พี่ ช า น ส า ย ก า ม NC CUT

     
“อย่าพึ่งถามอะรเลยเรามาสนุกกันดีกว่า บยอน แบคฮยอน”
“อ่า...อึก...” ร่างบางของแบคฮยอนตกใจไม่น้อยที่จู่ๆเพื่อนของเซฮุนมาอยู่ตรงหน้านี้
“ทำไมถึงทำเป็นไม่รู้จัก ผัว ขนาดนั้นละครับ” ร่างสูงส่งมือเข้าไปในเสื้อนักเรียนของแบคฮยอนลูบไล้เอวบางนุ่มนิ่มเหมือนผู้หญิงเผลอมากกว่าผู้หญิงเลยด้วยซ้ำ
“ฉะ...ฮันไม่รู้จักนาย! อ่า....” ดูเหมือนคำตอบของแบคฮยอนทำให้ชานยอลไม่พอใจอย่างมากชานยอลรู้สึกโมโหกับคำตอบที่ได้
“หึ...ไม่รู้จักงั้นหรอสงสัยต้องรื้อฟื้นหน่อยละมั้งแบคฮยอน” ชานยอลประกบปากแบคฮยอนอย่างรุนแรงหนักหน่วงจนแบคฮยอนได้กลิ่งคาวเลือดที่ฟุ้งอยู่ทั่วปากมันทั้งเจ็บที่งแสบไปในเวลาเดียวกัน
“แฮ่กๆ....” ชานยอลปล่อยปากแบคฮยอนเป็นอิสระแต่ไม่รอให้แบคฮยอนคิดอะไรมากมายก็ถอดเข็มขัดนักเรียนออกมาพันข้อมือของแบคฮยอนไว้
“โอ๊ย!!!! มึงปล่อยกูนะชานยอล” ชานยอลกระตุกยิ้มออกมาจับร่างบางปลดกางเกงออกจนเห็นแก่นกายเล็กชูชันขึ้น
“จำกูได้แล้วงั้นหรอ หื้มมม” แบคฮยอนกัดปากแล้วพยายามหาทางที่จะทำให้ตนเองรอดจากมือปีศาจนี้แต่ถ้าอออกไปสภาพนี้ก็คงไม่รอดเหมือนกัน
“สัด!! อ่ะ!...ไอเหี้ย..ชะ..ชาน” ชานยอลไม่รีรอให้แบคฮยอนได้บ่นอะไรมากนัก ชานยอลเริ่มโลมเลียแก่นกายเล็กที่เริ่มปริ่มน้ำออกมา
“อ่า...มึง...อ๊ะ!..ไอสัด!!!” ชานยอดกัดไปที่แก่นกายเล็กจนร่างบางสะดุ้งเฮือกอยากจะถีบชานยอลแต่แรงจะยืนเขายังไม่มีเลย
“อ๊ะ!..ฮ่ะ...อึก!! กู..กู...อ่า!!!!!!!” ชานยอลก้มลงไปดูดดึงแก่นกายเล็กอย่างรุนแรงแบคฮยอนกะตุกเกร็งปล่อยน้ำรักออกมาชานยอลกลืนมันลงคออย่างกับเป็นน้ำหวานที่โปรดปราน
“แฮ่ก...ชานยอลมึงปล่อยกูไป..เดี๋ยวเซฮุนก็มาแล้วมึงจะซวย” คำพูดของแบคฮยอนจุดไฟในใจของชานยอลได้มากมาย
กึกๆ ตึง!!!
