Love You My Bad Guy ll❤

           ป็อบปี้ถลาเข้ามาดึงแขนฉันไว้พยายามจะพาออกไปทางหน้าต่าง และฉันก็

เพิ่งเห็นว่าแก้วก็ถูกใครสักคนกระชากลากพยายามเอาออกไปด้วยเหมือนกัน ฉันยือแขนสุด

แรงและไม่มีทางออกไปกับเขาเด็กขาด บ้าจริงมีมันเกมบ้าบออะไรกัน

“ปล่อยฉันนะไอ้พวกบ้า กรี๊ด!!” เสียงแก้วที่ด่าพวกนั้นทำให้ฉันพยายามใช้แรงที่มียึดไว้

ไม่ยอมให้เขาพาไปไดง่ายๆ

           ป็อบปี้ลากฉันมาที่ประหน้าต่างชึ่งทำให้ฉันมองเห็นว่าไม่ได้มีแค่ห้องฉัน ที่ถูกบุก

รุกจากมหาลัยเก่า ยังมีอีกหลายห้องและผู้หญิงพวกนั้นก็ถูกลากออกมาเหมือนที่ฉันกำลังถูก

เขาทำเหมือนกัน

“บ้าเอ๊ย ปล่อยฉันนะป็อบ!”

“เธอทำตัวเองไม่ใช่รึไง ถ้าไม่มาอยู่ที่นี่ก็คงไม่โดนหรอก” พยายามรั้งมากเท่าไรดูเหมือน

ตัวฉันกำลังจะหลุดออกไปจากห้องเดิมมากเท่านั้น ส่วนแก้วก็เหมือนกัน

“ไอ้ป็อบรีบๆหน่อยเหอะวะ เดี๋ยวพวกไอ้แบงค์ก็มาก่อนหรอก” เสียงผู้ชายที่กำลังลากแก้ว

ไปนั้นบอกกับป็อบปี้ที่พยายามลากฉันไปเหมือนกัน แต่ไม่ง่ายหรอกนะฉันไม่มีทางไปหรอก

“เออ มึงก็รีบๆเหอะ!”

“กรี๊ด! แบงค์ช่วยฉันด้วย” เสียงของแก้วดังแว้ดขึ้นมาทุกอย่างมันยุ่งวุ่นวายไปหมด

              และแล้วก็เหมือนสวรรศ์จะมีตาประตูทางเข้าของฉันเปิดออกพร้อมกับผู้ชายสอง

สามคนที่ถือปืนเข้ามา

“บ้าชิบ!” ป็อบผลักฉันไปหาพวกเขาก่อนที่แก้วจะถูกผลักมาทับตัวฉันอีกทีหนึ่ง

              พวกเขาหนีออกไปแล้วทางหน้าต่างฉันรู้สึกว่าเกมนี้มันอันตรายมากเพราะพวกเขา

ใช้ปืนจะฆ่ากันจริงจังมากเลยทีเดียว

“เป็นอะไรบ้างแก้ว”

“ฉันไม่เป็นอะไร แล้วเธอละฟาง!” แก้วพูดกับผู้ชายคนนั้นก่อนจะถามฉันอย่างเป็นห่วง

“ไม่ ไม่เป็นไร” ซะเมื่อไหร่ตอนนี้ตัวฉันสั่นมากกลัวอยู่ก็จริง แต่ตอนนี้ฉันเจ็บใจที่สุดในโลก

เลยต่างหาก

“งั้นปิดประตูล็อกห้องให้ดีเอาไม้มากลั้นไว้ด้วยละ จนกว่าจะเช้าห้ามออกจากห้องเด็ดขาด!” ผู้ชาย

หน้าหล่อคนหนึ่งสั่งคำขาด ก่อนจะเดินออกจากห้องฉันไปพร้อมกับประตูที่ปิดลง

           เหอะถึงไม่บอกฉันก็ไม่คิดจะออกไปอยู่แล้วมันอันตรายเกินไปจริงๆ…

 

“เรื่องแบบนี้มีทุกวันเลยเหรอแก้ว” ฉันเรี่มถามเธออีกครั้งหลังจากที่ล็อกประตูห้องอย่างแน่น

หนาอีกรอบ

“ใช่ ฉันไม่เคยหวาดกลัวเท่าวันนี้เลยเพราะก่อนหน้านี้ฉันจะไปอยู่ที่ห้องของแบงค์และเพื่อน

