แอบรัก

 
ตอนที่34

    …………………………..ต่อ……………….
 
   ผมอยากจะบ้าตายเมื่อถึงเวลาซ้อม ผมต้องมาเต้นคู่กับจินนี่ดูเหมือนจินนี่จะดีใจจนออกหน้าออกตาซะเหลือเกิน ผมรำคาญกับเสียงพูดที่พูดไม่หยุดตั้งแต่ซ้อมคู่กับผม
 
“จินนี่ดีใจจริงๆนะ อิอิ เหมือนที่ฝันไว้เลยอ่ะ”
 
“…..”
 
“ความจริงพี่ป๊อปอยากคู่กับจินนี่ก็บอกกันตรงๆก็ได้นิคะ ไม่เห็นต้องปากแข็งเลย><”
 
“….”
 
“พี่ป๊อปจินนี่ชอบท่านี้มากเลยมันทำให้เราใกล้ชิดกัน”
 
“….”
 
“พี่ป๊อปโอบเอวจินนี่แบบนี้ก็ได้นะ^o^”  จินนี่จับมือของผมมาโอบที่เอวของตัวเอง
 
   ให้ตายเถอะ! ผมอยากจะบ้า! และผมก็ไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมอาจารย์ถึงได้พอใจนักพอใจหนากับท่าเต้นที่แสนจะล่อแหลมแบบนี้ โว้ยยยยยยย
 
“ทำไมพี่ป๊อปไม่พูดกับจินนี่สักคำยังโกรธที่จินนี่จู…”
 
“เปล่า ฉันไม่ได้สนใจมันสักเท่าไหร่”
 
“….”  จินนี่ดูเงียบไปเมื่อผมพูดตรงๆเลยว่าผมไม่ได้สนใจมัน
 
   ก็ใช่น่ะสิ จูบของจินนี่ผมไม่ได้ยินยอมสักหน่อยและมันไม่ได้หอมหวานเหมือนจูบของยัยนั่น…
 
   เหี้ย! กูคิดอีกแระ =_=
 
“นี่ภาณุ ขยับหน้าเข้าไปใกล้จินนี่อีกสิ! ห่างกันแบบนั้นมันจะสมบูรณ์ได้ยังไง!”
 
   อาจารย์หน้าโหดตะโกนขึ้นมาบนเวที ผมอยากจะกระโดดถีบยันหน้าอาจารย์--* โหดไปเปล่าวะ?
 
   ผมทำได้เพียงแค่ทำตามที่อาจารย์บอกผมขยับหน้าเข้าไปใกล้จินนี่มากขึ้นจนจมูกของเราทั้งคู่เกือบจะสัมผัสกัน…
 
   พลางสายตาผมไม่ได้จับจ้องไปที่จินนี่หรอกนะ ผมกลับจ้องไปที่ฟางต่างหาก ยัยนั่นมองมาที่ผมด้วยใบหน้างองุ้มและดูเหมือนจะร้องไห้อยู่ร่อมร่อ
 
                               ……………….ต่อ………………..
 
   ฉันที่ยืนอยู่ข้างล่างเวทีดูการซ้อมของพี่ป๊อปกับจินนี่  ทั้งคู่ดูเข้ากันดีกว่าฉันซะอีก อาจเพราะทั้งพี่ป๊อปและจินนี่ต่างก็เก่งเรื่องการเต้นทำให้ทั้งคู่ดูเหมาะสมกัน…
 
   พี่ป๊อปยื่นหน้าเข้าไปใกล้จินนี่จนจมูกแทบจะชนกันอยู่แล้ว…หัวใจฉันรู้สึกเหมือนถูกบีบรัดแน่น มันอึดอัดไปหมด…น้ำตาที่จะไหลอยู่รอมร่อมันก็ต้องถูกกลั้นเอาไว้อย่างถึงที่สุด
 
   พี่ป๊อปหันมามองทางฉัน ฉันเองก็เผลอสบเข้าจนมาบรรจบกัน แต่แล้วฉันกลับเป็นฝ่ายที่ต้องหลุบตาลงต่ำไม่กล้าเงยขึ้นสบตาเลย…
 
   กลัวพี่ป๊อปจะเห็นน้ำตาของฉัน…
 
“พะ…พี่มิน..”  ฉันตกใจไม่น้อยเมื่อจู่ๆพี่มินก็คว้ามือของฉันแล้วเอาไปกอบกุมเอาไว้อยากถือวิสาสะ
 
“ทำอะไรอ่ะคะ” ฉันพยายามสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของพี่มินแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
 
“ไอป๊อปจะได้รู้ไงว่าเราเป็นอะไรกัน”  พี่มินพูดด้วยน้ำเสียงกรุ้มกริ่ม
 
   โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย ฉันอยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
 
“เราไม่ได้เป็นอะไรกันนอกจากพี่น้องนะพี่มิน”
 
“แต่ฉันชอบเธอนิ ฉันอยากเป็นมากกว่านั้น”
 
   คำพูดของพี่มินทำให้ฉันเถียงไม่ออก คนอะไรนึกจะบอกรักก็บอกออกมาง่ายๆ ฉันยอมรับว่าฉันเขินอยู่เหมือนกัน
 
 
   ฉันหันไปมองที่พี่ป๊อปอีกครั้งแต่กลับได้สายตาเรียบนิ่งและติดเย็นชาจนน่ากลัว ฉันเบี่ยงสายตาไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว…เจ็บจัง
 
………………………………………………..
 
