Music love final chapter

 
 
 
 
 
 
          "อื้ม พี่เขื่อนนี่ดูเป็นพ่อบ้านจังนะคะ เลือกของก็เก่ง ทำอาหารก็เก่ง ใครได้ไปเป็นแฟนนี่
โชคดีแน่ๆเลย"เฟย์ยิ้มเขินพลางมองดูของในตลาดสดที่เขื่อนพามาจับจ่ายของเพื่อนำไปทำอาหาร
สำหรับพี่ชายสุดรักของเฟย์
 
          "โชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ล่ะ"เขื่อนยิ้มบางๆให้สาวน้อย "เฟย์นี่ก็ปากหวานนะ ชมคนอื่น
ไปเรื่อยเลย"เขื่อนยิ้มให้เธออีกครั้งก่อนจะหันกลับมาเลือกสินค้าพลางแสร้งเป็นไม่สนใจ
 
          "ใครว่าเฟย์ชมคนอื่นไปเรื่อยล่ะคะ เฟยืชมพี่เขื่อนคนเดียวต่างหาก"เฟย์เผลอพูด
โผลงผลางออกไป ทำให้เขื่อนชะงักแล้วสบตาเธอนิ่ง
 
 
          "พี่ว่า...เราออกไปซื้ออาหารทะเลสดที่อื่นดีกว่านะ ที่นี่เหมือนจะมีของไม่สดเยอะแยะเลย
ล่ะ"เขื่อนขัดขึ้นแก้เขินที่สบตากับเฟย์เป็นเวลาหลายนาที
 
          "ของสด ของสดอะไรกันคะ พี่เขื่อนบอกว่าที่นี่ก็มีของสดมากมายอยู่แล้วไม่ใช่หรอคะ"
เฟย์ถามขึ้นพร้อมกับยิ้มแก้เขินไปพลางๆ
 
          "มีสิ ที่ภูเก็ตนี่ต้องมีประมงเป็นแน่ เราลองไปแถวนั้นคงจะได้อาหารทะเลที่สดกว่านี้น่ะ"
เขื่อนอธิบายเพื่อแก้เขินอีกคน เขาไม่เคยสบตาใครแล้วรู้สึกใจสั่นเช่นนี้มาก่อนเลย
 
 
        
 
 
 
 
 
            "เอ่อ...พี่เขื่อนคะ พวกนั้นเค้าทำอะไรอยู่หรอคะ"เฟย์ใจเสียเมื่อเห็นชายฉกรรห์กลุ่ม
หนึ่งกำลังรุมกระทืบบุคคลที่ล้มลงนอนอยู่บนพื้น
 
            "พี่ว่าเราลงไปดูก่อนมั้ย ถ้ามีอะไรจะได้ช่วยเค้าทัน"เขื่อนพูดพร้อมลงรถไปตาด้วยเฟย์
ที่เกาะไม่ยอมห่างไปจากเขาเลย
 
            
 
 
            "เอ่อ...มีอะไรกันรึเปล่าคะ ทำไมพี่ต้องทำกันขนาดนั้นด้วย"เฟย์เดินมาห้ามปรามแต่ก็
ยังคงเกาะแขนเขื่อนไม่ห่างเพราะเกรงกลัวอันตรายที่มีรออยู่ข้างหน้า
 
            "น้องอย่ามายุ่งสิครับ เ_ือกเรื่องของชาวบ้านอยู่ได้"ลูกพี่หนึ่งในกลุ่มชายฉกรรห์เอ่ยว่า
"พี่ครับ มันจะมากไปเลยนะครับ เรามาถามดีๆนะ"เขื่อนผลักหัวไหล่ด้วยอารมณ์ฉุน
 
            "เห้ย! มาเ_ือกเรื่องคนแล้วยังมาทำเก่งอีกหรอ"ลูกพี่ว่าทัันทีพร้อมชูปืนออกมาขู่ทำให้
เขื่อนรีบดันตัวเฟย์ที่อยู่ในอาการตกใจไปด้านหลังตัวเอง
 