พวกเขาเลยไม่มีใครมาทำอะไรฉันได้” เธอบอกแล้วลอบถอนหายใจออกมาอย่างแรง

               แต่แบบนี้ฉันก็แย่นะสิอุตส่าห์ออกจากมหาลัยนั้นเพื่อมาอยู่ที่ใหม่ แต่ดันมาเจอ

เรื่องแบบนี้ก็ไม่ต่างกันเลยนะ

“ทำไมเธอย้ายมาที่นี่ละ” แก้วเป็นคนถามฉันบ้างและใช้สายตาจ้องฉันอย่างอยากรู้คำตอบ

“หนีบางอย่างมา”

                ฉันทำผิดพลาดมากที่บอกเธอว่าหนีบางอย่างมาเพราะแก้วดูท่าทางจะสนอก

สนใจเรื่องของฉันมาก แต่ที่บ้านะฉันเองแหละที่ยอมเล่าทุกอย่างให้เธอฟังแก้วดูโมโหแทนฉัน

มากกับการที่ฉันโดนทรยศจากคนที่ได้ชื่อว่าแฟนและเพื่อนสนิทของฉัน แก้วนะแค่โมโหแต่

ความรู้สึกของฉันนะมันเกิดคำว่าโมโหไปแล้วมันมากกว่านั้นแล้วละ

“ทำไมเธอยอมแพ้ง่ายจัง เป็นฉันนะจะเอาคืนให้ถึงที่สุด” แก้วพูดเสียงแข็งมากและทำให้รับ

รู้ได้เลยว่าเธอรู้สึกยังไง

“ทำยังไงดีละ ฉันทำพลาดอะไรไปรึเปล่า” ฉันหัวเราะออกมาอย่างน่าสมเพชไม่ใช่เพราะ

ว่ามันสนุกแต่เพราะกำลังสมเพชตัวเองอยู่ยังไงละ

“เพื่อนเธอนะ กลับไปสิ ไปดีกับผู้หญิงคนนั้น…”

 

              ฉันไม่เคยรู้สึกสนุกและเหมือนคนบ้าโรคจิตเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต ฉันทำอย่าง

ที่แก้วบอกจริงๆนะแหละ ฉันเลยมาดักจินนี่ที่หน้ามหาลัยเก่าจริงๆแค่เดินประมานสิบก้าวก็มาถึง

มหาลัยเก่าแล้ว ก็อย่างที่บอกนั้นแหละว่ามหาลัยใหม่ที่ฉันเรียนนะ มันอยู่ตรงกันข้ามกับมหา

ลัยเก่าเลย

              เมื่อเห็นจินนี่ที่เดิมออกมาฉันก็ไม่รอช้าที่จะสาวเท้าเดินเข้าไปหาเธอ พร้อมกับ

ยิ้มหวานจินนี่มองฉันนิดหน่อยอย่างหงุดหงิด ก็แน่ละสิเมื่อวานนะฉันทำอะไรกับเธอไว้ละแต่วัน

นี้กลับมายิ้มให้แบบนี้ใครๆก็ต้องระแวงกันบ้างละ หึหึ

“มีอะไรนังฟาง” ท่าทางหงุดหงิดถึงขีดสุดของจินนี่ทำให้ฉันมีความสุขมาก

“ฉันขอโทษนะจินนี่ อะนี่กุญแจคอนโด พอดีฉันคิดได้นะว่าฉันก็เลิกกับป็อบไปนานแล้วฉัน

ไม่สมควรไปทำกับเธอแบบนั้นเลย เป็นเพื่อนเหมือนเดิมได้มั้ย” ฉันยิ้มให้เธออย่างเดิม จินนี่ก็

มองมาที่ฉันอย่างสงสัยแต่ก็ยื่นมือมาหยิบกุญแจจากฉัน

“ทำไมละ เธอไม่โกรธเลยเหรอ ไม่เกลียดเลยรึไง” คำว่าโกรธกับเกลียดนะมันยังน้อยไป

“ไม่หรอก จะโกรธทำไม ดีซะอีกเธอทำให้ฉันรู้นิสัยของผู้ชายชั่วๆ คนหนึ่งนะ” แต่อันนี้ฉันรู้

สึกขอบคุณจินนี่จริงๆ ที่ทำให้รู้ว่าผู้ชายชื่อป็อบนะมันชั่วช้ามากกว่าที่ฉันคิดอีก

“เหรอ” จินนี่หรี่ตามองฉันนิดหน่อยอย่างไม้ไว้ใจก่อนจะดึงแคตตาล็อกจากมือของฉันไปดู

“สวยใช่มั้ยละ ฉันอยากได้มาสคาร่าใหม่นะ ช่วยเลือกให้หน่อยสิ” ฉันถามจินนี่หน้าตาใสชื่อ

