Love You My Bad Guy ll❤

             ฉันกลับมาเป็นปกติหลังจากผ่านไปสองอาทิตย์ที่แสนเจ็บปวดนั่น วันนั้นที่ฉันขอ
ร้องให้กวินจูบฉันนะ เขาจูบฉันจริงๆแต่มันก็ไม่ทำให้ตัวฉันลืมผู้ชายใจร้ายคนนั้นได้เลยแม้แต่
นิดเดียว ทำไมกันน่ะทำไมฉันถึงจะยังเชื่อว่าเราสองคนจะได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ฉันไม่
เข้าใจตัวเองเลย และก็ไม่เข้าใจเขามากด้วยว่าเขาต้องการเอาอะไรจากฉัน
“ฟาง! เธอหายไปนานมากฉันนึกว่าเธอเป็นอะไรซะอีก” แก้วอุทานออกมาก่อนจะวิ่งเข้ามาหา
ฉันที่กำลังจะเดินเข้ามาในห้องเรียนอย่างเป็นห่วง
“อ้อ มีเรื่องนิดหน่อยนะ” ฉันบอกแก้วก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้เรียนของตัวเองตามเดิมใน
ห้องนี้มีคนเยอะผิดปกติแหะมีอะไรกันรึเปล่านะ
“คลาสเรียนคนเยอะผิดปกติรึเปล่าน่ะแก้ว” ฉันถามแก้วที่จ้องมองแผลที่ยังมีหลงเหลือ
บนใบหน้าของฉัน มือเรียวยาวของเธอชี้มาที่แผลของฉันเหมือนจะถามอะไรบางอย่าง แต่จน
แล้วจนรอดเธอก็ไม่ยอมพูดมันออกมา
“อ๋อ ฮ่าๆ ก็หมอเข้าเรียนน่ะ” หมอนั้น? ใครกันล่ะในคลาสเรียนนี้ยังมีคนที่ฉันยังไม่รู้จักอีกเหรอ
“เฮ้ แก้วเธอนินทาฉันเหรอ” เสียงที่เรียกแก้วทำให้ฉันและเจ้าของชื่อหันไปมามองมาใหม่ทัน
ที และฉันก็ต้องตาโตขึ้นเมื่อคนที่ยืนพิงประตูนั้นคือกร๊าฟ ผู้ชายที่จะเผาฉันทั้งเป็นวันนั้นไงล่ะ!
“จะบ้าเหรอ ไม่ได้นินทาเลยสักนิด” แก้ววิ่งไปเกาะแขนของกร๊าฟ ก่อนจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขึ้น
ฉันว่าสองคนนี้มีอะไรกันรึเปล่าน่ะ
“มานี่กร๊าฟ… ฉันจะแนะนำเพื่อนให้รู้จัก” แก้วลากกร๊าฟเข้ามาหาฉันพร้อมรอยยิ้มที่ประดับอยู่บน
หน้าไม่จางหาย
           ไม่อยากจะเชื่อเลย นี่มันโลกกลมเกินไปรึเปล่าถึงได้มาเจอผู้ชายคนนี้แถมเขายังรู้จักกับ
แก้วที่เป็นเพื่อนคนเดียวของฉันในมหาลัยแห่งนี้ และยังดูเหมือนสนิทกันมากด้วย
“กร๊าฟนี่ฟางนะเพื่อนใหม่ฉัน” กร๊าฟเขามองฉันที่จ้องหน้าเขาอยู่ตั้งแต่แรก สายตาของเขา
ที่มองมาเหมือนถูกอกถูกใจอะไรสักอย่างที่เห็นฉันอยู่ตรงนี้
“สวัสดีหนูน้อยหมวกแดง” พอเขาบอกแบบนั้นฉันก็ชักสีหน้าใส่เขาทันที ฉันไม่ชอบให้เขา
