Love You My Bad Guy ll❤

            บ้าบอที่สุด ตอนนี้ฉันเป็นคนพิการที่แขนขาถูกไฟไหม้ลวกจนผิวหนังเป็นแผล อัน

ที่จริงฉันก็ไม่รู้ตัวหรอกว่าตัวเองเข้าไปกอดเอาเส้อที่ติดไฟนั้นไว้เพื่ออะไร บางทีฉันอาจจะเกิด

อาการหวงของเล่นเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ก็เป็นได้ เพราะฉะนั้นตอนนี้ฉันเลยเป็นมัมมี่อยู่ที่โรง

พยาบาลยังไงล่ะ

             พ่อแวะเข้ามาดูอาการฉันที่โรงพยาบาล จากนั้นก็บินไปดูงานที่เมืองนอกต่อ ฉันเองก็

อยากจะเสียใจ น้อยใจ แต่ช่างเถอะ… อันที่จริงฉันควรจะชินมันได้แล้วล่ะ ใช่ ฉันควรจะชินชากับ

เรื่องแบบนี้ได้เสียที

             ตอนนี้แขนของฉัน ลามไปถึงฝ่ามือต้องพันแผลเอาไว้ อยากจะบอกว่ามันเหมือนมัมมี่

ในอียิปต์ไม่มีผิด ฉันกัดฟันเมื่อกำลังจะลุกเดินไปที่ตู้เย็นในห้องพักฟื้นของตัวเอง แต่ก็นะ… มัมมี่

อย่างฉันจะขยับตัวได้คล่องแคล่วแค่ไหนกันล่ะ

             และตอนที่กำลงคิดอยู่ว่าจะทำยังไงต่อไป ประตูห้องพักของฉันก็ถูกเคาะและมีร่างสูง

ของผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาพอดี จินนี่ นะ

“ไง… สภาพดูไม่ได้เลยนะ” จินนี่ทักทายฉัน แล้วก็ขยับเท้าเข้ามาในห้อง

              ฉันมองหน้าจินนี่ด้วยตาข้างขวาเพียงข้างเดียว อ้อ… ลืมบอกไปอีกอย่าง หน้าของ

ฉันก็ถูกไฟลวกจนถึงกับต้องพันหน้าและปิดตาข้างช้ายไปด้วย เพราะหางตาของฉันถูกไฟลวก

ไปด้วยนิดหน่อย

“มีอะไร” ฉันถามจินนี่เสียงแหบ เพราะทั้งเจ็บคอและกระหายน้ำสุดๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยาก

รับความช่วยเหลือจากคนนี้อีกแล้ว ไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหนฉันก็ไม่อยากจะขอร้องผู้หญิงคนนี้

“มาเยี่ยมไง พอดีว่าขาฉันก็เจ็บอยู่เหมือนกัน มาหาหมอเลยแวะมาหาเธอ” จินนี่ลากเก้าอี้

เยี่ยมคนไข้มานั่งข้างเตียง และมองหน้าฉันพร้อมร้อยยิ้ม

         แต่ฉันมองแล้วรู้สึกไม่ดียังไงชอบกล สายตานั่น… มีบางอย่างที่กำลังหลบช่อนอยู่ข้างหลัง

“เธอขึ้นเดินแบบแฟชั่นโชว์แทนฉันใช่มั้ย?” จินนี่ถามฉัน และฉันก็ยักไหล่ไม่ได้ปฏิเสะอะไร

“ป็อบปี้มาขอน่ะ ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม” ฉันไม่รู้จริงๆว่าป็อบปี้ต้องการอะไรกันแน่ เขาให้ฉันสวมชุด

แต่งงานที่เขาตัดจากนั้นเขาก็เผามันทิ้ง… เขามันคือปีศาจร้าย

“เธอเผาชุดของป็อบปี้เหรอ?”

“ฮะ ว่าไรนะ!?”

