รักสุดฤทธิ์

“พี่กริช!!!.....”

“พี่ต้องการรู้ว่าทำไมไวท์ทำแบบนั้น….”

“คุณจะรู้ไปทำไม...ผมว่าคุณรู้แต่ไม่อยากที่จะยอมรับมันมากกว่า...ผมกับไวท์...เราสนิทกันระดับหนึ่ง..แต่น่าแปลกที่ผมดูไวท์ออกว่าสิ่งที่ไวท์ทำ...ไวท์ทำมันไปเพื่ออะไร...”

“คุณรู้”

“ใช่!!!...ผมรู้...แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงไม่รู้...คุณดูแววตา...ไม่ออกเลยรึไงว่าทุกครั้งที่ไวท์มองคุณ...ไวท์คิดอะไรอยู่...คุณเป็นคนรักของไวท์...แต่กลับไม่รู้อะไรที่เกี่ยวกับไวท์เลย....มันน่าขำ”

“ฟาน…ผมไม่สนว่าคุณจะมองความรักผมเป็นยังไง....ผมสนใจแต่ว่า...ตอนนี้ไวท์อยู่ไหน!!!!.”

“ไวท์...อยู่คอนโด...ถ้าคุณอยากไป...ผมก็ให้คุณไป...แต่...”

“แต่...อะไร”

“ผมให้เวลาคุณคุยกับไวท์...แค่ชั่วโมงเดียว”

“ได้...ผมตกลง”

กริชรีบบึ่งรถออกไปทันทีที่ผมมอบกุญแจห้องไวท์ให้...ใจจริงผมไม่ได้โกรธหรือเกลียดอะไรกริชเลย..ตรงกันข้ามผมอยากช่วยให้เค้าได้พบกับความสมหวังด้วยช๋ำ...

“ฟาน!!!!....คุณทำอะไร...คุณให้กุญแจห้องพี่ไวท์ไปทำไม...แล้วถ้าพี่ไวท์รู้...คุณ”

“ต้นหอม...ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคน...การที่เราช่วยให้คนสองคนกลับมารักกัน...กลับมามีความสุข...มีรอยยิ้ม...มีเสียงหัวเราะ...มันไม่มีอะไรเสียหายเลยนะ...ผมเชื่อว่ามันจะมีแต่สิ่งดี ๆ เกิดขึ้นแน่นอน....”

“คุณ...มั่นใจเกินไปรึเปล่า....คุณก็รู้ว่าพี่ไวท์เปลี่ยนไปแล้ว....ไม่ใช่คนเดิม...”

“ต้นหอมแน่ใจเหรอ..ว่าไวท์เปลี่ยนไป...”

“อ่อ...คือ...มันก็ไม่ได้แน่ใจมากหรอก....”

“ภาพลักษณ์ภายนอกอาจเปลี่ยนไป...แต่หัวใจ...มันเปลี่ยนกันไม่ได้นะครับ...ต้นหอม”

“หึหึ...เชี่ยวชาญจริง ๆ นะเรื่องความรัก...ของคนอื่น”

“พี่ก็ต้องศึกษาไว้สิครับ...เพื่อเป็นแนวทางเวลาพี่...ง้อต้นหอม...”

“บ้า!!!!...ชิ”

“ต้นหอม...พี่จริงใจกับต้นหอมนะ...พี่อาจจะไม่ใช่คนดีมากมาย...แต่พี่มั่นใจว่าพี่ดูแลต้นหอมได้...”

“ต้นหอมโตแล้ว...ไม่ต้องการคนดูแล...”

“แต่พี่อยากดูแลนะครับ…และสัญญาว่าจะดูแลตลอดชีวิต”

“พูดเอง...เออเอง...ตกลงเอง...แถมสัญญาเอง...ต้นหอมว่าคุณคงเพี้ยนไปละ...”

“แต่พี่ว่าต้นหอมก็เพี้ยนเหมือนกัน..5555”

“นี่...คุณว่าต้นหอมเหรอ”

“ก็ต้นหอมยืนคุยกับพี่...ยิ้มกับพี่...หัวเราะกับพี่...แถมยังด่าพี่อีก...ต้นหอมกำลังยืนคุยอยู่กับคนเพี้ยน...แบบที่ต้นหอมว่าไง”

“คุณ....มัน....มัน...มัน...โรคจิต!!!”

“หมับ!!!...ต้นหอม...คบกับพี่นะครับ...นะ” ใบหน้าของต้นหอมที่อยู่แค่คืบ...มันช่างตรึงใจผมเหลือเกิน...ผมอยากเป็นเจ้าของคน  ตาคม คิ้วดก ปากสวย...คนนี้จริง ๆ ยิ่งรอยยิ้มที่มีลักยิ้มด้วยแล้ว...ผมชอบที่สุด

“อย่ามาขี้ตู่นะ...ใครคบคุณ...ปะ...ปล่อย...” ทำไมถึงไม่ปฎิเสธไปละยัยต้นหอมว่าแกเกลียด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมแกถึงยอมให้เค้ากอดแบบนี้...อย่าบอกนะว่า...ว่า...แกชอบเค้า….