“อยู่กับกูมึงยังมีหน้าพูดถึงมันอีกหรอแบคฮยอน!!!!!!!!!!!!” ชานยอลกระชากแบคฮยอนตรงไปที่ห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆนี้
“มะ..มึงเป็นเชี้ยอะไรวะกูกับมึงไม่ควรเจอกันแล้วม่ใช่หรอวะไหนจะคยองของมึงไหนจะซะ...อ่า!!!” ยังไม่ทันทีแบคฮยอนจะพูดจบชานยอลปิดฝาชักโครกแล้วมึงแบคฮยอนมานั่งบนตักเริ่มดูดดึงยอดอกของแบคฮยอน
“อ๊ะ!..ชานยอล...” แบคฮยอนครางออกมาอย่างเสียวซ่านความเจ็บปวดมันทำให้น้ำใสๆไหลออกจากตาอย่างไม่ตั้งตัวชานยอลกำลังโมโหมากและเขาจะไม้หยุดจนกว่าแบคฮยอนจะเข้าใจสิ่งที่เขาบอก
“อืม...ถ้ามึงยังไม่หยุดโยกกูจะเอามึงให้ตายไปข้าง” แบคฮยอนไม่ได้ฟังคำพูดของชานยอลด้วยที่ว่าหูมันอื้อไปหมดแบคฮยอนรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่อยู่ใต้กางเกงของชานยอลกำลังดุนขึ้นมา
“ลุก!” แบคฮยอนลุกขึ้นยืนมองหน้าชานยอลอย่างไม่เข้าใจ ชานยอลถอดกางเกงตัวเองออกทำให้แบคฮยอนเห็งแห่นกายที่กำลังพองใหญ่ขึ้นมาก
“จัดการมันซะ...ด้วยปากมึง” แบคฮยอนส่ายหน้ารัวเขาจะไม่ทำสิ่งนั้น
“ถ้ามึงไม่ทำกูจะโทรหาไอเซฮุนให้มันเข้ามาดูดีมั้ย หื้ม” ร่างบางกัดปากแน่นแล้วก็ต้องยอมแก่ชานยอลจนได้แบคฮยอนคุกเข่าอยู่ตรงหน้าชานยอลใช้มือที่มีเข็มขัดรัดไว้รูดแก่นกายใหญ่สองสามครั้งก่อนที่จะเริ่มเลียกับส่วนปลายที่เริ่มมีน้ำสีขาวขุ่นออกมาเล็กน้อย
“อ่าห์...อืม...” ชานยอลครางออกมาอย่างช่วยไม่ได้ตอนนี้แบคฮยอนชั่งดูยั่วยวนแบคฮยอนค่อยๆอมแก่นกายใหญ่ไปที่ระนิดด้วยความใหญ่โตของมันทำให้ร่างบางต้องใช้มือช่วย
“อึก...” ชานยอลที่เริ่มจะถึงฝั่งก็ใช้มือกดหัวแบคฮยอนให้ลงไปลึกกว่าเดิมจนรู้สึกถึงความร้อนในปากของแบคฮยอน
“อืม...” แบคฮยอนเริ่มพงกหัวเร็วขึ้นชานยอลเองก็ไม่ยอมแพ้เขาเด้งสะโพกส่วนเข้าไปในช่องปากี่จนในที่สุดก็ปลดปล่อยออกมา แบคฮยอนกลืนน้ำรักของชานยอลลงคอไปบางส่วนมันไหลลงมาที่คอของแบคฮยอน
“หึ!...” ชานยอลคว้าแบคฮยอนขึ้นมาบนตักของตนเอง แบคฮยอนเบิกตากว้างเมื่อแก่นกายใหญ่ที่พึ่งปลดปล่อยไปเมื่อกี้กำลังขยายขึ้นอีกครั้ง
“มะ...มึง…อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!” ยังไม่ทันได้เบิกทางชานยอลก็ดันแก่นกายของตนเอเข้าไปจนมิดด้ามแบคฮยอนรู้สึกถึงความจุกและเจ็บในครั้งเดียวมันปวดไปหมด
“ถ้ามึงตอดกูมึงจะเจ็บหนักรู้ใช่มั้ย ขยับซะ” แบคฮยอนกัดปากจนเป็นห่อเลือด แต่ก็ไม่ยอมขยับตามที่ชานยอลบอกสักทีแถมยังตอดรัดของชานยอลมากขึ้น
