Music love final chapter

 
 
 
 
 
 
           "มาอยู่นี่ทั้งวันทั้งคืน ไม่กลับบ้านหรอคะ"เฟย์เอ่ยถามเขื่อนที่นั่งปอกผลไม้ที่ได้มาจาก
เพื่อนที่มาเยี่ยมด้วยท่าทีอันสงสัยพร้อมกับถามเพื่อทำลายความเงียบ
 
           "ก็มีเด็กน้อยคนนึงป่วยจนแอบงอนหาว่าพี่ไม่ดูดำดูดี ถ้าขืนพี่กลับไปยัยเด็กคนนั้นก็
งอแงอีกน่ะสิ"เขื่อนแค่นหัวเราะพร้อมเหล่ตามองเฟย์ที่นั่งมองเขาใจจดใจจ่อ
 
           "อ่ะ เสร็จแล้ว! อีกนานกว่าพยาบาลจะเอาอาหารมาให้งั้นก็...ทานซะก่อนที่หมูจะ
อาละวาด"เขื่อนวางจานที่มีผลไม้หลายชนิดอยู่บนโต๊ะข้างเตียงเฟย์ก่อนจะขยี้หัวเธอเบาๆ
 
           "นี่! พี่เขื่อนหาว่าเฟย์อ้วนเหมือนหมูหรอ หึ! ไม่ทานแล้ว"เฟย์เบะปากทันทีก่อนจะรีบ
หันหน้าหนีชายหนุ่มตรงหน้าเพื่อยืนยันว่ากำลังงอน
 
           "จะกินไม่กิน!"เขื่อนมองเฟย์ด้วยสายตาที่มีเลศนัย "ไม่ค่ะ!!"เฟย์ยื่นคำขาด "ถ้าไม่กินพี่
หอมนะ"เขื่อนชะโงกหน้าไปหาดวงตาวาวสุกของเฟย์ก่อนจะหอมเธอฟอดใหญ่
 
           "ไอพี่เขื่อน! ไอบ้า! ไอคนฉวยโอกาส!"เฟย์ทุบตีเขื่อนจนเจ้าตัวเเอบขำส่วนเฟย์เองก็
แอบเขินทำให้หน้าแดงจัดจนสังเกตได้ชัดทำให้เธอหยุดชะงักปกปิดใบหน้าทันที
 
           "งั้น...เดี๋ยวชิ้นนี้พี่ป้อน...เป็นการไถ่โทษแล้วกันเนาะ"เขื่อนหยิบผลไม้มาหนึ่งชิ้นก่อน
จะสบตาเฟย์นิ่ง "อ้าปาก!"เขื่อนขยั้นขยอเฟย์จนสาวเจ้าต้องยอมทำตาม
 
 
                                                     ตึ้กก
                 ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับร่างหญิงวัยกลางคนที่เดินเข้ามาอย่างเร็ว
 
 
           "ทำอะไรกันน่ะ"คุณหยิงแม่ของป๊อปปี้กระชากเขื่อนจนผลไม้ในมือเขื่อนหลุดออกจากมือ
และหล่นลงพื้นในที่สุด ทำให้ทั้งคู่ช็อคไปเหมือนๆกันที่เห็นคุณหญิงเข้ามาโดยที่ทั้งคู่ไม่ได้ตั้งตัว
 
           "นี่แกจะทำอะไรลูกชั้นไอโลกจิต ไอบ้ากาม!!"คุณหญิงใช้กระเป๋าแบรนด์เนมราคาเฉียด
สิบล้านที่พกมาตีเข้าไปที่เขื่อนอย่างไม่หยุดยั้ง
 
           "เดี๋ยวค่ะแม่ อย่าตีพี่เค้าค่ะ"เฟย์รีบพูดห้ามเพราะตัวเองทำอะไรไม่ได้นอกจากพูดเนื่อง
จากอยู่บนเตียงผู้ป่วยยากต่อการลงมาห้ามปรามด้วยการจับแยก
 
           "เฟย์ไปปกป้องมันทำไม! ไอโรคจิตแบบนี้อย่าเอามันไว้เล๊ยยย"คุณหญิงกระหน่ำตีหนัก
กว่าเก่า "พี่เขื่อนไม่ใช่โรคจิตนะคะแม่ แม่คะ! พี่เค้าคือแฟนเฟย์เองค่ะ"เฟย์ที่อดไม่ได้ที่เห็นเขื่อน
โดนทำร้ายจึงพูดความจริงออกมา
 
