ไม่พูดก็ได้ยิน (Unspoken Word)

ไม่พูดก็ได้ยิน (Unspoken Word) POPPY-FANG
 
 
"พี่ป๊อป ฟางขอลงไปข้างล่างได้ไหมค่ะ?"ฟางเอ่ยถามป๊อปปี้ที่กำลังนั่งทำงานอยู่
 
"ไปทำไมครับ?"ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นมาถามฟางที่กำลังทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ
 
"ฟางเบื่อ อยากออกไปหาเค้กกิน"ฟางตอบพรางทำหน้างอ
 
"ให้พี่ไปด้วยไหม?"ป๊อปปี้เอ่ยถามอีกครั้ง เพราะไม่อยากให้เธอไปคนเดียว
 
"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฟางแค่ล่างไปกินเค้กที่ชั้นล่างเอง ทำงานต่อเถอะค่ะ เดี๋ยวฟางซื้อมาเผื่อ ฟอด"พูดจบก็หอมแก้มสากของป๊อปปี้ทันที กอนจะเดินออกจากห้องทำงานไป
 
ป๊อปปี้มองตามหลังภรรยาสาวไปก็อดที่จะยิ้มกับความขี้อ้อนของเธอไม่ได้ ก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อ
 
แอ๊ด...
 
เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นมามอง ก็เจอกับพิมที่กำลังเดินมาหาเขา
 
"มีอะไร?"ป๊อปปี้ถามเสียงหว้นจัด ดวงตาคมมองพิมอย่างเย็นชา ไม่มีความอ่อนโยนหรือความรักเลยสักนิด เมื่อเทียบกับฟางที่เขามอบให้ทั้งความรักและความอ่อนโยนตลอดเวลา จนเธอนึกอิจฉาผู้หญิงคนนั้น
 
"เวลาพูดกับพิม ทำไมคุณต้องเย็นชาใส่ด้วย?"พิมเอ่ยถาม ทั้งๆ ที่เธอก็รู้คำตอบของมันอยู่แล้ว
 
"ก็คุณไม่ใช่คนที่ผมจะต้องอ่อนโยนด้วยนี่"
 
"นั่นสินะค่ะ แต่พิมก็เป็นเมียของคุณอีกคนนะ"พิมเอ่ย ก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะทำงานของชายหนุ่มมานั่งตักแกร่งอย่างถือวิสาสะ มือบางลูบไล้ไปตามโครงหน้าที่หล่อเหลานั้นด้วยความหลงไหล ก่อนจะกดริมฝีปากปากบางลงบนริมฝีปากหยักของชายหนุ่ม
 
ลิ้นเล็กชอนไชเข้าไปในโพรงปากร้อนดูดดึง เกี่ยวพันกับลิ้นร้อนอย่างดูดดื่ม
 
มือบางเลื่อนมาปลดเข็มขัดแล้วรูดซิบกางเกงตัวหรูที่ชายหนุ่มสวมใส่อยู่ ก่อนมือบางจะล้วงเข้าไปข้างในกางเกงแล้วลูบไล้แกนกายที่พองขยายใหญ่พร้อมออกศึกรักกับเธอ
 
                    --------------------
 
ฟางเดินกลับขึ้นมาที่ชั้นบนอีกครั้งพร้อมกับกล่องเค้กที่เธอซื้อมาเผื่อป๊อปปี้
 
ฟางชะงักเมื่อไม่เห็นพิมเลขาสาวของป๊อปปี้นั่งทำงานอยู่หน้าห้อง ก่อนจะเดินไปที่หน้าห้องแล้วแง้มเปิดประตู
 
ภาพที่เห็นทำให้ฟางต้องยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองทันที
 
น้ำตาหยดใสไหลลงอาบแก้มนวลทันที ความรู้สึกจ็บแปล็บแล่นเข้าจู่โจมที่กลางหัวใจจนตั้งตัวแทบไม่ทัน รู้ตัวอีกทีขาเรียวทั้งสองก็วิ่งออกมาจากตรงนั้นแล้ว
 
                     --------------------
 
"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ป๊อป พิมจะเสร็จแล้ว อ๊าห์..."พิมครางลั่นห้อง เมื่อเธอใกล้จะถึงจุดๆ นั้น
 