“มึงทำให้กูทนไม่ได้เองนะแบคฮยอน!!!!!!” ชานยอลจับแบคฮยอนให้แนบกับประตูห้องน้ำแล้วเริ่มด้วยการกระแทกอย่างรุนแรงหนักหน่วงร่างบางทั้งเสียวทั้งเจ็บไปหมดเหมือนร่างจะแตก
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
เสียงโทรศัพท์ของแบคฮยอนดังขึ้นท่ามกลางบทรักครั้งนี้ชานยอลคว้ามันมาพร้อมกับอ่านชื่อยิ่งทำให้เขากระแทกแรงขึ้นจนร่างบางสั่น
‘SEHUN’
“รับซะแล้วบอกมันว่ากำลังจะกลับ” ชานยอลยื่นโทรศัพท์ให้แบคฮยอน แบคฮยอนส่ายหน้ารัวใบหน้าของแบคฮยอนมีคราบน้ำตาเต็มไปหมด
“อึก..อ๊า!!! มันเจ็บนะเบาๆ!!!” แบคฮยอนตวาดลั่นเมื่อชานยอลกระแทกโดนจุดกระสั่นของตัวเองแรงๆ
“ถ้ามึงไม่รับกูจะรับเอง!!!!!!” แบคฮยอนเบิกตากว้างรีบรับโทรศัพท์จากชานยอลทันที
“ฮะ..ฮัลโหล อ๊า!!!!” ชานยอลยังไม่หยุดควงสะโพกของตนเองกระแทกถี่ๆตรงจุดกระสั่นของแบคฮยอนจนทำให้แบคฮยอนครางออกมาขนาดที่ถือสายอยู่
[อยู่ไหนแล้วโทรไปหาที่บ้านเห็นบอกแบคยังไม่กลับ]
“กะ...กำลัง.. อึก...จะกลับแล้วและ อื้อออ” ชานยอลเชยคางร่างบางขึ้นมาจูบปากแต่ส่วนร่างยังกระแทกไม่รู้จบเมื่อตนเองใกล้ถึงจุดหมายยิ่งส่งแรงมากขึ้น
[แล้วทำไมเสียงเป็นอย่างนั้นละ] ชานยอลเมื่อได้ยินเสียงเซฮุนแทรกออกมาก็หมั่นไส้เลยส่งมือไปรูดรั้งแก่นกายเล็กจนมันเริ่มมีน้ำไหลเยิ้มอีกครั้ง
“คะ..อ๊ะ..คือแบคหาของนะ..อ่า...แล้ววิ่งไงมัน..อึก...เหนื่อยแค่นี้ก่อนนะแบค..จะขึ้นรถละ..แล้ว” ร่างบางตัดสายทิ้งโดยไม่สนใจคำทักท้วงของเซฮุน
“อ๊ะ!!! อ่า...อืม...” ชานยอลเร่งมือรูดรั้งเร็วขึ้นไม่นานแบคฮยอนก็กระตุกปล่อยน้ำรักเต็มมือชานยอลชานยอลเองเมื่อส่งร่างบางถึงฝั่งแล้วก็เริ่มขยับสะโพกที่ขึ้น
“อ๊ะ..อ่า...อึก..” ร่างบางเริ่มหาที่ยึดเหนี่ยวพอตัวเองปลดปล่อยก็เริ่มจะยืนไม่ไหว
“ซี๊ด...อ่า...อีกนิดเดียวแบคฮยอนตอดหน่อยสิ” แบคฮยอนเชื่อฟังชานยอลเริ่มตอดรัดแก่นกายใหญ่มากขึ้นจนในที่สุดแก่นกายใหญ่ก็ปล่อยน้ำรักออกมาเต็มช่องทางของแบคฮยอนมันเยอะจนบางส่วนไหลลงไปที่ขาของแบคฮยอน
“แต่งตัวซะเดี๋ยวกูไปส่ง..แล้วจำไว้นี่เป็นบทเรียนของมึง” ชานยอลเริ่มจัดแจงเสื้อผ้าแต่ก็ต้องชะงักเพราะคำพูดของร่างบาง
“ชานยอลมึงว่าเราควรหยุดเรื่องนี้เมื่อไหร่วะ...”
 
 
อ่านเเล้วคำพูดอาจดูงงๆนะคือเราไม่สบายจีๆเบลออยากนอนมากเลยคำพูดเลยงงๆหน่อยนะคะ
อ่านเเล้วเม้นโหวตที่เด็กดีให้เราด้วยน้า http://writer.dek-d.com/baekstory/writer/view.php?id=1342312