พูดแบบนั้นและดูเหมือนเขาจะรู้เลยยกมือยอมแพ้ไป
“เฮ้ รู้จักกันด้วยเหรอ” แก้วที่ยืนดูการกระทำของฉันกับกร๊าฟถามขึ้นมาบ้าง สีหน้าของเธอ
ดูไม่ชอบใจนักที่ฉันคุยกับกร๊าฟ
“ก็รู้จักมานิดหน่อยนะ ไม่เอาน่าอย่างหวงฉันไม่เข้าเรื่องสิแก้ว” คำพูดของกร๊าฟที่มีต่อแก้ว
มันช่างเต็มไปด้วยความอ่อนโยนอ่อนหวาน พอมานึกๆดูแล้วก็อดจะอิจฉาเธอไม่ได้น่ะถึงนาย
กร๊าฟนั้นจะดูเลวๆแต่เขาก็ยังรักแก้วอยู่
“ฉันไม่ได้หวงน่ะกร๊าฟ… ฉันแค่สงสัย” แก้วบู้ปากอย่างน่ารักให้กร๊าฟทำเอาคนที่เห็นอดยิ้ม
ตามไม่ได้ รวมถึงฉันคนนี้ด้วย
“ไม่มีอะไรหรอกแก้ว สบายใจได้ฉันไม่ยุ่งกับแฟนเพื่อนแน่ๆ” ฉันบอกเพื่อให้แก้วสบายใจ
แต่ดูเหมือนแก้วจะทำหน้างงแถมหัวเราะร่าออกมาเหมือนกับมันเป็นเรื่องตลกอีก… มันน่า
ขำตรงไหนกัน
“ไม่ใช่นะฟาง ฉันกับกร๊าฟน่ะไม่ได้เป็นอะไรกันหรอก” แก้วฉีกยิ้มกว้างมาให้พร้อมกับลาก
กร๊าฟมานั่งที่โต๊ะเรียนใกล้ๆกับที่นั่งของฉัน
“เหรอ โทษที”
          จากนั้นแก้วก็หันไปสนใจนายกร๊าฟอะไรนั้นแทน ฉันสังเกตเห็นว่ามีสาวๆหลาย
คนพยายามมาตีชี้กร๊าฟ แต่ดูเหมือนแก้วจะขัดขวางกีดกันไม่ให้ใครเข้าใกล้กร๊าฟเด็ดขาด แต่
ดูยังไงๆมันก็เหมือนคู่รักกันมากน่ะ แต่ช่างมันเถอะฉันละสายตาออกจากแก้วและกร๊าฟก่อน
จะหันไปจ้องมือถือของตัวเองมีแมสเชจเข้ามาน่ะจาก กวิน
เฮ้ ไปทานข้าวกันวันนี้เธอต้องบอกทุกอย่างให้ฉันฟัง
ฉันอดทนกับเธอมาสองอาทิตย์แล้วน่ะ
            กวิน…
            ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะกวินเขาช่างเช้าชี้ฉันเหลือเกินตลอดเวลาสอง
อาทิตย์เขาพยายามถามว่าใครทำร้ายฉัน ใครกันที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้บางทีฉันก็รำคาณมากนะ
แต่พอมานึกๆดูว่าเขาเป็นห่วงถึงได้ถาม ความรำคาณในตอนแรกนั้นก็หายไปในพริบตาเลย
 ขอละฉันไม่อยากจำเรื่องนี้แล้วกวินพอแล้วล่ะ
             ฟาง…
              ฉันตอบข้อความเขากลับไปอย่างเสียไม่ได้ก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาเมื่อเห็นว่า
อาจารย์ขึ้นสอนแล้ว ฉันไม่เข้าใจที่อาจารย์สออนเลยแม้แต่นิดเดียวหัวของฉันมันหวนนึกถึงแต่
