Bad Race เดิมพันหัวใจกับนายแบดบอย!

                สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปบอกกับพี่โฟร์ตรงๆเรื่องที่จะออกจากเวรก่อนเวลา(นานมาก)

            แต่พอฉันเดินมาถึงเคาท์เตอร์ในแผนกซึ่งมักจะเป็นที่พักและที่รวมตัวของเหล่าพยาบาลที่เข้าเวร ฉันก็เจอกับกลุ่มพยาบาลสองสามคนรุมล้อมคนๆนึงอยู่ เอ เกิดอะไรขึ้นกันน่ะเนี่ย พอฉันเดินเข้าไปก็เห็นพี่โฟร์นั่งอยู่บนเก้าอี้และกำลังโอบคนๆนึงอยู่ ซึ่งถึงแม้ว่าพยาบาลคนนั้นจะก้มหน้าก้มตาอยู่แต่ฉันก็จำได้ว่าคนๆนั้นคือใคร

            “ฟาง…” ฟางคือเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันกับฉันตั้งแต่มัธยมจนมาถึงตอนที่เรียนพยาบาลมา เราช่วยกันเรียนมาด้วยกันตลอดตั้งแต่ตอนนั้น จนตอนนี้ที่เราทำงานเราก็ช่วยเหลือด้วยกันมาตลอด จนเราสองคนนั้นกลายเป็นมากกว่าเพื่อนไปแล้ว

            คนที่โดนฉันเรียกค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองฉัน บนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่บ่งบอกว่าเธอได้ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

            “ฟาง…เธอเป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไม” ฉันลงไม่นั่งชันเข่าตรงหน้าของฟาง แต่ฟางกลับไม่ตอบอะไรฉันแต่กลับโผเข้ากอดฉันจนฉันแทบจะตั้งตัวแทบไม่ทัน เธอเอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายไม่ยอมหยุด

            “แก้ว….แก้ว….ฮึก….ฮืออออ” อะไรกันเกิดอะไรขึ้นกับฟางที่น่ารักสดใส มีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าเสมออย่างเธอกันน่ะ

            พี่โฟร์หันมามองหน้าฉันนิ่งๆพร้อมกับพยักน้าให้เบาๆ พี่โฟร์กับพยาบาลที่มามุงอยู่ค่อยๆเดินออกจากตรงจุดนี้อย่างเงียบๆ

            ฉันค่อยๆผละออกจากฟางเบาๆแล้วพาตัวเองไปนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ที่พี่โฟร์เคยนั่ง ฉันจับมือทั้งสองข้างของเธอเบาๆ

            “ฟาง เธอเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม เล่าให้ฉันฟังได้มั้ย หลายอาทิตย์มานี้เธอก็ไม่มีทำงานเลย แต่พอมาทำงานเธอก็ไม่สนใสร่าเริงเหมือนเดิมเลย เลิกงานปุ๊บก็กลับทันที เธอไม่สุงสิงกับใครเลย แม้กระทั้งฉันน่ะฟาง เธอเป็นอะไรไปล่ะฟาง”

            “ฉัน……ฮึอ…ฮืออออ” เธอพูดติดขัดแล้วก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

            “เธอไว้ใจฉันใช่มั้ย” ฉันถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ถ้าเธอไว้ใจฉันก็เล่าให้ฉันฟังได้ไหม”

            “ฮึก…ก็ได้ ฉันจะเล่าให้เธอฟังก็ได้”

 

            ฉันนั่งกำรูปในมือแน่น รูป…ที่ฟางเอามาให้ฉันดูแล้วก็เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ฉันฟัง รูป…ของเธอกับใครอีกคนที่ฉันเชื่อว่าฉันรู้จักเขาดี คนที่ทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงทุกครั้งที่เจอหน้าเขา คนที่ทำให้ฉันไม่เป็นตัวของตัวเองทุกครั้งที่เขาสัมผัสตัวฉันถึงแม้จะเป็นแค่ปลายเล็บ และคนๆนั้นที่เริ่มเปลี่ยนฉันไปเรื่อยในทุกๆครั้งที่เราได้คุยและได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของกันและกัน ใช่…มันคือรูปของฟางกับโทโมะที่ทั้งคู่ถ่ายคู่กัน

