รักสุดฤทธิ์

…………รุ่งเช้า........

“ลุง....ครับนี่ใช่บ้าน...อ่อ..บ้าน...อ่อ.” เสียงลมเอ่ยถามยามหน้าบ้าน....แต่ท่าทางมันคงจะไม่รู้นามสกุลจริงของปายมั้ง...มันถึงอ้ำอึ้งแบบนั้น...ผมแกล้งเมินเฉยมันสักพัก....จนกระทั้ง..

‘ไอ้ปอ...ไอ้ปาย นามสกุลไรว่ะ...เห้ย!!...กุถามไมไม่ตอ....”

“อ่อ....ลุงครับผมมาหาปาย...ปายอยู่ไหมครับ”

“คุณเพื่อนคุณปายที่มาเมื่อสองวันก่อน....อยู่ครับ...คุณปายอยู่ในบ้าน...เชิญครับ”

“แม่งมึง...เคยมาที่นี่แล้ว...ทำไมไม่บอกกูสักคำว่ะ....”

“ก็...ลมไม่ได้ถามนิ”

“กวน...บาทา...ละมึง....”

ผมมองด้านหลังไอ้ปอที่ตอนนี้เดินนำหน้าผมไปแล้ว...ผมมีความสุขมากที่มุกอย่างระหว่างผมกับมันกลับมาเหมือนเดิม....เรื่องราวร้าย ๆ ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ผมควรขอบคุณมันมากกว่าที่ทำให้ผมค้นพบความหมายของความรัก....

“พี่ปราง!!!”

“อ้าว!!....ปอมาได้ไงเนี่ย...กำลังคิดถึงอยู่”

“อ่อ...พอดีเพื่อนมีธุระกับปายนิดหน่อย...ก็เลยพามาครับ”

“สวัสดีครับ...ผมลม...ผมเอาของบางอย่างมาให้ปายอะครับ....” ท่าทางที่แปลกๆของเพื่อปอ...ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าธุระของเค้าคืออะไร...

“พี่ชื่อพี่ปรางนะ...เป็นพี่สาวของปาย…..ปายเข้าไปในสวนดอกรัก...คงจะกลับมาช่วงเย็น ๆ น้องมีอะไรจะฝากไว้ไหม..”

“อ่อ...ผมขอรอเจอปายเองได้ไหมครับ…”

“ได้สิ...จะเป็นไรไหมถ้าพี่อยากจะขอทราบธุระของน้อง...”

“อ่อ...จะ...ดีเหรอครับ…”

“พี่....มั่นใจนะว่าธุระของน้อง...เป็นเรื่องหัวใจของปายใช่ไหม...”

“พี่ปราง!!...พี่ปรางพี่รู้ได้ไง...” เสียงปอเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ...ผมเองก็อยากทราบคำตอบเหมือนกัน

“ก็..พักนี่ปายดูเงียบ ๆ ไป...ไม่ค่อยร่าเริงเหมือนเก่า...พอถามก็ได้แค่คำตอบว่าไม่มีอะไร...พี่เลี้ยงปายมากับมือนะ...ปายเปลี่ยนไปนิดเดียวทำไมพี่จะไม่รู้ล่ะ...ไม่แน่นะ...ถ้าน้องเล่าธุระของน้องมาบางที...พี่อาจจะช่วยได้...”

“งะ...งั้นพี่ปรางฟังผมดี ๆ นะครับ” หลังจากนั้นผมก็เล่าทุกอย่างให้พี่ปรางฟัง...ทุกคำพุดทุกการกระทำที่ส่งผ่านไป...ผมสังเกตได้ว่าพี่ปรางรับฟังด้วยความมีสติ...ไม่โวยวายหรือตกใจด้วยซ้ำ...อาจเป็นเพราะความเป็นผู้ใหญ่ที่ฉุดรั้งให้พี่ปรางเข้าใจเหตุและผลของการกระทำ...

“สรุปว่าน้องก็เลยอยากจะช่วยด้วยการเอาของของกัปตันมาให้ปายเหรอ”

“ผม...อยากคืนทุกอย่างที่เป็นของปายให้..เพราะเชื่อว่าความรักของมันอยู่ในนั้น”

“งั้นน้องเอาตุ๊กตาตัวนั้นมานี่...พี่จะเป็นคนเก็บไว้เอง....แต่จะไม่บอกให้ปายรุ้ว่ามันคือตัวเดียวกับที่ใครบางคนให้มา...”

