Music love final chapter

 
 
 
 
 
           "อะ...อ้าว! ทะ...ทำไมป๊อปตื่นเช้าจังคะ"พิมกระอึกกระอักเมื่อเจอหน้าป๊อปปี้ที่แสนจะ
เคร่งเครียด "ทำไมล่ะ คุณมีอะไรรึเปล่า"ป๊อปปี้จิบกาแฟก่อนจะเอ่ยถามคู่หมั้นของเขา
 
           "ปะ...ป่าวนี่คะ พิมขอตัวก่อนนะ คือ...พิมมมีธุระน่ะค่ะ"พิมบ่ายเบี่ยงเพื่อหาทางหลบ
หนีเมื่อสังเกตุเห็นเอกสารที่มายด์ลืมทิ้งไว้ยังคงอยู่ที่เดิม แต่!มันอยู่ใกล้ๆป๊อปปี้น่ะสิ
 
           "เดี๋ยวสิ!!"ป๊อปปี้ยืมขึ้นพร้อมกับคว้าเอกสารขึ้นมาพิมที่ทำท่าจะหนีก็โดนรั้งเอาไว้ด้วย
มือหนาที่กำเข้าไปอย่างแน่นบริเวณข้อมือของพิมจนเกิดรอยแดงๆแสดงถึงความบีบจนแน่น
 
           "ป๊อปทำอะไรน่ะ พิมเจ็บนะ"พิมพยายามสะบัดและแกะมือที่เกาะกุมเค้าอยู่แต่ก็ไม่
สามารถหลุดพ้นได้ "เรายังมีเรื่องต้องคุยกันนะพิม หนีบบนี้เค้าเรียกว่าร้อนตัวนะ"ป๊อปปี้คิ้วขมวด
และเม้มฝีปากแน่นเป็นเส้นตรง
 
           "เรื่องอะไรพิมไม่รู้เรื่อง!!"พิมปฏิเสธทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเขาจะเคลียร์เรื่องอะไรแต่ต้องก็ต้องไม่
พ้นจากเอกสารที่เป็นความลับของเธอในมือของเขาแน่ๆ
 
           "พิม!!"เขาตวาดอย่างรุนแรงจนร่างบางถึงกับตัวสั่น "เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ แล้ว
มันก็เป็นสาเหตุให้พ่อป๊อปตายด้วย!!"ป๊อปปี้เปรยๆออกมา
 
           "ปะ...ป๊อปพูดเรื่องอะไรพิมไม่เข้าใจ ปล่อยพิมนะพิมเจ็บ!!"พิมสะบัดแลยังคงบ่ายเบี่ยง
เช่นเดิมซึ่งมันก็ยิ่งทำให้เขาโกรธอย่างทวีคูณ "เลิกเสแสร้งซะที เธอเอาพี่สาวของเธอมาอยู่ที่นี่
เพราะอย่างนี้ใช่มั้ยพิม!!"ป๊อปปี้ตวาดอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ
 
           "ไม่! พิมไม่รู้ ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยพิมด้วย!!"พิมเริ่มตะดกนร้องของความช่วยเหลือจากคน
ที่อยู่ใกล้บริเวณนั้น แต่ป๊อปปี้กลับไม่สะท้านและไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ
 
           "เสียงดังเอะอะอะไรกันยะ!!"มายด์เดินสะพายกระเป๋าลงมาข้างล่างของบ้านพักก็ต้อง
ตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ที่เกรี้ยวกราดกำลังทำร้ายเหยื่อของเธอ และที่สำคัญในมือของเขาคือหลัก
ฐานสำคัญที่สามารถพาเธอเค้าคุกได้อีกด้วย
 
           "นี่คิดจะทำอะไรของนายน่ะ ปล่อยยัยพิมนะ ปล่อยๆๆๆ"มายด์ที่ได้สติก็แสร้งทำเป็นห่วง
แม่น้องสาวของเมียอีกคนของพ่อเธอขึ้นมาทันที ก่อนที่พิมจะฉวยโอกาสนั้นไปหลบหลังมายด์
 
           "นายทำบ้าอะไรน่ะ!! อย่าคิดนะว่าได้น้องสาวชั้นมาเป็นคู่หมั้นแล้วจะทำอะไรกับเธอก็ได้
น่ะ ชั้นไม่ยอมให้นายมาย่ำยีน้องสาวชั้นหรอกนะยะ"มายด์ถือเวลาว่าทันที
 
