Music love final chapter

 
 
 
 
 
          "นี่ยัยฟาง แกจะนั่งเหม่อลอยอะไรตั้งนมนาน ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะสิ จะได้รีบๆกลับไปเก็บ
ของที่รีสอร์ท"แก้วยื่นเสื้อผ้าให้ฟางที่นั่งเหม่อมาตั้งแต่วันที่ป๊อปปี้หนีไปซึ่งผ่านมา 2-3 วันแล้วแต่
เขาก็ไม่มาหาเธอเลย
 
          "ฟางกำลังนึกถึงคุณภาณุเค้าอยู่ใช่มั้ย"พิชชี่เดินเข้ามาเสริมแก้วพร้อมทำท่าทีเหนื่อยใจ
"คิดถึง...หึ! ทำไมฟางต้องไปคิดถึงผู้ชายคนนั้นด้วย ทั้งๆที่ฟางเลือกที่จะปล่อยเค้าไปเองแท้ๆ"
ฟางถอนหายใจพร้อมดึงชุดมาจากแก้ว
 
          "อื้มม ก็ดีแล้วล่ะ เพราะถึงยังไงพิชก็คงช่วยฟางไม่ได้เหมือนครั้งก่อนๆแล้ว"พิชชี่พิชชี่ยิ้ม
แต่แอบกังวลใจเล็กๆเพราะเขาเองก็รักฟางไม่แพ้ป๊อปปี้เพียงแค่ฟางไม่รักเขาเหมือนป๊อปปี้เท่านั้น
 
          "ไม่ต้องกังวลนะพิช ฟางไม่หวนกลับแล้วล่ะ"ฟางแตะไหล่พิชชี่เบาๆก่อนจะรีบเดินตรงดิ่ง
ไปที่ห้องน้ำด้วยความเร็ว ทำให้แก้วและโทโมะมองหน้ากันเหมือนรู้ใจ
 
          "แก้วว่าฟางจะทำได้ป่ะ"โทโมะเดินมาโอบเอวอนาคตภรรยาสาวของเขาพร้อมคิ้วขมวด
กันเล็กน้อย "คนอย่างยัยฟางน่ะหรอจะทำได้"แก้วพูดเป็นนัยแต่โทโมะกลับเข้าใจดี
 
          
          
           "ไม่นะยัยฟาง แกห้มใจอ่อนเด็ดขาด หมอนั่นทำไม่ดีกับเราก่อน ห้ามกลับไปคืนดีง่ายๆ
เด็ดขาด แต่...อย่างน้อยๆก็ขอให้ได้เล่นตัวหน่อยก็ได้มั้ง"ฟางที่เดินเข้าห้องน้ำมาก็มาหยุดอยู่หน้า
กระจกพร้อมพูดกับตัวเอง
 
           "หรือว่าเราจะผิดจริงๆ...ไม่ๆๆ!! อย่าไปอ่อนข้อให้เค้าเด็ดขาดเลยนะ"ฟางตบหน้าตัว
เองเบาๆก่อนจะไปจัดการกับตัวเองทันทีที่เริ่มพอมีสติ
 
           
 
                         
 
                                            แอ๊ดดดดดดดดด
             เสียงความฝืดของประตูห้องนำดังของทำให้คนในห้องมองกันเป็นสายตาเดียวกัน
 
 
          "อ้าว! พี่ฟางออกมาพอดีเลย เฟย์เอาดอกกุหลาบขาวมาฝากค่ะ"เฟย์ที่มาเยี่ยมฟางทุกวัน
ตั้งแต่เธอออกจกโรงพยาบาลแถมยังเอาช่อดอกกุหลาบขาวมาให้ฟางทุกครั้งด้วย
 
          "ขอบคุณนะคะ ว่าแต่...เฟย์มาเยี่ยมพี่อย่างนี้ไม่เบื่อบ้างหรอคะ ช่อดอกไม้นี้ก็คงแพงน่าดู
เปลืองแย่เลยนะคะ"ฟางสูดดมดอกกุกลาบในมือพลางมองหาคนๆเดิมที่เธอมองหาทุกครั้งเวลที่
เฟย์มา แต่ก็เหมือนเดิม...ไม่เห็นแม้แต่เงา
 
          "ไม่ลำบากหรอกค่ะพี่ฟาง เฟย์เต็มใจซะด้วย เอ่อ...พี่ฟางมองหาอะไรหรอคะ"เฟย์ที่ยิ้มก็
เริ่มถามฟางที่ชะเง้อมองหาอะไรบางอย่าง
 