           "อะไรนะเฟย์!!"คุณหญิงถามอย่างตกใจพร้อมเดินเข้ามาหาเฟย์ช้าแล้วง้างมือจะตบเฟย์
"อย่าทำร้ายเฟย์นะครับ! ถ้าจะทำอะไรให้ทำผมดีกว่า"เขื่อนรีบวิ่งมาขวางเอาไว้เพื่อไม่ให้เฟย์โดน
ทำร้าย
 
           "เฟย์ขอโทษนะคะแม่ที่ฝืนคำพูดแม่ แต่...ความรักมันก็ห้ามไม่ได้หรอกนะคะ"เฟย์หลบ
หลังเขื่อนพร้อมพูดออกมาทั้งน้ำตาทำให้เขื่อนที่เห็นใจต้องหันไปปลอบ
 
           "ใช่ครับ! แล้วที่เราคบกันเราก็ไม่ได้ทำอะไรเสียหายเลย แถมยังพากันไปในทางที่ดีด้วย
แล้วถึงแม้ผมจะฐานะไม่ดีเท่าคุณแม่ แต่ผมก็สามารถดูแลเฟย์ได้เหมือนกับที่คุณแม่ดูแลเฟย์มา
ตลอด"เขื่อนพูดบ้างเมื่อเห็นเฟย์ไร้การตอบโต้
 
           "ชั้นจะมั่นใจได้ยังไง ว่าเธอจะไม่ทำร้ายและทอดทิ้งลูกชั้น"คุณหญิงเก็บมือแล้วเอ่ยถาม
อย่างท้าทาย "ที่เราคบกันเพราะเกิดจากความรัก ตราบใดที่เรายังมั่นคงในความรัก ควารักก็จะทำ
ให้เราไปต่อด้ยกันตลอดไป"เขื่อนพูดเปรยพร้อมระแวงขึ้นเมื่อเห็นคุณหญิงเดินไปหาเฟย์
 
           "แม่คะ...เฟย์ขอร้อง"เฟย์กอดคุณหญิงแล้วร้องไห้ไป "ก็ได้จ้ะ ในเมื่อลูกมีความสุขแม่ก็
โอเคด้วย"คุณหญิงกอดตอบอีกมือก็ลูบหัวเฟย์ด้วยความรักทำให้เขื่อนแลเฟย์ดีใจจนออกนอกหน้า
 
           "แต่!!"คุณหญิงท้วงทำให้ทั้งคู่ชะงัก "เธอทั้งสองคนต้องคบกันในสายตาแม่ เพราะเฟย์
เองก็เพิ่งเรียนจบไม่นานนี้เอง แล้ว...อย่าลืที่พูดไว้ด้วยนะ เมื่อไหร่ที่นายทิ้งลูกชั้น ตาย!!"คุณ
หญิง ขู่ก่อนจะหัวเราะออกมา
 
           "ขอบคุณนะคะแม่ เฟย์รักแม่ที่สุดเลยค่ะ"เย์ที่ดีใจก็กอดคุณหญิงแน่นกว่าเดิม "แม่รักลูก
นะ ถึงแม้เฟย์เองจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่เฟย์ก็เป็นส่วนหนึ่ในชีวิตแม่ไปแล้ว"คุณหญิงกอดเฟย์ด้วย
ความเอ็นดู
 
 
 
 
 
 
                                                 กึ้ก
               ป๊อปปี้เข็นรถเข็นที่มีฟางนั่งอยู่มาบริเวณสวนสาธารณะของโรงพยาบาล
 
 
           "คุณพาชั้นมาที่นี่ทำไมคะ ชั้น...ชั้นจะไปหาแก้ว"ฟางค้านเมื่อเมื่อมาหยุดเข็นที่ริมน้ำที่มี
เพียงเค้าและเธอ "คุณช่วยนั่งนิ่งๆสักพัก แล้วฟังผมพูดบ้างได้มั้ย"ป๊อปปี้พูดก่อนจะนั่งลงข้างๆฟาง
 
