รักสุดฤทธิ์

 จุดจบ (1)

“กัป/ไอ้กัป”

“ไอ้กริช!!...มึงไม่รักไวท์เหรอว่ะ…มึงเคยคิด...เคยสนใจความรู้สึกของไอ้ไวท์บ้างไหม...กูเคยคิดว่ากูตัดสินใจถูกที่เลิกกับไวท์เพื่อมึง....แต่วันนี้กูรู้แล้วว่ามันไม่ใช่เลย” กัปเดินตรงเข้ามาหากริช...แล้วกระชากคอเสื้อ...พร้อมกับตะโกนถามใส่หน้ากริช...

“กูว่า....มึงคงอยากคืนดีกับ....ไอ้ไวท์จนลืมผัวมึงมากกว่าไหม....ไอ้สัตว์!!!...”

“ปึก!!!....กูมาเพื่อเตือนสติมึง...แต่มึงคิดงี้เหรอว่ะ...ห๊ะ!!!!”

“หึ..หึ..กูว่า...มึงลองถามอดีตผัวมึงดูไหมว่า....ที่กูคิดมันถูกไหม!!”

เสียงด่าทอกันของกริชกับกัปมันทำให้ผมเบื่อและผิดหวังเหลือเกิน...สุดท้ายแล้วเรื่องราวเดิม ๆ ความรู้สึกเดิม ๆ มันก็กลับมาทำร้ายมิตรภาพของเราจนไม่เหลือใยแล้ว....ผมคงทนอยู่กับมิตรที่มันแย่ ๆ แบบนี้ไม่ไหวผมจะทำให้ใยบาง ๆ ที่มีอยู่ขาดไปด้วยตัวผมเอง...

“หยุด!!!...และฟังกูบ้าง!!!...ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน...คำพูดและการกระทำของพวกมึงก็เหมือนเดิม...กูอยากรู้จริง ๆ ว่าตอนที่กูรักพวกมึง...กูใช้อะไรคิด...ใช้หัวใจหรือใช้ร่างกาย...!!!”

“ไอ้ไวท์!!!”  เสียงไวท์ที่เอ่ยเสียงเรียบ ๆ แต่มันกินใจผมเหลือเกิน...ผมฟังผิดไปรึเปล่าที่ไวท์พูดมึงกูแบบนั้น...ผมจำได้ว่าไวท์เป็นคนเตือนผมกับไอ้กริชเองว่าให้พูดเพราะ ๆ กับคนที่เรารัก....แต่วันนี้....ตอนนี้...ไวท์กลับทำมันชะเอง...

“หวังว่าครั้งนี้คงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่กูและมึงไอ้กริช....ไอ้กัป...จะไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีก...กุเหนื่อยกับพวกมึงมาเยอะแล้ว....กูอยากไม่รู้จักพวกมึงบ้าง....พวกมึงคงเข้าใจนะ...”

“กู....ไม่เข้าใจ...ไม่อยากเข้าใจ...และไม่มีวันเข้าใจมึง...ไวท์...กูถามมึงหน่อยว่ามึงทำแบบนี้...มึงมีความสุขเหรอ....กูจำได้ว่ามึงไม่ใช่คนที่ชอบทำร้ายตัวเอง...ทำร้ายคนอื่นแบบนี้”

“กัป...ถ้ามึงยังไม่รู้ก็จงรับรู้ไว้ชะด้วยว่า...ไวท์คนนี้...เป็นคนที่ชอบทำร้ายตัวเอง...ทำร้ายคนอื่น....เพื่อตัวเอง...กูไม่อยากเป็นคนดีแล้ว...เพราะไม่ว่ากูจะดีสักแค่ไหน...พวกมึงก็เหี้ยกับกู...ทุกที...กูขอเถอะนะ...ขอให้มึงปล่อยกู...ไปตามทาง...ทางที่ไม่มีมึงและกริช...ได้ไหม”

ความเงียบตอนนี้มันคือคำตอบว่าทุกคนยอมรับในคำขอของผม...ท่าทางของกริชทรุดนั่งลงไปอย่างหมดแรง...กับสีหน้าของกัปที่เหม่อมองออกด้านนอก...ทุกคนอยู่ในอารมณ์และความรู้สึกเดียวกัน...คือความเจ็บปวด...ผมตัดสินใจหันหลังให้กับพวกเค้าแล้วเดินกลับคอนโด...ระหว่างทางผมทบทวนเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น...จนพบว่า...สิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่ตอนนี้...คือหัวใจของผม...ที่มันเป็นของผมเอง...ผมต้องอยู่กับตัวเองและอยู่กับสิ่งใหม่ ๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้นให้ได้...ผมสัญญาต่อไปนี้...ผมจะลืมทุกอย่างเพื่อเริ่มต้นใหม่..