          "ปะ...ป่าวค่ะ ไม่ได้มองหาอะไรทั้งนั้น ไม่ได้มองหาพี่ชายก็เฟย์ด้วย เพราะว่าพี่ไม่ได้คิด
ถึงเค้าซักนิด แล้วก็ไม่ได้หวังให้เค้ามาง้อด้วยค่ะ"ฟางหลุดปากอย่างไม่รู้ตัว
 
          "อ๋อ! มองหาพี่ป๊อปนี่เอง พี่ป๊อปไม่ได้มาหรอกค่ะ"เฟย์ยิ้มมกับท่าทีของฟางก่อนจะหลุด
หัวเราะออกมาพร้อมกับคนอื่นๆในห้อง "นี่ยัยฟาง ไม่มีใครเค้าคิดหรอกว่าแกมองหาใคร"แก้วท้วง
"ฟางร้อนตัวเองเลยนะเนี่ย"โทโมะเสริมภรรยา
 
          "ปะ...ป่าวซะหน่อย พวกแกนิ่"ฟางหน้าบูดทันทีก่อนจะสำรวจช่อดอกไม้เหมือนครั้งก่อนๆ
ที่เคยทำแต่ตอนนี้มนผิดปกติไปเมื่อเธอพบกระดาษบางพร้อมกับโน้ตที่ติดอยู่กับช่อ
 
          "นี่มันอะไรเนี่ย 'กุหลาบขาว...ตัวแทนแห่งความรักอันบริสุทธิ์' มันหมายความว่าไงอ่ะ 
เฟย์เป็นคนเตี๊ยมมาหรอ"ฟางถามทันทีเมื่ออ่านโน้ตจบเพราะเธอเริ่มคุ้นเหมือนกับเคยบอกใครไป
เช่นนี้มาก่อน
 
          "เปิดดูกระดาษนั่นก่อนสิคะ"เฟย์ชี้ไปที่กระดาษขนาดเท่า A4 ทำให้ฟางรีบเปิดดูก็พบ
เพลงที่ป๊อปปี้แต่งให้เธอที่ถูกซีร็อกมาเพราะสังเกตได้จากความไม่ยู่ยี่ของกระดาษ
 
          "หมายความว่ายังไงกันคะน้องเฟย์ พี่งงไม่หมดแล้วนะ"ฟางแกล้งทำเหมือนอารมณ์ขุ่นมัว
แต่ใจจริงเธอแอบดีใจเพราคิดว่าป๊อปปี้คงต้องเซอร์ไพร์สง้อเธอแน่ๆ
 
          "เอาจริงๆเลยมั้ยคะ"เฟย์ท้วงขึ้นทำให้ฟางหันขวับไปมองด้วยสายตาที่พยายามจะเค้นเอา
ความจริงจากตัวเฟย์ "คือ...เฟย์จะบอกว่าพี่ป๊อปเค้ามีเซอร์ไพร์สให้พี่ฟางที่ดาดฟ้าน่ะค่ะ"เฟย์ยิ้ม
เขินแทนฟาง
 
          "พี่ฟางต้องไปให้ได้นะคะ"เฟยรบเร้าฟาง "ทำไมล่ะเฟย์ เราทั้งคู่ไม่ได้อยากเห็นหน้ากัน
พี่จะไปทำไมให้เปลืองเวลาความสุข"ฟางนั่งลงบนเตียงพร้อมหน้าบู้บี้
 
           "ที่ฟางนั่งรอคุณป๊อปทุกวันมันคือความสุขหรอครับ"เขื่อนแย้งแทน "ก็ฟางบอกว่าไม่ไป
ก็คือไม่ไปสิ จะมาบังคับฟางทำไมกัน"ฟางสะบัดมือเขื่อนออก
 
           "หรือว่าฟางกลัวกันแน่"เขื่อนถามอย่างท้าทาย "คนอย่างเค้ามีอะไรให้ฟางต้องกลัวงั้น
หรอ"ฟางแย้งทันที "ไม่กลัวก็ไปสิยัยฟาง จะมาขัดแข้งขัดขาทำไม"แก้วถามด้วยความสงสัย
 
           "ได้!! ชั้นไปก็ได้ ไปที่ไหนล่ะว่ามาสิคะ"ฟางหันไปถามเขื่อนทันทีแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อ
เขื่อนนำผ้ามาปิดตาฟางไว้ "ทำไมต้องปิดตาล่ะเขื่อน"ฟางถามอีกครั้ง
 
           "ไม่งั้นก็ไม่เซอร์ไพร์สน่ะสิ พูดมากพอแล้วไปกันเถอะฟาง"เขื่อนพูดพลางฉุดกระชาก
ลากดึง ฟางเพื่อออกไปอย่างสะดวกเพราะฟางเองก็ขัดขืนอยู่ไม่น้อย
 
