Music love final chapter
เขียนโดย 
ployfin
วันที่ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.42 น.
แก้ไขเมื่อ 11 กันยายน พ.ศ. 2558 19.19 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
16) แค่กำลังใจ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"นอนตรงนี้ก่อนแล้วกันยัยแก้ว"ฟางประคองเพื่อนลงนอนที่ห้องพักในรีสอร์ทก่อนจะลูบ
หัวแก้วเบาๆ "ชั้นว่าแกควรจะยกเลิกงานนี้ไปนะ เพราะว่างานนี้มันค่อนข้างจะเป็นอันตรายกับลูก
ทั้งแดดทั้งลม เผลอๆแกเป็นลมไปใครจะช่วยแกทันล่ะ โรงพยาบาลก็ไม่ใช่ว่าจะใกล้นะ"ฟางว่า
ด้วยความสงสารพร้อมกับแค้นที่โทโมะกล้าทำกับเพื่อนสาวของเธออย่างนี้
"ไม่ได้นะ!! ชั้นตั้งใจกับงานนี้มาก แกก็รู้ว่าเยอรมันนี่ความฝันชั้นเลยนะ"แก้วท้วงด้วย
ความฝันที่เธอฝันมาตั้งแต่เด็ก "แต่แกกำลังจะเป็นแม่คนนะแก้ว ทำอะไรขอให้คิดถึงลูกบ้างสิ"
ฟางว่าพร้อมกับเริ่มคิ้วขมวด
"ชะ...ชั้น ชั้นเองก็ไม่ได้อยากให้เด็กคนนี้เกิดมานักหรอก ถ้าชั้นท้องกับตานั่น ชั้นขอ
ตายซะดีกว่า"แก้วปล่อยโฮออกมาด้วยความเสียใจ เธอทำพลาดไปจริงๆ
"แก้ว..."ฟางโผเข้ากอดเมื่อเธอเห็นเพื่อนเริ่มร้องไห้ "แกสัญญากับชั้นแล้วนิ่ว่าแกจะไม่
คิดอคติแบบนี้ อย่างน้อยเด็กคนนี้ก็เป็นลูกของแกเหมือนกันนะ"ฟางกอดปลอบเพื่อนสาวพลางลูบ
หลังไปมา
"เอาล่ะๆ แกเหนื่อยมากแล้วนะ พักผ่อนซะแล้วถ้ามีอะไรก็โทรมาหาชั้นชั้นจะคอยรับโทร
ศัพท์โดยเร็ว"ฟางวางโทรศัพท์แก้วไว้ที่โต๊ะหัวเตียงก่อนจะประคองเพื่อนนอนลงพร้อมห่มผ้าให้
อย่างดี
"ชั้นจะไม่ปล่อยแกไว้แบบนี้หรอกแก้ว"ฟางกำมือแน่น อย่างน้อยเธอต้องทำอะไรเพื่อ
เพื่อนแล้วหลานในท้องที่เกิดจากความผิดพลาดสักนิดเพื่อความยุติธรรมต่อทั้งคู่
ตกเย็น
"อะไรกัน!! งานแค่นี้แกก็ปล่อยให้เอกสารนั่นไปอยู่กับนังศรัตรูหัวใจอย่างยัยฟาง แก
มันไม่มืออาชีพซะเลย"มายด์ที่เห็นเอกสารนั่นก็รีบว่ามายด์ทันที
"แล้วพี่จะให้ชั้นทำอะไรล่ะ ยัยนั่นมันแอบเปิดเอกสารอ่นรึเปล่าก็ไม่รู้ ถ้ามันคาบเอาเรื่อง
ไปบอกคุณป๊อปเราสองคนจะซวยนะ"พิมว่าก่อนจะกำมือแน่นด้วยความแค้น
"ก็แกมันโง่ไง เอกสารแค่นั้นชั้นให้เอาไปทำลายให้พ้นๆซะก็ทำไม่ได้จนมันตามมา
รังควานถึงที่นี่เลยเห็นมั้ย"มายด์ผลักพิมล้มลงบนโซฟา
"ใช่พิมมันโง่มาก พิมมันก็เก่งแค่เรื่องเล่นละครตบตาสามี พี่เก่งเรื่องทำลายทำไมพี่ไม่
ทำเองล่ะ"พิมโต้ตอบแล้วรีบวิ่งหนีไปทั้งน้ำตาแต่คำพูดนั้นมันทำให้มายด์เริ่มฉุดคิดถึงเรื่องร้ายๆได้