   อีกฟากของทางฝั่งโทโมะและแก้วที่มองเหตุการณ์มาได้สักพักแล้วทั้งสองคนต่างขมวดคิ้วมุ่น…
 
“เป็นอะไรกันวะเนี่ย”  โทโมะเอ่ยพูดขึ้น แก้วเองก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
 
“นั่นสิ ทำไมถึงเปลี่ยนคู่กันได้”
 
“ก็ไอมินมันไปขออาจารย์สลับคู่อะดิ นี่แก้วไม่รู้หรอ” โทโมะหันมาถามว่าที่แฟนของตัวเอง
 
“เห้ย! นี่พี่มินชอบฟางมันหรอ?!”
 
“นี่แก้วยังดูไม่ออกอีกหรอ สายตาที่ไอมินมองฟางก็เหมือนสายที่ฉันมองแก้วไงล่ะ” โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงกรุ้มกริ่มแกล้งแหย่ว่าที่แฟน
 
“ไอบ้า ไม่เห็นจะเหมือนกันตรงไหน”
 
“เอ้า ทำไมจะไม่เหมือนล่ะคร้าบบ หื้ม?”  โทโมะยื่นหน้าเข้ามาใกล้แก้วมากขึ้น
 
“ออกไปห่างๆฉันนะ!” แก้วผลักหัวของโทโมะอย่างแรงจนเกือบจะหงายหลังตกเก้าอี้
 
“โหย รุนแรงตลอด” โทโมะเบ้หน้าอย่างหงุดหงิดนิดหน่อย
 
“แต่ก็ดีเหมือนกัน ถ้าฟางจะเลิกชอบพี่ป๊อปน่ะ” แก้วเอ่ยขึ้น
 
“อ้าว ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะคร้าบบ”
 
“งั้นฉันขอถาม…ว่าใครที่ฟางชอบ”
 
“ไอป๊อป”
 
“แล้วใครที่ฟางยอมทำทุกอย่างเพื่อเขาได้”
 
“ไอป๊อป”
 
“แล้วใครที่ฟางคิดถึงตลอดเวลา”
 
“ไอป๊อป”
 
“แล้วใคร…ที่ทำให้ฟางต้องเสียน้ำตา”
 
“ก็ไอป๊อ….เห้ย!”
 
“เห็นมั๊ยล่ะ ก็เพราะไอพี่ป๊อปนั่นแหละฟางถึงได้ต้องเสียใจตลอดเวลาอ่ะ” แก้วทำหน้ามุ่ย คิดแล้วก็อารมณ์เสีย เพราะป๊อปปี้คนเดียว
 
“โถ่แก้ว แก้วก็น่าจะรู้ว่าไอป๊อปมันเป็นคนยังไง”
 
“ยังไง?”
 
“ก็มันน่ะ…ปากแข็ง”
 
“ปากแข็ง?”
 
“อือ” โทโมะพยักหน้า
 
“ปากแข็งบ้าบออะไรกัน อย่างพี่ป๊อปนั่นน่ะเขาเรียกว่าปากหมาต่างหาก!”
 
“อูยยยย แรงจัง”
 
“หึ พี่ก็คนนึงนะ ถ้าเข้าข้างเพื่อนตัวเองเกินเหตุฉันจะไม่ยอมตกลงเป็นแฟนกับพี่จริงๆด้วย!” ว่าจบแก้วก็ลุกจากเก้าอี้ที่ดูการซ้อมไปในทันที
 
“แก้วๆ เอ้าไรหว้า!” โทโมะเองก็หงุดหงิดไม่น้อย เขาเหล่ตามองเพื่อนสนิทที่ซ้อมอยู่บนเวทีด้วยสายตาอาฆาตรแค้น--*
 
   ก็แค่อยากจับเพื่อนป๊อปตบกระบาลเท่านั้นเอง =_=
  ………………………………………
 
   การซ้อมวันนี้ได้สิ้นสุดลงทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้านเหลือเพียงแค่ฉันที่นั่งเหม่อมองบนท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้ม วันนี้ฉันเจ็บจนจุกเลยแฮะ…แล้วพรุ่งนี้ต้องแสดงจริงแล้ว ฉันควรจะทำยังไงดี เฮ้อ!
 
“ต๊ะเอ๋!”
 
“อั๊ย!” ฉันสะดุ้งตกใจเมื่อมีใครคนนึงมีจับไหล่ฉันทั้งสองข้างแล้วยังจะทำเสียงประหลาดๆ
 
   แต่เพียงแค่ฉันหันไปเท่านั้นแหละ…ก็รู้เลย
 
 
“เควิน!”
 
