Music love final chapter

 
 
 
 
 
           "อย่าตามมานะไอพวกบ้า! ถอยออกไป ไม่งั้นชั้นจะยิงอีแก่นี่แน่!!"พิมชี้ปืนไปทางป๊อปปี้
และพวกอีก 3 คนก่อนจะหันปืนมาจ่อหัวคุณหญิงแม่ของป๊อปปี้อีกครั้ง
 
           "ป๊อปช่วยแม่ด้วย เอาแม่ออกไปที แม่กลัว!"คุณหญิงน้ำตาไหลทำให้คนที่ตามมาช่วย
รู้สึกสงสารจับใจ "ถอยออกไป!! ไม่งั้นกูยิงไม่เลี้ยงแน่"ลูกน้องของพิมเดินออกมาจากรถตู้สีดำ
อีกคันก็จ่อปืนไปทางพวกของป๊อปปี้
 
           "แกเอาฟางไปไว้ที่ไหน!! บอกชั้นมานะยัยปีศาจ!!"แก้วเดินออกไปยืนหน้ากลุ่มทำให้
โทโมะต้องรีบห้าม "นี่เธอจะบ้าหรอ! ยัยนั่นมันมีปืนนะ เกิดยิงเธอเข้าแล้วลูกเราเป็นอะไรเธอจะทำ
ยังไง"โทโมะดึงแขนแก้วไว้ด้วยควาห่วงใย
 
           "ยัยนั่นน่ะหรอ แกไม่ต้องห่วงหรอกว่าจะไม่ได้เห็นหน้ามัน อย่างน้อยๆชั้นก็จะให้พวกแก
เห็นมัน ก่อนชั้นจะกำจัดมันทิ้งไปซะ!"มายด์เดินออกมาจากรถพร้อมกับกระชากคุณหญิงแม่ป๊อปปี้
ขึ้นรถไป
 
           "ปล่อยชั้น! แกจะทำอะไรยัยบ้า ปล่อยชั้น!!"คุณหญิงโวยวายแล้วก็สบตากับป๊อปปี้ราว
กับจะร่ำราลูกชายเป็นครั้งสุดท้าย
 
           "พิม...ปล่อยแม่ผมเถอะ แล้วคุณอยากจะได้อะไรก็เอาไปให้หมดเลย ผมยอมทุกอย่าง
ผมขอแค่คุณปล่อยแม่ผม ปล่อยฟาง แล้วคุณจะแต่งงานหรืออะไรก็ตามผมก็ยอม"ป๊อปปี้คุกเข่า
อ้อนวอนพิมที่จ่อปืนเล็งที่หัวของเขาพอดิบพอดี
 
           "ยอม! ยอมแต่งงานกับพิมแล้วพิมจะได้อะไรล่ะ พิมไม่เหลืออะไรแล้ว พิมเลือกเดินมา
ขนาดนี้แล้ว พิมคงหาทางถอยกลับไปไม่ได้แล้ว พิมแค่ต้องการกำจัดคนที่คุณรักที่สุด ซึ่งนั่น
คือ...นังฟาง!!"พิมน้ำตาไหล
 
           "ออกไป!!"ลูกน้องของพิมสั่งพร้อมพาพิมขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที "นี่จะยืนบื้ออะไรกัน
ล่ะ ทำไมไม่เอารถตามไปเล่า"แก้วสั่งเมื่อเห็นทุกคนยืนนิ่งอึ้ง
 
 
 
 
 
 
 
            "อื้มม โอ๊ะ! โอ๊ย!"ฟางลืมตาตื่นขึ้นมาก็เริ่มรู้สึกจุกท้องที่โดนต่อย "ตื่นนแล้วหรอนังตัว
แสบ กว่าจะลากมาได้ทำเอชั้นเหงื่อตกเลยนะ"ชายหนุ่มที่จับฟางมาเอ่ยว่าอย่างเหน็ดเหนื่อย
 