ไร้เดียวสาแน่นอนว่าจินนี่เธอไม่เชื่อสนิทเลยทำเสียงเฮะในลำคอมาให้ได้ยินด้วย

        มาถึงตรงนี้ฉันจะเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ ฉันจะไม่ให้อะไรที่ฉันเคยให้เธอไปแล้ว…    

        ตรงกันข้าม… ฉันจะแย่งทุกอย่างของจินนี่มาเป็นของฉันให้หมด ให้มันรู้ไปสิว่าผู้

หญิงธรรดาอย่างจินนี่ กับผู้หญิงที่มีฐานะครอบครัวที่มั่นคงอย่างฉันใครจะดีกว่า ครอบครัวของ

ฉันนะเปิดบริษัทเกี่ยวกับเคื่องสำอางก็จริง แต่นั้นนะแค่ส่วนหนึ่งเพราะครอบครัวฉันยังเป็นถึง

เจ้าของกิจกรรมโรงแรมที่มีสาขาหลายแห่งทั้งในประเทศ และนอกประเทศด้วย

         แต่ก่อนฉันเหมือนคนธรรมดาก็จริง เพราะฉันไม่แต่งหน้า มิหนำช้ำยังใส่แว่นหนาเตอะ

จนดูเฉิ่มไม่สวยเอาซะเลยด้วย แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้วละ

“อันนี้ก็สวยดีนะ” จินนี่ชี้ให้ฉันดูเคื่องสำอางชุดใหม่ฉันเลยพยักหน้าให้เธอ

“ก็ติ๊กๆมาแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะสั่งมาให้ด้วย” แค่นี้ก็สายตาวาวแล้ว ฉันมองจินนี่ที่จดจ่ออยู่กับ

เคื่องสำอางอย่างสมเพช

“เพราะเธอนั้นแหละจินนี่  เธอกำลังทำให้ฉันเป็นปีศาจ” ฉันพึมพำเบาๆ จังหวะเดียวที่จินนี่เงยหน้า

ขึ้นมามองฉันด้วย

“เธอว่าไงนะ”

“ฉันว่าเธอทำให้ฉันไม่คิดมากเรื่องป็อบนะ ต่อไปบอกฉันนะว่าเธอชอบใคร อยากได้อะไร

ก็บอกกันดีๆฉันไม่อยากเสียเพื่อนดีๆอย่างเธอไป” ฉันยิ้มทำตัวเป็นนางฟ้าเต็มที่

“. . .” จินนี่ไม่ตอบอะไรได้แค่ยิ้มมาให้ฉันเท่านั้น

“ฉันจะทำให้ความปรารถนาของเธอเป็นจริงเอง จินนี่”

 

“เธอนี่มันสุดยอดจริงๆเลยฟาง” แก้วหัวเราะเสียงดังเมื่อฉันกลับมาที่ห้องแล้วเล่าทุกอย่าง

ให้แก้วฟังดูท่าทางเธอจะถูกอกถูกใจเหลือเกินที่ฉันเสแสร้งไปทำดีกับจินนี่นะ

“ก็อย่างที่เธอบอกไงมันต้องเอาคืนบ้าง” ฉันกระตุกยิ้มที่มุมปาก และรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะ

กายเป็นปีศาจแล้วจริงๆ

“ฉันจะคอยดูนะฟาง ยังไงฉันยังจะคอยอยู่ข้างเธอแล้วกัน คืนนี้นะไปผับมั้ยล่ะ” แน่นอนว่าฉัน

ไม่ปฏิเสธแก้วแน่นอนฉันรับปากจะไปกับเธอนั้นแหละ

            ตอนนี้แก้วช่วยฉันแต่งหน้าอยู่ฉันขอให้เธอแต่งให้ฉันสวยๆเริดๆด้วย ฟางที่จืดชืด

ใบหน้าไม่มีเคื่องสำอางนะไม่มีหรอก ตอนนี้ฉันจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้มันรู้ไปสิว่าป็อบเขาทำ

ให้ฉันหลงเขาได้ฝ่ายเดียวนะ ฉันจะทำให้เขาหลงฉันจนถอนตัวไม่ขึ้นได้เหมือนกัน!

