Bad Race เดิมพันหัวใจกับนายแบดบอย!

                2สัปดาห์ผ่านไป

                ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านมาเป็นเวลากว่าสองอาทิตย์แล้วแต่ฉันก็ยังตัดอีตาบ้านั้นออกจากหัวได้เลย -///- เผลอเมื่อไหร่เป็นอันต้องคิดถึงตลอดเลย บ้าเอ๊ย การงานไม่ต้องทำกันทีนี้ ล่าสุดตอนที่ฉันจะเจาะเลือดให้คนไข้ก็เกือบเจาะผิดที่ เกือบฆ่าคนไข้แล้วมั้ยล่ะ -*- (เพ้อรักอะดิ)

                อ่อ ลืมบอกทุกคนไปว่าฉันทำงานเป็นพยาบาลที่โรงพยาบาลเอกชนที่นึงน่ะ ^_^’ ไม่ต้องสงสัยๆ แล้วตอนนี้ฉันก็กำลังเข้ากะกลางวันอยู่ที่โรงพยาบาล วิ่งวุ่นทั้งวันเลย ก็วันนี้มันเป็นวันธรรมดานิ จะไม่ให้ยุ่งได้ไงละเนอะ ยิ่งตอนนี้บ่ายๆด้วย ยิ่งยุ่งเลย

                “น้องแก้วๆ” จู่ก็มีคนมาสะกิดเรียกฉันจากทางด้านหลังขณะที่ฉันกำลังลงบันทึกเกี่ยวกับคนไข้ที่เพิ่งไปตรวจกับคุณหมอมาเมื่อกี้

                “อ่าว พี่โฟร์ มีอะไรกับแก้วรึเปล่าค่ะเนี่ย” ฉันวางปากกาก่อนที่จะหันไปถามพี่โฟร์ พี่พยาบาลที่เคยเป็นพยาบาลพี่เลี้ยงฉันตอนที่ฉันต้องมาลองปฏิบัติงานจริงกันคนไข้ พี่เขาน่ารักใช่เล่นเลยล่ะ >.<

                “พี่หรอ? พี่อ่ะไม่มีอะไรกับน้องแก้วหรอก แต่มีคนมาตามหาน้องแก้วกับพี่นะ” พี่โฟร์ยิ้มกรุ่มกริ่ม อะไรกันพี่โฟร์นี่ ว่าแต่ว่าใครกันนะที่มาตามหาฉัน ถ้าเป็นที่บ้านก็จะต้องโทรมาบอกฉันก่อนสิว่าจะมาหา ไม่ใช่มาแบบปุ๊บปั๊บแบบนี้

                “ใครหรอค่ะพี่โฟร์”

                “เป็นหนุ่มหล่อออ ชวนฝันสุดเลยล่ะน้องแก้ว >///< มีหนุ่มแซ่บๆแบบนี้ไม่เห็นจะบอกพี่เลยน่ะน้องแก้ว ทำเป็นคนอื่นคนใกล้กันไปได้ ^///^” พี่โฟร์พูดไปบิดตัวไปมาเป็นเกลียวไป ว่าแต่ว่าใครกันน่ะหนุ่มหล่อที่พี่โฟร์พูดถึง? ถ้าเป็นคนที่ฉันรู้จักก็มีอยู่คนเดียว….คงไม่ใช่อีตาบ้านั้นหรอกนา นายนั้นออกจะไม่ชอบฉันเขาจะมาหาฉันเพื่อ…

                “แล้วเค้าคนนั้นคือใครหรอค่ะพี่โฟร์” ฉันลองเสี่ยงถามไป

                “อ่อ เขารอแก้วอยู่ที่สวนหลังตึกอ่ะ” พอได้ข้อมูลจากพี่โฟร์ฉันก็รีบเดินไปตามที่ที่พี่โฟร์บอก

                พอฉันมาถึงฉันเห็นผู้ชายผมสีเทาควันบุหรี่ในชุดเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์กำลังยืนหันหลังล้วงกระเป๋าอยู่ ผิดกับลุคนักธุระกิจหนุ่มไฟแรงที่ฉันเจอเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว อีตานั้นจริงๆด้วยสิน่ะ เห็นแค่ข้างหลังยังทำให้ฉันอารมณ์เสียได้เลย -*- แล้วนี้ก็ใส่เสื้อผ้าไม่ได้ดูอากาศเมืองไทยเล๊ยยยย

                สงสัยตานั้นคงรู้ตัวว่ามีคนยืนมองด้วยสายตาอาฆาตเลยหันกลับมาหาฉัน

                “กว่าจะมาได้น่ะ -_-*” ตานั้นหันมาพูดกับฉันด้วยท่าทางหงุดหงิด หน็อยยยย คนที่ควรจะหงุดหงิดมันควรจะเป็นฉันไม่ใช่หรออที่จู่ๆก็ต้องมาเห็นนายมาอยู่ที่นี้ ที่ทำงานของฉันในเวลานี้

                “แล้วใครใช้ให้มาที่นี้แล้วก็รอฉันอยู่ล่ะ -*-” อย่าคิดว่าจะโมโห หงุดหงิดเป็นคนเดียวน่ะ

                “ฉันก็มาหาเธอไง” ห๊ะ! เมื่อกี้ฉันหูฝาดป่ะเนี่ย อีตานี้มาหาฉัน -///- โอ๊ะ! หัวใจเต้นแรงอีกแล้ว ทำไมต้องเต้นแรงด้วยเล่า -^- 