“อะไรนะ!!!....ต้นหอม...บอกว่าชอบพี่เหรอ”

“คุณ!!!!....เป็นหมอเดาข้างเสาหลักรึไง...”

“แสดงว่าพี่เดาถูก”

“บะ...บ้าที่สุด” แค่รอยยิ้มเขิล ๆ ของต้นหอมผมก็รู้คำตอบละ...เพราะถ้าต้นหอมไม่ชอบผมจริง ๆ ต้นหอมคงไล่ผมกลับไปนานแล้ว...ผมไม่รู้ว่าจะสามารถประคับประคองความรักครั้งนี้ไปได้นานแค่ไหน...แต่ผมจะอยู่กับมันให้นานที่สุด...

................คอนโดไวท์…………

“ก๊อก ๆๆๆๆ”

“กริช!!!!”

“พรึ่บ!!!.....” กริชแทรกตัวเข้ามาทันที่ที่ผมเปิดประตู....

“กริช!!!....ออกไปเลยนะ…ไว...กูไม่อยากเจอมึง”

“นี่ไวท์ดูสิ...กริชซื้อขนม...ซื้อแตงโม...องุ่น...และชูชิมาฝาก....มากินกันดีกว่านะ”

““กริช!!!....ออกไป”

“อะ...นี่...อ้าปากสิ”  กริชเอาชูชิชื้นหนึ่งป้อมผม...ใบหน้าที่สดใส...และเปี่ยมไปด้วยความหวังของกริช....มันทำให้ผมทำร้ายไม่ลง...

“กู...มะ...ไม่กิน...”

“งั้น...กริชเอาแช่ไว้ในตู้เย็นนะ...ไวท์หิวเมื่อไหร่...บอกละกัน...”

“มึง..เอาออกไปให้หมด...กูบอกแล้วไง...กูไม่กิน!!!”

“อ่อ..กริชซื้ออันนี้มาให้ด้วยนะ” กริชไม่ฟัง...ไม่สนใจ..ที่ผมพูดเลย...ท่าทางที่กริชทำ...มันทำให้ผมสับสน...ยิ่งกริช.....ยื่นเสื้อคลุมลายสติชที่ผมเคยบอกว่าอยากได้....มาตรงหน้าผม...ผมยิ่งทำตัวไม่ถูก

“มึง!!!....กลับมาทำไมว่ะ…มึง!!จำเรื่องบ้า ๆ ของเราทำไม...กูขอร้อง...มึงกลับไปชะ!!!”

“แล้วก็...กริชจำไม่ได้ว่าไวท์ชอบน้ำหอมขวดไหน....แต่กริชจำได้ว่าไวท์ชอบกลิ่นนี้...ลองดมหน่อย”

“ไม่!!!...มึงกูบอกแล้วไงว่า...ไม่ต้องการ”

“ลองหน่อย...กริชว่ามันหอมดีนะ”

ไม่ว่าผมจะทำยังไง...กริชก็ไม่ยอมออกไปจากห้อง...จนตอนนี้มันถึงเวลาทานข้าวแล้ว....ผมหิว...เพราะยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย...ผมกำลังจะเปิดตูเย็นทานขนมปังชิ้นโปรดแต่

“หมับ!!!....กริชว่าขนมปังพวกนี้....มันไม่อิ่มหรอก...เอานี่ดีกว่า”

“ข้าวมันไก่…” นานแล้วที่ผมไม่ได้กิน...ตั้งแต่ผมเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง..ผมก็พยายามหลีกเลี่ยงมัน...ถึงแม้ว่าจะอยากกินมากแค่ไหนก็ตาม...ผมก็ต้องพยายามไม่นึกถึง...

“อะ...กินดิ...อ้าปากสิ...นี่มีน้ำชุ๊ปด้วยนะ...กำลังร้อน ๆ เลย..”

“เอาออกไป....กูไม่อยากกิน.” ผมพยายามหลบสายตาของกริชที่มันมองมาทุกครั้งที่ผมเผลอ...ผมกำลังจะลุกขึ้นเพื่อเอาน้ำดื่มในตู้เย็น...แต่มือผมดันไปโดนถ้วยน้ำชุ๊ป...ตกแตก

“ เพล้งงงง!!!”

และที่แย่ไปกว่านั้นคือ...น้ำซุปมันหกใส่มือกริช...ด้วยความร้อนของน้ำซุ๊ป...ทำให้หลังมือของกริชแดงเป็นแถบ....

“โอ๊ย!!!!!”

"กริช!!!"

"มึง......คงเกลียดกูมากสินะ...ไวท์...กูขอโทษที่รบกวนมึง...กูพยายามแล้ว...แต่มันคงสายไป...ใช่ไหม.."

.........ไวท์จะใจอ่อนไหม...กริชจะยอมถอดใจเหมือนอย่างที่พูดรึเปล่า....มาร่วมลุ้นกันต่อนะค่ะ^^