Music love final chapter

 
 
 
 
 
 
            "10 ล้าน!!!!"ป๊อปปี้และแม่ตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน "ใช่ค่ะ ค่าสินสอดสิบล้านแค่นี้ขน
แขนคุณหญิงก็คงไม่ร่วงหรอกจริงมั้ยคะ ถ้าจะเทียบกับความบริสุทธิ์ที่ลูกสาวชั้นเสียไปให้กับ
ลูกชายคุณหญิงน่ะค่ะ"แม่พิมพูดก่อนจะโอบไหล่พิมแล้วเมินทั้งคู่
 
            "โอเคค่ะ สิบล้านก็สิบล้าน"แม่ป๊อปปี้เหงื่อตกทำให้ลูกชายตัวแสบต้องกุมมือผู้เป็นแม่
ไว้ "ไม่เป็นไรครับแม่ เราไม่ได้เสียสิบล้านแน่นอน แถมยังได้มากกว่านั้นด้วยซ้ำ"ป๊อปปี้กระซิบเพื่อ
ให้แม่ผ่อนคลาย
 
           "งั้นเดี๋ยวเราจะไปร้านจัดเวดดิ้งกันเลยดีกว่าค่ะคุณน้า เพราะว่าพวกเราจะเลื่อนงานแต่ง
มาเป็อาทิตย์หน้าไม่ใช่หรอคะ เดี๋ยวจะไม่ทันการณ์เอา"มายด์พูดพลางยิ้มเยาะใส่ป๊อปปี้
 
           "ทำไม!! เอ่อ...ผมหมายถึงแล้วมันจะเตรียมงานทันหรอครับ"ป๊อปปี้ตะโกนอย่างตกใจ
ก่อนจะผ่อนเสียงลงเพื่อแอบอ้างไม่ให้รู้ว่าพวกของเขากำลังจัดฉากนี้อยู่
 
           "ก็ยัยพิมถูกย่ำยีขนาดนี้ ถ้าปล่อยไว้นานเกินไปข่าวก็จะอื้อฉาวไปทั่ว น้องสาวชั้นก็ต้อง
อับอายมากๆน่ะสิ"มายด์โวยทำให้พิมแอบดีใจที่มายด์เรียกเธอว่าน้องสาว
 
           "ไปเถอะตาป๊อป ยังไงลูกก็ต้องแต่งอยู่แล้วนี่"คุณหญิงแม่ป๊อปปี้ลูบใบหน้าลูกชายก่อน
จะกัดฟันเน้นเสียงแข็งเพื่อไม่ให้ป๊อปปี้ลืมแผนของตัวเองที่ได้วางเอาไว้
 
        
 
           "ใจเย็นๆนะฟาง ผู้ชายน่ะหาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้"พิชชี่แตะไหล่ฟางที่กำลังน้ำตาไหลกับ
ภาพที่เห็นและเสียงที่ได้ยิน แต่อย่างน้อยก็ถือว่าเข้าแผนท่เขาอุตส่าห์พยายามลากฟางมาทำงาน
ตรงนี้เพื่อให้ได้รับรู้สิ่งที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายคุยกัน แม้ว่ามันจะเจ็บที่เขาต้องเห็นฟางร้องไห้ แต่ก็
ต้องทนเพื่อให้ฟางได้รักกับคนที่เธอรัก และคนคนนั้นก็ต้องรักเธอเหมือนกับเขา
 
 
 
 
 
 
 
           "แหมๆ พอหมอบอกว่าออกจากโรพยาบาลได้ก็ดิ้นใหญ่เลยนะยะ"แก้วล้อโทโมะที่ยิ้มไป
มาทั้งวัน "นิดหน่อยล่ะ ก็ชั้นเบื่อนิ่ที่ต้องมานั่งๆนอนๆที่นี่ทุกวัน เมียก็ไม่ได้พาไปชมนกชมไม้ที่ข้าง
ล่างเหมือนชาวบ้านเค้าเลย"โทโมะยิ้มก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นทำหน้าหงอยลงอย่างงอนๆ
 
           "ใช่ซี้!"แก้วขึ้นเสียงสูง "ก็ชั้นมันไม่ได้ดีเลิศเลอเพอร์เฟ็คเหมือนสาวๆคนอื่นที่นายหิ้วขึ้น
โรงแรมตลอดหรอก ทำใจไม่ได้ที่ต้องมาเป็นพ่อของลูกชั้นก็บอกมานะ เพราะชั้นเองก็ไม่ได้เต็มใจ
มากหรอกย่ะ"แก้วหยิกแขนโทโมะทำให้เจ้าตัวร้องโอดครวญอยู่นาน
 
