Music love final chapter

 
 
 
 
 
 
           "มานั่งทำ mv อะแต่เช้าครับคุณแก้ว"โทโมะเดินมาล้อเลียนแต่ก็ไร้คำตอบกลับจากแก้ว
ที่นั่งเหม่อลอยในมือถือดอกลิลลี่ไว้แน่น
 
           "คงจะคิดถึงตาแฟนเก่าผู้ล่วงลับล่ะสิ"โทโมะยิ้มพร้อมนั่งลงแล้วมองหน้าเธอที่มีน้ำตา
ล่วงหล่นลงมาเพราะคำพูดของเขาเอง "กะ...แก้ว ชะ...ชั้นขอโทษ"้โทโมะกลืนสะอื้นเมื่อรู้ว่า
ตัวเองเป็นผู้ทำให้สาวผู้เป็นที่รักร้องไห้ออกมา
 
           "ชั้นขอโทษชั้นไม่คิดว่าแค่คำล้อเล่นจะทำให้เธอร้องไห้ออกมาได้ ชั้นขอโทษ"โทโมะ
กอดเธอแน่นเพื่อจะปลอบโยนให้เธอรับคำขอโทษ
 
           "ปล่อยชั้น!!"แก้วลุกขึ้นพร้อมกับผลักมือของผู้หวังดีทิ้งไปอย่างไม่ใยดี "ชั้นขอโทษไง
แก้ว เธอฟังชั้นบ้างสิ"โทโมะเริ่มคิ้วขมวดด้วยความน้อยใจ
 
           "ขอโทษหรอ!! นายไม่คิดบ้างรึไงว่าชั้นรู้สึกยังไงถึงได้บ้าพูดคำนั้นออกมา คนไม่มีหัวใจ
อย่างนายไม่รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดแบบนี้หรอก"แก้วหน้ามุ่ยเดินหนีแต่ถูกโทโมะรั้งเอาไว้ก่อน
 
           "เดี๋ยว! คุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิแก้ว อย่าเดินหนีแบบนี้"โทโมะยื้อข้อมือเธอไว้ "คุย! คุย
เรื่องอะไรอีกล่ะ วันนั้นนายก็เคลียร์แล้วไม่ใช่หรอว่าชั้นไม่ได้รักนาย"แก้วพลั้งปากถึงวันเก่าออกมา
ทำให้โทโมะชะงัก นิ่ง อึ้ง
 
 
           "แก้ว!! เดี๋ยวก่อนสิ"โทโมะวิ่งถือดอกกุหลาบแดงสดมาดอกหนึ่งที่มีริบบิ้นสีขาวผูกเป็น
โบว์ "อะไรอีกล่ะคะคุณเพล์บอย สาวๆคนอื่นเค้ารอเธอไปรับอีกเป็นสิบ แล้วมาเดินตามชั้นทำไม"
แก้วคิ้วขมวดยืนนิ่งพร้อมกับฟางที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ
 
          "ชั้นไม่มีใครให้ไปรับไปส่งซักหน่อย แต่อีกเดี๋ยวคงมี"โทโมะพูดทำเอาแก้วงงเล็กน้อย
แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากกว่าการได้ไปเยี่ยมจองเบที่โรงพยาบาล
 
          "เธอรู้ใช่มั้ยว่าชั้นปิ๊งเธอมานานแล้ว"โทโมะยิ้มพร้อมกับคว้ามือแก้วมากุม "ปิ๊งชั้น ไร้สาระ
นายจะมาปิ๊งชั้นทำไมกัน สาวๆที่ดูดีกว่าชั้นมีตั้งมากมาย"แก้วหัวเราะกลบเกลื่อน
 
          "เธอบอกชั้นว่าไม่ชอบพวกเพล์บอย ตอนนี้ชั้นก็พิสูจน์แล้วไงว่าชั้นไม่ใช่คนพวกนั้นอีก
ตามเคย เธอบอกว่าไม่ชอบคนที่มีเรื่องไปทั่วชั้นก็พิสูจน์โดยการเลิกมีเรื่องกับพวกศรัตรู แล้วตอนนี้
เธอก็ชอบชั้นได้แล้วสิ เพราะตอนนี้ชั้นมีทุกอย่างที่เธอต้องการแล้ว"โทโมะใจสั่นมากกว่าปกติ
 
          "อื้ม! แล้วชั้นลืมบอกอะไรไปรึเปล่า"แก้วพูดเป็นนัยทำให้โทโมะเริ่มงง "หึๆ ชั้นคงลืมพูด
ไปสิว่าชั้น....ไม่ได้ชอบนาย"แก้วตอบพร้อมดึงมือตัวเองกลับแล้วเดินหนีไปพร้อมกับน้ำตาที่
โทโมะไม่อาจเห็นมัน
 
 
          "ใช่เธอบอก!! แต่ตอนนั้นเธอยังมีหวังเรื่องพี่จองเบแฟนเธอ แต่ตอนนี้เธอไม่มีหวังแล้ว
ไม่ใช่หรอ"โทโมะพูดตามที่หัวใจคิด
 
          "มีหรือไม่มีพี่จองเบชั้นก็ไม่ได้รักนาย ได้ยินมั้ย!!! ไม่มีวันนั้น!!"แก้วเดินหนีอีกครั้งแต่เขา
ก็ยังพยายามยื้อเธอไว้อีกครั้งเพื่อเคลียร์ให้จบ
 