..............คอนโดไวท์………..

“พี่ไวท์!!!...พี่ไปไหนมา...ต้นหอมเป็นห่วง...พี่ชาย...” 

“หมับ!!!!”  ใบหน้าที่เรียบเฉยแต่ดวงตาเศร้าของพี่ไวท์มันทำให้รู้สึกใจหาย...ทุกครั้งที่พี่ไวท์ออกไปกับพี่กริช...พี่ไวท์กลับมาเป็นแบบนี้ทุกครั้ง...มือที่เย็น ๆ ของพี่ไวท์เอื้อมมารั้งเอวของต้นหอมเพื่อกอด....ไม่มีน้ำตา...ไม่มีเสียงสะอื้น...มีเพียงแต่เสียงลมหายใจที่หนักหน่วงไปด้วยความเจ็บปวด...

“ไม่...เป็นไรนะพี่ชาย...ต้นหอมจะอยู่ข้าง ๆ พี่...แบบนี้...จะอยู่ให้นานที่สุด...ต้นหอมสัญญา......”

“ขอบคุณนะต้นหอม...ทำไมพี่ไม่รักต้นหอมแบบอื่นนะ...ถ้าพี่รักต้นหอมแบบนั้นได้...พี่คงมีความสุข...ไม่ทุกข์แบบนี้...”

“พี่...มันไม่สำคัญหรอกนะว่า...ใครจะเป็นคนที่เรารัก...สำคัญที่ว่าเรารักตัวเองเองพอรึยัง...ต้นหอมเชื่อนะว่าถ้าพี่รักตัวพี่เอง...สักวันพี่ก็พร้อมที่จะรักและดูแลหัวใจคนอื่น..ต้นหอมอยากให้พี่เจอคนดี ๆ ...พี่จะได้มีความสุข...ไม่ทุกข์แบบนี้”

น้ำตาที่ไหลอาบแก้มของต้นหอม...มันทำให้ผมมีสติและกลับมายอมรับความจริงได้...ว่าผมควรจะทำเพื่อคนที่รักผมบ้าง...ผมทำเพื่อคนที่ผมรักมามากพอแล้ว...

“ความสุขของพี่...ขอแค่มีน้องสาวน่ารัก ๆ แบบนี้...มีแฟนคลับที่ดี ๆ คอยสนับสนุนแค่นี้...ก็เพียงพอแล้ว..”.เราสองคนนั่งมองท้องฟ้าริมหน้าต่างด้วยกันจนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปประมาณ 4 ทุ่ม....

“พี่ไวท์....พรุ่งนี้ทีมงานเค้ายกเลิกงานถ่าย...เพราะเค้าติดธุระด่วนที่สตู...แต่เค้าจะนัดเราอีกทีนะค่ะ”

“อ้าว!! งั้นแสดงว่าพรุ่งนี้พี่ว่าง....”

“ใช่ค่ะ…ว่าง...”

“พี่.....ขอพักนอนเล่นที่ห้อง...ดีกว่า..ว่าแต่เราเถอะต้นหอม..มีโปรแกรมจะไปไหนรึเปล่า...”

“อ่อ...ตะ..ต้นหอม...มีนัดกับฟานค่ะ” ต้นหอมก้มหน้าเพื่อกลบความเขินอาย....ผมเห็นแก้มใสๆ นั้นค่อย ๆ แดงเป็นลูกตำลึงแล้ว...ผมจึงอดไม่ได้ที่จะ...

“ ตกลงเป็นแฟนฟานแล้วเหรอ...ต้นหอม...”

“บ้า!!!...พี่ไวท์...แฟนเฟงไรกัน...เค้าแค่นัดคุยเรื่องงาน”

“เรื่องงาน…เสร็จแล้วเรื่องอื่นจะตามาทีหลังใช่ไหมมมม” ผมพูดพลางโยกหัวต้นหอมไปมาอย่างเอ็นดูในความน่ารัก..

