Music love final chapter

 
 
 
 
 
 
           "เฟย์!!"เขื่อนที่เดินหายเข้าไปในป่าเพียงเวลาสั้นๆก็กลับมาพร้อมกับกล้วยและไม้อัน
เล็กอันน้อย พร้อมกับรีบเขย่าตัวสาวน้อยที่ฟุบหลับลงบนขอนไม้ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางทราย
 
           "อ้ะ! อ้าว! พี่เขื่อนกลับมาแล้วหรอ"เฟย์ลุกขึ้นนั่งให้ดีพร้อมกับบิดขี้เกียจไปมา "แล้ว...
เฟย์หลับไปนานแล้วหรอเนี่ย"เฟย์จ้องหน้าชายหนุ่มด้วยตาอันลุกวาว
 
           "เฟย์นี่ขี้เซาจริงๆ พี่ไปไแค่ไม่ถึง 20 นาทีเองนะ"เขื่อนหัวเราะพร้อมกับนำไม้ที่หามาได้
ไปกองรวมกันเพื่อก่อไฟ ท่ามกลางลมเย็นที่พัดมาอย่างไม่หยุดยั้ง แม้จะเป็นลมอ่อนๆก็ตาม
 
 
                 "จ้อกกก"
             เสียงของท้องสาวน้อยร้องออกมาอย่างไร้มารยาทด้วยความหิวที่ยับยั้งไม่อยู่
 
 
          "ฮ่าๆนี่เฟย์หิวหรอเนี่ย"เขื่อนหัวเราะพร้อมมองร่างของเฟย์ที่ลูบบริเวณท้องอย่างเขินอาย
"เอ้า! เอานี่ไปกินลองท้องก่อนล่ะกัน ในเกาะแบบนี้หาอาหารไฮโซกินยากนะ กินได้รึเปล่าล่ะ"
เขื่อนยื่นกล้วยที่หามาได้ให้กับเธอ
 
          "ได้แค่นี้ก็ดีมากแล้วล่ะค่ะ......ขอบคุณนะคะ"เฟย์ยิ้มให้ด้วยความเขินก่อนจะดึงกล้วย
จากหวีมาลูกหนึ่ง "นี่ถ้าไม่ติดตรงว่าไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนนะ พี่จะลงไปจับปลามาให้แล้ว"เขื่อน
หัวเราะ
 
          "พี่เขื่อนก็พูดเป็นเล่นไป แค่นี่เฟย์ก็รักมากเกินพอแล้วค่ะ"เฟย์พลั้งปากออกมาอีกครั้ง
"เอ่อ....คือ...เฟย์หมายถึง อิ่มมาเกินพอน่ะค่ะ"เฟย์ยิ้มเจื่อนๆ
 
          "พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ่"เขื่อนหุบยิ้มพร้อมกับนึกถึงเรื่องราวสมัยเรียน เพราะเขาเองก็รู้ว่าเฟย์
ปลื้มเขาเข้าขั้นหนักมาก และเขาเองก็ชอบเฟย์เหมือนกัน ติดตรงที่มี..."ธามไท"
 
 
 
                                วาเลนไทน์ในสมัยที่เขื่อนเรียนอยู่
 
          "จะเอาจริงหรอเฟย์ไม่กล้านะ"เฟย์บ่ายเบี่ยงเพื่อนสาวที่พยายามดันให้เธอไปสารภาพรัก
กับเขื่อนด้วยดอกกุหลาบเพียงหนึ่งดอก
 
          "ไม่บอกตอนนี้แกจะบอกตอนไหนล่ะ พี่เค้าเรียนปีนี้ปีสุดท้ายแล้วนะยัยเฟย์"เพื่อนสาว
หยุดดันแล้วหันกลับไปพูดกับเฟย์ด้วยความร้อนรนแทนเพื่อนทำให้เฟย์หยุดยืนนิ่งเพื่อนฉุดคิด
 
          
     
 
          "เอาน่าเขื่อน อย่างน้อยแกยังพอมีหวังนะเพราะว่าเฟย์ก็ชอบแกอยู่ แต่...ถ้าเฟย์...มีคน
มาชอบมากกว่าชั้น แล้วตัดหน้ากันก่อนล่ะ"เขื่อนยืนพูดกับตัวเองหลังเสาไม่ห่างจากจุดที่เฟย์ยืน
อยู่มากนัก พร้อมกับมองช่อดอกกุหลาบราคาแพงในมือ
 