          "ชั้นรู้ว่าเธอก็รักชั้น แต่เธอทำไม่ได้ เพราะอะไรอ่ะแก้ว เธอบอกชั้นมาสิ ชั้นจะได้แก้ไขมัน
แล้วเราจะได้รักกันไงแก้ว เราจะได้รักกันซักที"โทโมะดึงเธอมากอด
 
          "เท่าที่จำได้ ชั้นไม่เคยพูดว่าชั้นรักนาย ชั้นพูดแต่ว่า...ชั้นเกลียดนาย!!"แก้วผละออก
จาก กอดแล้วเดินหนีไปทำให้โทโมะชะงักแล้วรู้สึกเหมือนกำลังจะ "อกหัก"
 
 
 
 
 
 
 
           "อื้ม!! ชั้นหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"เฟย์ลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกำลังอยู่บนเรือ
ลำเดิมที่ติดอยู่บริเวณเกาะร้างแห่งหนึ่งในทะเลไร้ผู้คน
 
           "พี่เขื่อน!! ตื่นเร็ว"เฟย์เขย่าตัวชายผู้ขี้เซาที่นอนอยู่ข้างเธอ "อ้าว! ที่นี่มันที่ไหนเนี่ยเฟย์
ชายหนุ่มลุกขึ้นตื่นอย่างงัวเงียแล้วยิงคำถามใส่เด็กสาวทันที
 
            "เฟย์ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ตื่นมาก็มาอยู่ที่นี่แล้ว แต่...เฟย์ว่าเรารีบกลับกันเถอะค่ะ
เฟย์มีรางสังหรแปลกๆยังไงก็ไม่รู้"เฟย์ลูบไปบริเวณไหล่ที่โล่งเพราะเสื้อแขนกุดของเธอ
 
            "เฟย์นี่บื้อจริงๆเลย เชื่ออะไรไม่เข้าเรื่อง"เขื่อนหัวเราะกับความไร้เดียงสาของเธอ ก่อน
จะลองสตาร์ทเรือที่บรรทุกทั้งสองมาที่นี่
 
             "มีอะไรรึเปล่าคะพี่เขื่อน"เฟย์ถามเมื่อเห็นว่าเรือสตาร์ทไม่ติดและสีหน้าเขื่อนเจื่อนลง
"พี่ว่า...น้ำมันคงหมดน่ะ"เขื่อนยิ้มอย่างกลัวๆ
 
             "ห๊า! น้ำมันหมด แล้วจะกลับรีสอร์ทยังไงอ่ะ เฟย์ไม่อยากนอนค้างที่เกาะแบบนี้นะ"
เฟย์หน้ามุ่ยซัดคำถามรัวใส่เขื่อนทำเอาเขื่อนก็ไม่รุ้ชะตากรรมตัวเองเหมือนกัน
 
             "พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะกลับยังไง แต่ว่าที่รู้ๆเราก็ต้องอยู่ที่นี่จนกว่าจะมีเรือประมงผ่าน
มา หรือถ้าไม่...ก็ต้องอยู่ที่นี่จนกว่าจะมีคนผ่านมา ซึ่งนั่นก้ยากมาก"เขื่อนเกาหัวด้วยความไม่รู้
 
             "โทรศัพท์!! ใช่โทรศัพท์ไงพี่เขื่อน โทรหาพี่ป๊อปให้เอาเรือมรับ"เฟยืคว้าโทรศัพท์
ตัวเองมาอย่างรีบร้อน "หมายความว่าไงไม่มีคลื่น"เฟย์มองดูคลื่นในโทรศัพท์ที่หายไปหมด
 
             "ของพี่เขื่อนล่ะคะ เอามาเร็วๆสิ"เฟย์รีบเข้าไปค้นตัวเขื่อน "โทรศัพท์พี่แบตหมดน่ะ"
เขื่อนยื่นมือถือที่ดับไปแล้วออกมาให้เฟย์ดู
 
             "โอ๊ย! ทำไมทุกอย่างมันช่างเป็นใจให้เฟย์ต้องค้างที่นี่ด้วยเนี่ย"เฟย์เดินเตะทรายด้วย
ความโมโหโชคชะตา "ใจเย็นเฟย์ เอาเป็นว่าเดี๋ยวเฟย์ไปนั่งรอพี่ที่ขอนไม้ตรงนั้น เดี๋ยวพี่จะรอง
เดินไปหาไม้กับอาหารดู"เขื่อนจูงมือเฟย์ไปนั่งบริเวณขอนไม้ที่ตั้งอยู่
 
 
             "พี่เขื่อนรีบกลับมาเร็วนะคะ เฟย์ไม่อยากอยู่คนเดียวนานๆ เฟย์กลัว"เฟย์น้ำตาคลอแล้ว
กุมมือเขื่อนไว้ก่อนที่เขื่อจะพยักหน้าตอบรับแล้วเดินหายเข้าไปในบริเวณเกาะร้างเพื่อหาบางสิ่งที่
สามรถกินได้
 
 
 
 
 
 
             
 
ติดตามน้าาา เม้นให้กันโหน่ย