แอบรัก
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 28 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.27 น.
แก้ไขเมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2558 15.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
69) แอบรัก ตอนที่69
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตอนที่ 69
(เปิดเพลงเพื่อบรรเลงความฟินสู่โลกมโน555)
“เพราะฉันพูดกับเธอแค่คนเดียวเท่านั้น”
“O///O!” และฉันจะอยู่ยังไงต่อฮะ!!! ฉันตีเข้าที่แขนพี่ป๊อปหนึ่งที ชอบพูดอะไรที่ทำให้ฉํนไปไม่ถูก!บางทีก็อยากให้พี่ป๊อปที่ใจร้ายคนนั้นกลับมาเหมือนกัน
“ไปกันเถอะ” พี่ป๊อปปล่อยมือฉันแต่กลับยกแขนขึ้นกอดคอของฉันแทน..พี่ป๊อปรัดรอบคอฉันแล้วดึงไปหาตัวเอง จนฉันเซชนกับอกแกร่ง><
“พี่ป๊อปฉันหายใจไม่ออกนะ”
“ฉันจะรัดคอเธอให้ตายเลยคอยดูเถอะ”
“กล้าหรอ”ฉันส่งสายตาเชิงท้าทาย
“เดี๋ยวก็รู้”
“ชิส์” ฉันสะบัดหน้าใส่อย่างเซ็งๆ
“กลับกันเถอะ"
………………ต่อ………………
ผมขับรถพาฟางมาถึงโรงพยาบาลในที่สุด...
"อย่าตกใจล่ะ"
"ตกใจ? ตกใจอะไรคะ"
“ก็คราวนี้ไม่ได้มาในฐานะรุ่นพี่กับรุ่นน้องนิ…”
“…”
“แต่จะมาในฐานะอย่างอื่น”
“อะไร” ยังจะถามอีกนะยัยบื้อ
“ก็….”
“แฟน!!” พ่อผมตกใจทันทีที่ผมบอกกับท่านไปว่าตอนนี้ฟางตกลงเป็นแฟนกับผมอย่างจริงจังและเป็นทางการ ไม่ได้หลอกหรือแสดงใดๆทั้งสิ้น
“ใช่ครับพ่อ ตอนนี้ฟางเป็นแฟนตัวจริงของผมแล้ว” ผมหันไปมองหน้าฟางด้วยสายตาที่จริงจังกว่าครั้งไหนๆ
“พะ..พี่ป๊อป…”
“ฉันจะแน่ใจได้ไงว่ามันไม่ใช่การแสดง” พ่อผมเอ่ยถามขึ้น
“งั้นพ่ออยากให้ผมทำอะไรล่ะ ผมทำได้หมด”
“งั้นก็…หอมแก้มสิ”
“ห้ะ!!!!!!” ไม่ชาเสียงผมหรอกแต่เป็นเสียงของฟางต่างหาก
ผมหันไปยักคิ้วกับพ่อเชิงรู้ๆกัน ก่อนจะจับใบหน้าของฟางด้วยสองมือของผมแล้วกอดจมูกลงบนแก้มทั้งสองข้างอย่างจัง
ฟอด ฟอด ฟอด ฟอด ฟอด
“มากกว่านี้ก็ได้นะ” ผมพูดจบก็หันไปหอมแก้มฟางอีกอย่างไม่รู้จักพอ
“5555555” พ่อผมหัวเราะอย่างมีความสุข ซึ่งดูเหมือนจะแตกต่างจากฟางโดยสิ้นเชิง
ผมผละมือออกจากใบหน้ของฟางที่ตอนนี้ดูเหมือนจะแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศซะอีก ดวงตากลมโตที่มองผมอย่างไม่เข้าใจมันดูน่ารักใสซื่อซะจนไม่อยากละไปไหน
และสิ่งที่ผมไม่เข้าใจคือการที่ฟางก้มมองพื้นแล้วหันหลังกลับเดินออกจากห้องไป…
ปัง!
ชิบหาย…กูทำอะไรผิดเป่าวะเนี่ย
“ตามไปง้อเขาซะสิ”พ่อผมบอก
“ง้อ? ยังไง” นั่นสิ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากง้อนะแค่ไม่รู้ว่าการง้อผู้หญิงมันต้องทำยังไงก็เท่านั้นเอง
“ฉันก็ไม่รู้หรอก แค่ทำตามที่หัวใจตัวเองบอก อยากพูดอะไรก็พูดออกไปเถอะ”
ยังไงวะ??