          "เอาก็เอาวะ!!"เขื่อนยืนยันเช่นเดิมแล้วผลุดออกจากเสานั้นแต่ทว่า...มีคนมาตัดหน้าก่อน
ตามที่เขาคิดเป๊ะๆ แต่ที่เป๊ะไปกว่านั้นบุคคลนั้นคือธามไท
 
  
           เขื่อนที่มั่นใจสุดๆกลับรู้สึกว่าตัวเองตัวอ่อนลงเมื่อเห็นธามไทยื่นช่อดอกไม้ให้กับที่เขา
กำลังจะตกลงปลงใจบอกรักกับเธอโดยี่เธอก็รับดอกไม้ช่อนั้นอย่างเต็มใจ
 
        
           "อ่ะ!!"เขื่อนที่ไร้สติยื่นช่อดอกไม้ของเขาให้กับญิงสาวนิรนามไปโดยพละการทำให้เฟย์
ที่เผลอไปเห็นพอดีก็แทบทรุดเช่นกันเพราะหญิงคนนั้นคือ"แบม" ผู้ที่ปลื้มเขื่อนพอๆกับเธอ
 
 
 
                    ฟิ้ววววววววว
               ลมอ่อนๆที่มีอุณหภูมิอันเย็นยะเยือกพัดมากับความเงียบเหงาประทะเข้าที่ไหล่บางๆ
ของเฟย์ที่มีเพียงเสื้อแขนสั้นๆบังเพียงเล็กน้อยทำให้เธอต้องลูบแขนไปมาเพื่อลดความหนาวเย็น
 
 
           "หนาวหรอ"เขื่อนถามเมื่อเห็นเฟย์ลูกไหล่เเละแขนตัวเอง "นิดหน่อยค่ะ"เฟย์ตอบแล้ว
ยิ้มเจื่อนๆพร้อมกับลูบแขนและไหล่ไปมาแล้วมองเขื่อนที่กำลังถอดเสื้อของเขา
 
           "อ่ะ! เอานี่ไปใส่ก่อน พี่ช่วยเธอได้แค่นี้"เขื่อนยื่นเสื้อคลุมของตัวเองที่ถูกถอดออกมาให้
กับเฟย์ เผยให้เห็นกล้ามแขนขาวๆเพราะให้กายเค้ามีแค่เสื้อกล้ามคลายร้อนบรรเทา
 
           "ขอบคุณค่ะ"เฟย์รับเสื้อมาพร้อมก้มหัวเล็กน้อยแทนการไหว้เพราะเธอถือเสื้อของเขื่อน
อยู่ ก่อนที่เธอจะบรรจงใส่มันช้าๆเพื่อให้อุณหภูมิในร่างกายปรับตัวตาม
 
 
 
 
 
 
 
           "เฟย์นะเฟย์ ทำไมไม่รับสายเนี่ย หายตัวไปทั้งคืนแล้วยังไม่ยอมกลับมาอีก"ป๊อปปี้ที่
กระวนกระวายกดโทรศัพท์โทรหาเฟย์อย่างไม่ยั้งมือพร้อมกับเดนวนไปมารอบๆห้องทำงาน
 
           "เขื่อนก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์ชั้นเลย จะเป็นจะตายยังไงกันนะ"ฟางที่กดโทรตามเขื่อนก็
พูดตามออกมาด้วยความห่วงทั้งสอง "หรือว่า..."พิมพูดราวกับคิดบางสิ่งออก
 
           "หรือว่าเค้าสองคนจะไปด้วยกันคะ"พิมพูดออกมามีนัย ทำให้ทั้งฟางเเละป๊อปปี้ต่างมอง
หน้าเธอแบบงงๆ "ก็เมื่อวานพิมเห็นน้องเฟย์บอกว่าจะไปตลาดเพื่อหาซื้อของมาทำอาหารให้คุณ
แล้วเค้าก็ขึ้นรถไปกับเขื่อนน่ะ"พิมยิ้มเจื่อนๆ
 
           "มันก็อาจจะเป็นไปได้นะ งั้นเราลองไปตามหากันที่ตลาดกันดูมั้ยคะ"ฟางออกข้อเสนอ
ทำให้พิมที่ยิ้มๆกลับกลายเป็นคิ้วขมวดทันที
 
 
 
 
 