“จะ..จะดีเหรอครับ...ผมอยากให้ปายรู้มากกว่า”

“เชื่อพี่...ของทุกอย่างที่มันมีค่าทางความรู้สึกนะ...มันส่งถึงเจ้าของของมันเสมอ...”

“ส่วนขวดโหลนี้...น้องเอากลับไปคืนกัปตันละกันนะ...หรือน้องจะเก็บไว้เองก็ได้...”

“แล้วทำไมพี่ไม่เอาขวดโหลดนี้ไว้ด้วยละครับ...”

“หึ...หึ...ขืนพี่เอามันไว้...ปายก็รู้นะสิ...เพราะมันมีข้อความลายมือปายเขียนติดอยุ่”

“อ่อ...จริงด้วย”

“แล้วถ้ากัปตันถาม....ก็บอกไปว่าทิ้งมันไปแล้วละกัน”

“อ้าว!!!...แล้วทำไมเราไม่บอกละครับว่ามันอยู่ที่นี่”

“เดี๋ยวน้องก็รู้เอง...พี่ว่าเรามาทำกับข้าวเที่ยงกันดีไหม...น้อง ๆ จะได้ทานพร้อมปาย...”

“ปาย...กลับมาทานข้าวเที่ยงที่บ้านเหรอครับ”

“ไม่หรอก...ช่วงนี้ปายไม่ค่อยทานข้าว...อ่อ...พี่ก็เลยอยากชวนน้องๆ มาทานด้วยกันเผื่อปายจะเกรงใจทานเยอะ ๆ บ้าง”

หลังจากนั้นสักพัก...ปายกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เดินเข้ามาในบ้าน...เมื่อคืนปอเล่าเรื่องไอ้ไวท์กับเด็กผู้หญิงนี้ให้ฟังแล้ว....มันบอกว่ามันเองก็รู้มาจากกริชอีกทีหนึ่ง....ผมอดแล้วก็อดสงสารทั้งพี่ปรางและเด็กตัวเล็ก ๆ คนนี้ที่ตอนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าผม…

“ปอ..ละ...ลม!!!”

“ไอ้ไวท์….”

“ปอ...พาลมมาที่นี่ทำไมเหรอ...”

“อ่อ...คะ..คือ” ระหว่างที่ผมกำลังนึกคำตอบอยู่...เสียงพี่ปรางก็เอ่ยขึ้นช่วยผมในวินาทีที่ไอ้ไอ้ปายมันกำลังจะเดินตรงมาที่ผม....

“ปอ...เอาของขวัญย้อนหลังมาให้การ์ตูนอะปาย....”

“ของขวัญย้อนหลัง...”

“ใช่..วันเกิดการ์ตูนเมื่อเดือนที่แล้วปอ..ไม่ได้มา...ชะ..ใช่ไหมปอ”

“อ่อ..ชะ...ใช่...กูแม่งลืมเลย...มึงก็ไม่ทวงกูด้วย..”

“ละ..แล้วลมล่ะ...มะ..มาทำไม”

“กู..อ่อ..คือ”

“ก็..อ่อ...อาจารย์....ฝ่ายปกครอง....ให้ไอ้ลมมันมาดูแลกู…เพราะเพื่อนมันฮึดกูจนแขนหัก....ใช่ไหมว่ะ”

“ใช่...อาจารย์ระวิงให้กูมาดูแลไอ้ปอ...จนกว่ามันจะหายดี....” ผมแอบถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไอ้ปอมันช่วยผม....เพราะเอาจริง ๆ ถ้าไอ้ปายมันสงสัยขึ้นมา...ผมคงแย่....ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อเสียงแหลม ๆ ของเด็กตัวเล็ก ๆ ดังขึ้นท่ามกล่างความตึงเครียด.....

“พ่อปาย...แม่ปราง...การ์ตูนหิว!!!!!!”

.............ปรางกำลังจะคิดแผนอะไร...........กัปตันจะเป็นยังไงต่อไป.....อย่าลืมติดตามกันนะค่ะ^^