           "แก้วจ๋า พาชั้นไปข้างล่างหน่อยน้าา ดูสิ!คนอื่นเค้าดูไม่เบื่อหน่ายเพราะได้ลงไปเที่ยว
ดูเดือนดูตะวันข้างล่างคงจะมีความสุข น้าาแก้ว คนสวยไม่ใจร้ายน้าา"โทโมะอ้อนวอน
 
           "นี่!นายอย่ามาว่าชั้นใจร้ายนะ เพราะนายนั่นแหละที่ใจร้ายบังคับขู่เข็นให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ
แถมยังอยู่ในช่วงที่ท้องต้องลำบาก ต้องเข็นตัวนายจากชั้นสิบกว่าไปเที่ยวท่องข้างล่างนั่นน่ะ"แก้ว
โวยอีกครั้ง
 
           
           "ปล่อยให้ภาระนั่นเป็นหน้าที่ของผมเองดีกว่าครับ"ธามไทเปิดประตูเข้ามาพร้อมเอ่ยข้อ
เสนอนั้นให้กับแก้วและโทโมะทำเอาโทโมะยิ้มแป้นเมื่อเห็นน้องชายคนสนิทมา
 
           "อ้าว!ธาม มาที่ได้ไงเนี่ย"แก้วเอ่ยถามพลางลุกขึ้นยืนต้อนรับ "แล้วนี่แฟนหรอ"แก้วมอง
หน้าหญิงสาวที่ธามพามามันช่างคุ้นใบหน้านี้เสียเหลือเกิน
 
           "ปะ...ป่าวนะคะ ไม่ใช่แฟน!! เอ่อ...สวัสดีค่ะ"เฟย์น้อมไหว้แก้วและโทโมะอย่างมีมาร-
ยาท เพราะรู้ว่าตัวเองเด็กกว่าทั้งคู่ "อ๋อ! นี่เฟย์! น้องสาวคุณภาณุใช่มั้ย"โทโมะถาม
 
           "ใช่ครับ เฟย์เป็นพื่อนมหาลัยของผม แต่แอบไปสนิทกันห่างๆด้วยเหตุผลบางเรื่อง ตอน
นี้ไม่มีคนอยู่รีสอร์ทเลย มีแต่พวกคนงาน แล้วเฟย์ก็กำลังเครียดๆผมเลยพาเฟย์มาเยี่ยมพี่โทโมะ
ตามที่พี่โทโมะโทรตามครับ"ธามไทเล่าละเอียด
 
           "โทรตามงั้นหรอ!!"แก้วเปล่งเสียงดังพร้อมค้อนสายตาไปที่โทโมะที่ยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างรู้
สึกผิด "ก็แหม! ชั้นอยากไปข้างล่างนิ่ ให้ไอธามพาไปแหละดีแล้ว ป่ะไอธาม!"โทโมะยิ้มก่อนจะ
ให้ธามพยุงขึ้นรถเข็น
 
           "เชื่อผมเถอะพี่แก้ว! แล้วพี่ก็จะตามไปหรือไม่ตามก็แล้วแต่นะ ป่ะเฟย์"ธามยิ้มอย่างขี้
เล่นก่อนจะชวนเฟย์เดินตาม "นี่นาย!!"แก้วตะโกนไล่หลังเมื่อโทโมะยักคิ้วให้เธอก่อนจะออกไป
จากห้อง
 
        
 
 
 
 
           "ไม่ได้เห็นแบบนี้มาร่วมสามวันแล้ว ดีใจจังวุ้ยย"โทโมะตะโกนจนคนอื่นๆหันมามองกัน
ทั่วทำให้แก้วที่ตามมาจ้องตาเขม็ง "นี่นาย! ที่นี่มันโรงพยาบาลนะไม่ใช่คลับที่นายไปควงสาว
บ่อยๆ ถึงจะมาแหกปากไปทั่วน่ะ"แก้วเดินมาหยิกโทโมะโดยไม่สงสารสักน้อย
 
           "โอ๊ย! ชั้นขอโทษ!! ชั้นแค่อัดอั้นน่ะไม่คิดว่าการที่หมกตัวอยู่แต่ในห้องแล้วพอได้ออก
มาข้างนอกบ้างมันรู้สึกยังไง มันดีใจจนน้ำตาจะไหลอย่างนี้นี่เอง"โทโมะยิ้มทำท่าอย่างกับได้รับ
ของขวัญจากสวรรค์
 
           "ทำไม! อยู่กับชั้นมันอัดอั้นยังไง ถ้ามันอึดอัดนักชั้นกลับก็ได้ยะ"แก้วทำทีจะเดินหนีด้วย
อารมณ์งอนก็โดนธามไทรั้งไว้ "เดี๋ยวก่อนสิพี่ มานั่งด้วยกันก่อน"ธามไทจูงมือแก้วไปนั่งที่เก้าอี้
รับรองในสวนของโรงพยาบาล
 
