รักสุดฤทธิ์

“กริช…อยู่ไหนเหรอ…อ่อ…เห็นกัปบอกว่าให้มาห้องข้าง ๆ..นี่ไวท์ก็อยู่ข้างข้าง ๆ…ไม่เห็นกริชเลยอะ”
“ข้างไหนว่ะ…ออ…มึงรอกูตรงนั้นนะ…”
“ดะ…เดี๋ยว…บอกไวท์มาก็ได้ว่า…” ผมกำลังจะบอกว่าจะเดินไปเอง…แต่กริชวางสายชะแล้ว…กริชอยู่ห้องไหนนะ…แล้วมันคือห้องใคร?”
“กูอยู่นี้…ข้างหลังมึง…หันมาดิ”
“อ้าว!!!...กริช…อยู่ห้องข้าง ๆ ด้านซ้ายเหรอ…นึกว่าด้านขวา”
“หึ…หึ…ห้องด้านขวา…มันไม่มีหัวใจกูอยู่กูจะอยู่ทำไมว่ะ…กูต้องอยู่ด้านซ้ายดิ.”
“มุก…อะไรเนี่ยยย”
“อ่อ…แล้วมึงกินไรยัง”
“ยังเลย…ก็ว่าจะชวนกริชไปกินร้านข้าวมันไก่อะ”
“ไม่ต้องแล้ว…ต่อไปนี้มึงต้องกินข้าวเที่ยงกับกู…ทุกวัน…เข้าใจไหม”
“ทุกวัน…กริชพูดยังกะว่ากริชจะมาอยู่หอ.”
“ก็เออดิว่ะ…กูเช่าห้องข้าง ๆ มึง….ไปกินข้าวกัน..”
“ไม่เอา…จะกินข้าวมันไก่…กริช…จะพาไปไหน…บอกว่าจะกินข้าว…หิว…กริช”
“นี่ไง…กูซื้อมาให้มึงแล้ว…ข้าวมันไก่เอาแต่หนัง”
กริชยื่นจากข้าวมันไก่มาให้ผม…เมื่อผมเข้าในห้องของกริช…ที่มีแต่โปสเตอร์รูปบ้านเต็มไปหมด…ดูออกเลยว่ามันคงจะเป็นห้องที่ถูกทำความสะอาดมาอย่างดี…แต่ที่สะดุดใจผมคือ…รูปภาพที่มันเป็นรอยขาดและจางมากจนมองแทบไม่ออกว่ามันคือรูปอะไร…ยิ่งผมพยายามเพ่งเล็งไปที่รูป…ผมยิ่งคุ้น ๆ จากทรงผม…ซึ่งถ้าผมเดาไม่ผิด…มันคงเป็นรูปผู้หญิง…
“มึง…จะจ้องมันอีกนานไหมนั้น…”
“อะ…กริชรูปนี้รูปใครอะ…ไวท์คุ้น ๆ ….เหมือนเคยเห็น”
“คุ้ยเหี้ยไร…ก็แค่รูปผู้หญิงธรรมดา…มันไร้สาระ…มึงอย่าสนใจเลย…แล้วจะกินไหมนั้น…ข้าว”
“อ่อ…กิน…กริชกินด้วยกันสิ…”
“กูรอกินพร้อมมึงอยู่นี่ไง…แม่งหิวฉิบ.”
กริชพูดแล้วพยายามหลบสายตาผม…ผมดูออกว่ามันมีอะไรบางอย่างในสายตานั้น…กริชมีอะไรปิดบังผม…รึเปล่า…
“ กริช…พรุ่งนี้ไวท์ต้องไปเตรียมเอกสารการเข้าประชุมกับรุ่นพี่…กริชกลับหอก่อนเลยนะ…ไม่ต้องรอ”
“กู…ไปด้วย!!!...จบนะ…”
“กริช…จะไปทำไม…ไวท์ไปแค่ชั่วโมงเดียวเอง…”
“กู!!!...จะ…ไป”
“ตะ…แต่..”
“กูอิ่มล่ะ…และตอนนี้กูก็ง่วงมากด้วย…”
“จะนอนอะไรตอนนี้เพิ่งจะทุ่มหนึ่งเองนะ…”
“มึง…ไม่ต้องพูดมาก…อย่าลืม…คืนนี้มึง…ต้อง…ค้าง…กับ…กู”
“แต่…ไวท์หมายถึงห้องไวท์นะ”
“แต่กูหมายถึง…เก้าอี้ยาวตัวน้ที่ห้องกู”
“กริช!!!...ขี้โกง!”
“หึ…หึ…หมับ!!!...”
“เฮ้ย!!!...ทำไรเนี่ย…กริช…” กริชคว้าร่างผมและรั้งให้ผมลงไปนอนทับบนตัวกริช…
“ก็…ให้มึงนอน…บนตัวกูไง”
“แต่…ไวท์ยังไม่ได้ล็อกห้องโน้นเลยนะ….”
“กู…สั่งให้ไอ้กัป…มันล็อกให้แล้ว….อย่าพูดมาก…มึงนอนเบียด ๆ กูก็ได้…กูชอบ”
“กริช!!!...อ่อ…หนักไหม…”
“หนักมากกกกกกก”
“โห…ไวท์ไม่ได้อ้วนสักหน่อย…”
“กู…คิดถึงมึงจัง…ตั้งแต่คืนนั้นที่น้ำตก…กูโครตอายเลยนะที่มึงให้กูใส่ชุดสติชลงเล่นนน้ำ…แต่มันมีความสุขมาก…”
“พูดยังกะไวท์ไม่อายเลยนะ…ชุดอียอร์…ก็ใช่ย่อย…สีแบบสดมากกก”
“ขอแบบคืนนั้นได้ไหม…”
“บ้า…พรุ่งนี้ไวท์ต้องไปช่วยงานรุ่นพี่…ไม่…อยากเจ็บ” ไอ้ไวท์มันพูดไปยิ้มไปเขินไปจนผมอดขำไม่ได้…เวลาที่มันน่ารักแบบนี้…ผมมักอดใจไม่ไหวทุกที…
“งั้น…กูขอแค่…จุ๊บ!!...”
“กริช!!!....” กริชแอบจูบผมอย่างเร็วจนผม…ตั้งตัวไม่ทัน…ยิ่งผมมองรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์แบบนั้น…ผมยิ่งเขิน…
“จูบ…กูบ้างดิว่ะ…กูชอบให้มึงอ่อยกู”
“ใครอ่อย…ไวท์ไม่ได้อ่อยสักหน่อย…”
“หึ…หึ…ไม่อ่อยเลยนะมึง…กูอ่อยเองก็ได้”
“กะ…กริช…อือออ…อะ…อืมมม” กริชจูบผมเบา ๆ พร้อมกับรั้งเอวให้ผมรับจูบ…เรานอนกอดกันนานจนกระทั่ง…หลับไป…ผมรู้สึกตัวอีกทีเมื่อ….
“กริช…แนนคิดถึงจัง….กริชกลับมาอยู่ห้องเราแล้วใช่ไหมค่ะ…แนนยังรอกริชอยู่นะค่ะ”
เสียงไลน์ของกริชเด้งขึ้นพร้อมกับข้อความ…กริชทำอะไรลับหลังผมรึเปล่า…เพียงแค่คิด…ผมก็แทบจะหายใจไม่ออก…
..........จบตอนแล้วค่ะ ..................เรื่องราวกำลังเข้มข้น.............ความสนุกกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว^^ รอติดตามตอนต่อไปด้วนะค่ะ