            "ที่นี่มันที่ไหน! แล้วแกจับชั้นมาทำไม ไอพวกบ้า! ปล่อยชั้นไปนะ!!"ฟางโวยวายแล้ว
เริ่มมองไปทั่วทิศทางก็เห็นว่าที่นี่เป็นบ้านคนธรรมดาๆแล้วถ้าดูไม่ผิดที่นี่ก็น่าจะเป็นห้องใต้หลังคา
ของบ้านหลังนี้ด้วย
 
            "แกจับชั้นมาทำไม! ชั้นไปทำอะไรให้แกไม่ทราบ เท่าที่ชั้นจำได้ชั้นก็ไม่เคยรู้จักแก ที่
สำคัญ ชั้นไม่เคยเห็นหน้าแกด้วยซ้ำ!!"ฟางโวยวายทำให้ชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิด
 
                               เพี๊ยะ!!
                           ชายหนุ่มไม่รีรอตบหน้าฟางจนหัน
 
            "หุบปาก! ชั้นรำคาญ!"ชายหนุ่มโวยวาย "แล้วแกจะจับชั้นมาที่นี่ทำไม ชั้นไปทำอะไร
ให้แกตอนไหนไม่ทราบ!"ฟางหันหน้ากลับมาอีกครั้งด้วยน้ำตาที่คลอแต่ทำอะไรไม่เพราะเธอถูก
มัดติดกับเสาร์ของตัวห้อง
 
            "แกไม่ได้ทำอะไรให้ชั้นหรอก แต่แกทำไว้กับคนที่จ้างชั้นมา ที่จริงชั้นก็ไม่ได้อยากทำ
ร้ายแกหรอก แต่เพราะชั้นไปรับเงินเค้ามาแล้ว ชั้นต้องทำ!!"ชายหนุ่มตวาดใส่ร่าเล็กที่นั่งร้องไห้
อย่างหวาดกลัว
 
            "พอแล้ว!"มายด์เดินเข้ามาขัดจังหวะ "เอามันไปมัดรวมกันกับนังผู้หญิงคนนั้น"มายด์
สั่งก่อนที่ลูกน้องของมายด์และพิมจะนำตัวคุณหญิงแม่ของป๊อปปี้ไปมัดรวมกับฟาง
 
            "คุณหญิงแม่!"ฟางร้องออกมาอย่างตกใจ "นี่! อย่าบอกนะว่าเธอคือ..."คุณหญิงคิด
ทบทวนถึงใบหน้าอันคุ้นหูคุ้นตาของฟาง "ฟาง!!!"คุณหญิงร้องอุทานมาอย่างตกใจ
 
            "เธอสินะที่ตาป๊อปหลงหัวปักหัวปำตั้งแต่ตอนเด็กจนโต จนมาถึงตอนนี้...ตาป๊อปก็ยัง
คงรักเธอไม่เปลี่ยนเลย"คุณหญิงค้อนตาเหลือก
 
            "รัก...คุณหมายความว่ายังไงคะคุณหญิง"ฟางถามออกมาอย่างค้างคาใจ "ก็นี่แหละ
เป็นเหตุผลที่ชั้นต้องเอาตัวแกมา ป๊อปไม่เคยแม้แต่จะชายตามองชั้น เค้าคิดถึงอยู่แต่กับแกกับแก
เท่านั้น!"พิมเดินจ่อปืนมาทางทั้งคู่
 
            "อย่าหวังว่าชั้นจะให้เธอรักกับตาป๊อป ถ้าไม่พิสูจน์ให้ชั้นเห็น"คุณหญิงกระซิบบอกฟาง
เบาๆ "เลิกนอกเรื่องกันได้แล้ว ได้ยินมั้ยที่ชั้นพูดน่ะ ชั้นเกลียดแกเข้าใจมั้ยนังฟาง ชั้นเกลียดแก!"
พิมตะโกนออกมาอย่างเหลืออด
 
            "เกลียดชั้นสิ! เกลียดเลย เกลียดซะให้พอ! เพราะถึงคุณเกลียดชั้นยังไง ป๊อปเค้าก็คง
ไม่สนใจในตัวคุณอยู่ดี!!"ฟางว่ากลับทำให้พิมกำปืนแน่น
 
