปลว่า อยากจะโดน"
 
 
"เห้ย ขอโทษ"
 
 
'ไม่เป็นไรฮ่าๆ เดี๋ยวไปนั่งรอเลยน่ะ อาบน้ำก่อน"
 
 
"อืม"
 
 
"มาอาบด้วยกันไหม ไม่มีคนถูหลังให้อะ"
 
 
"ไปไกลๆเลยคนบ้า"
 
 
"ฮ่าๆ แปปนึ่งน่ะ"
 
 
"อืม"
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
 
 
                                 
 
                                                                                                                                                                           <ROY>
 
 
 
 
 
 
 
  ณ หน้าโรงแรมแห่งหนึ่ง ในปักกิ่ง  ซึ่งไม่มีใครเดินผ่านเลยแม้แต่คนเดี๋ยว
 
 
 
 
 
"ทำไหมถึงทำอย่างงั่นห่ะ!" จุนไคพูดเสียงดังจนผมตกใจ และสั่นกลัวจนร้องไห้เพราะน้ำเสียงของเค้า
 
 
 
"หยวนทำอะไรผิดอะแค่ไปเล่นกับเพื่อนเฉยๆน่ะ อือๆ"
 
 
 
"ไม่ต้องมาเล่นบทโศก ทำอย่างงั่น หมายความว่าอยากเลิกก็ใช่ไหมละ"
 
 
"หยวนแค่ไปเล่นกับเพื่อนจริงๆน่ะ"
 
 
"ไปเล่นแล้วทำไหมถึงอยู่ในสภาพนั้นละ"
 
 
"มันไม่ใช่อย่างที่คิดน่ะ อือๆ"
 
 
"จะไม่ให้คิดได้ยังไง ในห้องนั้นนายมีแค่ผ้าขนหนูตัวเดี๋ยวแล้วอีกคนก็เหมือนกัน"
 
 
"บอกแล้วไงว่าเข้าใจผิดอะ ฟังกันบางสิ "
 
 
"จะอธิบายอะไรอีกละ ภาพมันก็ชัดเจนขนาดนั้นแล้ว"
 
 
"ไหนบอกจะเชื่อใจกันไงละ"
 
 
"นายเองไม่ใช่เรอะที่ทำให้ความเชื่อใจนั้นหายไป"
 
 
"ทำไหม"
 
 
"เชิญนายเดินไปในทางของนายเถอะและอย่าตามฉันมาอีก ถ้าไม่ใช่เวลาทำงานอย่าได้มาพูดกับฉัน"
 
 
 
ผมไม่พูดอะไร อยากเลิกก็เลิกสิ ผมเดินไปอีกฝังของถนน  จุนไคก็เดินไปอีกฝัง
นี้มันเป็นการตัดขาดงั่นเรอะ
ผมนึกได้ว่า ผมจะให้ของขวัญกับเค้า เป็นการชอบคุณที่เค้า ดูแลผมมาตลอดแต่คงไม่จำเป็นแล้วละ
แต่ยังไงผมก็ยังอยากให้อยุ่ดี 
 
 
 
"จุนไค"ผมเรียนชื่อเค้าเพื่อจะพยายามให้เค้าหยุด
 
 
(ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝัง)
 
 
ผมเดินและเรียกชื่อเค้าไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
 
 
"หวังจุนไค" 
 
 
 
 
 
 
ปี๊ดๆ ปี๊ดๆ   ตึ๊ม        
 
ภาพที่อยุ่ตรงหน้า เริ่มจางหายไป และดับลงในที่สุด
 
.
.
.
.
.
.
.
.
 
 
 
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป

 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------