Music love final chapter

 
 
 
 
 
        "อะไรคะเนี่ย!"ฟางสะดุ้งเมื่อพบกระดาษบางๆแผ่นใหญ่ถูกยื่นมาตรงหน้าเธอ และเมื่อหัน
ไปหาบุคคลที่ยื่นก็พบว่าเป็นเจ้านายจอมเนี้ยบของเธอนั่นเอง
 
        "ก็แบบสวนที่ผมบอกว่าจะออกแบบเองไง"ป๊อปปี้วางกระดาษลงตรงหน้าฟางก่อนจะนั่งลง
บนเก้าอี้ข้างๆฟาง "มันอาจจะดูไม่เพอร์เฟ็คนะ ยังไงก็ฝากคุณไปปรับปรุงด้วย"ป๊อปปี้ชะเง้อหน้า
เข้ามาใกล้ฟางเรื่อยๆ ทำเอาหญิงสาวใจเต้นรัว
 
 
       "เอ๊ะ! สวนนี้จะเอาแต่ดอกกุหลาบขาวหรอคะ ไม่ใช้ดอกไม้ชนิดอื่นบ้างหรอ"ฟางทักเมื่ออ่าน
ข้อความข้างกระดาษที่มีเนื้อความทำนองกำชับว่าให้ใช้ดอกไม้ชนิดนี้ชนิดเดียวเท่านั้น
 
       "ไม่เด็ดขาด!"ป๊อปปี้ตอบด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีมากนัก "ทำไมล่ะคะ คุณรู้สึกพิเศษอะไรกับมัน
มากเลยหรอ"ฟางเอียงคอเล็กน้อยแล้วมองหน้าของป๊อปปี้ที่หลบสายตาเธออยู่
 
       "ชั้น...ชั้นเห็นว่าความหมายมันดีน่ะ ดอกนี้มันหมายถึงความรักอันบริสุทธิ์เลยนะ"ป๊อปปี้ลุก
ยืนก่อนจะหันหลังหลบ "ความรักอันบริสุทธิ์งั้นหรอ"ฟางคิดในใจ
 
 
       "ทำไมเธอถึงชอบดอกกุหลบขาวล่ะฟาง"เด็กชายป๊อปปี้เอ่ยถามสาวน้อยที่เดินอยู่ข้างๆเขา
"เราคิดว่าความหมายมันดีนะ เราชอบความหมายมันมากเลยล่ะ"เด็กหญิงฟางตอบผุ้ถาม
 
       "ความหมาย...แล้วมันมีความหมายว่าอะไรหรอ"ป๊อปปี้ยังคงถามไม่หยุด แล้วหยุดเดินเมื่อ
เห็นฟางชะงักแล้วตาลอยมองบนฟ้า
 
       "มันหมายถึง...ความรักอันบริสุทธิ์"ฟางยิ้มอย่างไร้เหตุผลพลางกอดดอกกุหลาบขาวในมือ
ไว้แน่นจนป๊อปปี้แอบยิ้มกับความสดใสที่เต็มไปด้วยความน่ารักของเธอ
 
 
       "ยังไงก็ไม่ได้เด็ดขาด"ป๊อปปี้หันมาตอบกลับฟางอย่างใจกล้า "ค่ะ"ฟางตอบแล้วยิ้มเขิน
"แล้วที่สำคัญ ผลงานชิ้นนี้ต้องออกมาเสร็จให้เร็วที่สุดล่ะ"ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะรีบเดินหนี
 
 
       "ป๊อปคะ!"เสียงพิมเจื้อยแจ้วมาทำให้ป๊อปปี้ที่กำลังเดินหนีต้องหยุดชะงัก "อยู่นี่นี่เอง พิมหา
ปีอปตั้งนานเลยรู้มั้ย"พิมเดินเอาเซ็ทอาหารเช้าไปวางบนโต๊ะที่มีงานของฟางวางอยู่
 
       "พิมตามหาผมทำไม"ป๊อปปี้ตอบเสียงเอื่อย "พิมทำอาหารเช้ามาให้ป๊อปน่ะคะ ป๊อปนั่งทาน
ก่อนสิคะ"พพิมเลื่อนเก้าอี้นั่งลงโดยจ้องป๊อปปี้ไม่ละสายตา
 
       "พิมทานกับคุณฟางไปเถอะ ป๊อปไม่หิวแล้วก็มีงานให้ทำเยอะแยะเลย"ป๊อปปี้พร้อมเดินหนี
แต่ต้องชะงักอีกครั้งเปิดเผยร่างหญิงสาวมายืนขวางป๊อปปี้
 