“เธอเผาชุดนั้นเหรอ ป็อบปี้บอกเธอทำ”

               ฉันอ้าปากค้างนิดหน่อยเมื่อได้ยินแบบนั้น ก่อนจะยกมือที่ถูกพันเป็นมัมมี่ขึ้นมาเสย

ผมตัวเองดวยความรู้สึกที่ว้าวุ่นแปลกๆ ฉันมองหน้าจินนี่และพยายามพูดอะไรบางอย่าง แต่ว่าคอ

ก็แห้งเกินกว่าจะพูดอะไรออกไปได้ ฉันมองดูน้ำที่นางพยาบาลรินไว้ให้แต่ดื่มไม่หมด ที่โต๊ะข้าง

เตียงพยาบาลนี่ พอขยับตัวนิดหน่อยมือของจินนี่ก็หยิบแก้วน้ำนั้นให้

“ขอบ…”

               ฉันกำลังจะบอกว่าขอบคุณเธอ แต่นึกไม่ถึงว่าจินนี่จะสาดน้ำในแก้วนั้นใส่หน้าฉันเต็ม

แรง ฉันเม้มปากรอให้หยดน้ำไหลออกจากหน้าได้เกือบหมดแล้วก็ถอนหายใจออกมายาวๆ

“เธอมันเกินไปแล้วนะฟาง เธอเป็นบ้าอะไรไปแล้ว เธอเผาชุดนั้นของฉันได้ไง!!” จินนี่หวีดเสียง

ร้องขึ้นมา เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่กำหมัดเข้าหากันแน่น และโกรธจนตัวสั่นไปหมด

“ฉันไม่โกรธหรอกที่เธอใส่ชุดของฉัน แต่ทำไมเธอต้องเปามันด้วย!!” ให้ตายสิยัยนี่จะกรีดอะไร

กันนักกันหนา

“แต่ฉันกำลังโกรธเธอ…”

               ฉันพูดเสียงเรียบแล้วก็คว้าแจกันใส่ดอกกุหลาบที่วางไว้บนโต๊ะสาดใส่หน้าเธอทันที

ทั้งน้ำ ทั้งแจกันและก้านดอกที่มีหนามบาดเอาผิวสวยๆ ของจินนี่เป็นแผลเลือไหลซิบ

               จินนี่มองฉันเหมือนไม่เชื่อสายตา แต่ก่อนที่ฉันจะทันได้เอาแจกันแก้วนี่ฟาดใส่หน้า

เธอประตูห้องพักของฉันก็เปิดออกอีกครั้ง

                คนที่เข้ามาใหม่เป็นกวินแล้วก็โยที่กำลังเคี้ยวหมากฝรั่งเข้ามา กวินชะงักไปนิด

หน่อยก่อนจะยิ้มร่าเข้ามา ตอนนี้สภาพของฉันดูไม่ได้เต็มทนแล้ว แล้วยังจะเปียบกเป็นลูกหมา

ตกน้ำเข้าไปอีก แต่สภาพของจินนี่ก็ดูแย่เหมือนกัน ตามตัวเธอทั้งเปลียกและมีกลีบดอกกุ

หลาบเต็มตัว เปียกปอนไม่ต่างจากฉันเท่าไหร่

“เล่นสงกรานต์กันเหรอ” กวินพึมพำก่อนจะหันช้ายหันขวาไปเจอตู้เสื้อผ้าของฉันในห้องพัก

              เขาเปืดมันและหยิบเอาผ้าขนหนูมาผืนหนึ่ง ก่อนจะเดินมาเช็ดหน้าและเช็ดผมให้ฉัน

โยเดินลากเก้าอี้ตวที่จินนี่นั่งเมื่อกี้ ก่อนจะมองหน้าฉันสลับกับจินนี่อย่างสงสัย ว่าเราสองคนกำลัง

ทะเลาะกันเพราะเรื่องอะไร

“เดี๋ยวน้ำชึมเข้าแผลนะ” กวินพึมพำ แล้วก็เช็ดผมให้ฉันอย่างใจเย็น

               ฉันกัดริมฝีปากด้วยความแค้นใจ สายตาบ่งบอกความเป็นอริมองหน้าจินนี่ไม่วางตา

พอแล้วละฉันคงจะไม่มาทนปั้นหน้าว่าตัวเองอยากเป็นเพื่อนยัยนี่เต็มทนแล้วละ เปิดศึกให้มันรู้

ไปเลยสิว่าใครแน่กว่ากัน

“ไปนะฟาง… แล้วเราค่อยคุยกันอีกที” จินนี่ยิ้มสวยให้สองหนุ่มก่อนจะสะบัดตัวเดินออกไป

จากห้องพักของฉันด้วยความแค้นใจไม่น้อย ก็แน่ละสิเพราะหน้าสวยๆของยัยนั้นโดนหนมกุหลายง

