รักสุดฤทธิ์

ระหว่างรัก(2)

“ อ้าว!!...ต้นหอม”

“ต้นหอมคิดถึงจัง…เมื่อวานไม่ได้ไปหาที่ห้อง…ขอโทษนะค่ะ”

“ไม่เป็นไรเลย…ไว้วันไหนว่าง ๆ ต้นหอมก็ค่อยไปก็ได้”

“งั้น…เย็นนี้…อ่อ…ต้นหอมไปได้ไหม”

“อ่อ…เย็นนี้คงไม่ได้…พอดี…เพื่อนพี่เค้าจะมาพักด้วย…ไว้วันหลังนะครับ”

“เพื่อนพี่คนนี้เหรอ…น่ารักดี…แต้สู่พี่ไวท์คนดีของต้นหอมไม่ได้…พี่ไวท์อย่าลืมนะ…พี่สัญญากับต้นหอมว่ายังไง”

“ไม่ลืมหรอก…พี่สัญญานะว่าจะสอนให้ต้นหอมเก่งขึ้นกว่านี้..แต่ต้นหอมต้องอดทนนะรู้ไหม…มันต้องใช้เวลา”

“แน่นอนอยู่แล้ว…ต้อนหอมจะอดทนเพื่อพี่ไวท์…”

“ไอ้ไวท์!!…กูจะกลับล่ะ…เชิญคุยกันตามสบาย”

“เฮ้ย!!!...เดี๋ยวไหนกริชบอกว่าหิวไง…”

“กูหิว…แต่…กู!!...กิน!!...ไม่..ลง!!” กริชพูดเสียงเย็นแล้วเดินกลับไปที่หอ…กริชคงโมโหที่ผมคุยกับต้นหอมเพลินจนลืมกริชไป…เฮ้อ…ต้องง้อยังไง…ดีละ…

“ต้นหอม…พี่กลับก่อนนะ…ไว้เจอกัน.”

“อย่าลืมสัญญานะพี่ไวท์!!!.”

“กริช!!!...หยุด!!!...รอไวท์ด้วยสิ…ไวท์เดินตามไม่ไหวแล้วนะ…โอ๊ย!!!” แผนนี้ของผมมันจะสำเร็จไหม…ผมไม่รู้…ขอแค่ให้กริชอย่าเดินหนีผมแบบนี้ก็พอ…ผมคงทนไม่ได้ถ้ากริชเดินหนีผมแบบนี้…

“ไอ้ไวท์!!!...มึงเป็นไรมากป่าว…ปวดท้องเหรอ…ไหนกูดูหน่อย”

“กริช…ไวท์หิวข้าว…อ่อ…ไปกินข้าวกันนะ…นะ…นะ.”

“เออ…ก็ได้…มากูช่วยประคอง…”

“กริช…โกรธไวท์เหรอ…ไวท์ขอโทษนะ…อ่อ…ต้นหอม…ก็แค่..”

“มึงไม่ต้องพูด…กูไม่มีอารมณ์จะฟัง…ไว้กูอยากฟังเมื่อไหร่…กูจะบอกมึงเอง”

“แต่ไวท์จะพูด…กริช…ต้นหอมเค้าแค่มาขอให้ไวท์ช่วยติว..”

“หยุด…กูบอกว่าไม่อยากฟังไง…ถ้ามึงไม่หยุดพูด…กูจะจูบมึงโชว์ตรงนี้!!.”

“งั้น…กริชก็กลับหอไปเลย…ในเมื่อไวท์จะอธิบาย…แต่กริชไม่อยากฟัง…ไวท์คงต้อง…”

“หมับ!!!...มึงหยุดพูดได้ไหมว่ะ…กูแค่ไม่อยากได้ยินมึงพูดถึงคนอื่นไม่อยากให้มึงยิ้มหรือคุยกับคนอื่น…นอกจากกู…”

“กริช!!...”

“มึง…รู้ไหม…ตั้งแต่กูรู้ว่ามึงย้ายมาอยู่หอนอก…กูกลัวสารพัด…กลัวว่าจะมีใครมาแทนที่กู…กลัวว่ามึงจะไม่รักกู….ยิ่งกูเห็นมึงใช้ชีวิตแบบไม่มีกูได้…กูยิ่งกลัว….”

กริชกอดผมแน่น…พร้อมกับระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกมาจนหมด…ที่แท้กริชก็กลัวผมจะทิ้ง…มุมอ่อนไหว…ของกริช…ผมไม่เคยสัมผัสมันได้เลย…วันนี้ผมรู้แล้วว่ากริชรักและแคร์ผมแค่ไหน…

“กริช!!...ฟังนะไวท์รักกริชคนเดียว…และไม่มีวันที่จะเปลี่ยนใจไปเด็ดขาด…สิ่งเดียวที่จะทำให้ความรักของเราจบลง…คือวันที่กริชไม่ต้องการไวท์แล้ว…แต่ขอให้กริชมั่นใจนะว่า..ไวท์ไม่มีวันทิ้งกริช…”

“มึงพิสูจน์ได้ไหมว่า…มึงรักกู…”

“จุ๊บ!!!...พอรึยังหรืออยากให้ไวท์พิสูจน์ยังไงกริชบอกมาเลย”

“มึงเสนอเองนะไวท์…งั้นคืนนี้มึงนอนบนเก้าอี้ตัวยาวกับกู”

“โห…ไม่เอา…แคบ…นอนสองคนไม่ได้หรอก….”

“ได้!!!...มึงก็แค่นอนบนตัวกู…แค่นั้น…ก็ได้ล่ะ.”

“กริช!!!” ไวท์หน้าแตกเหมือนแตงโม…อย่างที่ผมชอบ…ผมดีใจที่วันนี้ผมได้ระบายความอึดอัดมาตลอด สองวันที่ผ่านมา…ผมเชื่อว่าไวท์จะรักษาความกลัวของผมได้…ขอเพียงแค่ไวท์อยู่ข้าง ๆผม แบบนี้…

...........จบตอนสองแล้ว............มาติดตามกันต่อนะค่ะ....คิดถึงคู่รองรึงยัง.......^^