☂QUESTION MARK ☂ [MARKBAM FT. GOT7]

-3-
 
 
QUESTION MARK
☂ MARKBAM FT. GOT7 ☂
By Gapzong1a
 
 
“ไม่ต้องหัวเราะเลยตอบมาเลยนะ! พี่แกล้งผมป่ะเนี่ย?”  ทำไงดีว่ะ กูกลับบ้านคนเดียว แล้วถ้ามันตามไปถึงบ้านจะทำไงอ่า ตายแนะเลย มันขอไปอยู่ด้วยทำไงอะ ฮือออออออออ ตอนอยู่ไทยยิ่งชอบดูคนอวดผีอยู่  ม๊า...ป๊า...แบมกลัว TT^TT
 
 
-x-
 
 
 
ตอนนี้ผมก้มหน้างุด จะว่าผมกลัวผีขึ้นสมองก็ได้นะ อันนี้ขอยอมรับเลยไม่ขัดไม่เถียง แล้วจะทำไงดีอะ กลับบ้านไงอะ ถ้าผีตามไปด้วยทำไง แล้ว.. แล้ว..ถ้ามันขอไปอยู่ด้วยจะตอบมันไงดีอะ โอ๊ย!!! อยากจะร้องไห้...โฮ.....TT[]TT เอาไงดีๆ
 
 
 
หรือว่า...........................
 
 
 
'จะขอให้ไอ้พี่มาร์คหัวแดงไปส่งดี'  
 
 
 
'ไม่ๆ ไม่ดีมั้งพึ่งรู้จักพี่แกไว้ใจได้หรอ ไม่เอาๆ'
 
 
'โอ๊ยจะอะไรนักหนาพี่แกก็รู้จักกับ
เพื่อนเราพี่แกคงไม่แกล้งราหรอก'
 
 
 
'หรอ เอางั้นหรอ เชื่อใจได้แน่นะ รู้หน้าไม่
รู้ใจก็ได้นะ ม๊าสอนไว้'
 
 
 
'เออ เชื่อเถอะน่า......'
 
 
'อื้อ...เชื่อก้ได้ ยังไงเค้าก็รู้จักกับเพื่อนเรา
ลองขอดูก็ไม่เสียหายหรอกมั้ง'
 
 
ไม่ต้องสงสัยกันหรอกครับว่าใครคุยกับใคร มันเป็นเสียงของ devil vs angle ภายในความคิดของผมกำลังเถียงกันว่าจะทำยังไงกับเรื่องบ้าๆนี้ดี ฮือ...เอาไงดีครับทู๊กคน
 
 
 
“ไม่รู้สิ มันอาจจะมีพลังงานบางอย่างอยู่ก็เป็นได้นะ” ฮือ....หรือพี่มาร์คมันมีเซ้นต์แบบเจน ญาณทิพย์ว่ะ แล้วจะพูดเสียงเย็นๆชวนให้คิดอย่างนั้นทำมาย.....
 
 
 
“ดึกละ กลับบ้านดีๆนะ บาย” พี่มาร์คพูดจบยกมือขึ้นโบกไปมา บอกว่าจะกลับแล้ว แล้วผมจะกลับไงอา....ฮึก...ฮึก
 
 
 
เอาว่ะ!
 
 
 
ชึ๊บ! ผมจับชายเสื้อนักเรียนของพี่มาร์คเอาไว้
 
 
 
“.......ฮือ พี่มะ..มาร์ค ไปส่งแบมหน่อยนะ”  ผมเงยหน้าขึ้น หน้าของผมตอนนี้เป็นยังไงไม่รู้หล่ะ กลัวผีมากกว่า ใครจะว่าผมไม่แมนก็ชั่งมัน มึงไม่เป็นกูมึงไม่รู้หรอกเชอะ!
 
 
 
 
“ให้ไปส่ง?”
 