           
           "ยัยฟางนี่ จริงๆเลย"แก้วส่ายหน้าแล้วยิ้มเบาๆ "พี่ๆคะ พี่ต้องช่วยเฟย์นะคะ"เฟย์รีบพูด
อย่างรีบร้อนทำให้ทั้งห้องมองเฟย์กันด้วยสายตางุนงง
 
           "คือ...เฟย์สงสารพี่ป๊อปน่ะค่ะ ความจริงคือพี่ป๊อปรบเร้าให้เฟย์มาเยี่ยมพี่ฟางทุกวันเพื่อ
ที่พี่ป๊อปจะแอบมาด้วย แต่ไม่ยอมขึ้นมาได้แต่ฝากอกกุหลาบขาวมาให้เฟย์นำมาเยี่ยมพี่ฟางทุกวัน
เฟย์สงสารพี่ป๊อปเลยค่ะ สภาพพี่เค้าตอนนี้คือ...คนที่ตายอดตายอยาก นั่งเหม่อไปวันๆแต่พี่ป๊อปก็
ไม่ยอมมาง้อพี่ฟางซักที กลัวแต่จะเสียฟอร์ม พี่ๆต้องช่วยเฟย์กันด้วยนะคะ"เฟย์ร้องขอความช่วย
เหลือจากแก้วและโทโมะรวมไปถึงพิชชี่ 
 
           "แล้วพวกพี่จะช่วยยังไงล่ะ"พิชชี่ถามเพราะเค้าเองก็อยากจะช่วยคนที่เค้ารักให้สมหวัง
เสียที "ไม่ต้องห่วงนะคะ พราตอนนี้เฟย์ให้พี่เขื่อนถ่วงเวลาด้วยการพาพี่ฟางเดินขึ้นบันไดแทน
ลิฟท์ ด้วยสถานการหลอกที่เฟย์บอกว่าพี่ป๊อปจะง้อพี่ฟาง"เฟย์เอ่ยออกมาอย่างไม่สู้ดี
 
           "งั้นก็แปลว่าที่ฟาไปก็ถูกหลอกน่ะสิ"โทโมะเอ่ยถามบ้างหลงจกที่เงียบมานานแสนนาน
"ใช่ค่ะ ฟย์แค่อยากจะให้พวกพี่ช่วยสร้างสถารนการณ์ให้สมจริงแค่นั้นแหละค่ะ ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับ
ความใจอ่อนของพี่ป๊อปกับพี่ฟาง นะคะๆ เฟย์อร้องล่ะ เฟย์สงสารพี่ป๊อป"เฟย์ไปกอดแขนคนที่คุม
ทุกคนอย่างแก้วเพื่อให้ได้คำตอบที่ชัดเจน
 
           "ยัยฟางก็เป็นเพื่อนพี่เหมือนัน ทำไมพี่จะช่วยไม่ได้ล่ะ...เอาสิพี่ร่วม"แก้วยื่นมือออกมา
ข้างหน้าพลางส่งสายตาให้ผู้ชายทั้งสองตกลงก่อนที่ทุกคนจะยื่นมือมาทับบกันเพื่อรวมพลัง
 
 
 
 
 
           "โอ๊ย! นี่! เขื่อน เราเดินาจะสิบชั้นแล้วนะ พักบ้างไม่ได้รึไงฟางเหนื่อยเป็นเหมือนกันนะ
อีกอย่างลิฟท์ก็มีทำไมไม่ขึ้นล่ะ"ฟางที่เริ่มเหนื่อยก็ค้านออกมาพร้อมหยุดยืนนิ่งในตาที่มองไม่เห็น
 
           "เอาน่าฟาง อีกแค่แปปเดียวเองเดี๋ยวก็ถึง ของดีมันก็ต้องคอยนานๆหน่อยล่ะนะ"เขื่อนที่
เหนื่อยเหมือนก็เริ่มหอบหายใจทางปากแทนก่อนจะดึงมือฟางเดินขึ้นไปต่อ
 
         
                           ฟิ้วววววววว
                 เสียงลมบนดาดฟ้าพัดทำเอาเรือนผมของฟางปลิวไสวไปตามลมนั้น
 
 
           "ถึงแล้วฟาง"เขื่อนยืนนิ่งสักพักก่อนจะบอกฟาง "ปะ...เปิดตาได้รึยังเนี่ย ฟางอยากรีบๆ
มาดู รีบๆไปซักที น่าเบื่อจะแย่"ฟางทำทีเป็นหงุดหงิดแต่ในใจกลับตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
 
