รักสุดฤทธิ์
เขียนโดย 
chadaapp
วันที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 09.05 น.
แก้ไขเมื่อ 29 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 09.49 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
46) จุดจบ (10)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ………ลานจอดรถ...............
“มึง....หาไอ้นี่อยู่รึไง....ไอ้สติช” กริชพุดพลางชูพวงกุญแจในมือ
“กริช!!!....”
“ต้นหอมบอกว่า...วันนี้สติชจะไปหาอียอร์ที่น้ำตก...”
“บ้า!!...เพ้อเจ้อที่สุด!!...”
“ถ้ามึงไม่ไป....กูไปแล้วนะ”
“ดะ...เดี๋ยว...อ่อ..ไวท์...กู...ขอกุญแจด้วย...”
“ไม่!!!...ต้นหอมให้กูไปส่งมึงที่น้ำตก....”
“กูบอกแล้วไงว่ากูไม่ไป...”
“เหรอ...แต่กุญแจรถอยู่ที่กู....กูจะไป….และมึงต้องไปกับกู”
“ไม่!!!...,มะ...มึงทำไร...ปะ...ปล่อย...” กริชเดินเข้ามาอุ้มผมขึ้นรถ...วันนี้ผมตั้งใจจะไปน้ำตกชะหน่อย...ไม่ได้ไปเพื่อคิดถึงใครบ้างคนหรอกนะไปเพราะอยากจะไปเท่านั้น...เชื่อผมนะครับ...
“ถ้ามึงยังอยากจะลง...หึหึ..คราวนี้กูไม่ออมแรงนะได้ไวท์....”
“มะ..มึงจะทำไร”
“มึงก็รู้ว่าเวลากูโกรดมาก ๆ กูทำอะไรมึงได้บ้าง...”
“กู!!...ไม่!!!...กลัว!!!!”
“’งั้นมึงก็เตรียมตัว...ให้ดีละกัน”
กริชขับรถเร็วมาก....มากจนผมกลัว...แต่ความกลัวเหล่านั้นไม่ได้ครึ่งหนึ่งของความโกรดที่กริชมีให้ผมเลย....ความจริงผมดีใจมากที่กริชจะไปน้ำตกด้วย...แต่ทั้งคำพุดและการกระทำที่กริชทำมันทำให้ผม...ดีใจไม่ลง...และยิ่งตกใจมากเมื่อ....
“เอี๊ยดดดดด!!!!....ปึก!!!!....” เสียงกริชเบรกรถกะทันหัน...เนื่องจากมีรถคันหนึ่งวิ่งตัดหน้า...แรงเบรกทำให้หัวผมชนกันคอนโทรนหน้ารถอย่างจัง...
“ไอ้ไวท์!!!!...มึงเป็นไงบ้า” วินาทีที่รถตัดหน้า...ทำให้ผมต้องเบรกกะทันหัน...ถึงแม้ว่าตัวรถโดยรวมแล้วจะไม่มีอะไรเสียหาย...แต่คนข้างกายผม...คงตกใจไม่น้อย...และเมื่อผมหันไปมอง...ใบหน้าของไวท์เรียบเฉยทั้ง ๆ ที่ด้านขวาเหนือคิ้วมีรอยบวมเด่นชัดมากจากแรงกระแทก...
“เมื่อไหร่กริช..จะใจเย็นลงบ้าง...การใช้อารมณ์ปิดบังความรู้สึกมันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยนะ...ตลอดเวลาที่เราห่างกัน...สิ่งหนึ่งที่อยากเห็นกริชเปลี่ยนไปก็คือ การที่กริชมีเหตุผลและเข้าใจไวท์บ้าง...
“ไวท์!!!”
“กริชรุ้ไหม...ไวท์รอให้กริชกลับมา...เพราะไวท์เข้าใจผิดว่า...เวลาอาจจะช่วยให้กริชใจเย็นลงบ้าง...แต่เปล่าเลย...มันไม่มีอะไรดีขึ้น...ไวท์เหนื่อยกับการที่ต้องคอยรองรับอารมณ์...เบื่อที่จะต้องทะเลาะกัน...กริชบอกว่ารกให้ไวท์กลับไป...แต่กริชไม่เคยเปลี่ยนตัวเอง...ไม่เคยทำอะไรให้ไวท์รุ้ว่ากริชทำเพื่อไวท์บ้าง...กริชรักไวท์บ้างรึเปล่า” น้ำตาที่ไหลรินของไวท์...ทันตอกย้ำให้ผมเกลียดตัวเองที่ยิ่งทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลง...ผมทำร้ายไวท์มามากพอแล้ว...ผมควรหยุดได้แล้ว...
“กูขอโทษ…กูรู้ว่ามึงเจ็บ...กูเองก็เจ็บ....ทุกครั้งที่กูคิดถึงมึง....กูก็เห็นตัวกูเองที่เลว...ที่ทำร้ายมึง...ทำให้มึงเสียใจสารพัด...กูมันเลว....เลว...แต่กูเลวเพราะมึง...เพราะกูรักมึง..ไอ้ไวท์...มึงได้ยินไหม... กูรักมึง!!!”