 
 
 
“อือ.....ไปส่งแบมหน่อยนะ นะๆ แบมกลัว.....เอิ่ม.....ไอ้นั้นแหละ”
 
 
 
 
“ไอ้นั้น?”
 
 
 
 
“ก็ไอ้นั้นแหละ ไม่ต้องถามมากได้ไหม!”
 
 
 
 
“ผี! อะหรอ?” พอคำว่าผีหลุดออกมาจากปากพี่มัน การกระทำเร็วกว่าความคิด ผมแขย่งเอามือมาปิดปากผมไม่ให้พูด มองซ้ายมองขวา คุณว่าผีมันจะได้ยินไหมอ่า....งื้อ...
 
 
 
 
“ฮือ......อย่าพูดสิเดี๋ยวมันก็ตามมาหรอก! 0[]0” โน้มหน้าเข้ามากระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน พูดดังไม่ได้ครับ เดี่ยวพลังงานบางอย่างแถวๆนี้จะได้ยิน
 
 
 
 
“หึหึ อัวอะอาดอั้น?” (กลัวขนาดนั้น)
 
 
 
 
“ก็เออสิ จะไปส่งไหม? ไม่ไปก็กลับไปเลย! โทรให้ไอ้ยูคมารับก็ได้ไม่ง้อหรอก ชิส์” เบะปากใส่แม่ง ไอ้มาร์ค ไอ้หัวแดงไม่มีน้ำใจ เหอะ! มือก็หยิบโทรสับขึ้นมาจะกดเบอร์หาไอ้ยูค
 
 
 
 
 แต่...........
 
 
 
 
“เดี่ยวไปส่งก็ได้ สงสารคนแถวนี้ เดี่ยวจะหาว่ารังแก”
 
 
 
 
“จริงหรอ *o*”  ยอมเป็นพันธมิตรด้วยวันนึงก็ได้ แต่อย่าว่าไม่รู้นะว่าแกล้งกัน ไม่งั้นเจอดีแน่ ไอ้พี่มาร์ค ชิ้ง!
 
 
 
 
“มะ ช่วย” พี่มาร์คแย่งถุงพลาสติกในมือผมไปถือเกือบหมด
 
 
 
 
“เฮ้ย ไมเป็นไร ผมถือเองได้”
 
 
 
 
“ก็จะช่วย”
 
 
 
 
“ขอบคุณครับ”
 
 
 
 
พอดูนาฬิกาที่ข้อมือ ก็บอกว่าตอนนี้กำลังจะทุ่มครึ่งแล้วครับทำให้ท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนสีกลายเป็นสีส้ม จากสี้ส้มกลายสีครามเข้ม เป็นเนื่องจากพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า บวกกับอากาศที่เริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ เพราะช่วงนี้ก็เริ่มเข้าฤดูหนาวแล้ว
 
 
 
 
“หนักมั้ยอะ ให้แบมถือเองก็ได้นะเกรงใจ” เกรงใจจริงๆนะครับ ของก็ของผม แถมพี่แกยังมาส่งอีกเกรงใจอะ
 
 
 
 
“ไม่เท่าไหร่”
 
 
 
 
“อ่า...ขอบคุนครับ”
 
 
 
 
“อ่า...แล้วพี่มาร์คมาส่งแบมอย่างนี้แล้วพี่มาร์คกลับไงอะ?”  
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรค่อยคิด” เอ่อ...ชิวเนาะค่อยคิด พูดมาได้
 
 
 
 
“อ๊ะ!! ถึงบ้านแบมแล้ว”
 
 
 
