Bad Race เดิมพันหัวใจกับนายแบดบอย!

‘มาหาฉันตอนเย็นของวันพุทธนี้ ฉันจะส่งคนไปรับ เตรียมตัวให้พร้อม’

                นั้นคือประโยคสั้นๆที่ท่านประธานฝากม้ามาบอกกับฉันหลังจากที่ม้าโทรไปเจรจากับท่านประธานเรื่องข้อตกลงของฉัน และท่านก็ตกลง ฉันละเชื่อท่านประธานจริงๆเลยคิดอยากจะมาก็มาบอกกับที่บ้านฉันว่าอยากได้ฉันเป็นลูกสะใภ้ แต่วันนี้จู่ๆก็อยากให้ฉันมาหาที่บ้านอีก จะมาก็ไม่ได้ เพราะว่าท่านได้ส่งรถมารับฉันจริงๆ -0- เชื่อเขาเลย แล้วจะให้มากลับคำว่าไม่อยากแต่งงานกับลูกชายคนเดียวของเขาก็ไม่ได้แล้วด้วย ดันตอบเขาไปว่าอย่างนั้นแล้วนิ

                ฉันนั่งคิดอะไรเพลินๆได้ไม่นานรถหรูก็ค่อยๆเคลื่อนตัวผ่านประตูรั่วอันโอ่อ่าเข้ามา และแล่นไปตามทางที่ปูด้วยอิฐสีส้มสด ตลอดทั้งสองข้างทางมีพันธุ์ไม้และดอกไม้นานาชนิดถูกปลูกแน่นขนัดไปหมด แต่ทั้งหมดก็ดูสวยงามไม่ดูขัดกัน แถมยังถูกดูแลตัดแต่งเป็นอย่างดีซะด้วย เพียงไม่นานรถก็แล่นมาถึงน้ำพุสวยงามขนาดใหญ่ทางด้านหลังเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่สีขาวสะอาด กินเนื้อที่อย่าน้อยๆก็สองไร่ ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้ ดอกไม้ นานาพันธุ์

                ตรงประตูทางเข้ามีผู้หญิงในชุดกระโปรงสีน้ำเงินเข้มสวมผ้าโพกผมและผ้ากันเปื้อนลายประณีตสีขาวสะอาดยืนขนาบข้างซ้ายขวาร่วมสิบคน พอรถจอดนิ่งสนิทอยู่ที่หน้าคฤหาสน์สาวใช้คนที่ยืนใกล้ที่สุดก็เดินมาเปิดประตูรถให้ฉันลง พอฉันก้าวลงมา สาวใช้ทุกคนก็พร้อมใจกันโค้งคำนับฉัน

                “ยินดรต้อนรับค่ะ คุณผู้หญิง” สาวใช้ทั้งหมดกล่าวพร้อมกัน คะ…คุณผู้หญิงเลยหรอ มันจะไม่มากเกินไปหรอเนี่ย

                ”ขอบคุณค่ะ” ฉันหันไปขอบคุณผู้หญิงที่มาเปิดประตูให้ฉัน พอฉันพูดด้วยเธอก็สะดุ้งตัวเบาๆ อะไรกัน แค่ขอบคุณเอง กลัวฉันกันแล้วหรอเนี่ย ;( ยังไม่ทันไรเลย อ่า ฉันต้องทำอะไรต่อไปล่ะทีนี้ จะต้องเดินเข้าไปข้างในหรือว่ายังไง แล้วฉันจะรู้ได้ไงว่าควรเดินไปตรงไหน คฤหาสน์หลังใหญ่ขนาดนี้ เกิดเดินสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปหลงตายกันพอดี ตอนนี้ก็ทั้งเขิน ทั้งอาย ทั้งประหม่า เพราะตอนนี้ทุกคนพากันเรียกฉันว่าคุณผู้หญิงกันหมดแล้ว ทั้งๆที่ฉันยังไม่ทันได้เป็นอะไรกับคนในบ้านนี้เลย -^-