           "ชั้นจะกลับแล้ว!!"ฟางพยายามเข็นล้อรถแต่ป๊อปปี้กลับดึงมันไว้แน่น "คุณฟาง ผมขอ
แค่ครั้งเดียวนะ คุณนั่งนิ่งๆสิ ผมไม่ทำร้ายคุณแน่"ป๊อปปี้เริ่มใจสั่นที่เขาดุสาวน้อยของเขาอีกแล้ว
 
           "ก็ชั้นบอกไปแล้วไงว่า...ให้ชั้นนึกจนชั่วชีวิต ชั้นก็จำคุณไม่ได้"ฟางคิ้วขมวดแล้วมองไป
ที่ธารน้ำที่ไหลนิ่งเอื่อยๆ "ผมจะไม่บังคับคุณแล้ว แต่ขอครั้งสุดท้ายได้มั้ย"ป๊อปปี้อ้อนวอน "ชั้นมี
เวลาให้คุณไม่มากนัก มีอะไรก็รีบพูดๆมาสิคะ"ฟางเร่งเมื่อเริ่มรู้สึกปวดหัว
 
           "คุณจำมันได้บ้างมั้ย"ป๊อปปี้ยื่นแหวนวงเก่าที่เค้าเคยให้ฟางไว้เมื่อสิบกว่าปีก่อนให้ฟาง
ดู "ไม่ค่ะ!"ฟางมองมันเพียงแค่เผินๆก็ปฏิเสธออกมา
 
           "หันมามองมันอีกทีสิครับ"ป๊อปปี้ดันหน้าฟางมาจ้องมันสักพักก่อนจะปล่อยมือออกจาก
ใบหน้าเรียวสวยนั้นเพื่อให้เธอหันมาเองโดยไม่ต้องบังคับอะไร
 
           "ชั้นรู้สึกคุ้นๆนะ"ฟางพูดพร้อมดึงแหวนมาจากมือป๊อปปี้ทำให้เขาหวังมาขึ้น "แต่ชั้นจำ
มันไม่ได้หรอกค่ะ"ฟางนิ่งสักพักก่อนจะรีบยืนมันคืนใส่มือป๊อปปี้
 
           "แย่นะครับ...แหวนวงนี้แต่ก่อนมันเคยมีความหมายกับคุณแล้วก็ผมด้วย และมันมีความ
หมายมายาวนานกว่าสิบปี แต่...ต่อนี้ไปมันคงไม่ความหมายอีกต่อไปแล้วล่ะครับ"ป๊อปปี้พูดพร้อม
มองมันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปามันลงน้ำไป
 
           "เห้ย! นี่คุณทำอะไรน่ะ"ฟางรีบชะโงกมองแหวนที่จมลงสู่ธามน้ำนั้นไปทันที่ด้วยความมี
น้ำหนักของมันเอง "อ้าว! ก็คุณจำมันไม่ได้แล้ว ผมเองก็ไม่ได้เป็นเจ้าของมันเพราผมเคยให้คุณ
ไป ตอนนี้มันก็ไม่มีใครต้องการ ทิ้งไปก็ถูกแล้วสิครับ หรือว่า...คุณจำมันได้แต่แกล้งผมอยู่"ป๊อปปี้
ถามลองเชิง
 
           "ป่าวซะหน่อย ชั้นบอกว่าไม่ก็คือไม่สิ ถ้าไม่มีอะไรนอกจากนั้นชั้นไปก่อนนะ"ฟางหมุนวง
ล้ออีกครั้งอย่างหน้าเสียแต่ป๊อปปี้ก็ยื้อเธอไว้ด้วยคำพูดต่อ
 
           "ก็ดีแล้วล่ะครับที่คุณจำไม่ได้เหมือนเดิม เพราะถึงจำได้ผมก็ไม่ลงไปหามันให้คุณหรอก
นะ"ป๊อปปี้ยิ้มเยาะก่อนจะเดินไปดักหน้าสาวเจ้าที่กำลังกลั้นน้ำตา
 
           "คุณกำลังจะร้องไห้หรอ เอ...แล้วคุณร้องไห้ไปทำไมกันนะ หรือว่าคุณเสียใจที่ผมปา
ของรักที่คุณพกไว้สิบกว่าปีทิ้งไป"ป๊อปปี้เยาะเธออีกครั้ง
 