ป็อบปี้ช้ำไปช้ำมา จนฉันอยากจะความจำเสื่อมไปซะจะได้ไม่ต้องจดจำอะไรให้ต้องปวดใจอีก
              หลังจากเลิกคลาสฉันก็เห็นว่ากวินมารอฉันที่หน้ามหาลัยแล้ว เขาสวมแว่นพร้อม
กับกอดอกยืนพิงที่รถทำให้สาวๆในมหาวิทยาลัยมองกันตามเป็นแถว ก็ไม่แปลกหรอกเขาออก
จะดูดีขนาดนั้นแค่ขยิบตาสาวๆก็คงพากันพร้อมใจกันเทใจให้เขาทันที
“ไง” ฉันเดินเข้าไปหาเขาก่อนจะทักทายเหมือนเคย
               ส่วนกวินหันหน้ามามองฉันก่อนจะถอดแว่นกันแดดที่เขาใส่เอาไว้ออก
“ไม่บอกก็ได้ฉันไม่ห้าม แต่ตอนนี้ไปทานข้าวเถอะหิว!” ฉันขมวดคิ้วขึ้นข้างหนึ่งก่อนจะพยักหน้า
ให้เขาไปแต่ก่อนที่ฉันจะเข้าไปในรถฉันก็เห็นว่าแก้วเรียกฉันอยู่ เลยทำให้ฉันเดินเข้าไปหาเธอ
แทนที่จะขึ้นรถไปกับกวิน
“มีอะไรแก้ว”
“ไปหาอะไรทานกัน อ๊ะแฟนเธอเหรอโทษทีนะไม่นึกว่าเธอจะไปทานข้าวกับแฟนน่ะ” แก้วหัน
ไปมองกวินที่ยิ้มน้อยๆให้เธอ ก่อนจะใช้มือพัดหน้าตัวเองไปมาเพราะความร้อนเกินจะบรรยาย
นี่แทน
“ไปด้วยกันก็ได้น่ะฮะ” เป็นกวินที่เอ่ยชวนแก้วจนทำให้เธอฉีกยิ้มกว้างออกมา
“ไปร้านไหนล่ะเดี๋ยวฉันจะขับรถตาม”
“ตอนแรกว่าจะไปร้านอาหารชันนี่ แต่ว่าตอนนี้ไปร้านสตาร์แถวมหาวิทยาลัยก็ได้น่ะ” กวิน
เสนอพร้อมกับสวมกอดรอบเอวฉันไว้ แต่ก่อนที่ฉันจะผลักเขาออกสายตาก็เลื่อนไปเจอกับจิน
นี่ที่เดินกอดแขนมาพร้อมกับป็อบปี้นั่นแหละฉันถึงได้กอดมือทับมือที่กวินกอดเอวฉันไว้ใน
ตอนแรกนั้น
          ป็อบปี้มองฉันด้วยหางตาก่อนจะเดินผ่านเลยไป… บอกเลยว่าฉันเจ็บหัวใจแทบจะแตก
ละเอียดเมื่อเขาเมีนเฉยใส่ฉันแบบนี้
“ให้ตายสิ ฉันละอิจฉาพวกเธอจริงๆหวานกันจริงๆเลยนะ” แก้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างถูกใจก่อน
จะพากันเดินไปร้านอาหารที่เดิมที่ป็อบปี้ทำเลวกับฉันนะแหละ
           กวินเขาขอเอารถไปเก็บในมหาวิทยาลัยและบอกจะรีบตามมาส่วนแก้วก็โทรศัพท์คุย
จิกๆให้ใครสักคนมาทานข้าวด้วยกัน ฉันไม่รู้หรอกว่าเป็นใครในตอนแรกแต่พอเห็นก็ต้องอ๋อใน
ใจเมื่อคนที่เธอโทรจิกนั้นคือกร๊าฟ
"ให้ตายสิฟาง ฉันนึกว่าเธอไม่มีแฟนซะอีกไม่งั้นฉันเชียร์กร๊าฟให้จีบเธอแล้วน่ะ” คำพูดของ