           "พวกเธอนั่นแหละกำลังทำอะไรพวกเธอร่วมกันโกงเงินของบริษัทพ่อชั้นไปเป็นร้อยล้าน
แล้วอย่างนี้จะหาข้อแก้ตัวว่าอะไรล่ะ"ป๊อปปี้โพล่งขึ้นมาด้วยความโกรธจัดจนคิ้วขมวดแน่นกว่าเดิม
 
           "ไม่มีข้อแก้ตัวสินะ...มานี่ ชั้นจะพาเธอไปหาตำรวจ"ป๊อปปี้รีบกระชากมือมายด์ผู้เป็นตัว
กรสำคัญในการโกงเงินครั้งนี้ทำให้พิมผู้เหลือเพียงผู้เดียวและเหลือหนทางเดียวจึงคิดที่จะทำบาง
อย่างเพื่อช่วยเหลือมายด์และตัวเองไม่ให้โดนจับ
 
         
                 เพล้ง! ตุ้บ!
              พิมใช้แจกันดอกไม้ฟาดเข้าที่หัวของป๊อปปี้จนเกิดอาการแตกก่อนที่ตัวของป๊อปปี้จะ
ล้มลงด้วยสายตาอันพร่ามัวเรื่อยๆก่อนจะหลับลงสู่ห้วงนิทรา
 
            "ป๊อป...พิม เอ่อ...พิมไม่ได้ตั้งใจนะ"พิมทิ้งเศษแจกันในมือลงพื้นก่อนจะทรุดตัวลง
ไปประคองชายหนุ่มด้วยความสงสารและรักพร้อมกับความแค้นที่พั่งพรูจนเธอไม่อาจจะเอ่ยได้
 
            "เฮ่อ! อย่างนี้สินะจุดจบของพวกตัวจุ่นจ้าน หึหึ แต่ละเรื่องก็จบไม่สวยซะที"มายด์ลุก
ขึ้นยืนพร้อมทำท่าปัดตัวก่อนจะเอ่ยขึ้นแล้วหัวเราะใส่ป๊อปปี้ที่นอนอาบเลือดโดยมีพิมประคองอยู่
 
            "พี่มายด์"พิมสบตามายด์แล้วขานชื่อออกมาด้วยเสียงสั่นคลอนพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อ
คลอ มากขึ้นและพร้อมจะล่วงหล่นทุกเมื่อ
 
            "ฉลาดเป็นแล้วหรอแก!! เกือบจะทำให้ชั้นต้องติดคุกไปแล้วสิ"มายด์ยืมเท้าเอวแล้ว
ตวาดออกมา "แล้วพี่จะให้พิมทำยังไงต่ออ่ะ พิมไม่ได้อยากเห็นป๊อปต้องมาเจ็บนานๆนะ"พิวว่า
 
            "จับมันสิ"มายด์พูดออกมาแล้วกระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ "จับ...หมายความว่าไง"พิมถาม
ด้วยความใสซื่อ "แกพามันไปทำแผลแล้วพามันไปบนห้องแล้วกัน ชั้นมีเรื่องสนุกๆให้ทำ รับรอง
นังฟางมันต้องยอมแพ้แกแน่ๆ"มายด์ส่งเสียงัวเราะในลำคอก่อนจะรีบคว้าเอาเอกสารในมือป๊อปปี้
มาเก็บไว้ทันที
 
 
 
 
 
 
            "พี่เขื่อนคะ"เฟย์ขานเรียกชื่อเเฟนหนุ่มทันทีแม้จะห่างกันอีกหลายสิบเมตร "อ้าว!เฟย์"
เขื่อนวางเอกสารงานออกแบบไว้บนโต๊ะก่อนจะรีบเดินปาดเหงื่อไปหาเฟย์ทันที
 
            "เหนื่อยมั้ยคะ มานี่เดี๋ยวเฟย์ซับเหงื่อให้ ดูซิตากแดดจนเหงื่อออกเยอะขนาดนี้แล้วยัง
ไม่คิดจะพักอีก"เฟย์พูดพร้อมใช้ผ้าเย็นสะอาดๆซับใบหน้าของเขื่อนทันที
 