 
บ้านของผมเป็นบ้านไม้ชั้นเดียว ทาด้วยสีขาวทั้งหลัง สไตล์บ้านก็จะออกแบบให้เป็นแนววินเทจๆ อะไรประมาณนั้นแหละครับ ผมก็ไม่เข้าใจหรอกว่ามันแตกต่างกับบ้านทั้วๆไปยังไง แต่ก็ไม่สามารถไปขัดศรัทธาของม๊าได้ เพราะทั้งบ้านมันเหมือนบ้านเจ้าหญิงมากอะครับ โดยเฉพาะห้องนอนของผม ม๊าจัดแจงให้หมด น้องแบมอย่างนี้สวยนะ อย่างนั้นแมท อะไรสารพัดที่มากพูดกรอกหูผม ผมเคยบอกว่าจะไม่เอาห้องที่ม๊าแต่งให้นะ แต่ม๊าดันงอนผม ไม่พูดด้วยไปตั้ง3วัน ผมก็เลยต้องไปง้อ แล้วพ่วงด้วยต้องใช้ห้องที่ม๊าแต่งให้ แรกๆนี้ก็ไม่โอ แต่ตอนนี้ชินละครับ เกิดมาเป็นลูกคุณนายภูวกุลต้องทำใจ กระซิกๆ เพราะม๊าใหญ่ที่สุด
 
 
-แบบบ้านพี่แบมเน้อ ประมาณนี้แหละ-
 
 
 
“ทำไมบ้านมืดงั้นอะ” เป็นคำถามที่ดีครับ
 
 
 
 
“อ่อ แบมอยู่คนเดียวน่ะ แฮะๆ” ผมที่กำลังไขกุญแจเข้าบ้าน หันไปตอบ
 
 
 
 
“หึ๊? อยู่คนเดียวแล้วพ่อกับแม่หล่ะ?”
 
 
 
มันช่างเป็นคำตอบที่แสนจะกล้ำกลืน ฝืนใจ ก็จะไม่มืดได้ไง ก็อยู้คนเดียวอะ พี่บีมก็บินกลับไปช่วยกิจการของบ้านที่ไทยตั้งแต่ต้นเทอมที่แล้ว ปล่อยให้พี่แบมผู้หน้าสงสารต้องอยู่ตามลำพัง ป๊ากม๊าก็ทำงานต่างประเทศบ่อยบินตลอดจะให้อยู่กับใคร ฮือ.......ทาม...มาย...ชี...วีต...แบม...มาน....ดา...ม่า...งี้...อ่า......เศร้าแพ๊บดิ
 
 
 
“ป๊ากับม๊า ทำงานที่ต่างประเทศอะ จะกลับมาก็อีกตั้งสองเดือนแหนะ เซ็งเลอออ”
 
 
 
 
พี่มาร์คพยักหน้าหงึกๆ ว่าเข้าใจ
 
 
 
 
“พี่มาร์คนั่งก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวแบมเอาของไปเก็บแป๊บ เข้ามาข้างในก่อนไหม?”
 
 
 
 
“พี่มาร์ค กินน้ำมั้ย อะ” ยืนน้ำส้มให้พี่มัน พี่มาร์คมองแว๊บนึงก่อนจะกระเดือกรวดเดียวหมดแก้ว เหอะๆ คงจะกระหายมากซินะ โอเคแบมเข้าใจ
 
 
 
“เอาอีกแก้วป่ะ?”
 
 
 
 
“หึ ไม่เป็นไร เอ่อ...กลับก่อนนะ มืดแล้ว”  พอหันไปมองนาฬิกา เห้ย! มันจะสองทุ่มแล้วหรอเนี่ย
 
 
 
 
“โอ๊ะ! พี่มาร์ค รอแป๊บนึ่งนะ”
 
 
 
 
ว่าเสดผมก้วิ่งดุ๊กเข้าบ้านไปหยิบเสื้อโคทสีแดงตัวใหญ่ของพี่บีมที่มีติดบ้านไว้ตั้งนานแล้ว
 
 
 
ฟู้ววว...วิ่งกลับลงมาก้ยังเหนพี่มาร์คนั่งรออยู่
 
 
 
 
“อะ”
 
 
 
 
พี่มาร์คหันมามองทำหน้างง - -?
 
