Music love final chapter

 
 
 
 
 
          "ป๊อป! หนูฟางเธอจะเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย แม่อยากจะขอโทษและขอบคุณเธอเต็มทีแล้ว
นะ เมื่อไหร่จะออกมาจากห้องฉุกเฉินซะทีนะ"คุณหญิงพร่ำเพ้อแล้วกอดลูกชายแน่น
 
          "ผมก็อยากเห็นหน้าแล้วก็อาการของฟางเหมือนกันครับ ผมเองก็ไม่น่าปล่อเวลาแห่ง
ความสุขของเราต้องเลยผ่านไปเลย ผมมันแย่จริงๆ"ป๊อปปี้ตบตีตัวเองเป็นว่าเล่นจนคุณหญิงต้อง
รีบห้ามแทบไม่ทัน
 
          "นี่! คุณภาณุคะตบ ตี ต่อย ตัวเองแบบนี้แล้วเพื่อนของช้นจะฟื้นขึ้นมามั้ยคะ ใช้หัวคิด
บ้างสิคะ"แก้วพูดด้วยอารมณ์ฉุนจนโทโมะต้องรีบห้าม
 
          "แก้ว! ไม่เอาอย่าพูดอย่างนี้สิ"โทโมะกระซิบเบาๆ "ทำไม! ชั้นพูดอย่างนี้แล้วมันจะเป็น
ยังไง คนแถวนี้จะเดือดเนื้อร้อนใจอะไรมากมาย กับการขับไสไล่ส่งเด็กตัวเล็กเค้ายังทำมาแล้วเลย
ว่าแค่นี้คงไม่ต้องสะทบสะท้านอะไรมากมายหรอกนะ"แก้วเหวี่ยงกลับพลางค้อนสามีตัวเองทันที
 
          "นี่หนู! ชั้นรู้ว่าในอดีตชั้นก็มีส่วนผิดอยู่มาก แต่แค่นี้ก็ไม่ต้องถึงกลับตอกย้ำซ้ำเติมกันเลย
นี่นา ชั้นก็คนนะ"คุณหญิงตอบกลับด้วยเหตุที่ว่าไม่มีใครกล้าว่าเธออย่างนี้
 
          "เพื่อนชั้นก็คนนะคะ!!"แก้วสวนกลับทันที "โอเคๆ ชั้นขอโทษ ขอโทษำหรับทุกสิ่งที่ชั้น
เคยทำกับหนูฟางแล้วก็...ตาป๊อป ตอนนั้นชั้นมืดมัวในเรื่องฐานะมาก แต่ตอนนี้ชั้นก็พร้อมรับทุก
อย่างเลย"คุณหญิงลูบหลังป๊อปปี้งที่กำลังฟุบลงไปที่ตักตัวเองเบาๆ
 
                         ตี๊ดดดดดดด
                   เสียงโทรศัพท์ป๊อปปี้ดังขึ้นขัดจังหวะ
 
          "รับโทรศัพท์หน่อยมั้ยครับ"โทโมะถามเมื่อเห็นเสียงโทรศัพท์ดังสักพักแต่ป๊อปปี้ก็ไม่ยอม
รับมันและไม่คิดแม้แต่จะหยิบจากกระเป๋ากางเกงของตัวเอง
 
          "ผมไม่มีอารมณ์จะคุยกับครทั้งนั้น"ป๊อปปี้ตอบกลับเสียงสุขุมนุ่มลึก "ชั้นไม่คิดว่าถ้ายัย
ฟางฟื้นมาเห็นคุณสภาพแบบนี้แล้วจะดีใจนะคะ"แก้วพูดทำให้ป๊อปปี้รีบรับโทรศัพท์ทันที
 
          
          "ยัยเฟย์"ป๊อปปี้อ่านชื่อของปลายสายแล้วมองไปที่แม่ของตัวเองก่อนจะรีบรับโทรศัพท์
"ฮัลโหล มีอะไรรึเปล่าเฟย์"ป๊อปปี้ทักปลายสายขึ้นก่อน
 
          "กว่าจะรับได้นะครับ"เสียงชายหนุ่มพูดทำให้ป๊อปปี้ตกใจ "คุณเป็นใคร!"ป๊อปปี้รีบถาม
ทันที "เอาเป็นว่าพี่รีบมาที่ห้อง 601 ก่อนนะครับแล้วผมจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง"ปลายสายตอบ
อย่างรีบร้อนก่อนจะวางสายไป
 