            
                 หมับ!
              เขื่อนจับมือนั้นค้างไว้ที่ข้างแก้มขวาของตัวเอง
 
            "อะไรคะ"เฟย์ถามพลางเขินเบาๆ "พี่ไม่ได้เห็นเฟย์ยิ้มแบบนี้มานานแล้วนะ"เขื่อนเปรย
ออกมาทำให้สาวเจ้าแก้มแดงกว่าเดิม "อะไรกัน เฟย์ก็ยิ้มแบบนี้ทุกวันไม่เห็นแปลกเลย"เฟย์ดึงมือ
ออกพร้อมหันหลังแล้วบิดตัวไปมา
 
            "เปล่า..."เขื่อนหมุนตัวเธอกลับมาสบตากัน "พี่หมายถึง...พี่ไม่เห็นสาวน้อยของพี่ยิ้ม
จนแก้มบุ๋มแล้วหน้าแดงแบบนี้ มาตั้งแต่...สมัยเรียนโน่นแน่ะ"เขื่อนแสยะยิ้มบางๆ
 
            "พี่เขื่อนก็...ก็ตอนนั้นเฟย์ก็ปลื้มพี่อยู่ เลยไม่คิดว่าจะมีวันนี้ วันที่เราคบกัน"เฟย์บิดไป
มาด้วยความเขิน "โอเคๆพี่ยอมก็ได้ แล้วนี่เอาอะไรมาล่ะเนี่ย"เข่อนถามถึงสิ่งของที่อยู่ในตระกร้า
ที่ปิดด้วยผ้าอย่างมิดชิด
 
            "อ๋อ!"เฟย์นึกขึ้นได้ก็เปิดหยิบเอาสิ่งของด้านในออกมา "เฟย์เอาน้ำแล้วก็ขนมมาด้วยค่ะ
เผื่อพี่เขื่อนจะหิว"เฟย์วางขนมไว้บนโต๊ะก่อนจะเทน้ำในขวดในแก้วพลาสติกที่เตรียมมา
 
            "แล้วนี่เอาออกมาพี่ชายไม่ว่าหรอ"เขื่อนนั่งลงที่เก้าพร้อมเตรียมจะรับประทานขนม
พร้อมกับแฟนสาว "เฟย์มาหาพี่เพราะเรื่องนี้นี่แหละค่ะ"เฟย์นั่งลงตามเขื่อนพร้อมทำท่าทางแปลก
ไปและหุบยิ้มทันทีที่พูดถึงเรื่องนี้
 
            "เฟย์อยากจะมาขอพี่เขื่อนว่า...ต่อหน้าพี่ป๊อปและคนอื่นๆ พี่เขื่อนช่วยทำตัวเหมือนเดิม
ได้มั้ยคะ"เฟย์ถามพร้อมสีหน้าที่แปลกไป "ได้สิ เฟย์มีอะไรล่ะ"เขื่อนยังคงถามต่อแม้จะสังเกตุ
เห็นรอยยิ้มที่จางลง
 
            "คือ...พี่เขื่อนก็คงรู้ว่าทางบ้านพี่ป๊อปเค้าไม่ค่อยยอมรับคนที่เฟย์เลือกเองเท่าไหร่"เฟย์
หยุดพูดเมื่อทบทวนและคิดว่าไม่ควรพูดเรื่องฐานกับเขื่อน
 
            "แล้ว..."เขื่อนถามแต่ก็ไร้คำตอบจากแฟนสาว "เฟย์กำลังจะบอกว่า...บ้านเฟย์ไม่ยอม
รับคนที่ฐานต่ำต้อยกว่าเข้ามาเป็นครอบครับใช่มั้ย"เขื่อนที่คิดได้ก็หุบยิ้มทันที
 
            "เฟย์ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะคะ"เฟย์แย้ง "ไม่เป้นไร พี่รับได้ พี่เองก็ไม่สมควอยู่
แล้วล่ะ....ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ไปทำงานก่อนนะ"เขื่อนส่งยิ้ให้ก่อนจะลุกหนีเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาอีก
 
 
 
 
 
 
           "ห้องพัก...เรียบร้อย สปา...เรียบร้อย เค้าท์ตอร์บริการ...เรีบยร้อย แล้วเหลืออะไรอีกนะ
อ๋อ! นี่ชั้นลืมสวนกุหลาบขาวไปได้ไงเนี่ย"ฟางเกาหัวแล้วขำนิดๆก่อนจะค้นหาตัวแบบที่ป๊อปปี้
ออกแบบและให้เธอมาตกแต่งเพิ่ม
 