“ทำไมยังไม่กลับบ้านวะ จะรอดูพระอาทิตย์ตกดินรึไง” เควินพูดพลางเดินมานั่งลงข้างๆกับฉัน
 
“จะบ้าหรอแก พระอาทิตย์มันตกทางตะวันตกเฟ้ย”
 
“ฮ่าฮ่า นี่แกเชื่อฉันหรอ”
 
“ถ้าฉันเชื่อแกฉันก็โง่เต็มทีแระ --*”
 
“แกนี่ตลกดีนะ”
 
“ฉัน?”
 
   ฉันขมวดคิ้วถามซึ่งมันกลับเรียกเสียงหัวเราะในลำคอจากเพื่อนสนิทมาแทนซะได้ จะว่าไป..ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้าเควินเลยแฮะ ดูโทรมๆป่ะเนี่ย
 
“มองหน้าฉันแบบนั้นสงสัยอะไรอีกวะ”  รู้ทันอีก--*
 
“ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยได้คุยกับแกเลยเนอะว่าม่ะ”
 
“ยังนึกถึงฉันอยู่อีกหรอ คิดว่าลืมกันไปแล้วซะอีก”
 
   ฉันหลุดขำกับท่าทางของเพื่อนสนิทอย่างเควิน ถ้าดูในบางมุมเควินก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย ^^
 
“ยิ้มอะไร -///-”
 
“ปล้าววว”
 
“….”
 
“ขอโทษทีนะ ที่ไม่ค่อยได้ไปหาแกเลยอ่ะ”
 
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็ไม่ได้อยากเห็นหน้าแกสักเท่าไหร่”
 
“ไอบ้า!”
 
“55555”
 
   มันน่าขำตรงไหน?
 
“พี่มินนักบาสนั่น ชอบแกใช่ป่าววะ” O_O
 
“แกรู้?”
 
“ฉันก็เป็นผู้ชายฉันก็ต้องดูออกดิ”
 
“อ๋ออ อย่างนี้นี่เอง…”  ฉันเข้าใจแล้วล่ะ
 
“แล้ว….แกชอบพี่มินนั่นรึเปล่า”
 
“….จะบ้าหรอ ฉันจะชอบพี่เขาได้ยังไงกัน ฉันคิดกับพี่มินแค่พี่ชายเท่านั้นแหละ..”
 
   ใช่แล้วล่ะ ถึงฉันจะรู้ว่าพี่มินคิดกับฉันยังไงแต่สุดท้ายหัวใจของฉัน…มันก็มีให้แค่พี่ป๊อปคนเดียว
 
“ฟาง…คือฉันน่ะ…”
 
“….”  ฉันเอียงหน้ามองคนถาม มินจะพูดอะไร..
 
“คือ..ที่จริงแล้วฉัน…ชอ..”
 
   ตื่อดิ๊อตื่อดื๊อดือ   ตื่อดิ๊อตื่อดื๊อดือ   ตื่อดิ๊อตื่อดื๊อดือ
 
“แป๊ปนะแก” ฉันยกโทรศัพท์มือถือขึ้นแล้วรับปลายสาย
 
   เบอร์ไม่คุ้นแฮะ
 
“ฮัลโหล”
 
‘ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอ’
   จินนี่..
 
“อือ เดี๋ยวฉันไปหา”
 
   ฉันกดวางสายทันทีที่นัดหมายกันเสร็จ…จินนี่เรียกฉันไปหาทำไมกันนะ…
 
“คือแกพอดีฉันมีธุระต่อน่ะ ขอโทษด้วยนะ”
 
“อือ ไม่เป็นไรหรอก”
 
“แล้วพรุ่งนี้ฉันจะมาทวงคำถามของแกนะ^^”
 
“จะไปไหนก็ไปเถอะแกน่ะ”
 
“ชิส!” ฉันสะบัดผมหนี ปากร้ายไม่เบาเพื่อนใครหว้าเนี่ย ฉันก็แค่แกล้งๆไปเท่านั้นแหละก่อนที่ฉันจะหันไปโบกมือลาเควินเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกไป…
   ………………………………
“เห้อ ยากกว่าที่คิดแฮะ…”  เควินบ่นออกมาเบาๆ การที่จะบอกความในใจ…มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขา
 
“ฉันชอบแกเว้ย…ฟาง” เควินมองตามแผ่นหลังที่เดินหายไปเรื่อยๆ
 
   เขารักฟางมากเหลือเกิน….
 
   เหลือแต่ฟางเท่านั้น…ที่ไม่ได้รักเขาในแบบที่เขารัก…
 
   เท่านั้นเอง…
 
………………………………….

 
 ดีใจที่ยังมีคนเม้นรอ5555 อัพให้แล้วนะฮับ งานโรงเรียนใกล้เข้ามาแล้ววว ยังไงก็ฝากด้วยนะฮะ
เม้นให้กำลังใจเยอะๆนร้าาา
   1เม้นเท่ากับล้านกำลังจายยยยยย ขอบคุณค่าาาา