"อยากให้ชั้นทำลายนักชั้นก็จะทำ ทำลายหลักฐาน ทำลายแกรวมไปถึงคู่หมั้นของแก
ด้วย นังมารยา"มายด์หัวเระในลำคอก่อนจะเดินขึ้นห้องไปคิดแผนเพื่อกำจัดมารสมบัติแล้วก็วาง
เอกสารนั่นไว้ที่เดิมด้วยความลืม
"ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังไม่มีใครปิดไฟอีกงั้นหรอ"ป๊อปปี้ที่กลับมาจากประชุมก็เริ่มบ่นด้วย
ความเหนื่อยและอ่อนเพลีย "นี่มันอะไรกัน!!"ป๊อปปี้สังเกตุเห็นเอกสารที่วางไว้ที่โซฟาก็คว้าขึ้นมา
ดู
ฟาง...สวเจ้าเสน่ห์ที่คิดมากจนทำให้นอนไม่หลับก็เดินออกมาดูดาวเพื่อให้ผ่อนคลาย
จากเรื่องป่วนๆที่เกิดกับเธอตั้งแต่ที่ก้าวย่างเข้ามาทำงานที่รีสอร์ทแห่งนี้
"ถ้านายเป็นอย่างเมื่อก่อนก็ดีสิ ชั้นคงจะทำงานได้โดยไม่ต้องอึดอัดใจขนาดนี้ ถ้าเป็น
อย่างนั้น...ชั้นคงไม่ต้องจะยืนอยู่จุดนี้คนเดียว มันคงจะเป็นนายที่คอยมาให้กำลังใจ"ฟางมองไฟ
ของที่พักป๊อปปี้ที่เปิดอยู่ก็พูดออกมา
"แต่...แต่ตอนนี้นายกำลังห่างเหินชั้นไปเรื่อยๆ อีกแค่สองเดือนสินะที่ชั้นจะหมดหวังทุก
สิ่ง ทุกอย่างของชั้นจะต้องพังลงเมื่อนายจะต้องเข้าประตูวิวาห์กับคนที่เพียบพร้อมไปทุกอย่าง เธอ
มีมากกว่าชั้นทุกอย่างทั้งการงาน การศึกษา แม้กระทั่งฐานะ แม่นายเลือกคนไม่ผิดจริงๆ"ฟางเอ่ย
ออกมาพร้อมทั้งน้ำตา
"นี่!ตาป๊อป มานั่งทำอะไรกับผู้หญิงซ่อมซ่อคนนี้หา!!"แม่ของป๊อปปี้พูดขึ้นทำให้ป๊อปปี้
และฟางที่กำลังนั่งทำการบ้านในโรงเรียนต้องสะดุ้ง
"ผม....มานั่งทำการบ้านเฉยๆครับ"ป๊อปปี้เอ่ยอย่างตระหนก "นั่งทำการบ้านอะไรกัน แม่
มองมาตั้งนานแล้วไม่เห็นลูกจะเขียนซักตัว"แม่พูดขึ้นด้วยอารมณ์โกรธ
"นี่ริอยากจะมีความรักในวัยแค่นี้ใช่มั้ย! มันสมแล้วหรอตาป๊อป ลูกเพิ่งจะอายุสิบสองเอง
นะ แล้วนี่คิดจะรักกับใคร...เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆหน้าตาน่าชัง ฐานะต่ำต้อยไร้การศึกษาอย่างนั้นน่ะ
หรอ ลูกคิดได้ยังไงกัน"แม่ว่าออกมาทำให้ฟางถึงกับน้ำตาคลอ
"ปะ...เปล่านะครับ ผมแค่มาให้เธอช่วยสอนเท่านั้น หน้าตาบ้านๆแบบนี้ผมคบไม่ได้
หรอกครับ"ป๊อปปี้พูดทำให้เธอรีบวิ่งหนีด้วยความเสียใจบวกกับความเสียหน้า
"ก็ดี! เพราะถ้าลูกอยากมีความรักแม่แนะนำให้ลูกไปผูกมัดกับหนูพิมลูกของเพื่อนพ่อดี
กว่า อย่าไปยุ่งกับเด็กมอมแมมนั่นเลย แต่อย่างไรแม่ก็ยังไม่สนับสนุนให้ลูกมีความรักในวัยเรียนอยู่
ดี จำไว้นะ"แม่ว่าก่อนจะสั่งให้ป๊อปปี้ที่กำลังมองหาร่างเล็กที่งอนหนีไปเก็บของกลับบ้าน