                                  ผลั้ก!!
                            พิมใช้ปืนฟาดเข้าที่หน้าฟางจนเลือดออก
 
            "เงียบปากไปเลย! ก็เพราะว่าแกไม่ใช่หรอที่ทำให้ป๊อปเป็นแบบเนี้ย! ถ้าไม่มีแกป๊อป
เค้าก็ต้องรักชั้น ได้ยินมั้ย ป๊อปเค้าจะรักชั้น กรี๊ดดดดดดดดดดด"พิมกรี๊ดออกมาอย่างบ้าคลั่ง
 
            "เค้าไม่มีวันรักเธอหรอกนังมารร้าย เพราะถึงแม้จะรักชั้นก็ไม่ยอม คนที่จะมารักกับลูก
ชายชั้นได้คือหนูฟางเท่านั้น ไม่ใช่เธอ!!!"คุณหญิงตะโกนว่า
 
            "คะ...คุณหญิง..."ฟางน้ำตาเอ่อกับคำที่คุณหญิงแม่ของป๊อปปี้พูดออกมามันทำให้เธอ
รู้สึกเหมือนทำบางสิ่งประสบความสำเร็จเพราะตั้งแต่เด็กแแม่ของป๊อปปี้จะเป็นอีกคนที่ขวางกั้นเธอ
กับป๊อปปี้ตลอด
 
            "หุบปาก!! ชั้นไม่อยากฟัง"พิมจิกหัวคุณหญิงทันที "โอ๊ะ! โอ๊ย!"พิมร้องออกมาอย่าง
เจ็บปวดพร้อมจับตรงบริเวณหัวก่อนจะรีบควักยาที่ซ่อนอยู่ในชุดออกมาแล้วกินมันเข้าไปโดยไม่
ต้องใช้น้ำ
 
            "คุณพิม...คุณทานยาระงับประสาทหรอ"ฟางถามเมื่อเห็นซองยาที่พิมปาทิ้ง "อย่ามา
จุ้นจ้านเรื่องของชั้น เรื่องของแกคือการภาวนาให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์บรรดารให้ชั้นไม่ฆ่าแกต่างหาก"พิม
ว่าพร้อมกุมขมับแน่น
 
            "แกมันนังบ้า นังหลอนประสาท แกมันจิตไม่ปกติ!! คอยดูนะถ้าชั้นออกไปได้ชั้นนี่แหละ
จะเอาแกเข้าคุก!"คุณหญิงว่าพร้อมดิ้นยกใหญ่
 
            "เงียบ!"พิมตะโกนออกมา "ชั้นไม่ได้บ้า ชั้นไม่ได้หลอนประสาท ชั้นปกติ ไม่! ไม่!
กรี๊ดดดดดดดดด"พิมกรีดร้องออกมาอีกครั้งแล้วทำลายข้าวของตรงนั้นไปทั่ว
 
            "คุณพิมครับ พวกมันมากันเต็มเลยครับ"ลูกน้องคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาพิมอย่างตื่นตระหนก
"ป๊อปปี้! ป๊อปปี้มาแล้ว แกโดนดีแน่นังบ้า!"คุณหญิงว่า
 
            "พิม!! เอานังฟางไป ส่วนชั้น...เดี๋ยวชั้นจะเอานังแก่หนังเหนียวนี่ไปเอง"มายด์สั่งหลัง
จากดูการกระทำของพิมมานาน "ปล่อย! ปล่อยชั้น!!"คุณหญิงร้องเมื่อมายด์กระชากให้ลุกขึ้น
"ตามชั้นมา!!"มายด์สั่งพิมที่กำลังดึงตัวฟางให้ลุก
 
 
 
 
 
 
 