   
                             "ดอกนี่มันหมายถึงความรักอันบริสุทธิ์เลยนะ"
 
           ฟางที่นึกถึงคำพูดของป๊อปปี้ตอนนั้นก็ขำออกมาคนเดียวพร้อมกับนึกถึงรอยยิ้มที่แสนจะ
ละลายที่สามารถทำให้สาวๆหลายคนคล้อยตามเขาได้ และก็รวมไปถึง...ฟาง
 
 
           "ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรคนเดียวนะ"พิชชี่เดินมาชนไหล่ฟางเบาๆก่อนจะยิ้มให้แล้วดึงของ
ในมือไปช่วยถือ "เมื่อกี้พิชได้ยินฟางพูดว่าลืมสถานที่ไหนนะ ให้พิชช่วยมั้ย"พิชชี่ออกข้อเสนอ
 
           "ฟางลืมงานสำคัญน่ะสิ นี่ถาคุณป๊อป...เอ๊ย! คุณภาณุเค้าทราบคงจะโกรธฟางแหงๆ"
ฟางเผลอเอ่ยชื่อป๊อปปี้ออกมาทำให้พิชชี่ยิ้มราวกับเข้าใจ
 
           "คิดถึงเค้าก็บอกสิ จะมายืนอ้ำๆอึ้งๆให้มันได้อะไรกัน"พิชชี่ล้อ "บ้าหน่า!"ฟางตีแขน
พิชชี่เบาอย่างสนิทสนม "แล้วงานนี่มันคืออะไรน่ะ ให้พชช่วยคุมนะ เพราะงานของฟางก็มีที่ต้อง
เคลียร์อีกเยอะแยะ"พิชชี่เสนอต่อ
 
           "อืม....ฟางก็อยากทำเองอยู่นะ แต่...ให้พิชช่วยดีกว่าทำคนเดียวต้องนอนชักแน่ๆ ยิ่ง
ยัยแก้วไม่อยู่ช่วยแบบนี้ด้วย"ฟางคิดเล็กคิดน้อยก่อนจะยื่นงานออกแบบที่ป๊อปปี้วาดมาให้
 
           "พิชคุมมันได้นะ ฟางอยากให้มันออกมาจากใจเหมือน...ที่พิชรักครซักคน"ฟางยิ้มอย่าง
เขินอายและคิดเองเออเองว่าป๊อปปี้คงจะต้องคิดแบบเธอ "ได้สิ! ง่ายนิดเดียว"พิชชี่ยิ้มรับ
 
 
 
                    เพล้ง!!
              เสียงของหล่นแตกมาจากบ้านพักของป๊อปปี้ทำให้ฟางและพิชชี่หันหน้ามองกันโดยไม่
ได้นัดหมายใดๆ
 
 
           "พิชว่าเราเข้าไปดูก่อนมั้ย"ฟางยังคงตั้งสติไปถามเพื่อนก่อน "ไปดูก่อนก็ดีนะ"พิชชี่รับ
ของจากฟางไปวางที่โต๊ะก่อนจะคว้ามือเธอเดินเข้าไปในบ้านพักหลังนั้น
 
 
 
 
            "เอ่อ...มีอะไรให้พววกเราช่วยกันรึเปล่าคะ"ฟางตะโกนหาเสียงที่ราวกับของหล่นแตก
ภายในบ้านที่เงียบสงัด "ไม่มีใครเลยอ่ะพิช"ฟางส่ายหน้าพร้อมกับตั้งท่าจะถอยกลับไปทำงาน
 
 
            "นี่คุณทำอะไรน่ะคุณพิม ปล่อยผม!!!!"เสียงของชายหนุ่มที่ฟางและพิชชี่คุ้นหูดังขึ้น
ทำให้ทั้งสองรีบวิ่งขึ้นไปด้านบนเพื่อดูว่ามีเหตุการณ์อะไรให้ช่วยทัน
 
 
 
 
 