แก้วทำให้ฉันถอนหายใจออกมายาวๆ เธอคงยังไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เคยทำเรื่องอะไรให้ฉันไม่อย่าง
งั้นเธอจะไม่พูดคำนั้นออกมาแน่ๆ
“งั้นเหรอ…” เสียงของฉันขาดหายไปตัวชะงักกึกเมื่อเห็นคนสองคนเดินเข้ามาในร้าน บ้าจริง
ทำไมต้องมาเจอกันตอนนี้ด้วย ฉันไม่อยากเจอไม่อยากเห็นหัวใจของฉันปวดเหน็บจนจะขาดใจ
ตายซะให้ได้ จินนี่มองมาที่ฉันก่อนจะยิ้มหวานมาให้ แต่ป็อบปี้ไม่แม้แต่จะหันมามองแม้แต่นิด
เดียว
           พอสักทีฟางเธอเจ็บแล้วจำสักทีอย่าไปยุ่งกับหมอนั้นอีก อันนี้ฉันพูดจริงๆน่ะฉันไม่
อยากยุ่งกับเขาอีกต่อไปแล้วไม่อยากยุ่งเลยจริงๆเขาทำให้หัวใจของฉันด้านชามีแต่ความความ
เจ็บปวดและตอนนี้ ฉันก็รู้แล้วว่ายิ่งรั้นก็ยิ่งเจ็บยิ่งเข้าใกล้ก็มีแต่จะยิ่งเสียน้ำตาเพราะคนอย่าง
เขาไม่มีวันที่จะหันกลับมาอีก
“เฮ้ ฟางรอนายมั้ย” กวินที่เดินเข้ามาทักทายฉันก่อนจะชะงักไปชั่วครู่ และปรับสีหน้าเป็นปกติ
ในเวลาต่อมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ฉันเห็นทีไรก็ยังมองว่ามันไม่น่าไว้ใจอยู่ดีนั่นด้วย
 “สั่งอะไรมารึยัง” กวินเดินเข้ามากระชิบข้างๆกูก่อนจะหอมแก้วฉันทีหนึ่ง ไม่รู้เหมือนกันแหะ
ว่าฉันยอมให้กวินหอมแก้มฉันแบบนี้ได้ยังไง อาจจะเป็นเพราะป็อบปี้ที่ไม่สนใจฉันหรือเป็นเพราะ
จินนี่ที่ทำตัวน่าหมั่นไส้นั้นกันแน่นะ
“ยังนะ นั่งสิเลือกให้ด้วยนะนายรู้ใช่มั้ยว่าฉันชอบทานอะไร” ฉันกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะ
แสดงเป็นแฟนที่น่ารักด้วยการชบที่ไหล่ของกวินเมื่อเขาเดินมานั่งข้างๆฉันแล้ว
          สายตาของกร๊าฟมองการกระทำของฉันไม่วางตา ผู้ชายคนนี้ก็อีกคนมองอะไรฉัน
ทำไมนักหนาน่ะหรือจะเพราะว่าเขาเคยบอกว่าเขาจะเอาฉันมาให้ได้ อย่างงั้นเหรอ
“ทานอะไรมั้ยจินนี่ หรือจะเอาสเต็กของโปรดเธอดีล่ะ” เสียงของป็อบปี้ที่พูดกับจินนี่อย่าง
อ่อนหวานนั้นทำให้ฉันหลับตาลงแน่น ทั้งเจ็บใจช้ำใจที่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ยังจ้อง
มองหาแต่เขาอยู่เรื่อยๆ น่าสมเพชจังเลยนะฟาง
“ก็ดีน่ะ…”
         ฉันพยายามไม่สนใจอะไรใครอีกก่อนจะหันไปมองหน้ากวินแค่คนเดียวเลิกมองคน
