แอบรัก

ตอนที่30

 
                                            ……………….ต่อ……………..
   หลายวันต่อมาขาฉันก็ดีขึ้นและฉันก็ได้ซ้อมการแสดงกับพี่ป๊อปทุกวันแต่ฉันแย่มากๆ และโดนทั้งครูทั้งพี่ป๊อปด่าจนไม่เหลือชิ้นดี
   เห้อ!
 
“เออนี่แก ช่วงนี้ตอนไปซ้อมการแสดงอ่ะฉันไม่ค่อยเห็นพี่มินเลยนะ” แก้วเอ่ยทักฉันขึ้น
 
   จริงสิ! ฉันลืมไปเสียสนิทเลย! ให้ตายเถอะ!
 
“เดี๋ยวฉันมานะแก”  ฉันลุกพรวดออกจากโต๊ะทันที
                                      ………………………..
 
“ฟางรีบไปไหนวะแก้ว” เควินที่เมื่อเห็นฟางวิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็วก็นึกสงสัย
 
“ไม่รู้ดิ สงสัยไปหาพี่มินมั้ง”
 
“พี่มิน? นักกีฬาบาสนั่นป่ะ”
 
“อือ”
 
“แล้วฟางกับพี่มินมีอะไรกันวะ”
 
“เออว่ะ จะว่าไป..สองคนนี้เหมือนมีอะไรบางอย่างที่พวกเราไม่รู้” แก้วเริ่มเปิดเรื่องขึ้น
 
   ตอนเย็นวันนั้นที่เธอห็นมินรอฟางเธอก็นึกสงสัยไว้ตั้งนานแระ…
 
“พี่มินนั่น…จีบฟางรึเปล่า”  ยิ่งเควินถามเหมือนมันยิ่งกลับทำให้เขารู้สึกร้อนรุ่มหัวใจขึ้นมา
 
“เป็นไปได้นะเว้ย…พี่มินกับฟาง?...เออดีเหมือนกันถ้ามันจะทำให้ฟางเลิกชอบไอพี่ป๊อปนั้นได้ล่ะก็นะ”
 
   เพราะความจริงแก้วเองก็เห็นเพื่อนตนเจ็บมาหลายครั้งแล้ว ถึงแม้ป๊อปปี้จะเป็นเพื่อนรักกับโทโมะก็เถอะ
 
“…..”  เควินนิ่งเงียบพร้อมกับกำมือตัวเองแน่น
 
“เห้ยแก…คือฉัน..ขอโทษ”  เมื่อแก้วหันมาเห็นเพื่อนของตนหน้าเจื่อนลงก็รู้ได้ทันที
 
“…..”
 
   เควินพยายามระงับอารมณ์ตัวเองให้ถึงที่สุด นี่เขา…กำลังจะมีศัตรูหัวใจถึงสองคนเลยสินะ…
                                              ………………………………..
   ฉันหยุดยืนหอบเมื่อฉันวิ่งมาจนถึงตึกสี่เป็นตึกนักกีฬา…วันนั้นฉันทิ้งพี่มินให้รอทั้งคืนเลยรึเปล่านะ…พี่มินรอฉันรึเปล่า ฉันนี่แย่ชะมัด!
 
   โอ๊ะ! นั่นพี่มินนี่นา..
 
“พี่มิน!” ฉันเรียกพี่มินจนสุดเสียงแล้วรีบวิ่งตรงไปหาพี่มินในทันที
 
“ฟาง..มาได้ไงเนี่ย”
 
“คือ…ฉันวิ่งมาน่ะ”
 
“วิ่งมา?! วิ่งมาทำไมเหนื่อยแย่เลยดูสิ เหงื่อออกหมดเลย”  พี่มินเอื้อมมือมาทาบบนหน้าผากฉันแล้วเช็ดมันอย่างเบามือ
 
   ฉันมองตาพี่มินได้แค่แป๊ปเดียวเท่านั้นเพราะฉันรู้สึกตกใจมากที่พี่เขาทำแบบนี้
 
“ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วยฮะ” พี่มินขยี้หัวฉันจนยุ่งเหยิงเหมือนที่ชอบทำประจำ
 
“ขอบคุณค่ะ”
 
“อื้อ ไม่เป็นไรหรอก”  พี่เขาดีกับฉันจริงๆ เขาดีกว่าพี่ป๊อปด้วยซ้ำ…แต่ทำไมฉันถึงรักพี่มินไม่ได้..
 