            รูป…ที่แสดงให้เห็นว่าแววตาของทั้งคู่ชั่งดูมีความสุขแค่ไหนที่ได้อยู่ข้างกัน รูป…ที่ฟ้องฉันว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันแบบไหน ทำไมน่ะ ทำไมมันถึงรู้สึกเจ็บที่หัวใจขนาดนี้ หัวใจมันบีบแน่นจนรู้สึกอึดอัดไปหมด เจ็บ…เจ็บเหลือเกิน…ทำไมมันช่างเจ็บอย่างนี้น่ะโทโมะ ทำไมล่ะ

            ฟางเล่าให้ฉันฟังว่าฟางเจอกับโทโมะที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง หลังจากนั้นทั้งคู่ก็พัฒนาความสัมพันธ์กันเรื่อยมา เธอมีความสุขมากมากกว่าอะไรทั้งสิ้น แต่โทโมะไม่เคยบอกกับฟางว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน แต่ฟางก็ไม่เคยโกรธหรืออะไรเลย เธอกลับคิดไปว่าเขาและเธอเป็นแฟนกันและกำลังจะแต่งงานกัน ฟางรักโทโมะมาก มากกว่าอะไรทั้งสิ้น บางทีความรู้สึกที่ฟางมีให้โทโมะอาจจะมากกว่าความรู้สึกหวั่นไหวที่ฉันมีให้กับโทโมะก็ได้น่ะ

            จนวันหนึ่งโทโมะกลับเดินมาขอจบความสัมพันธ์แบบครุมเครือแบบนี้และเขาก็เบื่อเธอไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวเธออีก และจากนั้นไม่ว่าฟางจะทำยังไงหรือพูดอะไร เขาก็ไม่กลับมาหาเธอและยุ่งเกี่ยวกับเธออีก เขาได้เดินออกจากชีวิตของเธอโดยถาวร ไม่เคยยุ่งเกี่ยว ไม่เคยพูดคุย และไม่เคยมาให้เธอเจอหน้าอีกเลย

            ทำไมกันน่ะโทโมะ ทำไมนายที่ฉันเห็นกับนายที่ฟางเล่าให้ฉันฟังมันช่างต่างกันเหลือเกินล่ะ นายที่ฉันเห็นถึงแม้ว่านายจะเย็นชา เอาแต่ใจ แต่นายก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรอย่างนี้ แต่นายที่ฟางเล่าให้ฟัง ทำไมนายช่างดูเลวร้ายอย่างนั้นล่ะ ‘โทโมะ ตกลงนายเป็นคนยังไงกันแน่ล่ะ’

            “ฟาง ไม่เป็นไรน่ะ ทำใจได้มั้ยฟาง แค่คิดว่ามีฉันอยู่ตรงนี้ข้างๆเธอก็พอ ได้ไหมห๊ะฟาง” ฉันพยายามขอร้อง

            “แก้ว เธอก็น่าจะรู้น่ะว่าฉันนะ รักเขามาก เรื่องนั้นนะ มันไม่ได้ทำกันได้ง่ายๆน่ะแก้ว” แววตาเธอที่เคยเต็มไปด้วยความใจดี สดใส ร่าเริง บัดนี้มันกลับขุ่นมัว เต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนเกินจะทน ทำไมเธอถึงเป็นไปได้ขนาดนี้น่ะฟาง

            “ฉันไม่สนหรอกน่ะฟางว่ามันจะยากหรือง่าย ฉันสนแค่ว่าเธอจะรับปากกับฉันได้ไหมว่าเธอจะทำใจ ว่าเธอจะลืมผู้ชายคนนั้น ว่าเธอจะกลับมาเป็นเธอคนเดินที่สดใส เธอคนเดิมที่เป็นเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุด ฉันขอแค่เธอรับปาก…แค่นั้นเองนะฟาง”