"My girl รักแต่เธอแต่เธอนะ หึหึ"เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่่งร้องเพลงที่คุ้นหูทำให้ฟาง
ที่กำลังคิดไปเรื่อยเปื่อยเรียกสติกลับมา "พิชชี่!!"ฟางที่หันไปพบกับเพื่อสนิทที่หายหน้าไปก้รีบ
โผเข้ากอดอย่างคิดถึง
"ใจเย็นสิฟาง พิชอุตส่าห์ไปทำใจมาตั้งนาน เจออย่างนี้เดี๋ยวก็ไม่ปล่อยกลับไปหรอก"
พิชชี่หัวเราะก่อนจะกอดตอบฟางกลับไปเพื่อมอบความอบอุ่นแกเธอ
"นี่พิชกลับทำไมอ่ะ"ฟางปล่อยกอดก่อนจะรีบเอ่ยถาม "พูดเหมือนไม่อยากให้พิชกลับมา
อย่างนั้นแหละ"พิชชี่หัวเราะในลำคอ "พิชกลับมาตามความต้องการของเด็กน้อยน่ะ พิชรู้ว่าตอนนี้
มีเด็กน้อยต้องการกำลังใจ ใช่มั้ย!!"พิชชี่พูดทำให้ฟางเบ้ปากแกล้ง
"มีปัญหาอะไรเปล่าคะเด็กน้อย บอกพี่พิชได้นะ"พิชชี่ใช้สองมืออังหน้าฟางไว้เพื่อให้ไอ
อุ่น "ปัญหาของฟางมันเด็กมากเลยค่ะ พี่พิชจะเข้าใจหรอคะ"ฟางแกล้งกลับ
"คือ...มีเพื่อนของฟางคนนึงเค้ากำลังมีปัญหาที่เกิดจากความไม่พร้อมของเขาและผู้ชาย
คนนึง..."ฟางเอ่ยเปิดประเด็น "แก้ว...หรอ"พิชชี่สันนิษฐาน
"พิชอย่าเพิ่งบอกแก้วนะว่าฟางบอก"ฟางพูดและได้รับการพยักหน้าจากเขาแทนคำ
สัญญา "ตอนนี้ยัยแก้วกำลังตั้งท้องได้สองอาทิตย์...กับ...โทโมะ"ฟางเอ่ยช้าๆ
"ห๊า! นี่มันเรื่องใหญ่นะฟาง แล้วโทโมะรู้หรือยัง"พิชชี่เสียงดังขึ้นด้วยความตกใจ "ยัง...
ยัยแก้วไม่อยากให้ฟางบอกใคร มันก็เลยเป็นปัญหาหนักอึ้งในหัวฟางมากเลยไง"ฟางเล่าพร้อมกับ
หงอยลง ทำให้พิชชี่เลือกที่จะกอดเธอเพื่อให้เธอผ่อนคลายเหมือนที่เคยทำ
"แต่...ฟางว่าฟางต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อเพื่อนแล้วก็หลานของฟาง"ฟางเหม่อมอง
ท้องฟ้าแล้วปล่อยให้พิชชี่กอดอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยๆ
"แล้วฟางจะทำอะไรล่ะ ถ้าแก้วไม่ต้องการเราก็ไม่มีสิทธิ์นะ"พิชชี่ค้านแกมสนับสนุน
"ฟางยังไม่รู้หรอกว่าจะทำอะไร แต่ฟางว่าเรามีสิทธิ์เพราะสิ่งที่ฟางจะทำมันต้องเป็นสิ่งที่ดีต่อยัย
แก้วและโทโมะ รวมไปถึงเด็กในท้อง แต่่มันก็ต้องเป็นบทเรียนให้ตาโทโมะนั่นสำนึกได้บ้าง!"ฟาง
หลับตาพริ้มในอ้อมกอดของพิชชี่
"สองคนนั้นมันยังไงกันแน่ สรุปที่พิชชี่พูดเราเชื่อได้รึเปล่านะ..."ป๊อปปี้ที่เห็นเหตุการณ์
จากที่ฟางและพิชชี่กอดกันก็เริ่มสงสัยแต่เพราะไม่ได้ยินเสียงทำให้ไม่ทราบเรื่องที่คุยกัน
เชียร์คู่ไหนก็เม้นกันด้วยนะค้าา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
