รักสุดฤทธิ์

แค่รัก(เก่า)6
“กัป!!!”
“ไวท์…มึง…กอดกูดิ…กูรอปลอบใจมึงอยู่…กูรู้ว่ามึงอยากให้กูปลอบ…”
“อ่อ…กัป…ไวท์ขอบคุณมากนะ…และดีใจมากที่กัปยังสัมผัสความรู้สึกนี้ได้…แต่ทีหลังกัปอย่าทำแบบนี้อีกนะ…มันไม่ดี”
“มึงห่วงปายใช่ไหม…กูเคลียร์กับปายแล้ว…ปายเข้าใจกู…และไม่โกรธมึงด้วยนะไวท์”
ผมดันตัวกัปออก…เพื่อเตือนสติกัป…กัปมองหน้าผม…แล้วลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน…
“มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกกัป…ถึงปากปายจะบอกว่าเข้าใจ…แต่ไวท์เชื่อว่าตอนนี้ปายกำลังร้องไห้…กัปดีกับไวท์มามากแล้ว…มันควรจะพอแล้ว…อย่าทำอะไรที่มันเกินคำว่าเพื่อนเลยนะ…ไวท์รักกัปได้…แต่รักในฐานะของเพื่อน…เพื่อนสนิท…กัปรู้ใช่ไหม”
“กูรู้…แต่มึง…จะให้กูทิ้งมึงให้อยู่คนเดียวในสภาวะแบบนี้…กูแม่งโครตเป็นห่วงเลยวะ…มึงไม่ต้องห่วงกู…ความรักของกูมันให้มึงหมดแล้ว…และไม่มีวันจะเปลี่ยนไปด้วย...เพราะมึง...คือเพื่อนกู”
“อ่อ…งั้นเดี๋ยวไวท์เดินไปส่งนะ…อยากไปหาปายด้วย”
“อืม…มึงจะไปหาปายทำไมว่ะ”
“ไปเพื่อยืนยันไงว่า…เราคือเพื่อนกัน…ปายจะได้สบายใจ…”
“ปายมันไม่คิดมากหรอก…มีแต่มึงแหละที่คิดมาก”
“แน่ใจเหรอว่าปายไม่คิดมาก…”
“อ่อ…คือจริง ๆ ปายมันก็ดูเงียบ ๆ ไปตอนที่กูบอกว่าจะมาหามึง…แต่ถึงยังไงปายก็คือคนที่สำคัญสำหรับกูนะ…กูรักมันว่ะ”
“รักปาย…ก็บอกปายสิ…มาบอกไวท์ทำไม…”หน้าไวท์ที่สดใสขึ้น…มีรอยยิ้มระบายอยู่บนใบหน้าขาวนั้น…ผมดีใจที่ไวท์ยิ้มได้…เพราะผม…
“ก็…อ่อ…กู…เขิน…นิ”
“นี่ขนาดเขินนะเนี่ย…ไหน ๆ ดู หน้าแดงรึเปล่า…อิอิ” ไวท์แชวผมเรื่องปายที่ไร…ผมจนมุมทุกที…ไวท์จับจุดอ่อนของผมได้เสมอ…ว่าผมกำลังเขินหรือกำลังเป็นอะไร…
……….ห้องกัปตัน………
“ก๊อก ๆๆ”
“อ้าว…วะ..ไวท์..” ใบหน้าที่แดงและเต็มไปด้วยรอยน้ำตาของปายมันเด่นชัดมาก…ปายคงกำลังคิดมากเสียใจ…อย่างที่ไวท์บอก…
“อ่อ…ขะ…เข้ามาก่อนสิ…ไวท์…กัป...”
“เข้าไปสิ…กัป…ไวท์เอาผู้ชายมาส่ง…ทีหลังปายก็จับมัดไว้สิ…อย่าให้ไปอ่อยชาวบ้าน…ไวทืกลับก่อนนะ..งว่งมากเลย…พรุ่งนี้เจอกันนะกัป” ไวท์ยืนมองตาผมต่อหน้ากัป…คำพูดที่เหมือนจะแชว ๆ ของไวท์…มันทำให้ผมยิ้มออก…
“ปาย…มึงคิดมากเรื่องไวท์กับกูอีกแล้วเหรอ…อ่อ…กู…อ่อ”
“พรึ่บ!!...กัปไม่ต้องพูดอะไรแล้ว…ปายเข้าใจกัป…และไม่โกรธเลยนะครับ….”
“มึง…ไม่โกรธกู…เหรอ”
“ไม่โกรธเลย…อ่อ…เมื่อกี้ไวท์อัดเสียงใครบางคนมาให้ปายฟังด้วยอะ…”
“เสียงไร…ไหนกูขอฟังบ้าง…”
………........................................เสียงที่ไวท์อัด………............................................
“ปาย….มันไม่คิดมากหรอก…มีแต่มึงแหละที่คิดมาก”
“แน่ใจเหรอว่าปายไม่คิดมาก…”
“อ่อ…คือจริง ๆ ปายมันก็ดูเงียบ ๆ ไปตอนที่กูบอกว่าจะมาหามึง…แต่ถึงยังไงปายก็คือคนที่สำคัญสำหรับกูนะ…กูรักมันว่ะ”
……………………………………………………………………………………...................................
“ไอ้ไวท์….มันอัดตั้งแต่ตอนไหนว่ะ” กัปยืนทำท่างง อยู่สักพักก่อนที่จะจูงมือผมไปนั่งที่ริมระเบียง….กัปหยิบทวิตตี้ตัวสีเหลือง…แล้วเอามันบังหน้าผมไว้…พร้อมกับจูบผ่านปากของทวิตตี้…ส่งต่อมายังริมฝีปากผม…วินาทีที่เราสัมผัสกัน…ผมมีความสุขมาก…มันคือคำตอบว่า…กัปรักผม…และผมคือหัวใจของกัป…
“ขอบคุณนะกัป…ขอบคุณที่รักปาย”
“กู…ก็ขอบใจมึงมาก…ที่มึงเข้าใจและไม่งี่เง่ากับกู…อ่อ…กูรักมึงนะปาย”
เราสองคนยืนกอดกันท่ามกลางแสงจันทร์ที่ตอนนี้มันเหลืองอร่ามเต็มดวงแล้ว…ผมหลับตาอธิฐาน…ขอพรให้ความรักของผมสว่างไสว…และมั่งคงเหมือนพระจันทร์…ดวงนี้ได้ไหม...
..........จบตอนแล้วค่ะ........เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป อย่าลืมมาลุ้นกันนะค่ะ^^