            “ฉัน…ฉัน…” แววตาของฟางเริ่มลังเล เธอพยายามก้มหน้าลงหลบตาฉัน

            “น่ะฟาง” ฉันพยายามขอ

            “ก็ได้ ฉันจะพยายาม”

            “ดีแล้ว ฉันดีใจน่ะที่เธอจะพยายามกลับมาเป็นเธอคนเดิมนะ ขอบใจน่ะฟาง”

            “อืม” เธอพยักหน้านิ่งๆ

            “ฟาง ถ้าเธอไม่ไหวก็กลับก่อนก็ได้น่ะ ฉันเองก็จะออกไปข้างนอกเหมือนกัน”

            “แก้วจะไปไหนหรอ”

            “มีธุระด่วนนิดหน่อยนะ” ฉันบอกปัด แล้วก็ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ “ตายล่ะสามโมงแล้วหรอเนี่ย ฉันต้องไปก่อนล่ะน่ะ อย่าลืมล่ะว่าถ้าไม่ไหวก็กลับไปพักซะน่ะ”

            พอฉันพูดจบก็รีบเดินออกจากตรงนั้นแล้วไปตามหาพี่โฟร์ที่เดินออกไปตั้งแต่เมื่อสักพักที่ผ่านมา พี่โฟร์อยู่ไหนกันน่ะ ถ้าไม่รีบหาพี่โฟร์แล้วบอกเรื่องนั้นล่ะก็ อีตานั้นคงเข้ามาทำตามที่บอกกับฉันไว้แน่ คนอย่างตานั้นนะไม่เคยไม่ทำตามที่พูดหรอกน่ะ

            อ๊ะ นั้นไงพี่โฟร์ เจอสักทีน่ะ

            “พี่โฟร์ค่ะ” ฉันเดินเข้าไปสะกิดเธอจากทางด้านหลัง

            “อ้าวน้องแก้ว มีอะไรรึเปล่าค่ะ แล้วนี้น้องฟางเป็นยังไงบ้างค่ะเนี้ย” พี่โฟร์หันมาถามถึงฟางกับฉันด้วยความเป็นห่วง

            “ฟางไม่เป็นอะไรแล้วล่ะค่ะ พักสักหน่อยก็คงจะดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ” ฉันบอกยิ้มๆ เพื่อให้พี่ฟางคลายความกังวล “เอ่อ คือวันนี้แก้วมีธุระด่วนที่ต้องไปทำนะค่ะ ถ้าแก้วขอออกเวรก่อนเวลาจะเป็นไรมั้ยค่ะ”

            “อืมมมม ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ วันนี้มีคนเข้าเวรเยอะแล้วล่ะจ๊ะ น้องแก้วออกเวรก่อนก็ได้น่ะ แต่ว่าเวรหน้าที่น้องแก้วต้องเข้าน้องแก้วต้องมาเข้าทดเวลาที่ออกก่อนของวันนี้ด้วยน้า” พี่โฟร์บอกฉันด้วยสีหน้าใจดีและรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้า

            “ขอบคุณค่ะพี่โฟร์ แก้วขอให้ธามรักธามหลงพี่ไปตลอดเลยก็แล้วกันน่ะค่ะ” พอฉันพูดแซวพี่โฟร์จบฉันก็รีบวิ่งออกไปเพื่อไปยังห้องล็อคเกอร์ของพยาบาลทันที

            “น้องแก้ว!!!! พูดอะไรเนี่ยยยยย >///<” พี่โฟร์ตะโกนไล่หลังฉันมา 5555พี่โฟร์นี้น่ารักชะมัดเลยเนอะ

            ต่อจากนี้ก็คงเหลือแต่เรื่องระหว่างฉันกับ “นาย” สิน่ะ….

 

‘ฉันต้องคุยกับนายให้รู้เรื่องแล้วล่ะน่ะ…โทโมะ ตกลงนายเป็นคนยังไงกันแน่น่ะ’