Music love final chapter

 
 
 
 
         "ขอบคุณคุณป๊อปมากแล้วกันครับที่ไว้ใจผม ผมจะดูแลความลับนี้อย่างดีเลยครับ"พิชชี่
ยิ้มเล็กน้อยแทนคำสัญญาที่มาจากใจเล็กของเขา พลางเดินออกไปข้างนอกสำนักงานพร้อมกับ
ป๊อปปี้
 
         "ผมก็ต้องขอบคุณคุณด้วยนะที่เล่าความจริง เอาเป็นว่าถ้ามีเวลาผมจะบอกกับเค้าเองนะ"
ป๊อปปี้ยิ้มน้อมรับคำพูดของพิชชี่แลวมองตามหลังของพิชชี่ที่เดินจากไป
 
          ก่อนจะมองบรรยากาศยามเช้าที่มีแต่หมอกและไอเย็นจับตัวกันปกคลุมพื้นที่บริเวณงาน
ก่อสร้างที่กำลังไปได้ด้วยดีท่ามกลางเสียงนกร้องอื้ออึงมันทำให้เค้ามีความสุขมากกว่าทุกวัน
 
 
 
          "อ้าว!คุณแก้ว จะรีบไปไหนน่ะ"ป๊อปปี้เรียกแก้วที่ทำท่าทางรุกรี้รุกรน "ชั้นขอลางานหนึ่ง
อาทิตย์ค่ะ คุณหักเงินเดือนก็ได้ชั้นไม่ว่า"แก้วรีบพูดแล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
 
          "อ่ะ...อ้าว! แล้วฟาง...ล่ะ"ป๊อปปี้พยายามจะไถ่ถามแต่ก็ไม่ทันขายาวๆของเธอที่รีบวิ่ง
ไปอย่างไม่ใยดีกับคำถามของป๊อปปี้เลย
 
 
          "ตื่นเช้าเชียวนะท่านผู้บริหาร จะมารอใครเค้าล่ะ"มายด์เดินมาดักด้านหน้าป๊อปปี้พลางพูด
ทำนองหาจุดบกพร่องบางอย่าง "คุณมาทำอะไรที่นี่ ที่ของคุณอยู่ไหนคุณก็อยู่ตรงนั้นสิ"ป๊อปปี้
หันหลังให้ด้วยความไม่อยากมีเรื่อง
 
          "แล้วทำไม...อีกหน่อยที่นี่ก็ต้องเป็นที่ของน้องสาวชั้นแล้ว ชั้นเป็นพี่สาวก็ต้องมีสิทธิ์สิ"
มายด์ทำท่าทางกร่างตัว "คุณมันก็แค่ลูกเมียน้อย คุณไม่มีสิทธิ์เท่าพิมหรอก"ป๊อปปี้เลิกคิ้วท่าทาง
เหยียดหยาม
 
          "ลูกเมียน้อยแล้วยังไง ยังไงๆยัยเด็กนั่นก็ต้องแพ้ทางชั้นอยู่แล้วแหละ ก็เหมือนกับที่..."
มายด์จะโพล่งพูดเรื่องราวที่ปีอปปี้ไม่อยากฟังที่สุดออกมาแต่โดนเค้าขัดจังหวะไว้ก่อน
 
          "เลิกยุ่งเรื่องของผมได้แล้ว แล้วก็เลิกทำร้ายผู้หญิงรอบข้างของผมซักที"ป๊อปปี้ตะคอก
"อ๋อ! ความจำดีแล้วนิ่ เมื่อซักสามนาทีก่อนยังเป็นพวกความจำเลอะเลือนอยู่เลยไม่ใช่หรอ"มายด์
ยิ้ม ทำให้ป๊อปปี้หน้าเจื่อนลง
 
          "แล้วทำไมผมจะจำคนที่คอยทำร้ายผมกับ...เอ่อ...some girl ไม่ได้ล่ะ แล้วถ้าคุณไม่
เลิกยุ่งเรื่องนี้นะ คุณไม่ได้อยู๋บนโลกใบนี้อย่างมีความสุขแน่ๆ"ป๊อปปี้คว้ามือเธฮมากำแน่นก่อนจะ
กระทุ้งลงอย่างรุนแรง
 
           "ไม่มีความสุขหรอ...คนที่ไม่ควรจะมีความสุขคือแกกับนังฟางต่างหากล่ะ"มายด์กำมือ
แน่นด้วยความเคียดแค้นกับสิ่ที่ป๊อปปี้เคยทำกับเธอเมื่อสมัยเรียน
 
 
 
 
 
       
 