          "มีอะไรหรอตาป๊อป"คุณหญิงแม่ถามเมื่อป๊อปปี้ทำท่าทางแปลกๆ "มีผู้สายใช้เบอร์ยัยเฟย์
โทรมาครับ เค้าบอกว่าให้ไปที่ห้อง 601"ป๊อปปี้ตอบกลับอย่างงงๆ
 
          "ห้อง 601 ที่ไหนล่ะ คอนโดน โรงแรม รึโรงพยาบาล"คุณหญิงถามทันที "คงจะเป็นโรง
พยาบาลนี่แหละครับ เพราะถ้าเป็นที่อื่นเค้าก็ต้องบอกคุณแล้ว"โทโมะสันนิษฐาน
 
          "ไปเถอะค่ะ! เดี๋ยวทางยัยฟางพวกชั้นจะดูแลเอง"แก้วพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้มองห้องฉุกเฉิน
ตาละห้อย "ฝากด้วยนะครับ"ป๊อปปี้พูด่อนจะพาแม่ไปที่ห้องดังกล่าวทันที
 
 
 
 
 
 
          "นี่ไงครับแม่ห้อง 601"ป๊อปปี้ชี้ให้คุณหญิงดู "งั้นลองเข้าไปดูก่อน ไม่รู้ว่าตาสายบ้านั่น
มันจะหลอกเรารึเปล่านะ"คุณหญิงพูดก่อนจะมุ่งตรงไปที่ห้องนั้นทันที
 
 
 
          "ยัยเฟย์"คุณหญิงที่ไม่รีรออะไรเปิดประตูเข้าไปก็พบลูกสาวบุญธรรมของตัวเองนอนอยู่
บนเตียงของโรงพยาบาลด้วยท่าทางออดๆแอดๆ
 
          "คุณแม่"เฟย์พูดเพียงแผ่วเบาเมื่อคุณหญิงรีบวิ่งเข้าไปโผลกอด "คุณแม่ปลอดภัยดีแล้ว
ใช่มั้ยคะ คุณแม่ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"เฟย์ถามแล้วกอดคุณหญิอย่างห่วงใย
 
          "แม่ไม่เป็นอะไรแล้ว แต่...เฟย์เป็นอะไร ใครทำอะไรเฟย บอกแม่มมานะ!"คุณหญิงยิง
คำถามใส่เฟย์รัวๆ "ไอนี่! ไอนี่ใช่มั้ยที่ทำเฟย์"คุณหญิงชี้ไปทางธามไทที่ยืนนิ่งเงียบก่อนจะวิ่งเข้า
ไปทุบตีจนป๊อปปี้ต้องรีบห้าม
 
          "ไม่ใช่ครับๆ ผมเป็น...เพื่อนของเฟย์ แม่อย่าทำอะไรผมเลยนะผมสัญญาว่าวันหลังผมจะ
ไม่มาหาเฟย์อีก ผมรู้ว่าฐานะผมไม่ดี ผมขอโทษครับ"ธามไทหลับตาปี๋ด้วยความกลัวฤทธิ์ของแม่
ป๊อปปี้
 
          "เพื่อนหรอเฟย์!"แม่ป๊อปปี้ตวาดลั่น "ค่ะ...เฟย์ขอโทษนะคะ"เฟย์รีบยกมือไหว้ทันที
"ไม่ต้องกลัวนะเฟย์ แม่อนุญาตให้เธอสนิทกับเค้าได้จ้ะ"แม่ป๊อปปี้ยิ้มทันทีทำให้ทั้งคู่ยิ้มตาม
 
          "แล้วทีนี้จะตอบคำถามได้รึยังว่าใครทำอะไรเฟย์กันแน่"ป๊อปปี้กอดอกยืนถามแต่สติเค้า
ไปอยู่กัคนในห้องฉุกเฉินแล้วตอนนี้ "แล้วนี่เป็นอะไรมากมั้ย"คุณหญิงแม่ถามต่อ
 
          "เฟย์ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ เฟย์แค่โดนลูกหลงตอนที่ยัยพิมเธอยิงปืนขึ้นฟ้า เฟย์เลย
ได้นัดนึง แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ เพราะหมอบอกว่าเฟย์แค่โดนเฉียดๆค่ะ"เฟย์ยิ้มร่าทันที
 
          "งั้นก็ดีแล้ว ทานอะไรไปบ้างรึยังล่ะ"ป๊อปปี้ถามต่อแต่ก็มองไปนอกห้องโดยไม่สบตาเฟย์
"พี่ป๊อปเป็นอะไรคะ อย่าบอกนะว่ามีคนบาดเจ็บเพราะยัยนั่นน่ะ"เฟย์สังเกตุความผิดปกติของป๊อปปี้
ได้ก็รีบพูด
 