                ระหว่างที่ฉันกำลังสับสนทำอะไรไม่ถูก ก็มีชายวัยกลางคนในชุดสูทดูเรียบร้อยใส่ถุงมือสีขาวเดินออกจากด้านในบ้านเข้ามาหาฉัน อะไรกันอีกล่ะเนี่ยยยย -0-

                ”ยินดีต้อนรับครับ คุณผู้หญิง” เขาเดินมาโค้งคำนับให้ฉันเหมือนคนอื่นๆ ”กระผมชื่อโอจีฟครับ เป็นพ่อบ้านของบ้านไทยานนท์ครับ นายท่านให้ผมออกมารับคุณผู้หญิงครับ นายท่านรออยู่ที่ห้องอาหารแล้วครับ”

                ”เดี๋ยวก่อนสิค่ะ ทำไมทุกคนต้องเรียกฉันว่านายหญิงด้วยล่ะค่ะ มันไม่มากเกินไปหรอค่ะ”

                ”ไม่มากเกินไปหรอกครับ เพราะมันคือสิ่งที่เหมาะสม” คำตอบของเขาไม่ได้สร้างความกระจ่างใดๆให้กับฉันเลย ”มาเถอะครับ ตามประผมมา เดี๋ยวกระผมจะพาไปหานายท่านครับ”

                พูดจบคุณพ่อบ้านก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้านทันที เดี๋ยวสิค่ะ ไม่รอกันเลย ก้าวเร็วจังเลยน้า ทำให้ฉันต้องรีบจ้ำตามไปจนได้

                พอเดินลัดเลาะตามทางมาได้ไม่นานคุณพอบ้านก็หยุดเดินที่หน้าห้องห้องหนึ่งซึ่งเป็นประตูประจก ด้านในมีโต๊ะยาววางอยู่กลางห้อง และมีเกาอี้มากมายหลายตัว มีสาวใช้สองสามคนยืนอยู่ที่มุมนึงของห้อง และท่านประธานก็กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ที่นั่งหัวโต๊ะนี้คงเป็นห้องอาหารที่คุณพ่อบ้านพูดถึงเมื่อกี้สิน่ะ เล่นเอาฉันสงสัยเหมือนกันน่ะว่าตกลงแล้วบ้านนี้มีกี่คนกันแน่ ถึงได้มีโต๊ะอาหารใหญ่ขนาดนี้

                ”เชิญครับ คุณผู้หญิง” คุณพ่อบ้านเดินไปเปิดประตูกระจกและผายมือเชิญฉันเข้าไป

                ”ขอบคุณค่ะ”

                ”อ้าว หนูแก้วมาแล้ว” พอฉันเดินเข้ามาท่านประธานก็เหมือนจะรูตัวเลยผับหนังสือพิมพ์ส่งให้สาวใช้ข้างๆตัวพร้อมกับหันมาทักฉัน

                “สวัสดีค่ะ ท่านประธาน” ฉันเดินเข้าไปไหว้ท่าน

                ”อืมๆ นั่งก่อนสิ” ท่านประธานผายมือไปที่ที่นั่งว่างทางด้านขวามือของท่าน

                พอฉันจะเดินไปนั่งสาวใช้คนนึงก็เดินมาเลื่อนเกาอี้ให้ ฉันเลยหันไปขอบใจ แต่ก็เหมือนเดิมกับเมื่อกี้ เธอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเดินกลับไปยืนรวมกับเพื่อนสาวใช้อีกสองคนตรงมุมห้อง

                ”สงสัยหนูคงมาเร็วเกินไป เจ้าตัวดียังไม่กลับมาเลย” ท่าหันมาพูดกับฉันพร้อมกับรอยยิ้มบางๆที่มุมปาก

                ”ใครกันหรอค่ะ แล้วที่ท่านนัดหนูมาที่นี้มีอะไรรึเปล่าค่ะ”

                ”ฉันก็จะพาเธอมาเจอกับว่าที่เจ้าบ่าวของเธอนะสิ”

                ”ค่ะ -///-”