             "ป๊อปปี้..."เสียงของฟางที่ไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนห้องหนึ่งซึ่งปรากฏร่างป๊อปปี้และ
พิมนอนร่วมกันอยู่บนเตียงโดยไร้สิ่งปกปิดเรือนร่าง มีเพียงผ้าห่มผืนเดียวที่คบุมร่าขอทั้งสองไว้
ซึ่งมันยิ่งทำให้ฟางรู้ทันทีว่าทั้งสอง "มีอะไรกัน" และสิ่งนั้นก็ทำให้น้ำตาของเธอไหลพรั่งพรูอย่าง
กลั้นไม่อยู่
 
             "ฟาง!!"พิชชี่ที่พยายามรั้งมือฟางไว้เพื่อไม่ให้เธอหนีไปกลับต้องยอมปล่อย ดีเสียกว่า
ให้เธอต้องทนทุกข์ที่เห็นภาพอันน่าสะเทือนใจนี้ ซึ่งมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลยหากผู้หญิงที่วิ่ง
หนีไปเมื่อครู่ไม่ได้เป็นคนที่เขาฝากให้ป๊อปปี้ดูแลแทนซึ่งบัดนี้พิชชี่รู้แล้วว่า "เขาไม่เหมาะกับงาน
นี้เลยแม้แต่น้อย"
 
           "คุณรู้มั้ยว่าผมไม่สามรถที่จะฝากฟางไว้กับคุณได้อีกต่อไป ผมยอมรับว่า...ผมผิดหวัง
ในตัวคุณมากนะครับ"พิชชี่ส่ายหน้าก่อนจะเดินหนีไปโดยไม่ใส่ใจคำเรียกร้องของป๊อปปี้เลย
 
 
 
           "นี่คุณทำอะไรหาคุณพิม!!"ป๊อปปี้ตวาดอีกครั้ง "พิมเปล่านะคะ คุณก็เห็นว่าพิมไม่
สามารถที่จะทำคุณได้ฝ่ายเดียว นอกเสียจาก...คุณจะสมยอม"พิมเอ่ยออกมาพร้อมกระตุกยิ้มที่มุม
ปากอีกครั้งด้วยความชอบอกชอบใจ
 
           "ไม่มีวัน! ผมไม่ได้รักคุณ!! แต่ยังไงซะผมก็จะเอาคุณเข้าคุกข้อหาฉ้อโกงเงินบริษัทของ
พ่อผม!!"ป๊อปปี้ตวาดพร้อมมองหาหลักฐานชิ้นสำคัญที่ตอนนี้เหลือแต่ความ "ว่างเปล่า"
 
           "หาอะไรอยู่หรอ ไอนี่รึเปล่า"มายด์เดินยิ้มเข้ามาในห้องพร้อมชูเอกสารหลักฐานยืนยัน
การฉ้อโกงในมือขึ้น "ตอนนี้ชั้นส่งรูปแกกับพิมตอนนอนด้วยกันไปฟ้องคุณหญิงแล้ว อีกหน่อยแก
ก็จะต้องแต่งงานกับยัยพิมให้เร็วที่สุด แล้วนังฟางก็จะร้องห่มร้องไห้ แกเองก็ต้องเสียใจ นี่แหละ
ที่ชั้นอยากเห็นมานาน"มายด์หัวเราะลั่นแล้วประกาศถึงแผนการที่เธอวางไว้
 
           "เอาเอกสารนั่นมาให้ชั้นเดี๋ยวนี้นะ"ป๊อปปี้สั่งเพราะเขาเองลุกขึ้นไม่ได้เนื่องจากตอนนี้
ร่างกายเขาไร้เสื้อผ้าที่จะปกปิดอยู่ "ไอนี่น่ะหรอ"มายด์ชูมันขึ้น "อยากได้นักก็ไม่เก็บเศษขี้เถ้า
เอาแล้วกัน"มายด์ว่าก่อนจะจุดไฟเผาเอกสารนั่นทันที
 
           "เธอทำอะไรของเธอน่ะ!!!"ป๊อปปี้ตะโกนเสียงแข็งกร้าวแล้วกำมือขึ้น "ทำให้แกไม่มี
ความสุขไงไมายด์หัวเราะพร้อมเดินออกจากห้องแล้วร้องเพลงเสียงดังราวกับคนบ้า
 
 
 
 
 
 
 
 
เม้น+โหวตให้กันเค้าจะอัพเร็วๆเลยน้าาา 
 
อัพช้าไปนิดต้อง sorry รีดเดอร์ที่ติดตามด้วย