“ต้นหอม...พี่ไม่รู้ว่าฟานเป็นคนดีไหม..แต่พี่เชื่อว่าน้องสาวพี่เป็นคนดี...จะต้องเจอคนดีนะ ....”

“แต่ต้นหอม...ไม่กล้าที่จะเรียกมันว่าความรัก...ต้นหอมกลัว...กลัวความผิดหวัง...”

“ ต้นหอมฟังพี่นะ....ถ้าความรู้สึกที่ต้นหอมมีอยู่มันทำให้ต้นหอมมีความสุขมากกว่าความทุกข์...มันคือความรู้สึกดี ๆ ที่เรียกว่า...ความรัก”

………….กริช………………

วันนี้ผมว่างก็เลยมาเดินเที่ยวห้าง..เพื่อดับความร้อนรุ่มในจิตใจผมให้มันลงเย็นบ้าง...ผมคงไม่มีโอกาสสำหรับความรักแล้ว...หัวใจที่เคยเป็นของผมมันปิดตายไปแล้ว....ผมสับสนไปหมด...ว่าควรจะทำยังไงต่อไป...ผมเดินไปเรื่อย ๆ .... จนกระทั่ง...

“ต้นหอม...ช่วงนี้ไวท์เป็นไงบ้าง...”  

“ก็ดีขึ้น...ไม่ร้องไห้...ไม่เก็บตัว...เหมือนครั้งก่อนแล้ว…คุณถามทำไม...” ไม่รู้ทำไมต้องหงุดหงิดทุกครั้งที่ฟานถามถึงพี่ไวท์....มันไม่อยากตอบ....มันรู้สึกหวิว ๆ แปลก ๆ 

“ผม...ก็แค่เป็นห่วง...”

“เป็นห่วง...หรือว่าอยากเจอพี่ไวท์...” นี่ต้องใช้พยายามมากเท่าไหร่ถึงจะตอบไปอย่างคนไม่คิดอะไร....กลัวจริง ๆ ถ้าฟานรู้ว่าเราคิดอะไรอยู่...คงเสียเชฟแย่...

“ต้นหอม...คุณเป็นอะไร...อย่าบอกนะว่า...”

“อะไร...พูดมาดิ...”

“ต้นหอมกำลังหึงพี่...”

“บ้า!!!...หลงตัวเอง....น่าเกลียดที่สุด”

“เอ้า...ก็เห็นต้นหอมหงุดหงิดใส่พี่...เหมือนเวลาผู้หญิงหึงผู้ชายชะงั้น...”

“อย่าสำคัญตัวผิดไป...และก็กรุณาอย่ามาเรียกแทนตัวเองกับฉันว่าพี่...เพราะฉันมีพี่ชายคนเดียว...พี่ไวท์”

“’งั้น...ผมเป็นมากกว่าพี่ชาย...ได้ใช่ไหม...”

“อย่ามามั่ว...คุณทำตามข้อตกลงขอเราไม่สำเร็จ...เพราะฉะนั้นฉันไม่จำเป็นต้องให้โอกาสคุณ”

“ตอนแรกต้นหอมขอร้องให้พี่มาร่วมเกม ....ยั่วรักพิสูจน์ใจ....ของไวท์พี่ก็ตอบตกลงทันทีเพราะ...ต้นหอมบอกกับพี่ว่า...ถ้าพี่ตกลงช่วยต้นหอมจะยอมคบกับพี่....ข้อตกลงมีแค่นั้น...ไม่ได้มีหมายเหตุว่าต้องทำสำเร็จหรือไม่...ดังนั้น...พี่มีสิทธิที่จะคบกับต้นหอม...ใช่ไหมครับ”

“อะ...ไอ้...ไอ้...บ้า!!!”  

ที่แท้เรื่องทุกอย่างไวท์ทำมันไปเพื่อลองใจผมโดยใช้ต้นหอมและผู้ชายนั้นเป็นตัวช่วยงั้นเหรอ....ทำไมไวท์ต้องทำแบบนั้น....และทำไปเพื่ออะไร....ผมอยากรู้...และผมต้องรู้เดี๋ยวนี้!!!...ผมจึง....

“ต้นหอม!!!....พี่อยากรู้ความจริงทุกอย่างเกี่ยวกับแผนบ้า ๆ นั้น.....”

"พี่กริช!!!!"

.........จบตอนแล้วค่ะ..........กริชรู้ความจริงแล้ว....จะเป็นไงต่อไป....มาลุ้นกันต่อนะค่ะ^^