           "ป้าคะ! ป้าเห็นผู้ชายคนนี้มาที่ตลาดนี้บ้างมั้ยคะ"ฟางยื่นโทรศัพท์ที่ปรากฏรูปของเขื่อน
ในอินสตาแกรมให้แม้ค้าคนหนึ่งดู "ป้าไม่รู้หรอกจ้ะ ลูกค้าป้ามีตั้งเยอะแยะจำหน้ากันไม่ได้หรอก"
แม้ค้าตอบกลับมาทำเอาฟางผิดหวังไปพร้อมๆกับป๊อปปี้
 
           "นี่เราก็ตามหากันมาทั้งตลาดแล้วนะ ทำไมยังไม่เห็นีคนจำสองคนนี้ได้เลย"ป๊อปปี้เริ่ม
ถอดใจ "ก็จริงอย่างที่ป้าเค้าว่านะ คนที่มาตลาดนี้ก็เยอะแยะ จะไปจำกันได้ยังไง"ฟางเริ่มถอดใจ
เช่นเดียวกัน
 
           "หรือว่าสองคนนี้อาจจะถูกทำร้ายแล้วหนีไปกลางทะเลล่ะคะ น่ากลัวจังเลยนะคะป๊อป"
พิมปรี่เข้าไปควงแขนแล้วพูดในทำนองแปลกๆทั้งๆที่ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้
 
           "พิมว่าอะไรนะ!"ป๊อปปี้เริ่มขึ้นเสียงด้วยความเครียดจัด "ปะ...เปล่านะคะ พิมแค่คิดไป
เรื่อยเปื่อยน่ะ"พิมอ้างแต่ดูเหมือนจะไม่มีใครเชื่อ
 
           "ก็...ไม่เห็นกันรึไงล่ะ ในละครมีเยอะจะตายโดนทำร้ายแล้วหนีขึ้นเรือไปติดเกาะน่ะ"
พิมคิ้วขมวดแปลกๆพร้อมเม้มปากไม่ยอมพูด
 
           "คุณพิมนี่อินละครจนบางทีฟางก็คิดว่าคุณพิมจัดฉากให้มีคนไปทำร้ายสองคนนั้นเพื่อ
ปกปิดอะไรบางอย่างเลยนะคะ"ฟางยิ้มแล้วจ้องหน้าพิมไม่ละสายตา
 
           "คุณฟางพูดเหมือนพิมทำอย่างนั้นแหละ อย่ามาใส่ร้ายกันนะคะ"พิมเดินถอยหลังเรื่อยๆ
เพื่อจะหาที่หลบภัยนั่นก็คือหลังของป๊อปปี้ที่ยืนคิ้มขมวดอยู่นั่นเอง
 
           "เปล่าใส่ร้ายค่ะ ฟางก็แค่...อินละครมาเหมือนกัน"ฟางยิ้มเยาะเหมือนกับรู้อะไรบาง
อย่าง "แต่ละครที่ฟางอินน่ะ ตัวร้ายเค้าก็มักจะมีท่าทางแบบคุณพิม แอ๊บนิดแอ๊บหน่อย แต่...คุณ
พิมรู้อะไรมั้ยคะ ว่านางร้ายทุกตัวน่ะ ไม่จบที่คุก ก็ต้องจบชีวิต"ฟางยิ้มอีกครั้ง
 
           "พอแล้วๆ ป๊อปว่าเราไปตามหากันดีกว่า นี่ก็มืดแล้วเดี๋ยวจะเย็นซะก่อน"ป๊อปปี้มองรูป
โพลาลอยด์ของเฟย์ที่เขาไปค้นมาจากในห้องแล้วเดินนำหน้าไป
 
 
                "โอ๊ย!!!" ร่างบางที่ชนกับป๊อปปี้ล้มลงทันที
 
           "ขอโทษครับเป็นอะไรมั้ย"ป๊อปปี้รีบเข้าไปพยุงตัวเธอขึ้นพร้อมกับเบี่ยงสายตาไปทางอื่น
เมื่อเห็นว่าบนใบหน้าของเธอมีแต่รอยฟกช้ำที่น่าจะเกิดจากการทำร้าย
 
           "มะ...ไม่เปนไรค่ะ"หญิงสาวหันไปมองเห็นรูปของคนที่พยายามช่วยเธอจนต้องมารับ
เคราะห์เองก็ตกใจ "ถ้าไม่รบกวน ชั้นจะขอดูรูปผู้หญิงในมือคุณคนนั้นได้มั้ยคะ"หญิงสาวเอ่ยถาม
 
           "คุณพอจะจำหน้าเธอได้รึเปล่าคะ"ฟางถามเมื่อเธอรับรูปจากป๊อปปี้ไปดูได้สักครู่ "ใช่!
ใช่จริงๆด้วยอ่ะ"เธอมองหน้าป๊อปปี้ทันที
 