 
                       ก๊อกๆๆ
               เสียงป๊อปปี้เคาะประตูห้องพักของฟางเพื่อเรียกให้เธอมาทำงาน
 
           "นี่คุณ คุณจะทำมั้ยงานน่ะ นี่มันสายมากแล้วนะ"ป๊อปปี้เรียกด้วยน้ำเสียงที่ดูหงุดหงิดแต่
ที่จริงก็ห่วงแสนห่วงสาวน้อยที่ไม่เคยมาทำงานสายตั้งแต่ย้ายเข้ามาในรีสอร์ท
 
           "เป็นอะไรของเค้ากันนะ...ถ้าพังเข้าไปจะเสียมารยาทรึเปล่านะ"ป๊อปปี้คิดแล้วพูดกับตัว
เอง พลางก็นึกห่วงฟางว่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร
 
 
                                              ปังงง!!!
           ป๊อปปี้ตัดสินใจพังประตูทันทีแล้วก็เห็นฟางที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำพอดีเช่นกัน
 
           "คะ...คุณเข้ามาทำอะไรคะ"ฟางพูดอย่างตะลึงด้วยเสียงแหบพร่า "ทะ...ทำไมเสียงคุณ
เป็นแบบนั้นล่ะ ไม่สบายหรอ"ป๊อปปี้รีบโผลเข้าไปพยุงตัวฟางเพื่อไปที่เตียงทันที
 
           "ชั้นไม่สบายน่ะสิ วันนี้ชั้นก็บอกให้ธามไทไปบอกคุณแล้วไม่ใช่หรอว่าชั้นขอพักหนึ่งวัน
เพราะฉะนั้นวันนี้ก็เป็นวันหยุดชั้นอีกวันนะคะ"ฟางตอบทำให้ป๊อปปี้งงๆ 
 
           "เค้ายังไม่มาบอกผมเลยนะ"ป๊อปปี้พยายามคิดแต่ก็คิดไม่ออกเพราะเมื่อวานเค้าก็ใช้
เวลาไปกับการตามหาเขื่อนและเฟย์ทั้งวัน ทั้งๆที่อยู่กับฟางก็ไม่เห็นว่าเธอมีทีท่าเหมือนคนป่วย
เลย
 
           "ช่างเถอะ ตอนนี้คุณก็รู้แล้ว เพราะฉะนั้นก็กลับไปทำงานเถอะค่ะ"ฟางพูดแล้วเมินๆก่อน
จะคว้าแก้วน้ำมาดื่ม "คุณพอจะบอกได้มั้ยว่าทำไมถึงไม่สบาย"ป๊อปปี้ยังคงเซ้าซี๊
 
          "นี่คุณ! ไม่สบายก็คือไม่สบายสิคะ"ฟางมองอย่างไม่พอใจแต่ด้วยสายตาของป๊อปปี้ทำให้
เธอต้องใจอ่อนอีกครั้ง "ชั้นเป็นพวกกระหม่อมบาง ตากฝนเมื่อวานก็คงจะทำให้ป่วยง่าย"ฟางไม่
มองหน้าป๊อปปี้กลัวว่าหากมองอีกครั้งจะทำให้เธอหลงเค้าไปมากกว่านี้
 
          "งั้นผมก็จะอยู๋ดูแลคุณ เพราะว่าสาเหตุที่ทำให้คุณไม่สบายมันเป็นเพราะผม"ป๊อปปี้เอน
ตัวฟางให้นอนลง "ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวคุณพิมาเห็นเข้าจะไม่ดี"ฟางเมิน
 
          "คุณ...คุณกลัวพิมหึงหรอ"ป๊อปปี้ยิ้มกับท่าทางของเธอ "กลัวๆ ชั้นไม่ได้กลัวอย่างนั้นค่ะ
ชั้นแค่เห็นว่าคุณพิมเธอเป็นถึงคู่หมั้นของคุณ มันก็ต้องมีอึดอัดกันบ้าง"ฟางเศร้าในใจทั้งๆที่เธอก็
รักเขามากกว่าพิม ทำไมพิมถึงได้ทุกอย่างไป
 
          "ไม่ต้องห่วงหรอก พิมกับผมก็แค่โดนคลุมถุงชนไม่มีใครรู้สึกอะไรต่อกันหรอก คุณรอนี่
ซักเดี๋ยวนะ"ป๊อปปี้พูดพร้อมกับกับเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ สายตของเขามันดูจริงใจขึ้นทุกที ทำ
เอาฟางเองก็แอบหวั่นๆในใจอยู่บ้างว่าเธอจะต้องใจอ่อนให้ผู้ชายคนนี้อีกครั้ง
 
     
 