เกี่ยบจนเป็นแผลด้วยไงล่ะ

“นั้นมันหนูน้อยหมวกแดงของป็อบนี่…” โยพึมพำเบาๆและฉันก็ไม่อยากจะสนใจอะไรกับยัยนั้น

อีกแล้วละ ฉันเลยบอกเลยว่าเบื่อหล่อนเต็มทนเหมือนกัน

“มีอะไรกันนะ” กวินถาม แต่ฉันชี้มือไปที่ตู้เย็นเล็กนั้น กวินเลยจำต้องลุกขึ้นเดินไปเอาน้ำมารินใส่

แก้วให้ฉันอย่างเสียไม่ได้

              ฉันพยายามเอามือมัมมี่ของตัวเองหนีบเอาแก้วน้ำที่กวินส่งให้ เพราะว่าไม่สามารถกำ

รอบแก้วน้ำเหมือนปกติได้ กวินมองแล้วก็ถอนหายใจจากนั้นเขาก็ยกแก้วขึ้นมาจ่อที่ปากของฉันให้

              ฉันส่ายหน้าไปมาเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร แต่กวินก็ชักสีหน้าดุๆ ฉันเลยจำต้องอ้าปาก

ดื่มน้ำจากการของเขาในที่สุด

“กวิน… ผู้หญิงคนเมื่อกี้นั่นหนูน้อยหมวกแดงของป๋อบปี้รึเปล่า” โยหยิบเอาแอปเปิ้ลเยี่ยมไข้

ของฉันที่กวินเอามาฝากฉัน ถูๆ กับอกเสื้อตัวเองจากนั้นก็หยิบใส่ปาดหน้าตาเฉย

“น่าจะใช่มั้ง นายนั้นแหละริบเอาหนูน้อยหมมวกแดงของฉันไปหน้าตาเฉย” กวินพึมพำ

แล้วหันมามองหน้าฉันที่ดื่มน้ำจนหมดแก้วแล้ว

“ช่วยไม่ได้ ก็ยัยนี่มาเปิดมือถือของฉันเองนี่น่า” ฉันจ้องมองที่พวกเขาคุยกันด้วยตาเพียงข้าง

เดียว คิดละนึกโทษตัวเองไม่ได้ที่บ้าเองไปโดดเข้าไฟนั้น

“พวกเราแวะมาดูอาการเธอนะ เธอโอเคขึ้นแล้วสินะ” ฉันพยักหน้าให้กับคำถามของวกวิน ก่อน

จะมองไปที่โยบ้าง เขามาถึงที่นี่แบบนี้ มันต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างแน่ๆ

“มีอะไรเหรอ?” ฉันถามโยตอนที่กำลังเอาแอปเปิ้ลลูกที่สองมากัด

 “คืนพรุ่งนี้ โหวตหาหมาป่ารอบสอง และเธอต้องไปกับฉันด้วย”

“นนายจะให้ฉันหนีออกจากโรงพยาบาลอย่างนั้นเหรอ” ฉันชูแขนที่เป็นมัมมี่ขึ้นมาให้เขาดู และ

ไม่รู้ว่าทำไม เขาหัวเราะ… ท่าทางจะเป็นบ้าไปแล้ว

“ใช่… พรุ่งนี้ฉันจะมารับสองทุ่มครึ่ง หวังว่าเธอคงจะโผล่หัวและตัวเน่าๆ จองเธอรออยู่หน้า

โรงพยาบาล” ฉันด่าเขาในใจทันที กับคำสั่งบ้าๆ ของเขา และเมื่อสองหนุ่มลุกขึ้น ฉันก็รู้สึกว่า

ห้องกว้างถนัดตา

“นี่…” ฉันรู้สึกเหมือนจะถามอะไรสักอย่างออกไป แต่จนแล้วจนรอดก็คิดไม่ออกว่าจะถาม

อะไรจากเขากันแน่

“หือ”

“เปล่า เจอกันพรุ่งนี้…”

 

                  ฉันกำลังคิดว่าตัวเองบ้ามากแน่ๆในตอนนี้ เพราะฉันกำลังยืนรอพิทที่หน้าโรงพยา

บาล อันที่จริงคือฉันหนีออกจากโรงพยาบาลนั้นแหละ เพราะอิตาโยบอกมาแบบนั้นและก็ไม่รู้ว่า