   ฉันรู้สึกผิดไม่น้อยเลยจริงๆ…
 
“คือ..วันนั้น…ฉันขอโทษนะ”
 
“หือ? วันไหน”
 
“ก็…วันที่ฉันปล่อยให้พี่มินนั่งรอ…คือฉันไม่ได้ตั้งใจ”
 
“….”
 
   พี่มินดูเหมือนจะเงียบไป ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมองอย่างสัย แต่แล้วพี่มินก็ผุดรอยยิ้มที่ทำให้เขาดูน่ารักออกมา มันทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจขึ้นหลายเท่าตัว
 
“พี่มิน…ไม่โกรธฉันหรอ”
 
“ไม่หรอก ฉันจะพยายามเข้าใจ” 
 
   ฉันขมวดคิ้วงง พยายามเข้าใจ? แล้วตกลงพี่มินเข้าใจป่ะเนี่ย?
 
“ฮ่าฮ่า จะสงสัยอะไรนักหนา ความจริงวันนั้นฉันไม่ได้รอเธอนานขนาดนั้นหรอก ฉันรอประมาณสิบนาทีก็กลับแล้ว”
 
   ถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนพี่มินโกหก…แต่ก็เอาเถอะ
 
“ฉันขอโทษจริงๆนะ พี่มินจะให้ฉันทำอะไรฉันทำได้หมดเลย^^” 
 
“ดีเลย..”  พี่มินยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ
 
“เห?”
 
“วันนี้ตอนเที่ยงไปกินข้าวกับฉันนะ”
 
“กินข้าว..ได้อยู่แล้ว^^” ฉันพูดแล้วยิ้มตาหยี ก่อนมือของพี่มินจะยกขึ้นมาลูบหัวฉันอย่างเคย
 
“แล้วฉันจะไปรับเธอที่ห้อง หวังว่าเธอจะไม่ไปไหนแล้วนะ”
 
“แน่นอนค่ะ ^^ ฉันจะไปรอถึงหน้าประตูเลย” พูดจบฉันก็รีบเดินออกไปจากที่ตรงนั้นเพราะมันใกล้ได้เวลาเรียน ฉันโบกมือลาพี่มินเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหายไปจากตรงนั้น
 
                              ……………ต่อ……………….
   บอกเลยครับช่วงเช้าผมมาสายและก็เพิ่งโดนอาจารย์ทำโทษเสร็จ ก็เมื่อคืนหน้ายัยฟางก็ลอยเข้ามาในหัวผมเต็มไปหมด ทำยังไงมันก็ไม่ออกไปจากหัว..กว่าจะหลับได้ก็ปาไปตีสี่ แล้วผมต้องตื่นตีหก ไม่ให้มาสายก็ให้มันรู้ไป!
 
“อ้าวไอเหี้ยป๊อป!วิ่งเสร็จแล้วหรอวะ” ไอเพื่อนปากหมาเดินเข้ามาหาผมครับ
 
 
“เออ เสร็จแล้วกูโคตรจะหิวข้าวเลยเนี่ย” แน่สิวันนี้ผมยังไม่ได้กินอะไรมาเลยนี่นา
 
 
“จริงหรอ กินตีนกูก่อนมั้ย” อันนี้ไอเชี่ยโมะพูดครับ เห่อะ!ช่วงนี้มันละยิ้มแก้มปริ อารมณ์ดีสุดๆ ตั้งแต่วันที่มันบอกผมว่าจะจีบแก้วใหม่ผมไม่ได้ตกใจอะไรเลยครับ เพราะผมรู้ว่ายังไงมันก็เลิกชอบแก้วไม่ได้
 
 
“ไอสาด!!!ปากหรอมึง เดี๋ยวกูไปฟ้องแก้ว”
 
 
“ไอเหี้ย!เดี๋ยวกูก็ไม่บอกฟางกับมึงหรอก”  ไอโมะพูดขึ้นครับ แล้วยังเน้นคำว่าฟางอีก เอออวยกันเข้าไป!! ว่าแต่เรื่องฟางคือเรื่องอะไร?
 