                ”นั้นไง เจ้าตัวดีมาพอดีเลย” ท่านชี้ไปที่ประตู

                พอฉันมองตามมือของท่านไปก็พบกับผู้ชายที่สูงราวๆ 180 ซม. ในชุดสูทสีดำผูกเน็กไทน์อย่างสวยงาม ย้อมผมสีเทาควันบุหรี่และถูกเซ็ตอย่างประณีต ใบหน้าเรียวสวย ตาคม จมูกโด่งพอประมาณแต่ก็ดูดีใช่เล่น ริมฝีปากบางสีชมพูสด และผิวที่ขาวจัดแต่กลับไม่ได้ดูขาวจนซีด ต้องยอมรับเลยว่าเขาช่างดูดี และโดดเด่นไม่น้อยเลยทีเดียวถึงแม้จะเจอเขาเป็นครั้งแรก แต่ฉันกลับรู้สึกว่าเขามีเสน่ห์ หรือสิ่งดึงดูดบางอย่างที่พร้อมจะทำให้คนรอบตัวเขาพร้อมจะมาอยู่แทบเท้าเขา และทำให้ทุกคนหัวใจเต้นแรงได้เพียงแค่สายตาอันเปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์ของเขามองมา เขาคงเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของท่านประธานสิน่ะ ‘วิศว ไทยานนท์’

                “ไง ทำไมวันนี้กลับช้านักล่ะ” ท่านประธานหันไปถามลูกชาย

                “วันนี้มีประชุมด่วนนิดหน่อยครับ เลยทำให้กลับช้า ขอโทษล่ะกันครับ” เขาพูดกับท่านประธานด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ไม่ยีระ ก่อนที่จะทรุดตัวลงนั่งตรงที่นั่งตรงข้ามฉัน

                “เออนี่ นี้หนูแก้วน่ะ คนที่พ่อเล่าให้ฟังนั้นล่ะ” ท่านประธานผ่ายมือมาทางฉัน

                “สวัสดีค่ะ” ฉันก้มหัวน้อยๆ

                “ออ คนที่พ่อบอกว่าจะให้มาหมั้นกับผมนะหรอ” เขาหยักยิ้มมุมปาก

                “ใช่ คนนี้ล่ะ”

                “ฉันขอถามอะไรเธอหน่อยสิ” เขายกมือขึ้นมาประสานกันพร้อมกับเท้าลงบนโต๊ะ ก่อนจะวางใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาบนนิ้วเรียวยาวที่ประสานกันอยู่ “ทำไมเธอถึงอยากแต่งงานกับฉันนัก”

                “มันไม่ใช่ความอยากของฉันหรอกค่ะ นี้เป็นความประสงค์ของท่านประธาน และพ่อกับแม่ของฉันก็ต้องการที่จะตอบแทนพระคุณของท่านที่มีต่อครอบครัวของเรา พ่อกับแม่ของดิฉันเลยอยากให้ฉันทำตามความประสงค์ของท่านประธานค่ะ” เอ๊ะ! นายคนนี้นี่มันยังไงเนี่ย ชักจะพูดแปลกๆ

                “งั้นหรอกหรอ ฉันนึกว่าเธอจะมาปอกลอกครอบครับฉันซะอีก”

                “เอ๊ะ! -_-*”

                “ก็คนที่อยากแต่งงานกับคนรวยๆมันมีอยู่แค่ไม่กี่เหตุผลไม่ใช่หรอ” เขาหยักยิ้มเย้ยหยัน

                “แต่ขอประทานโทษเถอะค่ะ ถ้าหัวสมองคุณจะคิดได้แค่เรื่องต่ำๆแค่นี้ก็อย่าพูดเลยเถอะค่ะ สาเหตุที่ฉันยอมหมั้นกับคุณก็เพราะว่าพ่อของคุณขอร้อง ไม่ใช่เพราะฉันคิดที่จะปอกลอกคุณอย่างที่คุณคิด”