……………ต่อ………………
ฉันตัดสินใจที่จะปิดประตูออกมานอกห้องแล้วเดินมาสูดอากาศบริเวณสวนในโรงพยาบาล เมื่อกี้ที่พี่ป๊อปหอมแก้มฉันฉันยอมรับว่ามันรู้สึกดีและเขินมากๆแต่มันก็รู้สึกประเจิดประเจ้อสิ่งที่ทำอาจจะแค่แกล้งฉันก้ได้
“มายืนทำอะไรคนเดียวฮะ” เสียงที่ฉันรู้ดีว่าเป็นใคร นั่นจึงทำให้ฉันตัดสินใจไม่หันไปหา
“ทำไมไม่หันมา งอนฉันอยู่ใช่มั๊ย”
“….” ไม่หันหรอก! ยังไงก็ไม่หัน!
“จะหันหรือไม่หัน”
“ไม่”
“ฉันจะนับหนึ่งถึงสามนะ”
ทำไมๆ จะทำอะไรงั้นหรอ เหอะ! ฉันไม่กลัว
“….”
“1”
“…”
“2”
“….”
“3”
“อ้ะ!!!” แต่แล้วฉันก็ถูกแรงกระชากจากพี่ป๊อปที่ดึงฉันจากทางข้างหลังแล้วรัดเอวของฉันจากด้านหลังไว้
“นี่! ทำบ้าอะไรของพี่เนี่ย! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“นี่โรงพยาบาลนะ ใครสั่งใครสอนให้เสียงดัง หื้ม?” พี่ป๊อปเอาหัวเกยไว้บนไหล่ฉันแล้วเอาใบหน้าคลอเคลียกับแก้มของฉันไปมา ><
“ก็ปล่อยฉันสิ” ฉันค่อยๆลดเสียงลงเมื่อนึกขึ้นได้ว่านี่ในโรงพยาบาล
“ไม่ปล่อย”
“ปล่อย”
“ไม่ปล่อย”
“เอ๊ะ! พี่นี่มัน…” บางทีฉันอาจจะลืมไปว่าหน้าพี่ป๊อปอยู่ข้างๆแก้มฉันและแน่นอนว่าเมื่อฉันหันไป…
จมูกของเขาก็ชนกันเสียดื้อ....
“….”
“….”
ฉันได้แต่สบเข้าที่ดวงตาคู่นั้นอย่างไม่อยากจะละไปไหน…มันเหมือนแม่เหล็กที่ดึงดูดสายตาของเราทั้งคู่ให้จับจ้องกันอยู่แบบนั้น…
“ขอโทษ…” พี่ป๊อปพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาโดยที่จมูกของเราก็ยังชนกันอย่างนั้น
“….”
“ดีกันนะ…ครับ” ให้ตาย!! เขินจะแย่แล้วนะเฟ้ย!
“ฉะ…ฉันไม่ได้โกรธสักหน่อย ก็แค่…”
จะพูดดีหรือไม่พูดดีนะ…บางทีมันอาจจะดูขี้ตู๋ไปรึเปล่า
“ก็แค่อะไร”
ขอร้องล่ะ อย่ามองหน้ากันแบบนั้น >< สงสารหัวใจฉันหน่อย เป็นกับตายมันเท่ากันล่ะนะ!
“เปล่าค่ะ..” ฉันพยายามเบือนหน้าหนีจมูกพี่ป๊อปที่แตะกันอยู่ตอนนี้จนสำเร็จ
…………………ต่อ……………….
ผมอึ้งไม่น้อยที่ฟางเบือนหน้าหนีผมไปแบบนั้น…ผมไม่เข้าใจเลยว่าผู้หญิงทำไมต้องเป็นแบบนี้ตลอด คือมีอะไรก็ไม่บอกกัน ทำไมต้องเก็บไว้แล้วแบบนี้ผู้ชายจะรู้ได้ยังไง
“มีอะไรก็บอกฉันสิ” ผมถามโดยยังหันหน้าอยู่เหมือนเดิมเพียงแค่ว่าตอนนี้จมูกเราไม่ได้ชนกันแล้วเท่านั้น
“….” ฟางเงียบไม่พูดกับผมแต่เธอตอบด้วยการส่ายหัวไปมา
“คิดว่าโกหกเนียนมากรึไง” ผมกระชับเอวของฟางให้แน่นมากยิ่งขึ้น
“ฉันอึดอัดนะ”
“งั้น…เธอก็บอกฉันมาสิว่าเธอต้องการพูดอะไร”
“ฉัน…”
“…”
“ก็แค่…น้อยใจ”
เห๋??????????????????????? กูงง
“น้อยใจ? เรื่อง?”
