ไม่พูดก็ได้ยิน (Unspoken Word)

ไม่พูดก็ได้ยิน (Unspoken Word) POPPY-FANG

 

"สวยจัง..."ฟางเอ่ยออกมาเบาๆ ขณะที่กำลังดผุพระอาทิตย์ตกดินในอ้อมกอดของป๊อปปี้

 

ป๊อปปี้กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นแล้วจูบที่ผมนุ่มของฟางอย่างแสนรัก ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าไม่อยากปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด ใจสั่นแปลกๆ ราวกับว่ากำลังจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเธอ

 

"ฟางอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้จัง... ตรงที่ๆ มีเราแค่สองคน..."

 

ป๊อปปี้กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก เขาเองก็อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้เหมือนกัน ไม่อยากกลับไปเจอเรื่องวุ่นๆ ที่มีผู้หญิงอีกคนที่พยายามจะแทรกกลางระหว่างเขากับฟางเลย

 

ป๊อปปี้ซุกใบหน้าเข้ากับกลุ่มผมนุ่มของฟางแล้วสูดดมกลิ่นหอมจางๆ เข้าปอด

 

"อยากกลับบ้านหรือยังครับ?"ป๊อปปี้กระซิบถามเสียงนุ่มข้างๆ หูบางแล้วจูบเบาๆ ที่ซอกคอขาวของฟาง

 

"อืม... ขออยู่ต่ออีกสักพักได้ไหม?"

 

"ได้สิครับ"

 

ทั้งคู่มองพระอาทิตย์ที่ค่อยลับหายไปใต้ผืนน้ำทะเลสีครามอย่างมีความสุข

 

                    --------------------

 

วันต่อมา

 

"คุณหายไปไหนมาค่ะป๊อป? พิมโทรหา คุณก็ไม่รับสาย!"พิมเอ่ยเสียงดังอย่างหงุดหงิด แต่คพตอบที่ได้รับกลับมาก็คือ ความเงียบและความเย็นชาจากป๊อปปี้

 

ปัง

 

"พิมถามคุณอยู่นะป๊อป!!!"พิมตบโต๊ะเสียงดัง ก่อนจะตวาดใส่ป๊อปปี้ที่นั่งปั้นหน้านิ่งใส่เธอ

 

"ผมจะไปไหนมาไหนจำเป็นต้องรายงานให้คุณทราบด้วยเหรอ?"ป๊อปปี้เอ่ยถามเสียงเรียบอย่างไม่สะทกสะท้าน ดวงตาคมหรี่มองพิมเพียงน้อยนิด ก่อนจัก้มหน้าทำงานต่ออย่างไม่สนใจ

 

"พิมเป็นเมียคุณนะป๊อป!!! มีสิทธิ์ที่จะรู้เหมือนกัน!!!"

 

คำพูดของพิม ทำให้ป๊อปปี้วางมือจากการทำงานทันที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาพิมที่จ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว

 

"ผมมีเมียแค่คนเดียวเท่านั้น นั่นก็คือฟางไม่ใช่คุณ!!!"

 

"ป๊อป!!!"

 

"ออกไป!!!"

 

"นี่คุณไล่พิมเหรอ!?"

 

"รู้ตัวแล้วก็ออกไปสิ! ไป!!!"

 

"กรี๊ด!!!"พิมกรี๊ดลั่น ก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกจากห้องไปทันที

 

ป๊อปปี้ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อ เพราะตอนเที่ยงเขามีนัดกับฟางที่จะออกไปทานข้าวด้วยกัน

 

                    --------------------

 

"ฮัลโหลพิช แกทำหรือยัง!?"พิมเมื่อเดินออกมาขากห้องทำงานของป๊อปปี้ก็โทรหาพิชชี่ทันที

 

[เออ ทำแล้ว แล้วอย่าลืมค่าจ้างฉันล่ะ!]เสียงของปลายสายที่ตอบกลับมา ทำให้พิมยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

 

"ได้ แล้วฉันจะโอนตังไปให้"พูดจบพิมก็วางสายพิชชี่ไปทันที

 

"คนอย่างแกไม่สมควรที่จะมีชีวิตอีกต่อไปนังฟาง!!!"

 

                    --------------------

 

12:15 น.

 

ฟางขับรถออกจากบ้านในตอนเที่ยงกว่าๆ เพราะวันนี้เธอมีนัดทานข้างกับป๊อปปี้ แต่ระหว่างทางก็มีรถเก๋งคันหนึ่งที่ขับด้วยความแรงพุ่งตรงหามาเธอ ทำให้เธอเหยียบเบรกทันที

 

"ทะ ทำไมเบรกไม่ได้ล่ะ?"ฟางเอ่ยเสียงสั่นๆ เมื่อเหยียบเบรกแล้วมันไม่หยุด

 

ฟางหักพวงมาลัยหลบรถคันนั้นไปอีกเลน แต่ก็มีรถบรรทุกที่ขับสวนมา ทำให้รถของฟางชนประสานงากับรถบรรทุกทันที

 

ปื้น!!!

 

"กรี๊ด!!!"

 

เอี๊ยด!!!

 

โครม!!!

 

                    --------------------

 

เพล้ง!

 

รูปถ่ายป๊อปปี้กับฟางที่ถ่ายคู่กันในวันแต่งงานตกแตก ทำให้ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารทันที ก่อนจะลุกจากโต๊ะทำงานไปเก็บกรอกรูปที่ตกกระแทกพื้นจนกระจกบานใสตกกระจาย

 

"ฟาง..."

 

ครืด... ครืด...

 

เสียงโทรศัพท์ของป๊อปปี้ดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายทันที

 

"ฮัลโหลครับ..."ป๊อปปี้เอ่ยทักปลายสายทันที ที่กดรับ

 

[สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณใช่ญาติของคุณธนันต์ธรญ์ จิระคุณหรือเปล่าค่ะ?]เสียงหวานปลายสายเอ่ยถาม ทำให้ป๊อปปี้ขมวดคิ้วเข้าหากันทันที

 

"ครับ ผมเป็นสามีของเธอ"

 

[ค่ะ ดิฉันโทรมาจากโรงพยาบาล... ภรรยาของคุณประสบอุบัติเหตุชนประสางากับรถบรรทุก ตอนนี้เธออยู่ในห้องICU คุณรีบมาด่วนเลยนะค่ะ]

 

คำพูดของปลายสายราวกับสายฟ้าที่ผ่าลงกลางใจป๊อปปี้ให้แตกสลายไปในพริบตาเดียว ก่อนที่สองเท้าแกร่งจะวิ่งออกไปจากห้องทำงานทันที

 

--------------------------------------------

 

 

 

 

 

 

คัททททททททททททททททททททท

 

หายไปนานนนนนนนนนนน!!! ลืมเรื่องนี้ไปกันหรือยังเอ่ย!?

 

ฝากติดตามผลงานด้วยน๊าาาาาา!!! อย่าเพิ่งทิ้งกันเน้อออออออ!!!!

 

ตอนหน้า!!! 'ไม่พูดก็ได้ยิน (Unspoken Word) KOEN-FAYE' โปรดติดตามกันด้วยน๊าาาาาาา!!!