            "พี่ใจเย็นนะคะ พี่มาทวงหนี้ใช่มั้ย พี่เอากี่บาทอ่ะบอกมาเลยแล้วช่วยหนีๆไปซะ เราไม่
ได้มาหาเรื่องนะ"เฟย์ที่เริ่มกลัวก้พูดออกมา "เฟย์วิ่ง!!"เขื่อนลากเฟย์ขึ้นรถทันที
 
            
 
 
 
            "พี่เขื่อนคะ เราจะไปยังไงต่ออ่ะ นี่ทางันก้ตันแล้วนะ"เฟย์ลงจากรถตามเขื่อนพร้อมกับ
มองหาทางออกอย่างร้อนรนแต่ก็พบเพียงทะเลและก็เรือ
 
            "เรือ!! เฟย์ไปเร็ว!!"เขื่อนเห็นเรือลำหนึ่งก็คว้ามือเฟย์วิ่งไปทันที "พี่เขื่อน...พี่เขื่อนขับ
เรือเป็นด้วยหรอ"เฟย์ยิงคำถามใส่อีกครั้ง "ไม่เป็นก็ต้องเป็นแหละเฟย์ ไปเถอะ!!"เขื่อคว้าแขนเฟย์
แล้วสตาร์ทเรือออกไปทันที
 
 
            "เอาไงลูกพี่ พวกมันหนีไปแล้ว ถ้าเสี่ยรู้ว่ามันรู้เรื่องหนี้นอกระบบของเราแล้ว เสี่ยเอา
เรา ตายแน่เลย"ลูกน้องคนหนึ่งทักขึ้น
 
            "ปล่อยมัน ดูท่าแล้วคงเป็นพวกคนกรุงเทพ ขี่เรือไม่เป็นหรอก ให้มันไปหลงทะเลตาย
เองดีกว่า เราจะได้ไม่มีอีกข้อหา ฮ่าๆๆๆ"ชายนเดิมหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
 
 
 
 
 
 
            "ขออนุญาติค่ะ"ฟางเดินเข้ามาในสำนักงานส่นตัวของป๊อปปี้ด้วยความเมินเล็กน้อย 
"ชั้นเอาเอกสารมาให้คุณอนุมัติ"ฟางพูดอีกครั้งแต่ก็ไร้ซึ่งความสนใจของป๊อปปี้ที่เหมือนกำลังวุ่น
หาอะไรบางอย่าง
 
            "ชั้นวางไว้บนโต๊ะทำงานคุณนะคะ"ฟางเร่งเสียงให้ดังขึ้นเพื่อให้ป๊อปปี้หันมา แล้วก็
สำเร็จ "อื้ม!เสร็จแล้วก็ไปทำงานสิ ผมอยากเห็นงาน ไม่ได้อยากเห็นคนชอบลางาน"ป๊อปปี้หันมา
พูดกับเธอแล้วหันไปหาของต่อ
 
            "ค่ะ!! ชั้นจะรีบทำงานแล้วก็รีบกลับกรุงเทพ ชั้นก็เบื่อที่จะต้องมาเจอคนแบบคุณเหมือน
กัน"ฟางวาางเอกสารในแฟ้มลงอย่างแรงแล้วรีบเดินออกไป
 
 
            "อ้าว! คะ..."พิมเอ่ยปากทักแต่ฟางเดินหนีไปก่อน "อะไรของเขาเนี่ย ทะเลาะอะไรกัน
รึเปล่านะ"พิมมองไล่หลังฟางที่เดินงุกเงิ่นไปด้วยความเร็ว
 
 
            "ป๊อปคะ...มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ"พิมเดินเข้ามาถามพลางจัดโต๊ะทำงานให้ป๊อปปี้ที่ดู
จะรกผิดปกติ "เรื่อง...เรื่องอะไร"ป๊อปปี้ยังคงพยายามแสร้งทำเหมือนงุนงง
 
            "ก็เมื่อกี้พิมเห็นคุณฟางเธอเดินหน้าบูดไป พิมคิดว่าก็คงจะต้องเป็นป๊อปที่พูดไม่เข้าหู"
พิมยิ้มแล้วนั่งลงบนเก้าอี้สำหรับผู้มาติดต่องาน
 
            "ไม่นะ ผมแค่บอกเค้าว่าเอาเอกสารมาวางเสร็จแล้วก็ให้รีบไปทำงานเพราะเค้าลางาน
บ่อยแล้ว ผมแค่กลัวว่างานจะไม่คืบหน้า"ป๊อปปี้ตอบกลับ
 