“ก็…ที่พี่ป๊อปหอมแก้มฉันแบบนั้น มันหมายความว่าไงเล่า!”
“หึแล้ว…ทำไมล่ะ มากกว่าหอมแก้ม…”
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้แก้มฟางมากกว่าเดิมแต่สายตาผมก็หยุดลงที่ริมฝีปากนั่น
“…ฉันก็ทำมาแล้วนะ”
ผมเงยสายตามองที่ดวงตาฟางอีกครั้งคราวนี้กลายเป็นว่าฟางตาโตขึ้นเท่าตัว หึ
“พูดอะไรของพี่…แต่ถึงยังไงเราก็…ไม่ได้เป็นอะไรกัน” ฟางหลบสายตาผมอีกครั้งตอนนี้มันก็ทำให้ผมเริ่มเข้าใจทันทีว่าผมฟางต้องการอะไร…
“…เออนี่ มึงบอกชอบเขาแล้วก็อย่าลืมขอเขาเป็นแฟนล่ะ”
“กูต้องขอด้วยหรอ…โอ้ย!”
“ไอฟาย!”
“เอ้า อะไรของพวกมึงวะ -_-“
“มึงบอกชอบเขาก็ขอเขาเป็นแฟนด้วยสิสัด! มึงจูบเขาเล่นๆแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้วนะเว้ย”
ผมต้องทำสิ่งที่ถูกต้องแล้วใช่มั๊ย…
“อยากรู้สถานะของเราใช่มั๊ย”
“อะ..อื้อ” ฟางพยักหน้าตอบ
“หึ..” ผมค่อยๆผละออกจากฟางโดยการปล่อยมือของผมที่รวบเอวฟางออกแล้วจับไหล่ของฟางทั้งสองข้างให้หันกลับมาหาผม
ผมลากมือที่หัวไหล่ไล่ลงมาถึงมือบางก่อนจะรวบไว้รวมกันจนกลายเป็นว่าผมกำลังกอบกุมมือของฟางทั้งสองข้างไว้มั่น
“ทำอะไรคะ” ฟางมองผมด้วยแววตาสงสัย
“ก็..ทำสิ่งที่เทออยากให้ทำไง”
“….”
……………..ต่อ…………….
ฉันยอมรับว่าฉันงงไม่น้อยเลยจริงๆที่พี่ป๊อปทำแบบนี้กับฉัน การที่กอบกุมมือฉันไว้แบบนี้มันทำให้หวั่นไหวง่ายมากซะด้วยสิ…
“ก็…ทำสิ่งที่เทออยากให้ทำไง”
“….”
ฉันหัวใจเต้นแรงผิดปกติเมื่อพี่ป๊อปลากมือทั้งสองข้างของฉันไปคล้องคอของเขาไว้เมื่อเสร็จเขาก็รวบเอวของฉันอีกหนแล้วดึงฉันเข้าไปประชิดตัว…
“พะ..พี่ป๊อป..”
ฉันได้แต่มองพี่ป๊อปอย่างไม่เข้าใจ หน้าของเราห่างกันแค่คืบ และท่าที่ดูจะวาบวิวไม่น้อยก็ในเมื่อฉันคล้องคอเขาอยู่แบบนี้…มัน…ก็นะ
“ฟาง…”
“…”
ฉันหลับตาแน่นเมื่อพี่ป๊อปเคลื่อนจมูกมาชนกับจมูกของฉันเป็นที่เรียบร้อยแล้วค่อยๆเลื่อนจมูกผ่านกับแก้มของฉัน(แค่แตะโดยใช้ปลายจมูก)จนมาจบลงที่ข้างหูฉัน…
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
“…เป็นแฟนกับฉันนะ”
หวังว่าจะไม่ค้าง55555 อัพแล้วช้าหน่อยเพราะการบ้านเยอะยิ่งกว่ายอดเขาแอลฟ์ -_- ขอบคุณที่ยังเม้นรอนะคร้าาา ตอนหน้ามาลุ้นกันว่าฟางจะตอบตกลงรึเปล่าาาา
ปล. อัพให้ฟินรวดสามตอนแบบนี้ขอกำลังใจฟินๆให้แต่งต่อเถอะนะ -^- ขอบคุณงับ
ให้คะแนนกันได้เรื่อยๆนะสำหรับคนที่อ่านแต่ไม่ได้โหวต อิอิ ขอบคุณมากคับ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