           "ใช่! ใช่อะไรครับ"ป๊อปปี้ถาม "คือ...ผู้หญิงคนนี้ไปที่ท่าเรือเมื่อวานตอนเย็นๆสักนิด
กกับผู้ชายนนึง แต่...โดนไอพวกทวงหนี้นอกระบบมันตามทำร้าย ตอนนี้ชั้นไม่รู้ว่าเค้าอยู่ไหนแล้ว
ถ้าคุณรู้จักเค้าก็ฝากขอบคุณด้วยนะคะ"หญิงสาวยิ้ม
 
           "หนี้นอกระบบ ขอบคุณ ทำร้าย มันคืออะไรอ่ะผมงงไปหมดแล้ว"ป๊อปปี้เกาหัวอีกครั้ง
ก่อนที่จะหญิงสาวจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟังเพื่อความกระจ่างจนจบ
 
 
           "แล้วตอนนี้คุณพอจะทราบมั้ยคะว่าทั้งสองคนนั้นไปที่ไหนกันแล้ว"ฟางถามแต่ก็ต้อง
ผิดหวังอีกครั้ง "ไม่ทราบค่ะ รู้แค่ว่าพวกนั้นกลับมาแล้วพูดทำนองว่า...หนีข้นเรือออกไปแล้ว"
หญิงสาวตอบกลับทำให้ท้งป๊อปปี้และฟางตะหงิดในคำพูดของพิม
 
           "อย่ามองพิมแบบนั้นสิคะ พิมแค่อินละครแล้วพูดมั่วๆไปอย่างนั้นเองแหละ"พิมยิ้มเจื่อนๆ
"แต่ที่คุณพูดมันก็น่าคิดนะ เอาเป็นว่า...คุณช่วยพาผมไปที่ท่าเรือทีครับ"ป๊อปปี้มองหน้าพิมแล้ว
หันกลับมาตอบหญิงสาวคนเดิม
 
 
 
 
 
 
          "ที่นี่มีเรือแค่ท่าเดียว ชั้นช่วยคุณได้แค่พามาที่นี่นะคะ ส่วนพ่อชั้นจะพาคุณนั่งเรือไปตาม
หากลางทะเลเอง ชั้นเอาใจช่วยให้หาพบนะคะ ถ้าพบแล้วก็ฝากขอบคุณคุณทั้งสองด้วยค่ะ"หญิง
สาวอธิบายละเอียดยิบแล้วบอกลาก่อนจะเดินกลับไป
 
          "อย่าเสียเวลาเลยพ่อหนุ่ม รีบขึ้นเรือเถอะเดี๋ยวจะค่ำเอาแล้วจะมองไม่เห็นทางนะ"ลุงวัย
50 ต้นๆพูดขึ้นเพื่อชักชวนป๊อปปี้ ฟางและพิมขึ้นเรือ
 
 
 
 
 
    
          "นี่ยังไม่นอนอีกหรอเฟย์"เขื่อนเดินกลับมาจากกรทำธุรส่วนตัวก็ถามขึ้นทันทีที่เห็นเฟย์
นั่งกอดเข่ามองอะไรไปเรื่อยเปื่อย "ยังค่ะ"เฟย์ตอบกลับแต่ไม่หันหน้าไปมองทำให้เขื่อนต้องรีบนั่ง
ลงข้างๆเธอ
 
          "ทำอะไรเนี่ยถึงไม่นอนซักที พี่ว่านี่มันก็น่าจะเริ่มดึกแล้วนะ เดี๋ยวก็ตาบวมอีกหรอก"เขื่อน
พูดยาวกริบแต่ก็ไร้ความสนใจจากคนที่เขากำลังพูดด้วย
 
          "ชู่ว์!! พี่เขื่อนเบาๆสิค่ะ เฟย์กำลังฟังเสียงธรรมชาติอยู่นะ"เฟย์ยิ้มอย่างเปราะบาง "เสียง
ธรรมชาติ อะไรอ่ะ"เขื่อนยิ้มแต่คิ้วขมวด
 
          "จิ้งหรีดไง!"เฟย์ตอบสั้นๆอย่างไร้เดียงสา "จิ้งหรีดเนี่ยนะเฟย์"เขื่อนตอบกลับราวกับคิด
ว่าเฟย์บ้าไปเสียแล้ว "ใช่ค่ะ เสียงคลื่น เสียงลม เสียงกองไฟที่ลุกโชน พี่เขื่อนลองฟังสิคะ"เฟย์
หลับตาลงช้า เขื่อนที่มองอยู่ก็หลับตาลงตาม
 