ตัวเองนะบ้ารึเปล่าที่ไปฟังคำสั่งของหมอนั้น แต่เอาเถอะยังไงก็มาแล้วนิ จากนั้นไม่นานฉันก็รถ

สปอร์ตสีเหลือทองวิ่งแล่นมาตรงหน้า ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่มั้ยว่าใครนะ

“สภาพดูไม่จืด” เขาเลื่อนกระจกรถลงมามองฉัน พร้อมกับพูดทักชวนกวนช่วงล่างนั้นมาด้วย

               ฉันไม่พูดอะไรออกมานอกจากมองหน้าเขานิ่งๆ ก่อนจะขึ้นรถของเขาไปเป้าหมาย

ของเรานั้นคือไปหาโยนั้นแหละ แต่บ้าจริงนี่เขาจะดูดบุหรี่ทั้งที่ฉันยังป่วยอยู่รึไงบ้าเอ้ย

               และเมื่อมาถึงฉันก็พบว่าที่ที่พิทพาฉันมานั้น ไม่ใช่คลับหรูหราเหมือนวันนั้นแต่กลับ

เป็นถนนโล่งๆที่ไม่มีรถผ่านมา โยกำลังนั่งอยู่บนกระโปรงรถสปอร์ตสีแดงเลือดสาด กำลังเปิด

แล็ปทอปของเขาและเชื่อมสัญญานเข้าโทรศัพท์มือถือ ที่เป็นที่เก็บข้อมูล ของกระต่ายและ

หมาป่า

“ไง มาแล้วเหรอ” โบลดมาร์คที่เขาเอาไว้ปิดปากตัวเองลงแล้วก็กวักมือให้ฉันเข้าไปหา

              ฉันหันมองไปรอบตัวก่อนจะพบกับสายตาที่ไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ ฉันเลยรีบเดินข้าไป

หาโยทันที อย่างน้อยผู้ชายก็คงจะเป็นห่วงฉันมากกว่าป็อบปี้…

              เพราะนับตั้งแต่ฉันเข้าโรงพยาบาลเขาก็ไม่มีเยี่ยมฉันเลย แม้ว่าเราจะเลิกกันแล้ว แต่

อย่างน้อยเขาก็ควรมาเยี่ยมฉันบ้าง เพราะที่ฉันเป็นแบบนี้ส่วนหนึ่งกเพราะเขา แต่… ช่างมันเถอะ

ฉันไม่อยากจะสนใจเขาอีกต่อไปแล้ว

                แต่สายตาเจ้ากรรมก็ดันไปมองเห็นป็อบปี้ที่ยืนอยู่ข้างๆ กับจินนี่… ฉันรีบเบือน

สายตาไปหาโยทันที หัวใจของฉันปวดหนึบ… เพราะสายตาของป็อบปี้

“เธอโอเคนะ” โยชูมือขึ้นกางอากาศเหมือนจะให้ฉันแท็คกับเขา ฉันเลยเอามือที่พันเป็นมัมมี่ตบ

กับฝ่ามือของเขาเบาๆ และทำหน้างิก

“เพื่อนนายเหมือนจะรมควันให้ฉันตายคารถ” ฉันฟ้องโยทันที แล้วก็มองหน้าพิทที่ยังคีบบุหรี่ติด

มือเดินตามหลังมาติดๆ

“เอาน่า ใจเย็น” โยเห็นมันเป็นเรื่องตลกก่อนจะตบไหล่ฉนเบาๆ ก่อนจะพยักหน้าให้ฉันมอง

หน้ากวินที่มาพร้อมกับสาวผมสั้นคนหนึ่ง

“หมอนี่หาผู้หญิงเร็วซะมัด” ฉันพุมพำแลละเรียกเสียงหัวเราะจากโยได้อีกครั้ง

“เธอหึงหมอนั้นเหรอ หมอนั้นแฟนเธอนี่น่า” โยเลิกคิ้วถามฉัน และก็เอียงคอไปมาด้วย

              ฉันจะเถียงว่าหมอนั้นไม่ใช่แฟนฉัน แต่ก็ต้องเงียบเสียงลงไปเพราะถ้าบอกว่าไม่ใช่

แฟนกวินเมื่อไหร่เรื่องวิบัติมันจะเกิดขึ้น

“ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นแค่หนูน้อยหมวกแดงของเกมนี้เท่านั้น แต่ฉันน่ะเป็นตัวจริงของหมอนั่น” ฉัน