อื่นแล้วหันมามองกวินดีกว่า จะได้ไม่ต้องเจ็บต้องปวดอะไรอีกแก้วมองมาที่ฉันก่อนจะยิ้มออก
มาเหมือนกำลังหาคำตอบจากสิ่งที่ฉันทำอยู่ เธอไม่ได้คำตอบหรอกแก้วเพราะฉันก็ไม่มีคำ
ตอบให้กับตัวเองเหมือนกันรู้แค่ว่าฉันอยากจะแก้วแค้นอยากระบายออกมาทุกอย่างเท่านั้น
“วันนี้ว่างรึเปล่าละฟาง ฉันอยากจะไปเที่ยวกับเธอน่ะ” กร๊าฟพูดออกมาท่ามกลางความเงียบ
ทำให้ฉันหันไปมองเขาทันที ส่วนอิตากวินก็ได้แต่หัวเราะชอบใจ
“ก็เอาสิ ฉันก็อยากเที่ยวกับนายเหมือนกัน” ในเมื่อเขาขอมาทำไมฉันจะไม่ให้ล่ะจริงมั้ย ฉันยิ้ม
ให้เขาอย่างใสชื่อพร้อมกับจ้องตากร๊าฟเหมือนอยากจะมองให้ทะลุถึงใจเขาบ้าง ว่าตอนนี้ในใจ
ของผู้ชายที่ชื่อกร๊าฟนั้นต้องการอะไร
“ฉันขอตัวแฟนนายสักวันแล้วกันน่ะ กวิน” กร๊าฟหันไปมองกวินบ้างและฉันก็รู้สึกว่าผู้ชายสอง
คนนี้มันมีอะไรที่ค้ายๆกัน รวมถึงเขาคนนั้นด้วย
“ตามสบายเลย” กวินตอบไปอย่างไม่คิดอะไรและมันทำให้ฉันฉุนเล็กน้อยเพราะเขาน่าจะแสดง
ความหึงหวงเล็กๆบ้างก็ได้เพราะยังไงก้ได้ชื่อว่าแฟนกันถึงจะปลอมๆก็เถอะ
“นายหวงฉันสักนิดไม่ได้เหรอไง” ฉันเสแสร้งแกล้งทำน้ำเสียงงอนๆเพราะอิตากวินเนี่ยยอม
ให้ฉันไปกับกร๊าฟง่ายๆ ทำเหมือนกับเรื่องวันนั้นเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วยสักนิดคิดละมันน่าหงุด
หงิดจริงๆ
“เอาน่า กร๊าฟคงไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า ดูท่ามันออกจะถูกอกถูกใจเธอนิ ไม่งอนน่ะ” เขาหัน
มายิ้มสายตาหวานเยิ้มมาให้ ให้ตายสิสายตาแบบนี้สินะถึงได้หาหนูน้อยหมวกแดงมาได้ไว
แบบนี้น่ะ
“ฉันเสียใจแล้วนะ นายไม่ห่วงฉันเลย” และฉันก็ยังจะบ้าตีหน้าเศร้าต่อไปจนทำให้กวินหัวเราะ
ออกมาทันที ชิ มันน่าหัวเราะตรงไหนกัน
“ฉันห่วงเธอทั้งวันเลยนะ ในหัวใจนะ” คำพูดของกวินทำให้ฉันหลุดยิ้มและหัวเราะออกมา อะ
ไรจะแกล้งเป็นแฟนได้เนียนและน้ำเน่าได้ขนาดนี้น่ะตาบ้าเอ้ย
“หวานกันจนฉันอยากจะทำลายความรักซะจริง” เสียงนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกนอกจากอิตา
กร๊าฟที่จ้องฉากสวีทเลี่ยนๆของฉันกับกวินน่ะ
“ทำไม อยากได้เองรึไง” อิตากวินก็ยังจะหาเรื่องพูดต่ออีก
“อื้อ ถ้าคนนั้นคือหนูน้อยฟางตรงนั้นฉันก็เอา…” กร๊าฟพูดกับกวินแต่สายตากับจ้องมาที่