                “มาหาฉันเพื่อ…” ทำนิ่งไว้แก้วใจ นิ่งไว้ อย่ากระโตกกระตากไป

                “จะให้มากับฉันหน่อย”

                “ไปกับนายเนี่ยน่ะ ไปไหน ไว้ใจได้ป่ะเนี่ย” ชักไม่ไว้ใจแล้วน่ะ =_=

                “เออนา มาเหอะ” พูดจบอีตานั้นก็เดินมาจับมือฉันแล้วก็ลากฉันไปที่ทางออกจากสวนทันที อะไรกันย่ะ นึกจะมาก็มา พอจะไปก็จะลากฉันไปด้วยเนี่ย นี้ๆ เดินช้าหน่อยสิ ฉันก้าวไม่ทัน ดีน่ะที่วันนี้ฉันตัดสินใจใส่กางเกงกับรองเท้าคัดชูมา ไม่งั้นหกคะเมนเมม่าแหง (นี้สรุปสมยอมไปกับเขา?)

                “เดี๋ยวก่อน” ฉันยันตัวหยุดจนทำให้นายนั้นหยุดตาม แล้วก็หันมามองฉันอย่างอารมณ์เสีย “คิดจะอยากจะลากก็ลากกันไปงี้เลยอ่อ”

                “เธอชักชาเองน่ะ แล้วไม่ว่ายังไงฉันจะพาเธอไปกับฉัน”

                “นายชักจะเอาแต่ใจเกินไปหน่อยป่ะ”

                “เธอ ต้อง มา กับ ฉัน” เขาปล่อยมือฉันฉันเป็นอิสระก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ แล้วก็ย่ำแต่ละคำช้าๆชัดๆ

                เฮ้ยๆๆๆๆ อะไรของนายเนี่ยเข้ามาหาฉันไม่ยอมหยุดเลย ชักจะกลัวแล้วน่ะ

                “เดี๋ยวๆๆๆ ถอยไปเลยน่ะ จะเข้ามาทำไมเนี่ย” ฉันถอยหนีไปเรื่อยจน แต่ฉันก็หนีไม่รอดซะแล้ว เพราะตานั้นตวัดท่อนแขนแข็งแรงทั้งสองข้างนั้นมาโอบรอบเอวฉันอย่างแน่นหนาและดึงฉันเขาชิดมากจนแทบไม่มีที่ว่าง มีแต่มือของฉันที่ยันอกของเขาไว้เท่านั้น

                “คราวนี้จะไปไม่ไป” เขาหยักยิ้มเย้ยหยัน แล้วก็โน้นหน้าลงมา เล้นเอาฉันหนีแทบไม่ทันเลย ตาบ้านี้ -//-

                “ปล่อยฉันน้าาาาาาาาา” ฉันโวยวายอยู่ภายใต้วงแขนเขาไป ทุบอกเขาไป

                “ฉันไม่ปล่อยจนกว่าจะได้คำตอบว่าจะไปกับฉัน” พูดจบตานั้นก็โน้มหน้าลงมาใกล้ฉันอีก

                “ปล่อยก่อนสิ ถึงนายจะไม่อายคนรอบข้าง แต่ฉันอายคนไข้น่ะ แล้วฉันก็อยู่ในยูนิฟอร์มด้วย ปล่อย” ฉันดิ้น

                “ก็ตอบมาก่อนสิ ว่าจะไปกับฉัน” เขาโน้มหน้าลงมาใกล้อีก ฉันไม่มีทางหนีล่ะน่ะ หยุดทีเถอะ T^T

                “ก็ได้ๆ ไปก็ได้” ฉันหลับตาพูดออกไป เพราะไม่กล้าแม้แต่จะสบตาสายตาคู่นั้น คู่ที่มีเสน่ห์มากมายและดึงดูดทุกๆอย่างรอบตัวเขาไปหาเขา เขายอมปล่อยฉันเป็นอิสระอย่างที่เขาพูด แต่ก็ยังไม่ยอมถอยห่างจากฉันไป “แต่ฉันขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนก็แล้วกัน”

                “ก็ได้ แต่ฉันให้เวลาเธอ15นาที แล้วไปเจอฉันที่หน้าโรงพยาบาล ถ้าครบ15นาทีแล้วแต่เธอยังไม่มาฉันจะไปตามเธอที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า” เขาก้าวเขามาหาฉันก้าวนึง สบตาฉันนิ่ง สายตาเขาราวกับเหยี่ยวที่กำลังจ้องจะตะครุบเหยื่อ

                “โอเคๆ ตามนั้นๆ” ฉันเออออแล้วก็รีบเดินออกมาจากจุดนั้น

                ตาบ้า นายจะรู้บ้างไหมว่าสิ่งที่นายทำกับฉันเนี่ยมันเป็นการทำร้ายหัวใจฉันอย่างรุนแรงเลยน่ะ ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงราวกับกำลังจะทะลุออกมานอกอกแล้ว ทำไมนายถึงได้มีอิทธิพลต่อทั้งตัวแล้วก็หัวใจฉันขนาดนี้น่ะ แล้วอย่างนี้ฉันจะต่อต้านนายได้นานสักแค่ไหนกันน่ะ ถ้านายยังรุกฉันอยู่ทุกวันๆอย่างนี้ นายกำลังทำอะไรกับหัวใจฉันกันน่ะ

‘นายทำอย่างนี้ นายต้องการจะทำอะไรกันแน่…โทโมะ’