บอกแล้วก็จ้องหน้าคนพูด โยยักไหล่ขึ้นก่อนจะหยิบเอาผ้าพันคอมาพันคอให้ฉัน เพราะอากาศ

ตอนกลางคืนแบบนี้เยนไม่เบาเลยทีเดียว

“แล้วนี่ มีอะไรรึเปล่า ดูไม่เหมือนครั้งก่อนเลย” แต่ตอนฉันมาครั้งก่อนนั้นที่นั้นคือชั้นใต้ดินของ

คลับ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่นะ และมีหนุ่มๆ ที่เป็นหมาป่าและกระต่ายที่รอดชีวิตครั้งก่อนมากันครบ

“เหลือหมาป่ากับกระต่ายเท่าไหร่” ฉันถามโยที่กำลังจามและถูปลยจมูกยกใหญ่

“อืม เหลือหมาป่าสิบแปดตัว แล้วก็กระต่ายเหลือห้าสิบเจ็ดตัว ตอนที่เปิดโหวตหาหมาป่านะ

โหวตโดนหมาป่าไปสอง แล้วก็แขวนคอกระต่ายไปสามนะ” โยพูดแล้วก็ดึงมาร์คปิดจมูกขึ้นสูง

อีกนิด และฉันก็คิดได้ว่าเกมสนี้เอาหนูน้อยหมวกแดงมาแลกชีวิตได้นี่น่า

“กำลังจะมีการเอาหนูนอยหมวกแดงมาแลกเหรอ” ฉันถามโยที่กำลังเปิดโฟลเดอร์หนูน้อย

หมวกแดง

“อือ… ใช่”

“ตอนนี้มีกระต่ายที่กำลังเอาหนูน้อยหมวกแดงมาแลกทั้งหมด23ตัว แต่ฉันกำลังเลือก

ว่าจะให้กลับเข้ามากี่คน” อ้อ ฉันลืมบอกว่าหนูน้อยหมวกแดงนะต้องขาวสวยหมวยอึ๋ม ไม่ใช่

ว่าจะเอาใครก็ได้นะ

           โยเงียบไปนานและค่อยๆ แตะไหล่ฉันให้หันไปมองเขา

“มีอะไรอย่างนั้นเหรอ”

“มีชื่อเธอกับรูปของเธอถูกส่งเข้ามา”

“ฮะ!?” ฉันอุท่านอย่างตกใจแล้วก็มองไปที่หน้าของโยอีกครั้ง

“ฉันเป็นหนูน้อยหมวกแดงของนายไม่ใช่เหรอ?” ฉันขยับตัวเดินเข้าไปหาโยทันที จากนั้นก็

หยุดยืนช้อนอยู่ข้างหลังเขา พลางมองที่หน้าแล็ปทอปที่มีหน้าและข้อมูลส่วนตัวทุกอย่างของ

ฉันปรากฏอยู่ในนั้น

“และไม่ได้มาจากคนเดียว”

“เอ๊ะ!?” ฉันออุทานอีกครั้งและรู้สึกเหมือนมีสายตาจ้องมองมาที่ตัวเองจนเย็นวาบไปทั้งตัว

“เธอเป็นหนูน้อยหมวกแดงของใครก็ไม่รู้ สองคน ฉันกำลังเช็กว่าเป็นของหมาป่าหรือว่ากระต่าย”

ฉันยกมือขึ้นมาปิดปากเอาไว้ นี่ไม่ใช่เรื่องตลกนะ อย่ามาล้อเล่นกับฉันแบบนี้สิ

“โย…” ฉันเรียกชื่อเขาอย่างร้อนใจ เมื่อเห็นว่าเขาเงียบไปนาน

“ใครน่ะ ใครกัน” ฉันเขย่าไหล่เรียกเขาและสุดท้ายโยก็ดึงหูฟังออกจากหูตัวเองอย่างหงุดหงิด

ก่อนจะปาหูฟังทิ้งอย่างไม่ไยดีจนฉันสะดุ้งเพราะไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน

“มันบล็อกเอาไว้ รู้แค่เป็นคนเล่นเกมนี้แหละ ฉันกำลังสงสัยว่าทำไมเจาะระบบกลับไปไม่ได้”