ฉันไม่วางตามันทำให้ตัวฉันมันร้อนวูบรู้สึกถึงรางไม่ดีกำลังจะใกล้เข้ามาแล้วสิ
“ตกลงว่าคืนนี้เธอจะเที่ยวกับฉันรึเปล่า” กร๊าฟถามฉันมาเพื่อย้ำให้แน่ใจอีกที สายตาของ
เขาเหมือนกำลังจะต้องการคำตอบที่พอใจที่สุด อาห้ะฉันก็จะให้คำตอบที่นายพอใจเหมือนกัน
“แน่นอนสิ…”
 
         ฉันรู้สึกว่าตัวเองแต่งตัวได้จัดเต็มมากในวันนี้ แก้วเป็นคนที่อาสาแต่งหน้าให้กับฉัน
เองเธอกรีดอายไลเนอร์ให้ฉันยาวเปี๊ยะตามด้วยลิปสติกสีแดงเลือดนกนั้น ไม่อยากจะบอกว่า
เธอแต่งหน้าได้สวยเริดได้ใจฉันมาก แต่ที่ทำให้เธอมาแต่งหน้าให้ฉันแบบนี้เพราะฉันกำลัง
จะไปเที่ยวกับกร๊าฟผู้หญิงที่จะควงหมอนั้นต้องเริดๆเข้าไว้ ตัวฉันก็บ้าเองเหมือนกันที่เลือก
เอาชุดเกาะอกสีแดงที่สั้นแค่ระดับต้นขา
            สายตาของคนในผับมองฉันที่เกาะแขนของกร๊าฟไว้เป็นตาเดียว ไม่ต้องบอกก็รู้
ว่าอิจฉาฉันไม่มากก็น้อย ทุกคนก็มองหน้าฉันเหมือนรู้จักดีเพราะนี่คือคลับหรูที่ฉันถูกพิทพา
มาและในตอนนั้นที่ฉันรู้ตัวว่าตัวเองเข้ามายุ่งวุ่นวายในเกม Rabbit Doubt ที่แสนโกหก
หลอกลวงนั้นจนถอยออกมาไม่ได้แล้ว มันยากที่จะถอนตัวเหมือนกับหัวใจของฉันที่มันยาก
จะลบป็อบปี้ออกจากหัวใจได้เช่นกัน
“วันนี้เธอสวยนะ ไม่เหมือนยัยผีเน่าในวันนั้นเลย” ฉันมองหน้ากร๊าฟฉุนๆ นี่เขากล้าพูดมาได้
ไงว่าร่างเน่าๆแต่จะว่าก็ว่าเถอะ ตอนนั้นฉันก็เหมือนผีเน่าจริงๆเพราะร่างกายฉันมันเกินที่จะบอก
ว่าเป็นมนุษย์
“พูดให้ดีๆหน่อยเถอะ” ฉันบอกกร๊าฟพลางกวาดสายตามองไปรอบๆบ้าง แต่ก่อนฉันเคย
ตำหนิผู้หญิงจำพวกนี้ว่าไม่รักตัวเองจนตอนนี้ฉันก็ต้องมาด่าตัวเองว่าฉันก็ไม่รักตัวเองเหมือน
กันแล้วละ
           มันทำให้ฉันอดที่จะคิดไม่ได้ว่าฉันทำแบบนี้เพื่ออะไรกัน ฉันประชดตัวเองและไม่
เห็นคุณค่าของตัวเองแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหนกันนะ
“ฉันพาเธอมาดูอะไรสนุกๆน่ะ” เขากระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างไม่น่าไว้ใจก่อนจะกวาดสายตา
มองหาอะไรสักอย่าง แล้วที่เขาบอกว่าสนุกๆมันคืออะไรกัน
“อ่าเจอแล้วล่ะ” เขาว่าแล้วดึงมือฉันเข้าไปดู
