รักสุดฤทธิ์

กลรัก (4)

หลังจากทานอาหารเสร็จ...ผมก็ขอเข้าในครัวไปช่วยเก็บของในครัว...ความจริงผมแค่อยากให้ลมได้มีโอกาสคุยกับปาย สองต่อสอง...มากกว่า...

“ปาย...อ่อ..กูขอโทษด้วยที่ทำให้มึงกับไอ้กัปตันต้องทะเลาะกัน..อ่อ..กู”

“ไม่เป็นไรเลย...ผมต้องขอบคุณลมมากกว่าที่ทำให้ผมตาสว่างหลังจากที่มันมืดมานาน”

“มึง...กูไม่อยากให้มึงกัปกัปเลิกกันเลยนะ...มึงไม่รักมันเหรอะว่ะ...”

“รัก...ผมยังรักกัปเหมือนเดิม..เพียงแต่ความรักของผมมีสิทธิ์ได้แค่นี้...ไม่มีสิทธิ์ครอบครองหรือแสดงความเป็นเจ้าของ...อีกอย่าง...ผมก็มีครอบครัวที่ต้องดูแล....”

“มันคนละเรื่องกันว่ะ…กูว่ามึงลอง...”

“พ่อปาย!!!!...การ์ตูนง่วงนอนแล้ว....จุ๊บ!”

“อ่อ...ผมขอตัวก่อนนะครับ”

ผมอึดอัดเหลือเกิน...ผมมาเพื่อจะช่วยให้ปายกลับไปหาไอ้กัปมัน...แต่ผมกลับทำไม่ได้...

“ลม..อย่ากังวลเลยนะ...เราช่วยได้เท่าที่เราช่วยได้...ที่เหลือปล่อยให้ความรักไปทำหน้าที่ของมันเอง”

เสียงปอเอ่ยปลอบใจผมเมื่อเรากำลังนั่งรถกลับบ้านปอด้วยกัน....

“ปาย...เอาทวิตตี้ตัวนี้ไปไว้ในห้องการ์ตูนหน่อย...” เสียงพี่ปรางเอ่ยบอกผมเมื่อเห้นว่าผมกำลังจะออกมาจากห้องการ์ตูน...ทวิตตี้ที่พี่ปรางถืออยู่มันกระตุกใจผมอย่างแรง...ไม่รู้ว่าผมรุ้สึกไปเองไหม...ว่ามันคือตัวเดียวกันกับที่กัปตันซื้อให้ผม....

“ทวิตตี้”

“อืม..ของขวัญของการ์ตูนไง....อ่อ..ที่ปอซื้อให้...”

“คะ...ครับ...งั้นผมเอาไปเก็บก่อนนะ” ผมพูดพลางเดินไปอุ้มทวิตตี้ตัวนั้น......วินาทีที่ผมสัมผัสมัน...น้ำตาที่มันคลออยู่...มันก็ไหลออกมา...ผมอธิบายไม่ถูกว่าทำไมถึงต้องร้องไห้...รู้สึกแค่ว่ามันหน่วง ๆ ทุกครั้งที่ผมสบตามัน....

“บางครั้ง...เรื่องบางเรื่อง...มันก็ต้องปล่อยให้มันทำหน้าที่ของมันเองนะปาย...พี่ไม่รู้ว่าปายเป็นอะไร...แต่พี่อยากบอกปายว่า...พี่อยากเห็นปายมีความสุข....ความสุขที่เป็นของปาย...ความสุขที่ปายมีสิทธิ์ครอบครองมัน...ไม่ใช่ความสุขเพื่อคนอื่น….”

“พี่ปราง!!”

“ปายทำเพื่อพี่...ทำเพื่อการ์ตูน...มาเยอะแล้ว...ปายควรให้โอกาสตัวเองได้ทำในสิ่งที่ปายต้องการบ้าง...”

“สิ่งที่ปายต้องการ..ปายขอแค่มีพี่...มีการ์ตูน...อยู่ข้าง ๆ ปายแบบนี้...”

“ปาย…พี่สัญญา...พี่จะอยู่ข้าง ๆ ปายแบบนี้...ตลอดไป...”

“ขอบคุณ...ครับพี่...ผมรักพี่นะครับ”

………….ไวท์..................

“สนุกมากไหม...ที่สับรางความรักของคนอื่น..ชะเละแบบนี้.!!!!”

เสียงหนึ่งที่ดังข้างหลังผม....มันทำให้ผมต้องหันหลังกลับไปมอง....

 “แนน!!!!”

“เมื่อคืน...แนนรอกริชนอกห้องทั้งคืน...รอเพื่อให้กริชกลับไปหาแนน...แต่กริชก็ไม่กลับไปสักที่...จนกระทั่งรุ่งเช้า....แนนต้องลงมาตาม...แนนตามหาจนทั่ว...จนพบ...ว่า...กริชนอกใจแนน...”

“แนน...ผมชอบรับผิด...ผมยอมถอยออก....มาเพื่อให้คุณได้...กลับเข้าไปในความรักของคุณแล้ว...คุณควรจะกลับไปดูแลหัวใจ...และมอบความสุขให้กริช...อย่างที่มันเคยเป็น...ก่อนหน้านี้ผมอาจจะทำผิด...แต่ตอนนี้ผมกำลังจากคืนที่ทุกอย่างที่เป็นของคุณคืน....คุณรับมันไปแล้ว...กรุณารักษามันให้ดีทีสุดด้วย...”

“คะ..คุณเลิกกับกริชแล้วเหรอ...”