       "ทำไมล่ะ ว่าที่ภรรยาในอนาคตของคุณอุตส่าห์แหกขี้ตาตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าให้คุณ แล้ว
คุณจะใจจืดใจดำกับเธอได้ขนาดนี้เลยหรอ"มายด์เดินเข้ามาขวางป๊อปปี้พร้อมเหล่ตาไปมองฟาง
 
       "นี่คุณ! คุณจะมาบังคับผมเรื่องอะไร ผมให้คุณมาอยู่ที่นี่ได้ในฐานะพี่สาวคุณพิมนะ ไม่ใช่ให้
มา กำหนดชีวิตผม"ป๊อปปี้ทำตาขวางใส่มายด์
 
       "ชั้นไม่ได้มาบังคับค่ะ ชั้นมาพิสูจน์ความสมควรเป็นว่าที่สามีของยัยพิมในตัวคุณเท่านั้น"
มายด์ลอยหน้าลอยใส่ "ผมไม่มีเวลามาเถียงเรื่องไร้สาระแบบนี้หรอก ขอตัว!!"ป๊อปปี้ใช้ไหล่ดัน
มายด์ออก
 
       "คุณฟาง!! ตามผมไปที่ริมทะเลด้วยนะ"ป๊อปปี้หันมาบอกฟางก่อนจะค้อนใส่มายด์แล้วเดิน
หนีไปด้วยความฉุน "คุณฟาง!"พิมคว้ามือฟางที่เก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้วไว้
 
       "ฟางเข้าใจคุณพิมนะคะแต่ว่าคุณภาณุเค้าก็เป็นเจ้านายของฟางเหมือนกัน"ฟางตอบพิมที่
ทำท่าเหมือนกับจะร้องไห้และไม่ยอมให้เธอไปหาป๊อปปี้ตามคำขอของป๊อปปี้
 
       "เอาอย่างนี้นะคะ"ฟางดึงมือพิมออก "เดี๋ยวฟางจะช่วยคุยกับคุณภาณุเค้าให้ ถ้าทำได้นะคะ"
ฟางตอบก่อนจะรีบวิ่งตามป๊อปปี้ที่เดินไปอย่างรวดเร็ว
 
 
 
 
 
       "เดี๋ยวสิคะ รอฟางก่อน"ฟางที่หอบของพะรุงพะรังก็รีบเรียกป๊อปปี้ให้หยุด "คุณเป็นอะไรคะ
เรื่องธรรมดาๆแบบนี้คุณไม่น่าจะมาโกรธพี่สาวคุณพิมเค้าเลย"ฟางที่ตามทันก็รีบถามป๊อปปี้ที่หยุด
เดิน
 
       "ก็คุณจำไม่ได้รึไง!!ว่ายัยนั่นมันทะ..."ป๊อปปี้เอ่ยออกมาอย่างผิดปกติ "ว่าไงนะคะ ใคร ทำ
อะไร"ฟางเริ่มงงกับสิ่งที่เค้าเอ่ยออกมา
 
       "ช่างเถอะ! เอาเป็นว่าผมอารมณ์ไม่ดีมากเลยตอนนี้"ป๊อปปี้ตอบกลับแล้วยืนเท้าเอวคิ้ว
ขมวด "แต่คุณก็ไม่นาทำกับคุณพิมแบบนั้นนะคะ"ฟางเอ่ยทักออกมาอย่างฝืนใจ
 
       "คุณหมายถึงอะไร"ป๊อปปี้มองหน้าฟางพร้อมทำหน้าดุดันทำเอาเธอเริ่มกลัวเขาซะแล้ว 
"ชั้นแค่คิดว่า...ที่คุณไม่ทานอาหารของคุณพิมมันน่าเกียจมากไปนะคะ"ฟางไม่ยอมสบตาของเขา
 
       "แค่อาหารมื้อเดียว มันจะอะไรขนาดนั้น"ป๊อปปี้รำพึงรำพันออกมา "อาหารมื้อเดียวที่คนทำ
เค้าตั้งใจแล้วใส่ใจทำลงไปน่ะ มันมีค่ามากนะคะ"ฟางจ้องป๊อปปี้ตาเขม็งด้วยความโกรธแทนลูก
ผู้หญิงที่ถูกผู้ชายคิดน้อยตอบแบบนี้
 
       "ถ้าชั้นเป็นคุณพิมแล้วคุณทำร้ายจิตใจกันแบบนี้ชั้นก็จะไม่คุยกับคุณเลยด้วยซ้ำ"ฟางตะคอก
"แล้วทำไมคุณจะต้องโกรธผมขนาดน้นด้วยล่ะครับ"ป๊อปปี้คว้าแขนฟางชูขึ้น
 