  แล้วกูจะอยากรู้เพื่อ?
 
“กูไม่ได้อยากรู้”
 
 
“ตอแหล!!!” สองเสียงของเพื่อนเวรบอกครับ เออๆผมยอมรับว่าผมก็อยากรู้หรอกแต่ก็ไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้น
 
 
“เรื่องฟางกับมินเลยนะเว้ย”
 
   ผมขอเปลี่ยนคำพูด ตอนนี้ผมโคตรอยากรู้เลยไอเหี้ย!!! ยิ่งเป็นไอมินนั่นแล้วผมโคตรอยากจะก้มกราบเท้าไอเพื่อนสนิทปากหมามันเลยจริงๆ
 
“อะไรวะ”
 
 
“ตกลงมึงอยากรู้ป่ะเนี่ย”
 
 
“วอนแล้วมึง…กูก็ไม่ได้อยากรู้หรอก แต่กูแค่..ไม่อยากแพ้ไอมินมัน” ใช่ครับผมคิดอย่างนั้น!!
 
 
“ไม่อยากแพ้หรือไม่อยากเสียฟางไปวะ” คำพูดของไอเชี่ยเขื่อนทำเอาใจผมกระตุก บางครั้งผมก็คิดอย่างนั้น?
 
  ไม่สิ!
 
 
  ผมไม่เคยคิดอย่างที่ไอเขื่อนบอกเลยสักนิด!!!
 
 
  ไม่โว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 
 
“เอาดีๆไอสัด!”
 
 
“อ่ะๆก็ได้ กูเพิ่งรู้จากแก้วว่าวันนี้ตอนเที่ยงไอมินมันจะไปกินข้าวกับฟาง..”
 
 
  ก็ไม่ได้มีอะไรแปลก…
 
 
“สองต่อสองเลยนะเว้ย”
 
  กูไม่ทนแล้วโว้ยยย!!!!!!!!!!!!!! หงุดหงิดอีกแล้ว!!
 
 
“เดี๋ยวกูมานะ”  และผมออกไปจากตรงนั้นอย่างหัวเสีย ก็ไม่ได้ไปไหนแค่ไปห้องน้ำแค่นั้นเองครับ…
 
 
   ผมเข้ามาในห้องน้ำหลังจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนที่ผมจะเลื่อนหาชื่อใครบางคน และเมื่อหาเจอผมก็ไม่รอช้ากดพิมพ์ไปและส่งไป
 
   To. ยัยบื้อ!!
  วันนี้มากินข้าวกับฉันตอนเที่ยงด้วย
 
   [ยัยบื้อ!!]
   ฉันไม่ว่างน่ะพี่ป๊อป มีอะไรรึเปล่า?
 
   ไม่ว่างนั้นคงจะอยู่กับไอมินมันน่ะสิ!! โถ่เว้ย! แล้วทำไมผมต้องหงุดหงิดมากมายขนาดนี้!ทำไมผมต้องไม่อยากให้ฟางไปอยู่กับไอมิน?
 
  แต่ผมก็ไม่อยากเข้าใจความรู้สึกผมตอนนี้หรอกนะ แต่ผมจะต้องให้ฟางไม่ไปกินข้าวกับไอมินให้ได้
 
   To.ยัยบื้อ!!
   ถ้าเธอไม่มาฉันจะโกรธเธอ!
 