           "พิม! ปล่อยฟางกับแม่ป๊อปเดี๋ยวนี้นะ อย่าคิดจะทำอะไรบ้าๆ"ป๊อปปี้สั่งห้ามแล้วส่งซิกส์
ให้ฟางที่โดนมายด์จับไว้อยู่ "ป๊อปไม่รักพิม พิมไม่ว่าตอนนี้พิมไม่เหลืออะไรแล้วเพราะถ้าพิมยอม
พิมจะโดนจับ เพราะฉะนั้นขอให้พิมได้ทำอะไรบางสิ่งให้มันร้ายแรงนถึงขีดสุดไปเลย"พิมผลักแม่
ป๊อปปี้ล้มลงนอนแล้วจ่อปืนไปทางแม่ของป๊อปปี้ทำให้ฟางที่โดนจับใช้ศอกกระทุ้งเข้าที่ท้องของ
มายด์ทำให้มายด์จุกจนล้มลงฟางจึงหลุดจากการเกาะกุมของมายด์
 
 
                                  ปัง!!!/"คุณหญิง โอ๊ย!"
                      ฟางวิ่งไปใช้ตัวบังกระสุนให้แม่ของป๊อปปี้ก็ร้องด้วยความเจ็บปวด
 
           "หนูฟาง! ฟาง"แม่ป๊อปปี้ร้องออกมาพร้อมประคองตัวฟางขึ้นด้วยความห่วงใยและซึ้งใน
น้ำใจของฟางที่เอาตัวมาบังแทน "รออะไรเล่า ไปจับนังบ้าสองคนนั้นสิ!!"แก้วผลักพิชชี่กับโทโมะ
ไปจับตัวสองคนนั้น
 
           "ปล่อย! ปล่อยชั้นนะนายบ้า! ชั้นไม่ยอมโดนตำรวจจับหรอก"มายด์สะบัดตัวทำให้โท-
โมะ ต้องดึงปืนทิ้งเพื่อความปลอดภัยต่อเค้าและคนอื่น
 
           "ฮืออออ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ ชั้นไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ ฮืออ"พิมร้องพร้อมทิ้งตัวลงนั่ง
คุกเข่าร้องไห้ทันทีพร้อมกับมองป๊อปปี้ที่ประคองตัวฟางแล้วกอดไว้แน่นทำให้ตำรวจที่เพิ่งมาถึง
ต้องจับตัวคนร้ายทั้งสองไว้ทันที
 
           "ฟาง! เธออย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ ชั้นขอโทษที่ไม่บอกเธอแต่แรกว่าชั้นจำเธอได้ ชั้น
ขอโทษที่ทิ้งช่วงเวลาที่ควรจะเป็นของเราไป ชั้นขอโทษที่ทำให้เธอต้องมารับเราะห์แบบนี้ ฟาง...
ชั้นขอโทษ"ป๊อปปี้กอดฟางแน่นพลางน้ำตาลูกผู้ชายไหลลงหยดบนหน้าของฟางที่นอนอาบเลือด
อยู่บนตักของเขา
 
           "ป๊อปปี้..."ฟางลูบใบหน้าของเขาก่อนจะหมดสติไป "หนูฟาง หนูฟื้นมาก่อนสิ มาให้ชั้น
ตอบแทนที่เธอช่วยชั้นก่อน ฟื้นขึ้นมา!"แม่ป๊อปปี้เขย่าตัวฟางทันทีที่เธอหมดสติไป
 
           "รีบพาเพื่อนชั้นไปโรงพยาบาลก่อนที่ยัยฟางจะเป็นอะไรไปหนักกว่าเดิมอีกไม่ดีกว่าหรอ
ชั้นก็ห่วงเพื่อนเหมือนกัน แต่...ถ้ามัวแต่มาพร่ำเพรื่อแล้วยัยฟางหมดลมไปก่อนนะจะนี่แหละจะ
โทษพวกคุณ!!"แก้วพูดก่อนที่จะรีบให้ป๊อปปี้พาฟางไปขึ้นรถพยาบาลที่เพิ่งเรียกมาเมื่อครู่
 
 
 
 
 
 
 
 
ตัดไว้แค่ตรงนี้ก่อน อาทิตย์หน้าค่อยมาอัพต่อนะ
(เรื่องราวจะเป็นยังไงก็ติดตามน้าา ช่วยเม้นกันเยอะๆด้วยนะคะ พลีสสส)