       "ก็ชั้นเกลียดคนให้ความหวังน่ะสิ!!"ฟางหลับตาพูดสิ่งที่ใจอยากบอกออกไป "หึ! คุณก็เข้า
ใจแค่พิมเค้าคนเดียวแหละ แล้วคุณล่ะเข้าใจผมบ้างมั้ย"ป๊อปปี้มองตาฟางอย่างไม่ละวาง
 
       "เข้าใจสิ!! ชั้นเข้าใจว่าคุณน่ะมันนิสัยไม่ดี ชอบทำร้ายผู้หญิงที่รักคุณมากๆ ไม่มีความเป็น
สุภาพบุรุษเอาซะเลย"ฟางจ้องกลับตาเขม็ง
 
       "แล้วคุณรู้มั้ยทำไมผมต้องทำแบบนั้น"ป๊อปปี้ตอบกลับทำให้ฟางเริ่มเงียบลง "เพราะว่าผม
ไม่ได้รักพิมไงล่ะ ผมมีคนที่ผมรักแล้ว คุณได้ยินมั้ย!!"ป๊อปปี้พูดกรอกหูฟางทำเอาฟางใจชื้นขึ้น
 
       "คนที่คุณรัก ใครล่ะ คุณกล้าพูดออกมามั้ย"ฟางแสร้งทำเป็นโกรธ "นั่นมันก็เรื่องของชั้น
เธอไม่ต้องมายุ่ง!!"ป๊อปปี้สะบัดมือที่จับฟางไว้แน่นออกจนเกิดเป็นรอยช้ำเล็กๆ
 
       "มีหน้าที่ทำงานก็ทำไป เธอเลิกมายุ่งเรื่องของผมได้แล้ว"ป๊อปปี้หันหน้าหนีเพื่อหลบสายตา
อันน่าสงสารของเธอ "ค่ะ...ต่อไปนี้ชั้นจะไม่มายุ่งเรื่องของคุณอีกเลย"ฟางน้ำตาไหลก่อนจะรีบ
เดินกลับที่พักของตนเองที่ป๊อปปี้ได้จัดสรรให้
 
 
 
 
 
 
 
 
          "โอเคๆ ขอบใจแกมากนะฟาง ยังไงถ้าชั้นดูใจพี่เค้าเสร็จแล้วชั้นจะรีบกลับไปทำงานแล้ว
กัน"แก้ววางสายจากฟางพลางน้ำตาไหลแล้วรีบตรงปรี่ไปที่โรงพยาบาลในกรุงเทพด้วยความรีบ
 
 
          "เอ่อ...คุณหมอคะ พี่จองเบเป็นยังไงบ้างคะ"แก้วถามหมอที่เพิ่งออกมาจากห้องพักคน
ไข้แบบพิเศษอย่างร้อนใจ
 
          "ตอนนี้คนไข้อาการหนักขึ้นเรื่อยๆจนน่าเป็นห่วง หมอคิดว่าคงเหลือเวลาของเค้าอีกไม่
ถึงหนึ่งอาทิตย์แล้วล่ะครับ"หมอตอบทำให้แก้วเริ่มขาอ่อนแรงลง
 
          "หมอหมายความว่าไงคะ"แก้วยังคงฝืนใจถามต่อ "หมอคิดว่าเราน่าจะถอดเครื่องช่วย
หายใจออกเลยดีกว่าครับ เพราะร่างกายเค้าก็ไม่สู้แล้ว ถ้ายื้อไว้ก็เหมือนกับเราเป็นคนทำให้เค้า
ทรมาน ปล่อยให้เค้าจากไปอย่างสบายเถอะครับ"หมอตอบมาทำให้แก้วล้มลงโดยมีธามไทที่ตาม
มาช่วยพยุง
 
          "เข้าไปดูใจพี่เค้าเถอะพี่แก้ว เรายื้อเค้าไม่ได้แล้วนะ"ธามไทปลอบพลางพยุงแก้วให้ลุก
เข้าไปในห้องโดยที่ตัวเองก็แอบเศร้าเช่นกัน
 
          
 
          "พี่จองเบ ฮืออ"แก้วเดินเข้าไปจับมือผู้เป็นที่รักของเธอไว้ "พี่จองเบจะไม่สู้อีกครั้งเพื่อเรา
หรอ พี่รู้มั้ยว่ามันเสียใจแค่ไหนที่แก้วต้องยอมให้พี่จากไป"แก้วมองตาของจองเบที่หลับเริ่มมีน้ำ
ไหลออกมาราวกับรับรู้ความรู้สึกของเธอ
 