            "แล้วนี่ป๊อปหาอะไรอยู่น่ะ ให้พิมช่วยมั้ย"พิมเสนอ "ไม่ต้องหรอก พิมไม่รู้จักไอสิ่งนี้
หรอกน่า"ป๊อปปี้ยิ้มรับคำนั้น
 
            "แล้วมันคืออะไรล่ะ ป๊อปบอกพิมสิ"พิมยังไม่หยุดเซ้าซี้เพื่อจะช่วยป๊อปปี้ "มันคือ...
เอกสารของทางบ้านน่ะ พี่โฟร์โทรมาเมื่อวานบอกว่า...เอ่อ..."ป๊อปปี้กระอึกกระอักด้วยความ
ลืมตัว
 
 
            "เอกสารคสำคัญมากสินะ แต่ป๊อปมีอะไรก็ให้พิมช่วยเถอะ พิมพร้อมช่วยป๊อปเสมอ"
พิมเอื้อมมือไปกุมมือชายหนุ่มจนเขาดึงมือนั้นออกและกุมมือตัวเองไว้อย่างสงบเสงี่ยม
 
            "เอกสารสำคัญมาก เพราะมันเป็นเอกสารที่พ่อป๊อปต้องการอยากจะแฉบุคคลหนึ่งก่อน
จะเสีย พี่โฟร์บอกว่าก่อนตายพ่อเขียนจดหมายแอบเอาไว้บอกว่าเอกสาารนั่นมันอยู่ในสำนักงานนี้"
ป๊อปปี้อธิบายละเอียด
 
            "แล้วมันคือเอกสารอะไรล่ะป๊อป"พิมเริ่มสงสัยมากขึ้นเรื่อย "มันเป็นหลักฐานสำคัญที่จะ
แสดงว่าใครเป็นคนที่โกงเงินของบริษัทพ่อป๊อป"ป๊อปปี้กำมือแน่น
 
            "อย่างนั้นพิมคงช่วยอะไรป๊อปไม่ได้เนอะ พิมเกรงว่าคุณหญิงแม่ของป๊อปจะจิกเอาน่ะ
เพราะพ่อพิมเองก็เป็นหนึ่งในหุ้นส่วนของพ่อป๊อปด้วย"พิมกลืนสะอึกเหงื่อออกเต็มตัว พร้อมกับใจ
ที่สั่นระรัว
 
            "พิมกลัวหรอ ผิดปกติมากเลยนะเพราะคนที่ไม่ได้ทำเค้าคงไม่แสดงอาการอย่างนี้"
ป๊อปปี้เอ่ยทักเมื่อสังเกตุเห็นอาการของพิม
 
            "อาการ....อาการอะไรของป๊อป พิมไม่เห็นรู้สึกเลย"พิมเริ่มใจสั่นมากขึ้น "อาการ
ร้อนตัวยังไงล่ะ"ป๊อปปี้เริ่มยิ้มมุมปากพร้อมกำหมัดแน่นขึ้น
 
            "แต่คงไม่ใช่บ้านพิมหรอกมั้ง เพราะว่าพ่อพิมก็เป็นเพื่อนรักของพ่อป๊อป คงไม่กล้าทำ
แต่...อาจจะเป็นคนอื่นก็ได้นะ"ป๊อปปี้เริ่มประชิดตัวพิมเรื่อยๆ
 
            "เอาเป็นว่าหาหลักฐานเจอเมื่อไหร่ก็จะรู้เอง แต่ตอนนี้พิมลืมไปว่าต้องออกไปทำธุระ
ข้างนอกน่ะ ขอตัวก่อนนะ"พิมปลีกตัวออกทันที แล้วรีบเดินหนีไปอย่างกังวล
 
 
 
 
 
 
 
 
ไรเตอร์อัพทุกเสาร์-อาทิตย์ที่ว่างน้าา 
แล้วก็อย่าลืมเม้นให้กันด้วยพักนี้ไม่ค่อยเม้นเลย ไรท์เสียใจ
 
...อีกเดี๋ยวไรเตอร์จะอัพ chapter ที่มีแต่เรื่องให้น้าา...