 

            ฉันยืนมองผู้ชายคนหนึ่งอยู่บนเวที เขากำลังโปรยยิ้มให้สาวๆอยู่ทุกคนต่างพากัน

คลั่งไคล้เขาถ้าฉันไม่รู้จักเขามาก่อน ฉันก็คงจะกรี๊ดเขาเหมือนผู้หญิงพวกนั้นนะแหละ เขาจะหล่อ

มากเท่มากเขาทำให้ฉันหลงรักเขาหัวปักหัวปลำจนถึงตอนนี้ก็ด้วย ฉันยกกล้องในมือขึ้นกดชัต

เตอร์รัวๆถ่ายรูปเขาหลายๆรูป เพื่อเอาไว้ดูและจะจำเขาไว้ จำไว้ว่าเขาทำให้ฉันเจ็บปวดแค่ไหน

“อ๊ะ” ให้ตายสิระหว่างที่ฉันกำลังถอยหลังจะไปหาแก้วก็คนมีเหยียบเท้าฉันซะงั้น

“ขอโทษครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

             ฉันเงยหน้าไปมองคนที่พูดขอโทษก่อนจะตอบแล้วเขาให้เขา ผู้ชายคนนี้หล่อนะหน้า

ลูกครึ่งใบหน้าสวยยังกับผู้หญิงจมูกโดงเป็นสันทำให้เขาดูดีขึ้นไปอีก

“มาหาป็อบปี้เหรอวงK-OTIC เหรอ?” เขาถามมาและฉันก็ทำหน้าสงสัยขึ้นมาทันที

“ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับหมอนั้นเลยเหรอ” เขาใช้มือสวยๆของเขาชี้ไปที่ป็อบอยู่บนเวที ที่กำลัง

ร้องเพลงอย่ามันส์อยู่

             นั้นนะสิ ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ยังตามมองเขาแบบนี้เนี่ยนะ

“ฉันไม่รู้หรอก รู้แค่เขาชอบมาร้องเพลงที่นี่” ฉันส่ายหน้าแล้วบอกเขาไป

“งั้นเหรอ ฉันชื่อกวินนะเธอละ”

“ฟาง” ฉันตอบสั้นๆแล้วก็เห็นว่าเขากระตุกมุมปากยิ้มออกมาอีกครั้ง

              เวลาเขาทำหน้านิ่ง ก็ว่าเขาหล่อมากแล้วนะ แต่พอเขาคลี่ยิ้มออกมาแบบนี้

ฉันรู้สึกว่าเหมือนมีสายตา ของสาวๆหลายคนมองตามเขาปรอยกันไปหมด แต่เขาทำท่าไม่สน

ใจเท่าไหร่และดึงฮูดขึ้นมาปิดหน้าตัวเองไว้อีกชั้น ยิ่งหลบจนดูน่าลึกลับมากเท่าไหร่ แต่

ฉันคิดว่าเขากลับน่าค้นหามากยิ่งขึ้นเท่านั้น

“งั้นเธอคงไม่รู้จักฉัน”

“ค่ะ… ฉันไม่รู้จักคุณ” การสนทนาของเราหยุดอยู่แค่นั้นก่อนจะพากันแยกออกไป

               ฉันเดินกลับไปหาแก้วที่นั่งอยู่โชนVIPกับผู้ชายสามสี่คน ดูเธอสนิทกับพวก

นั้นมากแต่ละคนละหล่ออย่างกับเทพบุตร แต่ดูท่าทางแล้วนิสัยคงไม่สุภาพบุรุษหรอก เชื่อฉัน

สิผู้ชายหน้าตาดีๆร้อยทั้งร้อยมันมักจะเลวนะ หรือว่าฉันอคติกับผู้ชายหล่อๆมากเกินไปรึ

เปล่านะ แต่คงไม่หรอกมั้งที่ฉันคิดนะมันถูกต้องที่สุดแล้วละ

“เป็นไงบ้างละ สนุกมั้ยละ” แก้วยักคิ้วขึ้นมาพร้อมกับหัวเราะคิกคักเหมือนกับกำลังมอง

อะไรสนุกๆอยู่

“ก็ดีนะ”

“โน้นนะ เขามาแล้ว” ฉันมองตามนิ้วที่แก้วชี้ไป ก็ได้เห็นป็อบปี้และจินนี่เดินยิ้มแย้มมาให้ฉันแล้ว

“ท่าทางจะสนุกนะ” แก้วพูดแล้วหันไปคุยกับผู้ชายข้างๆเธอต่อ

             ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะปั้นหน้ายิ้มมองป็อบปี้กับจินนี่ จะมาเยาะเย้ยฉันรึไง

 

ขอโทษนะต่อจากนี้น้ำตาของฉันนะ จะไม่มีทางให้พวกเธอได้เห็นอีก เพราะนั้นนะมันแสดงถึง

ความน่าสมเพชและอ่อนแอของฉันเต็มที่เลยนะสิ

              ฉันถูกจินนี่ลากมาที่หลังเวทีพร้อมกันสามคน ป็อบปี้มองฉันแล้วยิ้มเหมือนกับ

เรื่องเมื่อวานนะไม่เคยเกิดขึ้น บางทีเขาอาจจะบุกห้องคนอื่นอยู่แล้วแต่พอดีฉันดันย้ายที่เรียน

และแจ็คพอตว่าเขาดันมาบุกห้องของฉันเลยทำให้เราได้เจอกันอีกก็แค่นั้น

“ได้ยินว่า อยากกลับมาคบกับฉันเหรอ?”