          "ไม่มีอะไรจ้ะ"ป๊อปปี้หันมาตอบเฟย์แล้วล้มตัวลงนั่งบนโซฟาของโรงพยาบาลก่อนจะกุม
มือตัวแน่น "แน่หรอคะ ท่าทางพี่ป๊อปปดูแปลกๆ มีอะไรก็บอกเฟย์สิคะ"เฟย์เริ่มคิ้วขมวด
 
          "หนู...หฯุฟางเธอโดนยิงเพราะมารับกระสุนแทนแม่น่ะ ตอนนี้อยู่ที่ห้องฉุกเฉิน แม่เองก็
ไม่รู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้างตอนนี้"คุณหญิงเศร้าลงทันที
 
          "ห๊า! พี่ฟาง พี่ฟางโดนยิงงั้นหรอ!!"ธามไทร้องลั่น "ยัยพิม ทำไมเธอไม่ตายๆไปซะนะ
จะอยู่ให้มันรกโลกไปทำไม ยัยสตรอเบอรี่"เฟย์ค้อนตาทันทีพลางหันไปมองธามไทที่อารมณ์ตอน
นี้ไม่ต่างกับป๊อปปี้เลย
 
          "พี่ป๊อปกับธามไปหาพี่ฟางก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวเฟย์อยู่กับคุณแม่เองก็ได้"เฟย์จับมือธาม
ไท ทันที "จริงนะเฟย์!!!"ป๊อปปี้ถามด้วยความดีใจก่อนจะวิ่งออกไปทันที
 
 
 
 
 
 
           "เอาอย่างนี้แน่หรอ"เสียงของแก้วที่พูดกับใรบางคนในห้องพักเล็ดลอดออกมาจากประตู
ที่ปิดไม่สนิททำให้ป๊อปปี้ชะงักแล้วหยุดฟัง "แก้ว..."โทโมะพูดเบาๆก่อนจะหันไปมองทางประตู
แล้วเดินออกมาเปิดประตูทันที
 
           "ที่บ้านฐานะดีๆเค้าไม่สอนหรอคคะว่าการแอบฟังคนอื่นน่ะมันเรียกว่าไร้มารยาท"แก้วว่า
ก่อนจะเมิน "ฟาง! เธอฟื้นแล้วหรอ"ป๊อปปี้วิ่งปรี่ไปหาฟางโดยไม่สนใจคำพูดแก้ว
 
           "คุณ..."ฟางมองหน้าป๊อปปี้อยู่นานเหมือนกับคิดอะไรบางอย่างพลางขยับตัวหนี "เธอ
จำชั้นไม่ได้หรอ ไหนพิชชี่บอกว่าเธอจำชั้นได้ตั้งแต่แรกไง"ป๊อปปี้มองฟางที่ทำท่าทางแปลกๆ
 
           "ตอนนี้คุณฟางเธอมีอาการกระทบกระทั่งทางสมองระยะหนึ่ง คงต้องใช้เวลาเพื่อทบทวน
ความทรงจำของเธอ"โทโมะเดินมาตบไหล่ป๊อปปี้ราวกับสนิทกัน
 
           "งั้นก็แปลว่าฟาง..."ป๊อปปี้น้ำตาเอ่อ "ใช่! เป็นไงล่ะคะคุณภาณุผู้ที่เคยแกล้งว่าลืมเพื่อน
ของเรา แล้วยังไงล่ะ สุดท้ายเพื่อนเราก็ลืมคุณบ้างแต่ลืมจริงๆไม่ได้เสแสร้งเหมือนคุณที่แกล้ง
เพื่อนของเรา"แก้วตอกย้ำชายหนุ่มที่ทรุดลงนั่งทันที
 
           "ชั้นขอโทษที่ปล่อยเวามันเลยเถิดไปแบบนี้ ตอนนี้ชั้นสำนึกได้แล้วฟาง ชั้นรู้แล้วว่าชั้น
ควรจะบอกเธอไปแต่แรก ชั้นขอโทษ"ป๊อปปี้ปล่อยน้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาทันที
 
 
 
 
 
 
 
กลับมาแล้วค่าา อย่าเพิ่งหายกันไปนะรีดเดอร์
 
(ส่วนฟางจะจำป๊อปได้อีกครั้งมั้ยก็ต้องติดตามน้าาา)