           "จะทำอะไรน่ะ"ฟางทักขึ้นเมื่อเห็นป๊อปปี้เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมทั้งน้ำกับผ้าสีขาว
สะอาดผืนหนึ่ง "ก็จะทำให้ตัวคุณเย็นลงไง"ป๊อปปี้ตอบแล้วใช้มือแตะหน้าผากฟางทำให้เธอใจสั่น
ระรัว
 
           "แล้วนี่คุณแก้วเค้าจะไปไหนหรอ เห็นเค้าบอกว่าลางานหนึ่งอาทิตย์ ท่าทางดูพิลึก
เหมือนกำลังทุกข์ใจ"ป๊อปปี้ถามแล้วใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดรอบแขนฟาง แต่ฟางเองก็ตกใจเล็กน้อยเมื่อ
เห็นเลือดที่ปรากฏอยู่บนเตียงเธอ โดยเธอเองก็คิดว่าเธอเป็นรอบเดือน แต่ก็ไม่อาจจะบอกป๊อปปี้
ได้่
 
           "ไม่แน่ใจค่ะ เค้าไม่ยอมบอก ชั้นเองในฐานนะที่เป็นเพื่อนสนิทก็แอบๆห่วงอยู่บ้างเหมือน
กัน แต่ก็ทำไงได้ล่ะ เพื่อนต้องการอะไรเราก็ต้องปล่อยๆไป"ฟางหน้าบึ้งแต่ยังคงรู้สึกเสียวสันหลัง
 
 
           "อื้มมม แอร์นี่มันค่อนข้างจะเย็นไปนะ ผมว่าปรับอุณหภูมิให้สูงขั้นซักเปอร์เซ็นก็ดีนะ"
ป๊อปปี้พูดพลางคว้าเอารีโมทแอร์มาปรับอุณหมิ
 
           "เดี๋ยวผมจะไปซื้อามาให้ มีอะไรก็โทรได้ตลอดนะผมทิ้งเบอร์ไว้ให้บนโต๊ะนี่ล่ะ"ป๊อปปี้
วากระดาษใบน้อยที่หาได้ในห้องลงบนโต๊ะก่อนจะเดินออกไปอย่างห่วงๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
           "แก้ว...ทำไมไม่รับสายนะ"โทโมะเดินวนไปมารอบห้องในมือกดมือถืออย่างไม่ยอมหยุด
"ชั้นผิดไปแล้วแก้ว...ชั้นขอโทษ"โทโมะทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นก่อนจะนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืน
 
 
 
             "นะ...นี่ โทโมะ เข้ามาทำอะไรให้ห้องแก้ว เราเคลียร์กันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่หรอ"แก้วเดิน
ถอยหนีเมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามาในห้องของเธอ
 
             "แก้วจบ แต่โทโมะไม่จบ!!"โทโมะพูดในลักษณะเหมือนคนเมา "อ๋อ! นี่ที่หายไป
หลายวันเพราะไปดื่มมางั้นสิ ทำตัวไร้คุณค่าที่สุด!!"แก้วว่าพร้อมกับจะเดินหนี
 
             "โอ๊ย! นี่จะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ!!"แก้วถูกโทโมะรั้งไว้ก่อนดึงตัวเธอมาประชิดกับร่าง
ของตัวเอง "โทโมะขอได้มั้ย แก้วไม่รักโทโมะก็ไม่เป็นไร แต่ขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว"โทโมะ
อ้อนวอน
 
             "อะไรของนาย ครั้งเดียวอะไร ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ!!"แก้วพยายามสะบัดแล้วบ่ายเบี่ยง
ทำเหมือนไม่รู้ ทั้งๆที่จริงๆแล้วเธอก็รู้ว่าโทโมะต้องการอะไร
 
             "เลิกปฏิเสธความรู้สึกตัวเองเถอะแก้ว จองเบเค้าตายไปแล้ว ตอนนี้มีคนเดียวที่ดูแล
เธอได้ ก็คือ...ชั้น"โทโมะดันตัวแก้วลงนอนบนเตียง
 
              "ได้โปรด! ชั้นจะไม่มายุ่งกับเธออีก"โทโมะมองตาแก้วอีกครั้ง "นี่จะเป็นครั้งแรกและ
ครั้งสุดท้ายของนายที่จะได้เห็นหน้าชั้น ชั้นเกลียดนาย!!!!"แก้วยอมในที่สุดก่อนจะปลดปล่อย
คำว่าเกลียดโดยการยอมไม่มาเจอหน้าเขาอีก ตลอดไป....
 
 
 
            "ชั้นขอโทษแก้ว ชั้นขอโทษ"โทโมะกอดเข่าร้องไห้รู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"เขาย่ำยีผู้เป็นที่รักเพราะความไร้สติ ของเขาเอง..."
 
 
 
 
 
เม้น+โหวตให้กันด้วยน้าาา