รักสุดฤทธิ์

แค่รัก(เก่า) 7
ผมแวะเข้าห้องพยาบาลเพื่อขอยาแก้ปวดหัวสักหน่อย….รู้สึกว่าเริ่มหนาว ๆ เหมือนจะเป็นไข้เลย….ระหว่างทางเดิน….กลับห้อง….ผมดันลืมเอากุญแจห้องที่กัปชะงั้น…เพราะตอนเดินไปส่งผมฝากไว้ที่กัป….คงต้องเดินกลับไปเอาสินะ….แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนมีใครอยู่ข้างหลัง….ผมจึงหันกลับไป…
“ไวท์…!!!” เสียงกริชเอ่ยเรียกชื่อผม…ชุดสติชที่กริชยังใส่อยู่…กับมือที่ถือชุดอียอร์ไว้แน่น…มันตอกย้ำให้ผมคิดถึงเรื่องราวที่น้ำตกได้ชัดเจน….ผมยังไม่อยากเจอกริช…ไม่อยากทำให้หัวใจตัวเองเจ็บอีก….ผมกำลังจะถอยหลังกลับแต่กลับรู้สึกมึนหัวขึ้นมา…จนต้องเกาะพนังทางเดินไว้…มือกริชที่รั้งเอวผมไว้…ช่วยให้ผมพยุงตัวขึ้นได้
“กริช!!!!” ผม….มองดูภาพที่ไวท์เดินเคียงข้างไปกับกัปตัน…เมื่อกี้….ผมท้อเหลือเกิน….ไม่ว่าผมจะหันไปทางไหน…มันก็ตันไปหมด…แต่ถึงยังไง…ผมก็ไม่ยอมแพ้หรอก…ไม่มีทางที่ผมจะเสียหัวใจของตัวเองไปให้คนอื่น….ผมนั่งรอที่ห้องฝั่งตรงข้าม…จนกระทั่งเห็นไวท์เดินกลับมา…ท่าทางที่ดูอ่อนเพลีย…และเหมือนจะล้มลงนั้น…ทำให้ผมต้องรีบคว้าร่างไวท์เอาไว้…
“เป็นอะไรรึเปล่า….หน้าซีด…ขนาดนี้…”
“ปะ…เปล่า…แค่มึนๆ หัวนิดหน่อย…อ่อ…กริชกลับไปเถอะ…เราไม่ควรเจอกันอีก”
“กูกลับไปแน่…แต่มึง…ต้องกลับไปกับกู!!”
“กริช!!!...ไวท์ว่าเราคุยกันชัดเจนแล้วนะ….” ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนโลกมันหมุนไปหมด…ยิ่งพยายามสะบัดหัว…ก็ยิ่งพร่ามัว…
“ชัดเจนสำหรับมึง…แต่สำหรับกู…ยังไม่…เฮ้ย!!!...ไวท์!!!” ร่างของไวท์ที่มันอ่อนลงคามือผมแบบนั้น…มันทำให้ผมสัมผัสได้ถึงความร้อนที่กระจายอยู่ที่ผิว…ผมจึงอุ้มไวท์ไปที่ห้องพยาบาล…แต่ถ้าไปที่ห้องนี้…กัปคงต้องมาเจอแน่นอน…ผมจึงต้องพาไปที่ห้องคหกรรม ซึ่งอยู่ตึกอีกฟากหนึ่ง…ผมโทรหาเพื่อนที่เป็นหัวหน้าชมรมคหกรรมให้เอากุญแจห้องมาให้…
“ไอ้ปอ…มึงเอากุญแจห้องคหกรรมมาให้กูด่วนเลย….กูรอมึงอยู่หน้าห้อง…ย้ำนะเว้ย…ด่วนที่สุด…”
“เฮ้ย!!!...อะไรของมึงว่ะ…ดะ…เดี๋ยว…มึงอย่าเพิ่งวางสายดิ…ตู๊ด ๆๆๆๆ…ไอ้เพื่อนบ้า!!”
ผมรีบวางสายลงทันทีเมื่อมันกำลังเอ่ยเสียงบ่น…ผมรอประมาณ สิบนาที…ก็เห็นมันซิ่งรถคันโปรดของมันมาจอดตรงหน้าผม….
“อะ…แหม่งโทรมาไปรู้เวลาเลยนะมึง….รบกวนเวลานอนกู…ฉิบหาย”
“อ่ออออ…กูโทษทีว่ะ…พอดีเพื่อนกูมันหิว…กูก็เลยต้องทำกับแกล้มให้มัน…มึงอย่าบอกใครนะเว้ย…กูขอยืมห้องนี้สักคืน…เดี๋ยวพรุ่งนี้กูเอากุญแจไปคืนมึงเอง”
“เออ…แต่พรุ่งนี้ก็ไม่ได้ใช้ห้องนะ…ยังไงกูฝากมึงดูแลห้องให้กูด้วย…หรือมึงจะอยู่เฝ้าให้กูเลยยิ่งดี… 5555” เสียงเพื่อนผมมันเอ่ยแชว…เมื่อเห็นร่างของไวท์ที่ผมพิงไว้…มันเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องผมกับไวท์…ผมถึงได้ไว้ใจมัน….
“ขอบใจมากนะมึง…ไอ้ปอ”
 
………..ห้องคหกรรม………
ผมวางร่างไอ้ไวท์ลงบนโต๊ะ….แล้วเปิดปากมันเพื่อป้อนยา…ไอ้ร้อนที่ตัวของมัน…ทะลุออกมาจนชุดสติชที่ผมใส่อยู่ร้อนตาม…ผมจึงถอดเสื้อไอ้ไวท์ออกเพราะถ้าให้มันใส่ชุดนี้นอน…คงไม่สะดวก…เพราะมันเป็นชุดนักศึกษา…ผมจึงใส่ชุดอียอร์ให้มัน….กลายเป็น่าตอนนี้มันใส่ชุดของผมแล้ว…ผมดีใจที่ได้เห็นมันใส่…เพราะสติชตัวนี้คิดถึงอียอร์ที่สุด…ผมเผลอจูบปากมันเบา ๆ ด้วยความคิดถึง….เหมือนไวท์มันจะรู้สึกตัว…มันจึงสวมกอดผมแน่น…เหมือนกับผมเป็นหมอนข้างชะงั้น…ผมดีใจเหลือเกินที่ผมได้กอดมันอีกครั้ง….ดีใจที่สุด…พรุ่งนี้…ผมจะเคลียร์ทุกอย่าง…เพื่อหัวใจของผม…
......................จบตอนแล้ว.......ตอนต่อไปมาดูความน่ารักของทั้งคู่นะค่ะ^^