          "เสียงมัน...เหมือนกับเป็นเวลาของพวกมันเลยนะ เหมือนกับว่ามันมีชีวิตเลย"เขื่อนใช้
จินตนาการพรรณนาตามคำพูดของเฟย์แล้วบรรยายออกมาในรูปแแบของตัวเอง
 
          "ใช่ค่ะ ดวงดาวก็ด้วย"เฟย์ลืมตามองดวงดาวที่ระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้า "เฟย์ไม่เคยเห็น
ดาวเยอะขนาดนี้มานานแล้วล่ะค่ะ จำได้ว่าเห็นครั้งสุดก็ตอนอยู่อเมริกา"เฟย์เล่าความหลัง
 
          "ก็แน่ล่ะสิ ที่นี่ไม่เหมือนกับกรุงเทพนะเฟย์ กรุงเทพน่ะมีแต่แสงไฟบดบังแสงดาวและแสง
จันทร์ตอนกลางคืนหมด พี่ถึงชอบที่จะอยู่ต่างจังหวัดไง"เขื่อนเล่าต่อโดยไม่ลืมตาแล้วก็รู้สึก
เหมือนจะหนักที่บริเวณไหล่ด้านขวา
 
          "พี่เขื่อนคะ"เฟย์ที่เอาหัวมาซบเขาก็เรียกเขาให้ลืมตาขึ้นมาทันที "อ่ะ...อ้าว! เฟย์มาซบ
พี่ทำไมเนี่ย"เขื่อนสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ยอมให้เธอทำแบบนั้น
 
          "พี่เขื่อนเคยชอบใครบ้างรึเปล่าคะ"เฟย์ถมแล้วยิ้มเล็กน้อยด้วยความง่วง "เฟย์มีอะไรเนี่ย
ถึงได้ถามแบบนี้"เขื่อนยิ้มพร้อมเบี่ยงหน้าหนี
 
          "อย่าตอบคำถามด้วยคำถามสิคะ"เฟย์หลับตาลงแต่ยังคงฝืนสติเพื่อจะได้ฟังคำตอบก่อน
"เคยสิ ผู้หญิงที่พี่ชอบน่ะเธอเป็นคนน่ารักมากเลยล่ะ"เขื่อนตอบแล้วยิ้มผิดกับเฟย์ที่ตาแข็งขึ้นแล้ว
หน้าบูด
 
          "น่ารัก...แล้วยังขี้อ้อนอีกด้วย แถมยังมีเสน่ห์ เก่งอะไรหลายๆด้าน มีความกล้าแสดงออก
แล้ว...ช่างเถอะ!! เธอคงมีคนมากชอบตั้งมากมายจนลืมพี่ไปแล้วแหละ"เขื่อถอนหลายใจยาว
 
          "พี่เขื่อนบอกเฟย์ได้มั้ยคะว่าเธอเป็นใคร"เฟย์ลุกขึ้นนั่งแล้วจ้องเขื่อนตาเขม็ง "ไม่เป็นไร
ค่ะ ถ้ามันลำบากขนาดนั้นพี่เขื่อนก็ไม่ต้องบอกเฟย์ก็ได้"เฟย์ตอบกลับเมื่อเห็นว่าเขื่อนอ้ำอึ้งไม่ยอม
ตอบคำถามของเธอ
 
 
                  ครื้นนนน
             ฟ้าร้องแล้วก็ระบายเสียงออกมาเป็นฝนที่ต้องปรอยๆประกอบกับลมที่หนาวเย็นให้ความ
รู้สึกเหงาและเจ็บหัวใจเฟย์อย่างยิ่ง
 
          "พี่ว่าเราไปหลบใต้ต้นไม้นั่นดีกว่านะ เผื่อจะพอหลบฝนได้บ้าง"เขื่อนพูดพร้อมลุกขึ้นยืน
แล้วดึงมือเฟย์เพื่อจะลุกไปพร้อมๆเขาเอง
 
 
 
          "พี่เขื่อนคะ พี่เคยชอบเฟย์บ้างมั้ย"เฟย์ที่อัดอั้นก็พูดออกมา "ทำไมเฟย์ถามพี่อย่างนั้นล่ะ
เฟย์ติดใจอะไรหรือเปล่า"เขื่อนตอบโดยไม่สบตา
 