 
 
 
“ให้ยืม ก้แบ..เอ้ยผมเห็นอากาศเริ่มหนาวแล้ว กลัวพี่หนาวไง”
 
 
 
 
“อ่า…ขอบใจ ไปนะ”
 
 
 
 
“ขอบคุนที่มาส่งแบมนะครับ เอ๊ย!ส่งผมนะครับ แหะๆ โทดทีชินไปหน่อย”
 
 
 
 
“อือ J” โอ๊ะ!พี่มาร์คยิ้มเว๊ย ขอถ่ายรูปเก็บไว้ได้ป่ะ
 
 
 
 
พี่มาร์คเดินไปห่างจากรั้วไม่มาก
ผมโค้งให้พี่มาร์คแล้วหันหลังกลับเข้าบ้าน ก่อนที่พี่มาร์คจะพูดประโคที่ทำให้ผม.......
 
 
 
 
“เออ ที่แทนตัวเองว่าแบมน่ะ น่ารักดีนะ พี่ว่าไม่ต้องเปลี่ยนหรอก พี่ชอบ”
 
 
 
 
“ห๊ะ!” 0[]o
 
 
 
 
เบะปาก ยักไหล่ อีกละ
 
 
 
 
ก็คนมันชินอะให้ทำไงเพราะเวลาผมอยุ่กับป๊าม๊าก้จะแทนตัวเองว่าแบมตลอด มันเลยติดปากจนชินละมั้ง เลยทำให้ผมเผลอแทนชื่อตัวเองไปด้วยเวลาคุยกับพี่แก แต่ทำไมผมต้องมาใจเต้นเพราะประโยคสั้นๆของไอ้พี่มาร์คหัวแดงนี้ด้วย แล้วไอ้ที่พุดว่าพี่ชอบเนี้ยจะจ้องหน้ากูทามมาย....หน้ากุนี้ก้ไม่รุ้จะร้อนทำไม ทอดไข่ได้แล้วมั้ง โอ๊ย…….
 
 
 
 
”เออ”ผมไม่หันกลับไปมองพี่มันหรอกจะว่าเขินรึอายก้ไม่รุ้ตอบแค่นั้นก้รีบล็อครั้วแล้วเดินตึงตังเข้าบ้านไปเลย
 
 
 
 
ฮี๊ย!! หงุดหงิดเป็นอะไรของกูเนี้ย!@?&$@!:^&"#-@#;&&$#/&
 
 
 
 
อย่าบอกนะ!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  
 
 
 
 
กูเขินไอ้พี่มาร์คปากหมานี้หรอ ไม่อยากจะเชื่อ!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ทอร์ค..............คึ!
 
1โหล 1โหล 2โหล 3โหล 4โหล ชักกระตุก.........................................กลับมาแล้วจ้า!!!! หายไปนานเลยยยยยยย ไม่โกรธเค้าน้า มันมีเหตุถึงช้า ไม่ได้ตั้งใจจะไม่อัพนะ
ที่จริงเค้าจะอัพให้ตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วแหละ แต่ดันลืมโน๊ตบุ๊คไว้ที่เรียนอ่า....โครตเบลอเลยอะกุญแจรถก้ลืมไว้บนห้องเรียน พอขึ้นไปถึงเช็ดโด้...ห้องล็อค ต้องหาภาโรงมาเปิดประตูให้อีก โคตรเนื่อย (ระบายให้ได้ไรว่ะ)
แล้วก็เหมือนเดิมทุกครั้งค่า.................ขอขอบพระคุณยิ่งด้วยใจจริงที่กรุณา ปลื้มจิตเป็นหนักหนาขอขอบพระคุณขอขอบพระคุณ มาซ่ะเป็นเพลงเลย มันใช่มั้ย!! เออ เอาจริงละเค้าขอบคุณทุกเม้นที่เม้นให้เค้า แล้วก็คนที่เข้ามาอ่านฟิคกากๆของเรานะ ดีใจที่ยังมีคนมาอ่าน งื้อ.....