ไม่พูดก็ได้ยิน (Unspoken Word)

ไม่พูดก็ได้ยิน (Unspoken Word) POPPY-FANG
 
"สวยจัง..."ฟางเอ่ยออกมาเบาๆ ขณะที่กำลังดผุพระอาทิตย์ตกดินในอ้อมกอดของป๊อปปี้
 
ป๊อปปี้กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นแล้วจูบที่ผมนุ่มของฟางอย่างแสนรัก ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าไม่อยากปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด ใจสั่นแปลกๆ ราวกับว่ากำลังจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเธอ
 
"ฟางอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้จัง... ตรงที่ๆ มีเราแค่สองคน..."
 
ป๊อปปี้กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก เขาเองก็อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้เหมือนกัน ไม่อยากกลับไปเจอเรื่องวุ่นๆ ที่มีผู้หญิงอีกคนที่พยายามจะแทรกกลางระหว่างเขากับฟางเลย
 
ป๊อปปี้ซุกใบหน้าเข้ากับกลุ่มผมนุ่มของฟางแล้วสูดดมกลิ่นหอมจางๆ เข้าปอด
 
"อยากกลับบ้านหรือยังครับ?"ป๊อปปี้กระซิบถามเสียงนุ่มข้างๆ หูบางแล้วจูบเบาๆ ที่ซอกคอขาวของฟาง
 
"อืม... ขออยู่ต่ออีกสักพักได้ไหม?"
 
"ได้สิครับ"
 
ทั้งคู่มองพระอาทิตย์ที่ค่อยลับหายไปใต้ผืนน้ำทะเลสีครามอย่างมีความสุข
 
                    --------------------
 
วันต่อมา
 
"คุณหายไปไหนมาค่ะป๊อป? พิมโทรหา คุณก็ไม่รับสาย!"พิมเอ่ยเสียงดังอย่างหงุดหงิด แต่คพตอบที่ได้รับกลับมาก็คือ ความเงียบและความเย็นชาจากป๊อปปี้
 
ปัง
 
"พิมถามคุณอยู่นะป๊อป!!!"พิมตบโต๊ะเสียงดัง ก่อนจะตวาดใส่ป๊อปปี้ที่นั่งปั้นหน้านิ่งใส่เธอ
 
"ผมจะไปไหนมาไหนจำเป็นต้องรายงานให้คุณทราบด้วยเหรอ?"ป๊อปปี้เอ่ยถามเสียงเรียบอย่างไม่สะทกสะท้าน ดวงตาคมหรี่มองพิมเพียงน้อยนิด ก่อนจัก้มหน้าทำงานต่ออย่างไม่สนใจ
 
"พิมเป็นเมียคุณนะป๊อป!!! มีสิทธิ์ที่จะรู้เหมือนกัน!!!"
 
คำพูดของพิม ทำให้ป๊อปปี้วางมือจากการทำงานทันที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาพิมที่จ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว
 
"ผมมีเมียแค่คนเดียวเท่านั้น นั่นก็คือฟางไม่ใช่คุณ!!!"
 
"ป๊อป!!!"
 
"ออกไป!!!"
 
"นี่คุณไล่พิมเหรอ!?"
 
"รู้ตัวแล้วก็ออกไปสิ! ไป!!!"
 
"กรี๊ด!!!"พิมกรี๊ดลั่น ก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกจากห้องไปทันที
 
ป๊อปปี้ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อ เพราะตอนเที่ยงเขามีนัดกับฟางที่จะออกไปทานข้าวด้วยกัน
 
                    --------------------
 
"ฮัลโหลพิช แกทำหรือยัง!?"พิมเมื่อเดินออกมาขากห้องทำงานของป๊อปปี้ก็โทรหาพิชชี่ทันที
 
[เออ ทำแล้ว แล้วอย่าลืมค่าจ้างฉันล่ะ!]เสียงของปลายสายที่ตอบกลับมา ทำให้พิมยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ
 
"ได้ แล้วฉันจะโอนตังไปให้"พูดจบพิมก็วางสายพิชชี่ไปทันที
 
"คนอย่างแกไม่สมควรที่จะมีชีวิตอีกต่อไปนังฟาง!!!"
 
                    --------------------
 
12:15 น.
 
ฟางขับรถออกจากบ้านในตอนเที่ยงกว่าๆ เพราะวันนี้เธอมีนัดทานข้างกับป๊อปปี้ แต่ระหว่างทางก็มีรถเก๋งคันหนึ่งที่ขับด้วยความแรงพุ่งตรงหามาเธอ ทำให้เธอเหยียบเบรกทันที
 
"ทะ ทำไมเบรกไม่ได้ล่ะ?"ฟางเอ่ยเสียงสั่นๆ เมื่อเหยียบเบรกแล้วมันไม่หยุด
 
ฟางหักพวงมาลัยหลบรถคันนั้นไปอีกเลน แต่ก็มีรถบรรทุกที่ขับสวนมา ทำให้รถของฟางชนประสานงากับรถบรรทุกทันที
 
ปื้น!!!
 
"กรี๊ด!!!"
 
เอี๊ยด!!!
 
โครม!!!
 
                    --------------------
 
เพล้ง!
 
รูปถ่ายป๊อปปี้กับฟางที่ถ่ายคู่กันในวันแต่งงานตกแตก ทำให้ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารทันที ก่อนจะลุกจากโต๊ะทำงานไปเก็บกรอกรูปที่ตกกระแทกพื้นจนกระจกบานใสตกกระจาย
 
"ฟาง..."
 
ครืด... ครืด...
 
เสียงโทรศัพท์ของป๊อปปี้ดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายทันที
 
"ฮัลโหลครับ..."ป๊อปปี้เอ่ยทักปลายสายทันที ที่กดรับ
 
[สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณใช่ญาติของคุณธนันต์ธรญ์ จิระคุณหรือเปล่าค่ะ?]เสียงหวานปลายสายเอ่ยถาม ทำให้ป๊อปปี้ขมวดคิ้วเข้าหากันทันที
 
"ครับ ผมเป็นสามีของเธอ"
 
[ค่ะ ดิฉันโทรมาจากโรงพยาบาล... ภรรยาของคุณประสบอุบัติเหตุชนประสางากับรถบรรทุก ตอนนี้เธออยู่ในห้องICU คุณรีบมาด่วนเลยนะค่ะ]
 
คำพูดของปลายสายราวกับสายฟ้าที่ผ่าลงกลางใจป๊อปปี้ให้แตกสลายไปในพริบตาเดียว ก่อนที่สองเท้าแกร่งจะวิ่งออกไปจากห้องทำงานทันที
 
--------------------------------------------
 
 
 
 
 
 
คัททททททททททททททททททททท
 
หายไปนานนนนนนนนนนน!!! ลืมเรื่องนี้ไปกันหรือยังเอ่ย!?
 
ฝากติดตามผลงานด้วยน๊าาาาาา!!! อย่าเพิ่งทิ้งกันเน้อออออออ!!!!
 
ตอนหน้า!!! 'ไม่พูดก็ได้ยิน (Unspoken Word) KOEN-FAYE' โปรดติดตามกันด้วยน๊าาาาาาา!!!