ชายหนุ่มไม่พูดอะไร นอกจากจะกระหน่ำกระแทกกระทั้นเข้าสู่กายสาวไม่ยั้ง จนร่างสาวสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกของชายหนุ่ม
 
"อืม... / กรี๊ด!!!"เสียงครางของทั้งคู่ดังขึ้นพร้อมกัน เมื่อเดินทางมาถึงจุดสูงสุดของวิมานชั้นฟ้า
 
สายธารสีขาวขุ่นหลั่งรินเข้าสู่เครื่องป้องกัน จนล้นทะลักไหลเยิ้มออกมาเปรอะเปื้อนโต๊ะทำงานและหน้าขาด้านในของพิม
 
ป๊อปปี้ผละกายออกห่างจากพิมก็จะเดินเข้าในห้องน้ำที่อยู่ด้านในแล้วดึงเครื่องป้องกันออก ก่อนจะทำความสะอาดแกนกายของตัวเอง
 
"เสร็จแล้วก็ออกไปสิ"ป๊อปปี้เอ่ยเสียงเรียบ เมื่อออกจากห้องน้ำแล้วยังเห็นพิมนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา
 
"รีบไล่จังนะค่ะ"พิมเอ่ยทั้งรอยยิ้ม แต่ยังไม่ลงจากโต๊ะราวกับต้องการจะยั่วอารมณ์โมโหชายหนุ่ม
 
"เธอต้องการอะไรกันแน่พิม?"คำถามของป๊อปปี้ ทำให้พิมลงจากโต๊ะทำงาน แล้วเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม มือบางลูบไล้ไปตามแผ่งอกแกร่งอย่างเย้ายวน
 
"คุณก็รู้ว่าพิมต้องการคุณ"
 
"คุณไม่ได้ต้องการผมหรอก แต่คุณต้องการเงินของผมมากกว่า"ป๊อปปี้พูด ก่อนจะปัดมือบางออกอย่างรังเกียจ
 
"อ๋อ อีกอย่างนะ... ผู้หญิงอย่างคุณผมไม่เอามาเป็นหรอก มากสุดก็แค่ที่ระบาย! ออกไป!!!"
 
พิมกำมือตัวเองแน่น ก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกจากห้องทำงานของป๊อปปี้ไป
 
                     --------------------
 
แอ๊ด...
 
ฟางเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของป๊อปปี้ ทำให้ป๊อปปี้ที่กำลังนั่งทำงานอยู่เงยหน้าขึ้นมามอง
 
เมื่อป๊อปปี้เห็นว่าคนนที่เข้ามาคือฟางก็ยิ้มให้เธอทันที ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ตัวหรูแล้วเดินเข้าไปหาฟาง
 
ฟางมองรอยยิ้มของป๊อปปี้ที่เหมือนมีอะไรเกิดขึ้น ก็ยิ้มตอบ ทั้งๆ ที่ในใจเธอตอนนี้มันเจ็บไปหมด
 
"ทำไมมาช้าจัง รู้ไหม? ว่าพี่คิดถึง"ป๊อปปี้เอ่ยพร้อมกับกอดฟางแน่น ทำให้ฟางน้ำตาคลอทันที
 
คิดถึงงั้นเหรอ...
 
"ก็ฟางนั่งกินที่ร้านนี่น่าเลยมาช้า นี่ค่ะ เค้กช็อกโกแล็กของโปรดพี่ป๊อป"ฟางกรอกตาไปมาเพื่อไล่น้ำตาไม่ไหล ก่อนจะหันมาตอบชายหนุ่มแล้วยิ้มให้
 
"อ๊าห์... เมียพี่นี่น่ารักจัง ฟอด"ป๊อปปี้เอ่ยชม ก่อนจะหอมแก้มนวลฟอดใหญ่
 
"อิอิ พอแล้วพี่ป๊อป งั้นเดี๋ยวฟางเอาเค้กไปใส่จานให้นะ"พูดจบฟางก็เดินเข้าไปด้านในของห้องทำงานที่เป็นโซนของห้องครัว
 
ฟางทำตัวปกติเพื่อไม่ให้ป๊อปปี้สงสัย แต่ใครจะรู้ว่าเธอเจ็บปวดมากแค่ไหน...
 
--------------------------------------------
 
 
 
 
 
คัททททททททททททททททททททท
 
ฝากติดตามผลงานและคอมเม้นด้วยนะคร้าาาาาาาาา