          "พี่รู้บ้างมั้ยว่าเฟย์ชอบพี่ขนาดไหน เฟย์ให้ธามไปสืบเรื่องของพี่เพื่อมาเล่าให้เฟย์ฟังทุก
ครั้ง เฟย์รอพี่มานานแล้วนะคะ แต่ในวันนั้นพี่กลับเอาดอกไม้ไปให้แบม...มันหมายความว่ายังไง"
เฟย์ที่หน้าบูดก็เริ่มคลายเพื่อไม่ให้ผิดใจกัน
 
          "ก็...พี่ก็รู้ แต่...ธามเค้าก็ชอบเฟย์เหมือนกันไม่ใช่หรอ"เขื่อนถามกลับบ้าง "ก็วันนั้นน่ะ
พี่ก็จะเอาดอกไม้ไปสารภาพกับเฟย์ แต่....ธามก็ตัดหน้าก่อน"เขื่อนสงบลง
 
          "งั้นแสดงว่า...พี่เขื่อนก็ชอบเฟย์ใช่มั้ย"เฟย์ยิ้มกว้างขึ้น "อึ้ม!!"เขื่อนตอบแบบเขินๆ
"งั้นเราเป็บแฟนกันนะพี่เขื่อน นะๆๆ"เฟย์อ้อนแล้วทำตาบ้องแบ๊ว
 
          "ง่ายๆอย่างนี้เลยหรอ"เขื่อนยิ้มตามความน่ารักของเธอ "ก็ได้ๆ"เขื่อนโอบกอดเธออย่าง
เบาบาง "เดี๋ยวๆ แล้วเรื่องธามล่ะยังไง"เขื่อนถามต่อ "พี่เขื่อนและวู่วาม ไม่ยอมดูให้จบก่อน"เฟย์
ยิ้มแล้วแล้วนึกถึงเรื่องวันนั้น
 
 
 
          "เฟย์ช่วยชั้นหน่อยดิ่"ธามไทเดินเข้ามาหาเฟย์อย่างรวดเร็วทำเอาเฟย์ที่แอบมองเขื่อนอยู่
นานสะดุ้ง "อะไรของแกไอธาม แล้วนี่ไม่ไปหาน้องแต๊งกิ้วของแกหรอ"เฟย์ที่หงุดหงิดก็รีบถาม
 
         "ก็เรื่องนี่แหละที่ชั้นมาหาแก แกช่วยเอาดอกไม้ไปให้น้องเค้าหน่อยน้าา"ธามไทอ้อน
"อ่ะๆ ก็ได้ นี่ถือเพราะว่าแกทำอะไรให้ชั้นหลายอย่างนะเนี่ย"เฟย์รับช่อดอกไม้จากธามไทมาทันที
 
         "แกๆ ดูนู้นดิ่"เพื่อนสาวสะกิดให้เฟย์ดูร่างของชายผู้ที่เธอรักกำลังยื่นดอกไม้ที่ควรจะเป็น
ของเธอให้กับศรัตรูหัวใจที่เธอแย่งมาตลอดจนเธอเองก็แทบลมจับ
 
 
          "โอเคๆ พี่ยอมแพ้ก็ได้ ก็คนมันไม่รู้นี่นา"เขื่อนเกาหัวเขินอาย "ถ้าพี่เขื่อนไม่คิดน้อยแบบ
นั้นล่ะก็ เราคบกันไปตั้งนานแล้วนะ"เฟย์ยิ้มเขิน
 
 
          "เขื่อน!! เฟย์!! อยู่ที่นี่กันรึเปล่าน่ะ"เสียงฟางตะโกนตามหาพร้อมกับแสงไฟฉายที่สอด
ส่องหาร่างของพวกเขาทั้งสองคนที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก
 
          "หรือว่าทุกคนจะมาตามหาเรา"เฟย์ยิ้มกว้างอย่างดีใจที่เธอจะไม่ต้องมานอนแบบลำบากๆ
เช่นนี้แล้ว "จริงด้วย นี่เสียงฟางนิ่"เขื่อนรีบคว้ามือเฟย์ลุกขึ้นอย่างไว
 
          "ทุกคน!! เราอยู่นี่!!"เขื่อนตะโกนตามแสงไฟที่ตอนนี้ส่องที่หน้าตัวเองอยู่ "นั่นไงฟาง
เฟย์กับเขื่อนอยู่นั่น"ป๊อปปี้ชี้ไปที่จุดที่ทั้งสองคนอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
love ไปแล้วคู่นึง รีดเดอร์จะยังรออ่านอยู่มั้ย...