           "ชั้นไม่ได้ร้อง แถวนนี้แดดมันแรงส่องตาชั้นจนแสบมันเลยทำให้ชั้นน้ำตาคลอเท่านั้น 
แล้วนี่มันก็ครั้งสุดท้ายที่คุณจะมาเจอชั้นตามสัญญา หลบไป!!"ฟาางพยายามลุกเดินเมื่อป๊อปปี้มา
ขวางแต่การนอนติดเตียงทำให้เกิดเสียหลักการทรงตัวจนล้มลงแต่ผู้ชายตรงหน้าเธอมาประคองไว้
ทัน
 
           "ทำอะไรให้ระวังหน่อยสิ คุณกำลังป่วยนะ"ป๊อปปี้ท้วงแล้วสบตากับฟางนานจนเหมือน
กับโลกทั้งใบหยุดหมุน "นี่เธอเลิกโกหกชั้นซักทีได้มั้ยฟาง"ป๊อปปี้ท้วงขึ้นเมื่อมีสติ
 
           "โกหก...ชั้นไปโกหกอะไรคุณคะ"ฟางตีหน้าซื่อพร้อมดึงตัวเองออกมาจากการเกาะกุม
ของชายหนุ่มก่อนจะปัดตัวเพราะมีเศษดินเปอะอยู่เล็กน้อย
 
           "เธอแกล้งชั้นด้วยวิธีโกหกว่าเธอความจำเสื่อม นี่มันแรงไปนะ"ป๊อปปี้สบตาเธอนิ่งเพื่อ
เค้นเอาความจริง "ชั้นเปล่า..."ฟางพูดออกมาหน้านิ่ง "ฟาง!!!"ป๊อปปี้ตะเบ็งเสียงเล็กน้อย
 
           "ทำไมชั้นแกล้งนายแล้วมันยังไง มันแรงไปขนาดไหนงั้นหรอถ้าจะเอามาเทียบกับการที่
นายโกหกแล้วแกล้งชั้นเมื่อตอนนั้นน่ะ"ฟางน้ำตาคลออีกครั้ง
 
           "เธอยอมรับมาจนได้นะฟาง"ป๊อปปี้ก้มหน้านิดๆก่อนจะค่อยเงยขึ้นมาสบตาฟางด้วยสาย
ตาจริงใจจนเธอสามารถสัมผัสได้ถึงความจริงใจจากหัวใจน้อยๆของเข้า
 
           "ชั้นไม่เคยโกหกเธอแม้แต่นิด ชั้นไม่เคยพูดออกมาว่าลืมเธอเลยสักหน่อยแต่เธอ...เธอ
แกล้งและโกหกหัวใจที่ซื่อสัตย์ของชั้นด้วยคำว่าจำไม่ได้ได้ลงคอ เธอมันใจร้ายฟาง เธอมันใจดำ
ที่สุด"ป๊อปปี้น้ำตาเอ่อราวกับฟ้าผ่าลงกลางหัวใจ
 
           "ใช่! ชั้นมันใจดำ แล้ว...ที่นายพูดว่านายลืมไปหลายๆคน ตอนที่อยู่ที่โปรดของเราล่ะ"
ฟางท้วงบ้างตอนนี้น้ำตาเธอไหลลงมาอย่างไม่ขาดแล้ว
 
           "แต่ชั้นไม่ได้พูดว่าชั้นลืมเธอ มีแต่เธอเองที่คิดไปเอง!!"ป๊อปปี้เริ่มขึ้นเสียงด้วยความ
อัดอั้น "ชั้นอยากพัก..."ฟางไม่พูดอะไรแต่กลับปลีกตัวออกไป
 
 
                                หมับ!
                      ป๊อปปี้รั้งฟางไว้ก่อนจะเดินไปกระซิบหู
 
   
            "เธอไม่ต้องไปหรอกฟาง เดี๋ยวชั้นจะออกไปเอง ออกไปจากชีวิตของเธอ เมื่อไหร่ที่เธอ
คิดได้ เราก็ค่อยมาเจอกันใหม่"ป๊อปปี้ทิ้งท้ายก่อนจะปล่อยฟางไว้ตรงนั้นเพียงผู้เดียว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
กลับมาทะเลาะกันซะงั้น แต่จะเป็นยังไงก็ติดตามน้าา
อย่าเพิ่งหายไปไหนล่ะ