        ที่นั่นมีเสียงเอะอะโวยวายดังมากแถมมีคนรุมเยอะด้วยฉันไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร แต่ที่
แน่ๆฉันคิดว่ามันไม่ดีนักหรอกเสียงแก้วที่กระจัดกระจายตกแตกมันทำให้ฉันยิ่งอยากรู้ว่ามันคืออะ
ไร ทุกคนที่เห็นกร๊าฟเดินมาก็ต่างพากันเดินถอยห่างให้เขาเดินไปแต่โดยดี และฉันก็ต้องตก
ใจวูบเมื่อสิ่งที่ทุกคนพากันห้อมล้อมดูในตอนแรกคืออะไร
          ป็อบปี้ที่ถูกผู้ชายสี่ห้าคนกระทืบจนมองแทบไม่ออกว่านั้นคือเขารึเปล่า ท่าทางเขาดู
ทรมานจนฉันอยากจะเข้ากอดและอ้อนวอนอย่าได้ทำอะไรเขาเลยแต่อีกใจหนึ่งฉันก็คิดว่ามันสม
ควรแล้วที่เขาโดนแบบนั้น ทุกอย่างมันตีวนในสมองของฉันทั้งสับสนทั้งใจสั่นและยิ่งไปกว่านั้น
ฉันขยับขาไม่ได้
         กร๊าฟมือโอบกอดฉันไว้มองไปที่ป็อบ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลออกมาตา
ของฉันจ้องมองเขาไม่หลบไปไหนถึงแม้ว่าไม่อยากจะดูภาพที่เห็นแค่ไหนก็ตามจนแล้วจนรอดฉัน
ก็ได้แต่ยืนแข็งทื่อมองเขาอยู่ตรงนั้น เราสองคนสบสายตากันแวบหนึ่งก่อนที่ฉันจะเบือนหน้าหนี
ไปอีกทาง
“ไง ไม่รู้รึไงว่าอย่าบุกมาคนเดียวนะ” กร๊าฟบอกด้วยน้ำเสียงที่สะใจแปลกๆพร้อมหัวเสียงหัว
เราะที่ดูโรคจิตนั้นด้วย  
          กร๊าฟใช้เท้าของเขาแตะเข้าไปที่ท้องของป็อบปี้จนเขากระอักเลือดออกมา และมัน
ทำให้ฉันตกใจอยู่ไม่น้อย
“นายเห็นใช่มั้ย? ผู้หญิงคนนี้น่ะ” กร๊าฟเลื่อนสายตามามองฉันที่ทำตัวไม่ถูกอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว
ก่อนจะหันไปมองป็อบปี้อีกครั้ง
          ป็อบปี้ยันตัวเองให้ลุกขึ้นพลางเช็ดเลือดที่มุมปาก ก่อนจะกระตุกยิ้มออกมาตามแบบ
ที่เขาเคยเป็น
“แล้วยังไง ทำไมฉันต้องแคร์…” คำพูดของเขาทำให้ฉันแทบจะล้มทั้งยืน เขาไม่เคยที่จะสน
ใจฉันเลยแม้แต่นิดเดียว หัวใจของฉันเหมือนกระดาษเก่าๆที่ถูกกรีดจนไม่เหลือคาบเดิมเต็มทน
           กร๊าฟยักไหลก่อนจะปล่อยมือของจากไหล่ฉัน และฉันก็คงจะไม่ทนให้ป็อบปี้พูดจา
ทำร้ายจิตใจตัวเองอีกต่อไป ฉันเดินออกมาจากคลับหรูอย่างหมดแรงน้ำตาไหลพรากออกมาอีก
ครั้งอย่างน่าสมเพช ในหัวของฉันมันมีแต่คำว่า ทำไม ทำไมฉันทน ทนอยู่ตลอดเวลา ทำไม