          "ถ้าพี่อยากไปแก้วก็จะปล่อยพี่ เพราะฉะนั้นพี่ไม่ต้องห่วงแก้วแล้วนะ แก้วจะไม่อ่อนแอ
อีกแล้ว แก้วจะมีชีวิตที่สดใสเหมือนกับตอนที่อยู่กับพี่ แม้มันจะเป็นกาารข่มใจตัวเองก็ตาม"แก้ว
ยังคงร้องไห้ไม่หยุดพร้อมกับบีบมือจองเบแรงขึ้น
 
          "แก้วสัญญา..." "ตี้ดดดดดดด"สิ้นสุดคำสุดท้ายของแก้ว เครื่องวัดชีพพจรของจองเบก็
ดังยาวติดกันพร้อมกับเส้นตรงที่ปรากฏไว้เพื่อแสดงว่าดวงใจของเขาหยุดเต้นไปแล้ว...
 
          "ไม่!!!!!"แก้วที่รู้ว่าเธอได้เสียคนรักไปแล้วก็ร้องออกมาทำให้บรรยาอึมครึมและเงียบสงัด
แฝงไปด้วยความเสียใจของแก้วที่มีให้กับเขาผู้นี้
 
 
 
 
 
 
          "อะไรนะฟาง!! ที่แก้วไม่รับรักโทโมะเพราะว่าแก้วมีคนรักแล้วงั้นหรอ"โทโมะร้องออก
เมื่อได้ฟังเรื่องราวของแก้วจากฟางที่กำลังทายานวดบริเวณแขนของตังเองอยู่
 
          "ใช่! ชั้นคิดว่า...นายคงต้องรออีกนานเลยนะกว่าจะได้คำตอบที่นายควรได้รับ เพราะแก้ว
เป็นคนรักเดียวเหมือนกับนกนั่นแหละ"ฟางอธิบายต่อ
 
          "แล้วตอนนี้เค้ากำลังไปที่โรงพยาบาลในกรุงเทพ เพราะต้องการที่จะไปดูใจแฟนของเค้า
เป็นครั้งสุดท้ายงั้นสินะ"โทโมะสันนิษฐาน
 
          "ก็ใช่อีก..."ฟางตอบ "ทำไมเค้าถึงไปอยู่โรงพยาบาลได้ล่ะ เป็นโรคอะไรงั้นหรอ"โทโมะ
เริ่มซักไซร้มากขึ้น
 
          "ไม่ได้เป็นโรคหรอกแต่เค้าโดนรถชนน่ะ กลายเป็นเจ้าชายนิทราอยู่หลายเดือนเลย นาย
เองก็ไม่ได้สังเกตุงั้นสิว่าทุกครั้งที่แก้วเลิกงานก่อนเวลาไปเพราะอะไร"ฟางตอบคำถามพลางวาง
ปริศนาให้โทโมะเริ่มอยากรู้
 
          "ทุกครั้งที่แก้วออกจากงานก่อนเวลา ก็เพราะว่ามันมักจะมีโทรศัพท์จากโรงพยาบาลมา
รายงานว่าหัวใจของแฟนแก้วหยุดเต้น ต้องปั๊มหัวใจ แก้วเลยต้องไปๆมาๆอยู่บ่อยครั้ง"ฟางอธิบาย
ทำให้โทโมเริ่มเห็นใจ
 
 
          "เอาเป็นว่าโทโมะกลับไปคิดอะไรเพื่อให้กำลังใจแก้วที่บ้านพักก่อนนะ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้
ค่อยคุยกัน"โทโมะกล่าวลาเมื่อเริ่มที่จะรับฟังไม่ไหว
 
 
 
       "สองคนนี้จะยังไงกันแน่นะ ชั้นชักจะเห็นใจแล้วสิ"ฟางบ่นกับตัวเองแล้วเริ่มนึกไปเรื่องอื่น
 
 
                      "มีหน้าที่ทำงานก็ทำไป เธอเลิกมายุ่งเรื่องของชั้นได้แล้ว"
 
            "คิดว่าเรื่องของนายสำคัญมารึไง กะอีแค่เรื่องความรักของนายแค่นี้ ชั้นไม่อยากยุ่งนัก
หรอก"ฟางบ่นพลางลูบแขนบริเวณที่ป๊อปปี้กำไว้แน่น
 
 
                    "เพราะว่าผมไม่ได้รักพิมไงล่ะ ผมมีคนที่ผมรักแล้ว คุณได้ยินมั้ย!!"
 
            "นี่!ยัยฟาง จะไปคิดอะไรกันนักกันหนากับเรื่องนี้ ยังไงคนที่เค้ารักก็ไม่ใช่เราหรอกน่า
เรามันก็แค่คนที่เค้าเพิ่งรู้จักเอง อย่าไปสำคัญตัวเลย"ฟางปลอบตัวเองที่น้ำตาไหลออกมาช้าๆ