โยพึมพำและเรียกหาพิทที่แอบนอนหลับอยู่ในรถแล้ว

“มันไม่ตลกนะ” ฉันพึมพำแล้วก็มองหน้าโยอย่างสงสัย

            ใครกันที่ดึงฉันมาเป็นหนูน้อยหมวกแดง ทั้งที่ฉันไม่เคยเป็นหนูน้อยหมวกแดงของใคร

มาก่อน ถ้าจะเป็นกวินก็อาจจะเป็นไปได้ แต่ว่าอีกคนนี่สิ ป็อบปี้… อย่างนั้นเหรอ

 

            และเมื่อโยผละออกจากฉันไม่เท่าไหร่ ฉันก็ถูกอะไรสักอย่างสาดเข้าทั้งหน้าทั้งตัว กลิ่น

ฉุนๆ นี่ทำให้ฉันรู้ได้อย่างดีเลยว่ามันคือแอลกอฮอล์ชนิดหนึง เป็นเหล้าที่แรงที่สุดที่ฉันเคยรู้จักมา

และไม่แค่นั้น ตอนนี้ฉันเปียกไปทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าและกลิ่นแอลกอฮอล์ก็ฉุนกึกจนแทบจะห

หายใจไม่ออก

“…” โยตะโกนอะไรสักอบ่างกลับมา แต่ฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เพราะรุหูฉันเต็มไปด้วย

เหล้าจนไม่ได้ยินเสียงใดๆ ได้ถนัด

             และสุดท้ายฉันก็ถูกใครบางคนล็อกตัวไว้จากข้างหลัง ฉันพยายามเอามือมัมมี่ปัดเช็ด

แอลกอฮอล์ที่ชุ่มไปทั้งตัวออก แต่ว่าก็ทำไม่ได้อย่างที่ใจคิด เพราะว่าคนที่ล็อกตัวฉันเอาไว้ซู

ไฟแช็กมาตรงหน้าฉัน ทำให้ฉันชะงักตัวแข็งทื่อไม่กล้าที่จะขยับตัว

             ฉันจำตอนที่ป็อบปี้ที่เผาชุดที่เขาตัดนั้นก็ชุ่มด้วยแอลกอฮอล์ และจุดด้วยไฟแช็ก ไม่รุ้

ว่าบังเอิญไปรึเปล่า คนที่ล็อกคอฉันก็กำลังใช้ไฟแช็กเหมือนกัน

             ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ หัวใจเต้นรัวจนเจ็บหน้าอกไปหมด ฉันเคยถูกไฟคอกมา

แล้วครั้งหนึ่ง ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าถ้าฉันถูกไฟคอกอีกครั้งนี้ฉันคงต้องตายอย่างเดียวแน่ๆ

“ถ้าใครขยับแม้แต่ก้าวเดียว… ยัยนี่ไหม้เกียมแน่” หัวใจฉันพลันเต้นแรงกว่าเดิม เมื่อคนที่อยู่

ตรงหน้าจุดไฟขึ้น แล้วก็ดับลงท่ามกลางเสียงร้องอื้ออึ้งของคนที่อยู่บริเวณนั้น

“อยากตายรึเปล่า ถ้าอยากได้ก็ร้องไห้เลย” เสียงผู้ชายคนนั้นกระชิบข้างหูฉัน ทำให้ฉันขนลุก

เกรียวด้วยความขยะแขยง

             มือหนาๆที่ลูบไล้ร่างกายฉันไปมาทำให้ฉันรู้สึกจะบ้าตายซะให้ได้

“นายต้องการอะไร” ฉันยกมือขึ้นเช็ดเหล้าออกจากใบหน้าและรูหู ทำให้ได้ยินเสียงของโย

ที่ยืนอยู่ตรงหน้าได้บ้างแล้ว

“ล้มเกมนี้ซะ ไม่อย่างนั้น ฉันเผายัยนี่ให้ตายทั้งเป็นแน่…”

 

PF PF PF PF PF PF PF PF

กรี๊ดดดดดดดดด

ทำไมชอบมีแต่คนทำร้าย

นางเอกช้านนนนร้องไห้แปบ

(กระชิกๆ) คนนั้นเเป็นใครกัน

เน้อ0.0 ไม่บอกแฮ่ๆ เม้นๆนะ

ไม่งั้นเค้าไม่อัพจริงด้วยพรุ่งนี้ :(

งอน เม้นโหวตจ้า แล้วเจอกัน

ตอนหน้า จุบุจุบุ