ปัง

                “นี้เธอ!” เขาตบโต๊ะเสียงดัง ก่อนที่จะลุกยืนชี้หน้าฉัน เหอะ คนที่สมควรโกรธคือฉันไม่ใช่หรอ -*-

                “พอๆๆๆๆ พอกันได้แล้ว ทะเลาะกันทำไม แกไอโมะนั่งลงเดี๋ยวนี้เลย” ท่านประธานลุกขึ้นห้ามทัพเราทั้งสองคน ฝ่ายโน้นต้องทิ้งตัวลงนั่งอย่างหาไม่ได้ แต่ท่าทางเขาก็ยังฟึดฟัดไม่หาย “ฉันต้องขอโทษแทนลูกชายชั้นด้วยน่ะจ๊ะ”

                “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่ว่าแก้วคงต้องขอตัวกลับก่อนน่ะค่ะ ถ้าอยู่ต่อแก้วก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก ลาก่อนน่ะค่ะ สวัสดีค่ะ” ฉันลุกขึ้นไหว้ลาท่านประธานก่อนที่จะเดินออกมา

                “เดี๋ยวก่อนสิหนูแก้ว” ฉันได้ยินเสียงท่านประธานตะโกนไล่หลังมา แต่ฉันก็ไม่ได้หันกลับไป

                “ไปซะได้ก็ดี ไม่ต้องกลับมาอีกน่ะ” อีตานั้นอีกแล้วสิน่ะ -_-* แก้วใจสงบสติอารมณ์ไว้ อย่าเพิ่งเข้าไปตะกุยหน้าอีตานั้นน่ะ

                “ถ้าฉันมาแล้วต้องเห็นผีบ้านผีเรือน เอ๊ะ หรือสัมภเวสี อย่างคุณวนเวียนไปวนเวียนมาไม่ยอมไปเกิดอย่างนี้ฉันก็ไม่มาหรอก” ฉันหันไปด่าอีตานั้นหนึ่งยกก่อนจะเดินออกมาโดยที่ไม่หันกลับไปมองหรือสนใจเสียงอะไรอีก

                ฉันละเชื่อเลย ผู้ชายอะไรปากรายเป็นที่สุด ดูดี เกิดในชาติตระกูลที่ดีซะเปล่า นิสัยแย่ชะมัดเลย นี้สิน่ะที่ท่านประธานบอกกับฉันตั้งแต่ตอนแรกว่าอยากให้ฉันแก้ไขอีตานี้ อย่างนี้เขาเรียกว่าเกินจะเยียวยาแล้วล่ะ นี้คงจะฝังรากเง้าลงลึกแล้วล่ะ เกิดชาติหน้าก็คงจะไปหาย

                แต่ที่น่าเจ็บใจกว่าที่โดนอีตาบ้านั้นด่าก็คือฉันควรจะโกรธอีตาบ้านั้นแบบสุดขีด โกรธมากๆ ฉันก็โกรธน่ะแต่มันน้อยเกินไปกับการโดนด่าอย่างนี้ เหมือนว่าฉันจะโกรธตานั้นไม่ลงอย่างไงอย่างงั้น ไม่ว่าจะทำยังไงภาพตานั้นในชุดสูทดูดีก็ยังคงติดตาฉันอยู่เลย ยิ่งพยายามไม่คิด ยิ่งคิด ยิ่งพยายามจะโกรธสุดๆ แต่กลับโกรธไม่ลง เพราะอีตานั้น……..

                อ่า นึกถึงอีตานั้นทีไร ทำไมใจต้องเต้นแรงด้วยน่ะ เต้นแรงเป็นบ้าเลย -///-

‘หัวใจจ๋า เป็นอะไรไปกัน ทำไมต้องไปเต้นแรงกับคนบ้าอย่างนั้นด้วยน่ะ TT^TT’

‘ถึงแม้ว่าอีตานั้นจะเลวสักแค่ไหนแต่ฉันก็โกรธเขาไม่ลงจริงๆ เพราะว่าเขามัน “ดูดี” เกินไป เขามันอันตรายต่อหัวใจดวงนี้ของฉันเกินไป’