           "เซอร์ไพร์ส!!"เขื่อนเปิดตาออกทำให้ฟางตามัวนิดๆก่อนจะปรับสายตาได้ก่อนเริ่มกวาด
สายตามองหานที่เธออยากเจอเค้ามาที่สุดในตอนนี้
 
           "นั่นไงฟาง คนที่ฟางทนเหนื่อยมาเพื่อเค้าน่ะ"เขื่อนชี้ไปทางชายคนหนึ่งที่ยืนหันหลังให้
ทั้งคู่ตรงบริเวณที่ใกล้ขอบของดาดฟ้ามาก
 
           "ป๊อปปี้!!"ฟางตะโกนเรียกชายคนนั้นแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเขาพลัดตกตึกลงมา ฟางที่ทำ
อะไรไม่ถูกก็รีบวิ่งไปริมขอบดาดฟ้านั้นพลางมองไปด้านล่างก็เห็นร่างนั้นตกลงสู่พื้นดินแล้ว
 
           "ไม่นะ ฮืออออ"ฟางน้ำตาไหลยืนเอามือปิดปากตัวเองกับภาพความสยดสยองนั้นเพราะ
ร่างเจ้ากรรมที่ตกลงไปมีเลือดไหลเต็มพื้นล่างกระจายไปทั่ว
 
 
 
 
 
                                            ทางฝั่งของป๊อปปี้
 
           "พี่ป๊อปคะ!! พี่ป๊อป! ช่วยด้วย!!"เฟย์ที่แสร้งวิ่งลงมากับพิชชี่ด้วยหน้าตาแตกตื่นทำให้
ป๊อปปี้ที่นั่งรออยู่ด้านล่างของโรงพยาบาลสงสัยเป็นอย่างมาก
 
           "มีอะไรกันยัยเฟย์ แล้วนี่...พิชชีหรอ"ป๊อปปี้หน้าเจื่อนเพราะรู้ว่าพิชชี่รู้ความจริงที่เค้าทำ
ให้ฟางเสียแล้ว "นั่นไม่ใช่เวลาที่จะมารู้จักกันนะครับ"พิชชี่หักมุมทำให้ป๊อปปี้รู้สึกโล่ง
 
           "ละ...แล้วมีอะไรกันหรอ วิ่งหน้าตาแตกตื่นมาเชียว"ป๊อปปี้เริ่มถามในสิ่งที่ทั้งสองอยาก
บอก "พะ...พี่ฟางค่ะ พี่ฟางจะกระโดตึกฆ่าตัวตายเพราะพี่ป๊อปไม่สนใจ"เฟย์พูดพลางชี้ไปด้านบน
 
           "ห๊า!! ฟาง!!"ป๊อปปี้ที่ได้ยินก็รีบวิ่งไปที่ชั้นดาดฟ้าทันที ทำให้เฟย์และพิชชี่ยิ้มกับความ
แนบเนียนของทุกคนก่อนจะส่งซิกให้แก้วกับโทโมะนำหุ่นผู้ชายมาวางแล้วเทน้ำแดงเพื่อแสร้งว่า
เป็นเลือด
 
 
 
 
          "ฮือออ ไม่นะป๊อป ไม่นะ"ฟางร้องไห้ทำให้เขื่อนต้องเข้ามาปลอบประโลม "ฟะ...ฟาง
ฟางจะไปหาป๊อป"ฟางจะวิ่งแต่เขื่อนฉุดข้อมือเธอไว้เพื่อไม่ให้ผิดแผน
 
          "อย่าเพิ่งไปนะฟาง!! เอ่อ...คือ...เดี๋ยวก็มีคนหาว่าเธอเป็นฆาตรกรหรอก"เขื่อนยกความ
เห็นอย่างมั่วนิ่ม ใครกันที่จะมาคิดว่าเธอเป็นฆาตรกร บ้าไปแล้ว
 
          
          "ฟาง!! อย่าเพิ่งคิดสั้นทำอะไรบ้าๆนะ"ทันทีที่ป๊อปปี้โผล่มาฟางก็ชะงักแล้วเริ่มงุนงง
เพราะเมื่อครู่เธอยังเห็นป๊อปปี้ตกลงไปอยู่เลย นี่มันเรื่องอะไรกัน
 
          "ป๊อป!"ฟางพูดพลางทำทีจะถอยหลัง "อย่าขยับนะฟาง เธอต้องฟังชั้นสิ ค่อยๆถอยออก
มา อย่าคิดจะฆ่าตัวตายเลย"ป๊อปปี้โพล่งออกมาด้วยความไม่รู้
 