เสียงที่กริชตะโกนไล่หลังผม...มันทำให้ผมยิ้มออกมาทั้งน้ำตา...คำนี้คำเดียวสามารถลบความเลวของกริชได้ทั้งหมดจริง ๆ ผมรอแค่คำนี้คำเดียว..
“หมับ!!!....ไวท์รู้แล้ว...ว่ากริชรักไวท์แค่ไหน...ขอบคุณนะครับ…จุ๊บ!!!”
“ไวท์!!!..,มะ...มึง..ไม่เกลียดกูเหรอ...กูทำเลวกับมึงนะ”
“กริช...ไม่เคยได้ยินเหรอ...ว่านายเอกมักรักพระเอกที่เลว...และป่าเถื่อนที่สุด”
รอยยิ้มที่ช่อยความสุขแบบนั้นเป็นคำตอบได้ดีว่าผมได้ไวท์คนเดิมกลับมาแล้ว....ผมได้สติชจอมอ่อยของผมกลับมาแล้ว....ผมดีใจที่สุด....
.........น้ำตก........
“โอ๊ย!!....”
“เจ็บขาเหรอ...ยังไม่หายดีรึไง”
“ก็...ค่อยยังชั่วมากแล้ว...แต่ไวท์คงเดินมากไปหน่อยมันก็เลยปวด”
“งั้น...กูอุ้มมึงละกัน”
“เห้ย!!!..ดะ...เดี๋ยว...”
“ฮึบ....อยุ่นิ่ง ๆ ...อย่าดิ้นดิว่ะ….”
“ปะ...ปล่อยก็ได้...ไวท์เดินไหว...”
“ขืนให้กูรอมึงเดิน...โน้นถึงน้ำตกเช้าพรุ่งนี้ละมั้ง...ให้กูอุ้มมึงแบบนี้และดีแล้ว”
กริชอุ้มผมเดินเข้าไปในน้ำตก...ที่ที่มีความรักของเรารออยู่....ผมอยากไปถึงเร็ว ๆ จัง....ความทรงจำแห่งรัก.
“ถึงละ....มึงนั่รอกูตรงนี้ก่อน....เดี๋ยวกูมา”
“ไปไหน…ไม่ไปไม่ได้เหรอ”
“กูไปหยิบของ...เมื่อกี้รองเท้ามึงหล่นตรงโน้น”
“ไม่ต้องเก็บหรอก...นะนะนะนะ...”
“ไวท์!!!....มึงเป็นไรเนี่ย….อ้อนกูจัง...อย่าอ่อยเยอะ....เดี๋ยวกูทนไม่ไหวแล้วมึงจะเจ็บตัว”
“ก็....กริชชอบสติชจอมอ่อย....ไม่ใช่เหรอ…ไวท์ก็อุตสาห์อ่อย...ชิ!!”
“กูว่า...มึงเก็บแรงไว้อ่อยกลางคืนดีไหม...รับรองกูให้มึงอ่อยกูทั้งคืน..”
“ไม่เอา...ก็ตอนนี้มันอยากแล้วนิ…อุ๊บ!” ผมเผลอพูดอะไรออกไปเนี่ยยยยย...น่าอายชะมัด
“ไอ้ไวท์....มะ...มึงพูดไรนะ”
“ปะ...เปล่า...”
“แต่กูได้ยิน...”
“ดะ...ได้..ยินแล้วยังจะมาถาม...”
“จุ๊บ!!!...กูรอให้มึงบอกต่างหากละ…”กริชขโมยจุ๊บแก้มผม...หึหึ...ผมไม่ยอมหรอก...สติชจอมอ่อยต้องจัดการอียอร์ก่อน...ผมจึง....
“อ่อ...อะ...ไอ้ไวท์...มะ...มึง...อ่า....อือ...หยุ..หยุด...” ไวท์คร่อมลงที่ลำตัวผมแล้วจัดการถอดเสื้อ...พร้อมกับเลียหน้าท้องผมช้า ๆ ทำให้ผมถึงกับครางด้วยความเสียว...
“กริช...ไวท์คิดถึงกริชมาก...คิดถึงสัมผัสแบบนี้...อ่อ...ไวท์ขอนะ…พรึ่บ!!!”
“อือออ...อ่า....อออออ...กูไม่ยอมให้มึงอ่อยกูฝ่ายเดียวหรอกนะ”
“กะ..กริช...อืมมมมม....อุ้ย…”
หลังจากนั้นผมกับกริชก็ปล่อยให้อารมณ์แห่งรักของเราครอบครอบสถานที่แห่งนี้....ความรักสวยงามเสมอ...แต่ความสวยงามของความรักจะสมบูรณ์ก็ต่อเมื่อหัวใจสองดวงที่มั่งคงและชื่อสัตย์ต่อกันชั่วนิรันดร์....
........จบบริบรูณ์แล้วค่ะ.......สำหรับภาค 2 ของเรื่องนี้....ยังไงรอติดตามกันต่อในภาค 3 นะค่ะ...เนื้อเรื่องจะเป็นวัยทำงานของทั้งสองคู่ จะสนุกหรือน่าติดตามแค่ไหน....รอลุ้นกันนะค่ะ...อีกไม่นานเกินรอค่ะ....ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกันนะค่ะ....รักคนอ่านทุกคนเลย^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