“ผมไม่ได้ใช้คำว่าเลิก...เพราะสำหรับผม...มันยังคงอยู่...เพียงแต่อยู่แค่ในความทรงจำ...ของผม”

“แนนไม่รู้และไม่สนใจว่าคุณกับกริช...จะมีความสัมพันธ์กันแบบไหน...เมื่อคุณยืนยันว่าจะคืนความรักของคุณให้...แนนก็สัญญากับคุณตรงนี้เลยว่า...แนนจะดูแลมันให้ดีที่สุด...”

“ผม...เชื่อว่าคุณทำได้...และทำได้ดีด้วย...ขอให้คุณมีความสุขกับความรักครั้งนี้นะครับ….” ร่างที่เดินจากไปของไวท์...มันทำให้ฉันรับรู้ถึงความเสียสละ...ความยินดี...ที่ออกมาจากคำพูดนั้น...ในเมื่อทุกอย่างมันกลับมาแล้ว...ฉันก็ไม่ควรจะเก็บเรื่องเก่า ๆ ไว้...ฉันควรจะเดินหน้า...และพยุงความรักครั้งนี้ให้ก้าวผ่านไปได้ด้วยหัวใจ...ที่มีรัก...ใช่ไหม...

“ต่อไปนี้อียอร์คงมีเพื่อนคนใหม่แล้ว...แต่ไม่ว่าอียอร์จะมีใคร...สติชยังรออยู่ในความทรงจำเสมอนะ...” ผมสวมกอดชุดอียอร์หลังจากที่ถอดแขวนเอาไว้ที่ตู้...แล้ว...ตัดสินใจเก็บกระเป๋าไปยังสถานที่ที่หนึ่งที่ผมอยาก...ไปเก็บความทรงจำสุดท้าย....

...................น้ำตก..........

เพียงแค่ก้าวแรกที่ผมก้าวเข้าไปความทรงจำในวันนั้น...มันปะติดปะต่อกันในหัวผมจนผมอดยิ้มออกมาด้วยความคิดถึง...คิดถึงความทรงจำแห่งรัก....

อ้าว!!!น้ำตกสวยจัง....สดชื่นที่สู๊ดดด"

"นี่ๆๆๆ...มึงมาถึงก็กินแรงกูเลยนะ...มาช่วยกันขนของเข้าไปก่อน"

"ขี้บ่นจัง...ไวท์ขอยืนสูดอากาศหน่อยก็ไม่ได้...ชิ"

"โอ๊ย!!...." มันอาจจะดูตลกหน่อยแต่ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากแกล้งมันแบบนี้...และก็ได้ผล

"กริช!!..เป็นไร..ไหนขอไวท์ดูหน่อย...อะไรตำเท้ารึเปล่า...."

"ปวดตรงนี้...และก็ตรงนี้...ตรงนี้ด้วย...”

"ยื่นขามา...เดี่ยวไวท์ขอดูตรงเท้าก่อนละกันนะ..ไหนละกริช...ไม่เห็นมีอะไร...ตรงนี้ก็ไม่มี

แผล...ตรงนี้ก็ปกติดี...กริช...อะ...นี่...กริช...เฮ้ย!!!"

"ขออยู่แบบนี้นานๆ ได้ไหม..."

"พะ..พอแล้ว...ถึงเวลาทำตามสัญญาแล้วนะกริช...กริชต้องไปเปลี่ยนชุดสติช...ไม่ลืมใช่ไหม

ครับ"

"กูก็มีขอจะให้มึงทำ...เหมือนกัน...มึงต้องเปลี่ยนเป็นชุดนี้...พร้อมกู...แล้วลงไปเล่นน้ำด้วยกัน

กับกู...อย่าลืม...กูบอกมึงแล้วว่าวันนี้มึง!!...ห้าม!!...ขัดใจกู..."

"กริชขี้โกง...มันไม่มีข้อตกลงในสัญญานี้สักหน่อย...แล้วจะให้ไวท์ใส่ชุดอียอร์นี้ลงเล่นน้ำตกเนี่ย

นะ..น่าอายชะมัด...."

"แสดงว่ามึงไม่ตกลง...งั้นกูกลับ!!!..." ผมเริ่มหงุดหงิดละครับเมื่อมันไม่ยอมทำตามข้อตกลงของ

ผม...ผมจึงต้องงัดแผนสำรองขึ้นมาใช้...

"เฮ้ย!!!...ไม่กลับๆๆๆ.....นะ...นะ..อ่อ...ไวท์...ยอมใส่..ชุด..อียอร์นี่ก็ได้...แต่ขอลงไปเล่นน้ำ

แค่ครึ่งชั่วโมงนะ...ไวท์อายคนอื่น...นะ...นะ”

..........หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว.......

"น่ารักจังสติชลงเล่นน้ำกะอียอร์...ดูโรแมนติกนะแก...คราวหลังเราใส่ชุดแบบนั้นมาเล่นน้ำด้วยกัน

บ้างดีกว่าเนอะ...."

"อร้ายยยยยยย...พี่ดูนั้นสิ....สติชกะอียอร์...น่ารักกกกกกก"

"โอ๊ยๆๆๆ...อิจฉาคู่นั้นจัง...ดูสิ...น่ารักชะมัด...ถ้าเป็นคู่ของเราคงเป็นหมีพูร์กะคิดดี้...เนอะๆๆๆ"

คำพูดและความทรงจำทุกอย่างในวันนั้นย้อนกลับมาให้ผมคิดถึง...ผมรู้สึกอยากชึบชับบรรยากาศเก่า ๆ นั้น...ผมจึงเอามือกอดตัวเองไว้....เพื่อรับเอาความทรงจำทั้งหมด....จนกระทั่งผมได้ยินเหมือนเสียงคนเดินเข้ามา...ผมจึงลืมตา...พบว่า....

............จบตอนแล้วค่ะ...ไวท์จะเจอใคร...ที่น้ำตก...อย่าลืมมาลุ้นกันนะค่ะ^^