          "ฆ่าตัวตายหรอ..."ฟางพูดกับตัวเองเบาๆ "ค่อยๆถอยมาหาชั้นนะฟาง ถอยออกมา นั่น
แหละดี ดีมาก"ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางค่อยเดินไปหาเขาเพราะกลัวว่าตัวเองจะตกลงไปส่วนป๊อปปี้ก็
เดินไปหาฟางด้วยความห่วงใย
 
 
                                   หมับ!
                    เมื่อคว้ามือฟางได้ป๊อปปี้ก็ดึงเธอมากอดทันที
 
 
          "เธอไม่เป็นอะไรนะฟาง ถ้าไม่มีเธอชั้นจะอยู่ยังไง ชั้นอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ"ป๊อปปี้กอดฟาง
แน่นทำให้ฟางงุนงงแล้วเริ่มโอนอ่อนตามความรู้สึกที่ป๊อปปี้ถ่ายโอนให้ด้วยสายตา
 
          "นายไม่ได้กระโดดลงตึกไปใช่มั้ย แล้วนั่นใครล่ะ"ฟางชี้ไปที่ขอบของดาดฟ้าก่อนจะดึง
มือป๊อปปี้ไปดูมันด้วยกัน "นั่นมันก็แค่หุ่นน่ะชั้นไม่โดดลงไปหรอกนะ มีแต่เธอนั่นแหละที่คิดว่าชั้น
ไม่สนใจจนคิดจะฆ่าตัวตาย"ป๊อปปี้กุมมือฟางแน่นพร้อมกับให้ฟางถอยห่างจุดนั้น
 
          "ฆ่าตัวตายอะไร ชั้นเห็นว่าเป็นนายที่โดดลงไปชั้นเลยไปยืนดู ชั้นไม่คิดบ้าๆขนาดนั้น
หรอกนะ"ฟางค้านทันทีพร้อมกับมองชายหนุ่มที่โอบไหล่เธอแน่น
 
          "แต่เฟย์เพิ่งจะลงไปบอกชั้นว่าเธอกำลังจะฆ่าตัวตายนี่ หรือว่านี่...ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ"
ป๊อปปี้พูดแล้วตวัดสายตาไปทางทุกคนที่ยืนมองทั้งคู่ก่อนจะหลบสายตาป๊อปปี้และฟาง
 
          "ใครเป็ต้นคิดแผนนี้"ป๊อปปี้ถามขึ้นด้วยเสียงดุพร้อมไล่มือของตัวเองไปโอบเอวของฟาง
ทำให้ทุกคนมองหน้ากันก่อนจะชี้ไปยังเฟย์
 
          "อ้าว! ทุกคนก็ร่วมมือกันด้วยนิ่ จะมาโทษเฟย์ฝ่ายเดียวไม่ได้นะ"เฟย์เบะปากทันที "ยัย
เฟย์!!!"ป๊อปปี้ตวาดเรียกเธออีกครั้งทำให้สาวน้อยจำยอม
 
           "ก็ได้ค่ะๆ เฟย์เป็นคนคิดเองค่ะ เฟย์ขอโทษน้าา เฟย์แค่อยากเห็นพี่ป๊อปกับพี่ฟางคืนดี
กันเท่าั้นเอง เฟย์หวังดีนะคะ"เฟย์เค้าไปคล้องแขนพี่ชายทันที
 
           "จริงๆเลยนะเฟย์เนี่ย...แต่ก็ขอบคุณเฟย์นะที่ทำให้พี่ตาสว่างว่าใครกันที่ห่วงพี่ขนาดนี้ได้
แผนสูงจริงๆนะเรา"ป๊อปปี้ขยี้หัวเฟย์เบาๆ
 
           "ขอบคุณเฟย์นะที่ทำให้พี่เลิกปิดใจตัวเองได้น่ะ ขอบคุณจริงๆนะ"ฟางยิ้มให้เฟย์ก่อนจะ
เอามือไปโอบเอวป๊อปปี้บ้างพลางหันหน้าไปสบตากันด้วยความห่วงใยที่มีให้กัน
 
 
 
 
 
 
 
Happy ทุกคู่แล้วน้าาา ถูกใจป่าวอ่าา
 
(ปล.เรื่องหน้าไรเตอร์จะแต่งกับผีๆสืบสวนๆ ใครถูกใจอย่าลืมติดตามน้าา รอเรื่องนี้จบก่อน ตอนนี้กำลังอยู่ในการเพิ่มตัวละครอยู่จย้าา)