ต้องเป็นฉันที่ทุรนทุรายอยู่คนเดียวแบบนี้ ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ
“อ๊ะ…” และก่อนที่ฉันจะหยิบโทรศัพท์เพื่อที่จะโทรหากวินให้มารับแขนของฉันก็ถูกกระชาก
อย่างแรงจนมือถือกระเด็นไปไหนก็ไม่รู้
         ป็อบปี้…
“เธอทำแบบนั้นทำไม!” เขาบีบข้อมือของฉันแน่นพลางพูดเสียงเข้มอย่างไม่สบอารมณ์เท่า
ไหร่ แล้วไงล่ะเขามีสิทธิ์อะไรล่ะ
“ทำอะไรล่ะ” ฉันตีหน้าชื่อมองเขาด้วยท่าทางที่เฉยชาแต่ใครจะรู้ว่าหัวใจของฉันตอนนี้มัน
เต้นโครมคามไปกันใหญ่แล้ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือดและอยากจะถามเขาเหลือเกิน
ว่าเขาไปทำอะไรมาถึงได้โดนช้อมขนาดนั้น แต่ฉันก็พูดไม่ออกสักคำเดียวนอกจากทำท่า
ทางอวดเก่งใส่เขา
“เธอไปอยู่กับไอ้กร๊าฟได้ไง จะประชดรึไง!” ยิ่งเขาอารมณ์เสียเขาก็ยิ่งออกแรงบีบแขนฉันมาก
ขึ้นเท่านั้นจนทำให้ฉันนิ่วหน้าเพราะความเจ็บปวด
“ประชดอะไรเหรอป็อบ ฉันไม่ได้ประชดอะไรนายเลย นายมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ” ฉันแสยะยิ้ม
ให้เขาและเห็นว่าป็อบชะงักไป สายตาของเขาจ้องมองฉันอย่างไม่เชื่อสายตา
“แล้วเรื่องของเรา วันนั้นล่ะ”
“เหรอ วันไหนเหรออ้อถ้าหมายถึงเรื่องที่นายนอนกับฉันน่ะ ฉันจะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้ว
กันน่ะ” ใช่ เธอต้องทำได้ฟางอย่าให้เขาได้ทำร้ายเธอฝ่ายเดียวสิ
“ฟาง!!” เขามองฉันอย่างโกรธๆและฉันก็มองเขาอย่างไม่ยอมแพ้เหมือนกัน เอาสิให้มันรู้ไป
เลยว่าฉันจะทำให้นายเจ็บบ้างไม่ได้น่ะ
“ทำไมล่ะ นายอาจจะคิดว่านายมีค่าแต่เปล่าเลยป็อบ…” ฉันยิ้มที่มุมปากและเห็นว่าเขาเงียบ
ไปฉันเลยพูดต่อ
“เคยมีคนคนหนึ่งที่ทำให้ฉันเจ็บเจียนตาย ฉันโกรธและเกลียดมาก” ฉันเรี่มเล่าให้เขาฟังบ้าง
และป็อบปี้ก็ทำท่าเหมือนไม่เข้าใจที่ฉันบอก
“คนนั้นเขาทำให้ฉันเสียใจร้องไห้มากกว่านายอีก และฉันก็ไม่เคยลืมเขาได้เลย…” 
 
PF PF PF PF PF PF PF PF
ป็อบปี้มันก็น่าหมั่นไส้
เหมือนเดิมนั้นแหละโดน
แค่นั้นยังไม่พอจริงมั้ยค่ะ(หัวเราะ)
ใครอยากเห็นน้ำตาของป็อบปี้บ้าง
ฮ่าๆ ปมมันจะคายไปทีละนิดๆนะค่ะ
เม้นโหวตจ้า แล้วเจอกันตอนหน้า
จุบุจุบุ