                           ..…………ต่อ…………….
   จะให้ฉันทำยังไงบอกฉันที ตอนนี้ฉันกำลังสับสนว่าจะไปกับพี่ป๊อปหรือไปกับพี่มินดี แน่นอนว่าฉันไม่อยากผิดสัญญากับพี่มินรอบสองแต่ฉันก็ไม่อยากให้พี่ป๊อปโกรธฉันด้วย…แล้วฉันจะทำยังไง
[พี่ป๊อป <3]
  ถ้าเธอไม่มาฉันจะโกรธเธอ!
To.พี่ป๊อป<3
  ฉันคงไปตามที่พี่นัดไม่ได้ พี่อย่าโกรธฉันเลยนะคะ TT
 
  ฉันก็คงผิดนัดพี่มินไม่ได้อีกแล้วล่ะ ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้ ต่อให้พี่ป๊อปสำคัญพี่มินก็สำคัญกับฉันเหมือนกัน…และฉันก็คงทำอย่างที่พี่ป๊อปบอกไม่ได้ด้วย
 
 
“ฟาง!รอนานรึเปล่า”  พี่มินเดินมาจับบ่าของฉันทั้งสองข้าง พร้อมเสียงหอบที่ดังเป็นระยะ
 
“ปะ..เปล่าค่ะ พี่มินวิ่งมาหรอคะเนี่ย เหนื่อยแย่เลยสิ..” ฉันพูดจบก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าของฉันให้พี่มิน พี่เขามองมาที่ฉันแล้วก็ยิ้มน้อยๆให้ฉันด้วยค่ะ
 
 
“แต่ก็คุ้มนะ..ที่เธอยังรอฉันอยู่” พูดอย่างนี้มันมีหลายความหมายนะ? แต่ก็นะ..ฉันคิดว่าพี่มินคงหมายถึงที่ฉันรอพี่เขาไปกินข้าวด้วยกัน
 
 
“อ๋อ ไม่เป็นไร พี่มินนัดฉันไว้นี่นา..ถ้าผิดนัดครั้งที่สองล่ะแย่เลยนะ”
 
 
“ฮ่าฮ่า คร้าบๆ แต่ยังไง…ฉันก็ดีใจที่เธอยังรอฉันนะฟาง”  O_O เอาอีกแล้วค่ะ..ฉันล่ะไม่ชอบหน้าตัวเองเวลาเขิน เพราะฉันมักจะทำตาโตแบบนี้อยู่เรื่อย
 
 
“คะ?”
 
 
 
“ไปกันได้แล้วครับ ป่ะ…”พี่มินว่าจบก็พาดแขนไว้บนบ่าของฉัน..ซึ่งฉันก็ได้แค่แข็งทื่อแล้วตามๆพี่เขาไป
 
                                            ………..ต่อ………..
   ผมอารมณ์เสียมากๆที่ยัยนั่นตอบผมมาอย่างนั้น ผมไม่เข้าใจว่าตกลงยัยนั่นชอบผมหรือชอบไอมินกันแน่! หงุดหงิดโว้ยยยยย
 
“พี่ป๊อป!” เสียงนั่นอีกแล้วครับ -_-
 
 “จินนี่มีอะไร”  ผมพูดอย่างเอือมๆ
 
“ไปกินข้าวกันเถอะค่ะ” 
 
“ไม่อ่ะ” ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งนั้น
 
“ทำไมล่ะ…จินนี่ไม่ได้ไปกินข้าวกับพี่ป๊อปนานล่ะนะ”
 
“….”
 
“นะ นะ นะ น้า นะค้า”  ผมบอกก่อนเลยว่าท่าทางที่จินนี่อ้อนผมนั้นไม่ได้มีผลกระทบใดๆกับจิตใจผมเลยสักนิด
 
  แต่จะว่าไป…ถ้าได้แกล้งยัยนั่นให้เจ็บสักหน่อย…ก็คงดีเหมือนกัน
 
“อือ ไปก็ไป” 
 
   อยากทานข้าวกับผู้ชายคนอื่นมากนักใช่มั๊ย…ได้..
 

 
ไอพี่ป๊อปจะทำอะไร โปรดติดตามตอนต่อไป...555 ส่วนใครที่รอฉากจูบก็อยากพึ่งน้อยใจหรืองอลกันนร้าา ใกล้ถึงแล้วค่า รอกันหน่อยนร้าาา คือแบบแต่งไว้แล้วแต่ไม่่ได้คัดลอกมาลงเฉยๆอ่ะ อิอิ ฝากติดตามกันต่อด้วยนร้าาา 
 
   กำลังจายยยยอยู่หนายยยย รออยู่เสมอนะเออ งุงิ รักทุกคนเลยค้าาา