“ทำไมเหรอ?” บ้าจริง ฉันเจ็บจนชาแทบจะไร้ความรู้สึกไปแล้วนะเนี่ยตอนนี้นะ…

“บอกตามตรงนะ ว่าฉันแทบจะจำเธอไม่ได้เลย ไม่นึกว่าเธอจะแต่งตัวแต่งหน้าแบบนี้” ป็อบควง

ไม้ตีกลองในมือไปมาและเลิกคิ้วสูง

“ฉันรับเหตุผลตอนนั้นไม่ได้ ความจริงฉันอยากกลับมาหานายอีกครั้งนั้นแหละ” ฉันบอกและ

มองหน้าเขาไปด้วย แต่นั้นไม่ใช่เหตุหรอกนะก็บอกแล้วไงฉันจะเอาคืน แต่ก็ไม่คิดว่าจินนี่จะเอา

เรื่องเก่าที่ฉันเคยบอกเธอ เอาไปพูดกับป็อบแบบนี้

“นอนกับเพื่อนฉันก่อนสิ ฉันไม่ชอบผู้หญิงจืดชืด”

              ฉันเอียงคอทำหน้าราบเรียบ ในขณะที่ป็อบปี้ทำหน้าสงสัยว่าทำไมฉันถึงไม่

ตอบโต้อะไรเขาไปเลย แต่ก่อนจะมีใครพูดอะไรมากกว่านั้นก็มีมือหนึ่งมาโยกหัวฉันไปมาสอง

สามทีก่อนจะมายืนข้างๆฉันแทน พอหันไปมองก็เห็นว่าเป็นกวินนั้นเอง

             ตาฉันเบีกกว้างขึ้นไม่คิดว่าเขาจะโผล่เข้ามาในสถานการณ์ที่ยุ่งเหยิงแบบนี้อีกแล้ว

“รอนานมั้ย?” กวินดึงบุหรี่ออกจากปากก่อนจะพ่นควันสีขาวออกมาเป็นทางยาว และถามอะไรสัก

อย่างที่ฉันไม่เข้าใจ

“ไป ฉันร้องเพลงเสร็จแล้ว กลับกัน หิวยังฉันจองร้านอาหารร้านโปรดของเธอไว้ด้วย” แล้วเขา

ก็ยังถือเอากระเป๋าของฉันไปถือท่าทางสุภาพบุรุษเต็มที่

“อ่าวป็อบปี้… โทษทีฉันมองไม่เห็นนาย”  และกวินยังทำฉันช๊อกด้วยการโอบไหล่ฉันไปแนบ

ชิดกับอกของเขาด้วย

“กวิน…” ป็อบปี้ครางชื่อคนที่โอบกอดฉันไว้เบาๆ และจ้องหน้าเราสองคนเขม็ง

“นายคงยังไม่รู้ ว่าคนนี้นะเป็นผู้หญิงของฉันนะ” กวินพูดและหยิบเอาหมวกแก๊ปสีแดงเลือดสาด

มาสวมให้ฉันด้วย

“สงคามเรี่มขึ้นแล้วนะป็อบปี้” กวินกระตุกยิ้มที่มุมปากเหมือนที่ฉันเคยเห็นเขาทำประจำ ก่อน

จะรั้งไหล่ฉันให้เดินไปพร้อมกับเขา

“จนกว่าสงคามจะจบ ผู้หญิงคนนี้ยังคงเป็นของฉัน”

             นี่พวกเขากำลังพูดเรื่องอะไรนะ ฉันไม่เข้าใจ…

 

PF PF PF PF PF PF PF PF

อัพตอนใหม่แว้วววต่อไปฟาง

จะอัพเลเวลความร้ายกาจขึ้น

เรื่อยๆ การเอาคืนของฟางเพิ่ง

จะเรี่มต้น? ใครจะเป็นคนคุม

เกมส์กันแน่หว่า(หัวเราะ)

เม้น+โหวต ให้เค้าด้วยนะ

วิจารณ์ได้เต็มที่ แล้วเจอกัน

ตอนหน้าจ้า