           "ผมดีใจด้วยนะพี่ ที่พี่คืนดีกันอย่างนี้ คนที่ช่วยพี่โทโมะมาตลอดอย่างผมดีใจโครตๆเลย
รู้ป่ะ"ธามไททำท่าจะร้องดีใจทำให้แก้วเตะไปที่ขาอย่างรุนแรง
 
           "ไอบ้า! นี่นายเป็นคนบอกน้องมันใช่มั้ย"แก้วโวย "เบาๆสิคะพี่แก้ว ที่นี่มันโรงพยาบาล
นะ ยังไงเฟย์ก็ขอให้พี่ทั้งสองแต่งงานกันเร็วๆนะคะ แล้วก็ขอให้ลูกน้อยๆของพี่น่ารักเหมือนพ่อกับ
แม่ด้วยนะคะ"เฟย์ยิ้มล้อทั้งคู่
 
           "เรื่องนี้นายก็เป็นคนบอกงั้นหรอ"แก้วคิ้วขมวดแล้วตีโทโมะยกใหญ่ "พอแล้วๆค่ะ พอๆ
ตอนนี้เค้ารู้กันหมดแล้วล่ะค่ะ เพราะข่าวลือที่พี่โทโมะมาช่วยไว้ทำให้คนงานที่ปากไวๆไปสืบกันจน
ทราบเรื่องทั้งหมดแล้ว ไม่เกี่ยวกับพี่โทโมะหรอก"เฟย์ยิ้มห้าม
 
           "ทำไมอ่ะแก้ว น่ารักดีออก ไม่ต้องปกปิดไม่ต้องหลบซ่อนไม่ต้องแอบอะไรอีกแล้ว ดีกว่า
ที่เคยเป็นอีกว่ามั้ย"โทโมะจับมือแก้วที่หน้าบูดแต่สาวเจ้าก็ยังคงปฏิเสธในความคิดโดยการส่าย
หน้า
 
           "เอาน่า ชั้นสัญญาชั้นจะเป็นพ่อที่ดีของลูกแล้วจะรักเธอให้มากๆๆๆ กว่าที่เคยแล้วก็เพิ่ม
ขึ้นทุกๆๆวันเลยนะ"โทโมะพูดทำให้แก้วยอมและยิ้มออกมาแต่เฟย์กับเศร้าลงแล้วคิดถึงเรื่องราว
เมื่อสามวันที่ผ่านมา เธอ...คิดถึงเขื่อนเหลือเกิน
 
 
 
           "เฟย์ๆๆ"ธามไทสะกิดเพื่อนสวให้ดูสิ่งที่ไม่คาดฝัน "พี่เขื่อน!!"เฟย์อุทานเรียกอดีตแฟน
ออกมาเมื่อเห็นเขื่อนและสาวปริศนาเดินควงแขนมาที่โรงพยาบาล "ชั้นจะตามมไปดู"เฟย์สะกิด
ธามไทและลากเขาตามเขื่อนกับหญิงคนนั้นไปโดยไม่แคร์คนป่วยกับคนท้องตรงนั้นเลย
 
 
 
 
 
 
 
           "ผู้หญิงคนนี้มันหน้าคุ้นๆนะ ธามว่ามั้ย"เฟย์ถามขณะแอบดูเขื่อนกับหญิงนิรนามที่กำลัง
เดินเข้าโรงพยาบาล ท่าทางสองคนนี้ดูสนิทสนมกว่าที่เธอกับเขื่อนเคยเป็นเสียอีก
 
           "ถ้าจำไม่ผิด นี่แบมนิ่!!"ธามไทร้องออกมาอย่างตกใจ "เบาๆสิธาม!"เฟย์ตีแขนเพื่อน
"แล้วเค้ามาทำอะไรกันที่โรงพยาบาลนะ หึ! ท่าทางจะสนิทกันเร็วเหลือเกินนะ เพิ่งห่างกันไม่กี่วัน
ก็มีใหม่แล้ว พวกปลาไหลเอ๊ย!"เฟย์ตุบหน้าตักตัวเองอย่างโมโห
 
           "นี่มันแผนกสูตินิ่เฟย์ หรือว่า!"ธามไทคิดไปเกินเลย "พี่เขื่อนทำแบมท้องงั้นหรอ!!"เฟย์
ต่อความคิดธามไททำให้ตัวเองถึงกับต่อมน้ำตาแตกทันที
 
 
 
 
 
 
 
อัพแล้วน้าา เม้นกันหน่อยสิไรเตอร์เสียใจ